Teren w okolicach Lubeki został najpóźniej w VIII wieku zaludniony przez Słowian, którzy osiedlili się na brzegach Trave kilka kilometrów od dzisiejszego centrum miasta.

Nazwa Lubeka wywodzi się od nazwy osady założonej w tym miejscu przez Słowian połabskich Liubice – podaje ją w XI wieku w swojej kronice niemiecki historyk Adam z Bremy. W XII wieku nazwa miejscowości wymieniana jest jako Lubecam[3], a niemiecki kronikarz Helmold wymienia po łacinie w Kronice Słowian dwie nazwy tej miejscowości civitatem Lubeke oraz civitatis Lubike[4]. W XIII wieku pojawiły się nazwy Lyubeka (1213), Liubec (1263), Lubeke (1281), następnie Lübecke (1354), Lühbeck (1612)[3].

Według językoznawców nazwa miejscowości bezpośrednio pochodzi od słowiańskiego słowa „ljub”[5] (pol. „lubić”). Jan Długosz w swojej kronice podaje również inną słowiańską nazwę miasta Lubeka – Bukowiec[6].

Osadnictwo słowiańskie na wschodnich terenach Holsztynu datuje się na VIII wiek, kiedy to zamieszkujące wcześniej te ziemie plemiona germańskie udały się na zachód, a na ich miejsce napłynęły plemiona słowiańskie. Powstała w czasach Karola Wielkiego osada Liubice leżała na północ od Altstadtinsel na dzisiejszej wyspie Teerhofinsel(inne języki), w pobliżu ujścia Schwartau(inne języki) do Trave. Od X wieku Liubice były najważniejszą poza Oldenburgiem (Starogrodem) osadą Obodrytów[11], prowadzących częste spory z Wieletami, dlatego też najprawdopodobniej już wtedy posiadały silny system umocnień.

Pierwsza wzmianka o Liubicach pochodzi z 1076 z przekazu Adama z Bremy[12], który wspominał również o ukamienowaniu przez Słowian przeora klasztoru benedyktyńskiego Ansverusa w Einhaus. W roku 1093 władzę nad Obodrytami objął Nakonida(inne języki) Henryk Gotszalkowic[a], który bił własną monetę a Liubice uczynił swoją rezydencją[13]. Po jego śmierci w 1127 osada została spalona przez sympatyzujących z Germanami Ranów, a ostatecznie zniszczona w trakcie bratobójczych walk pomiędzy Słowianami w 1138[14].