Thread 214796321

edycja grubasa nibembena żarłoka tłustego spaślaka nienażartego świni pornograficznej

>>214796321 (OP)
grubas pornograficzny XDD

scorii w rzece magmy pod końskimi kopytami alabastrowy piasek usypywał się w osobliwie symetryczne rozety jak układ opiłków żelaza w polu magnetycznym i kształty te rozkwitały i więdły rezonując na tej harmonicznej ziemi i wirując żeby w końcu zgasnąć na playa jakby nawet w najmniejszym odprysku rzeczy zawierał się osad czucia jakby w wędrówce tych jeźdźców kryło się coś tak

południu a na północy gwiazdozbiór kasjopei płonął na czarnym obliczu firmamentu jak sygnatura czarownicy podczas całonocnych tajnych rokowań uzgodnili z indianami warunki przejęcia promu ruszyli w górę rzeki pośród poplamionych gliną drzew rozmawiając cicho między sobą jak ludzie wracający ze zjazdu rodzinnego z wesela albo pogrzebu
z nadejściem dnia kobiety

wspiął się na łoże i stanął wtedy ktoś z jego asysty podał mu z prawej strony pospolity topór z orzechowym trzonkiem pokrytym rzeźbionymi pogańskimi motywami i ozdobionym pękami piór drapieżnych ptaków glanton splunął
rąb ty parszywy czerwony czarnuchu powiedział a stary indianin podniósł topór i rozpłatał johnowi joelowi glantonowi głowę aż po tchawicę
kiedy weszli do kwatery

płynne kształty podobne do śladów dziwnego starożytnego węża rzadkiego pięknego i śmiertelnie niebezpiecznego kolba zaś wyfasonowana z ciemnoczerwonej czeczotki kryła w stopce otwierany sprężyną srebrny schowek na kapiszony
kowal obrócił broń w dłoniach i spojrzał na browna a potem na futerał wyściełany zielonym rypsem z wyciętymi starannie przegródkami zawierał kulę

jest gdzieś jakaś lista na której spisuje się studnie na pustyni?
och księże znasz ten urząd znacznie lepiej niż ja w tej kwestii nie mam żadnych roszczeń mówiłem już prosty ze mnie człowiek wiesz że zapraszam was byście tu zeszli napili się i napełnili manierkę
tobin się nie poruszył
dawaj manierkę powiedział dzieciak wyjął rewolwer zza pasa

przeszły jeden za drugim przez wyrwę w szpalerze pożółkłych kości a imbecyl wdrapał się za nimi i przepadł dzieciak spojrzał przez ramię ale tobin też zniknął ruszył w głąb niecki aż dotarł ponownie nad strumyk trochę zmącony przez pijące konie noga znów zaczęła krwawić położył się więc i moczył ją w zimnej wodzie a potem napił się nabrał wody

rewolweru
drugiej takiej szansy mieć nie będziesz
wetknął broń za pas dźwignął się na kolana i rozejrzał
i co teraz?
dzieciak nie odpowiedział
będzie czekał przy następnej studni
niech czeka
możemy wrócić nad potok
i co potem?
poczekamy aż ktoś będzie przejeżdżał
skąd przejeżdżał? promu już nie ma
nad potok przychodzą zwierzęta
tobin patrzył w dal zza osłony z

skurwysyn xD

obozujące u przeprawy zobaczyły idiotę w klatce zgromadziły się dokoła najwyraźniej nieprzejęte jego nagością ani brudem podśpiewywały do niego i naradzały się i w końcu jedna niejaka sarah borginnis poprowadziła wszystkie na poszukiwania właściciela była kobietą dużej postury o rumianej twarzy zbeształa go
a w ogóle jak ty się nazywasz?
cloyce bell proszę pani
a on?
nazywa się james robert

ćwiczebną prochownicę z cyny wyciory i firmowy cynowy kapiszonownik
że co trzeba? spytał
uciąć lufy tak o tyle brown przyłożył palec do strzelby
nie mogę
spojrzał na kowala
nie możesz?
nie proszę pana
rozejrzał się po kuźni cholera jasna a myślałem że pierwszy lepszy dureń potrafi urżnąć lufę
coś z panem nie bardzo po co urzynać lufę w takiej broni?
coś powiedział? spytał brown
mężczyzna nerwowo obracał

fundamentalnie straszliwego że odciskało się nawet w najbardziej miałkiej formie istnienia
na wzniesieniu przy zachodnim krańcu playa minęli prymitywny drewniany krzyż na którym indianie marikopa ukrzyżowali apacza pomarszczony trup wisiał na krzyżu z rozdziawionymi ustami niczym wybita dziura ot rzecz

kości i skóry gdy dzieciak nie odpowiedział podniósł głowę moglibyśmy tam iść rzekł
mam cztery kule
dzieciak wstał żeby rozejrzeć się po królestwie padlinożerców a tobin też się podniósł i patrzył razem z nim zobaczyli wracającego sędziego
zaklął i

w garść i polał sobie kark wąsy krwi wypływające z rany przypominały w nurcie pijawki zerknął na słońce
witam zawołał sędzia jego głos dobiegł od zachodu jakby odezwał się do nowych wędrowców którzy dotarli nad strumień
dzieciak nasłuchiwał nie było nikogo nowego po chwili sędzia ponownie zawołał wyjdźcie przecież wody starczy dla wszystkich
zarzucił sobie prochownicę na plecy żeby się nie zamoczyła i

ale nikt tak do niego nie mówi
gdyby twoja matka go zobaczyła to jak myślisz co by powiedziała?
nie wiem matka nie żyje
nie wstyd ci?
nie proszę pani
tylko mi nie pyskuj
nie zamierzam chce go pani wziąć niech go pani bierze oddam go więcej dla niego zrobić nie mogę
niech mnie licho co z ciebie za żałosna istota

dubeltówkę w dłoniach chodzi mi tylko o to że nie rozumiem po co psuć taką dobrą broń ile pan za nią chce?
nie jest na sprzedaż twoim zdaniem coś ze mną nie bardzo tak?
nie nie o to mi chodziło
urżniesz te lufy czy nie?
nie mogę
nie możesz czy nie chcesz?
na jedno wychodzi
brown odebrał dubeltówkę i położył

zrobiona ze skóry i kości wyczyszczonych przez pumeksowe wiatry znad jeziora spomiędzy gałęzi bladych żeber zwisały strzępy skóry pojechali dalej konie posępnie deptały obcy świat okrągła ziemia toczyła się pod nimi młócąc w ciszy większą od siebie otchłań która zawierała wszystko w obojętnej surowości tej krainy wszelkie zjawiska nacechowane były osobliwą równością i nic ani pająk ani kamień ani źdźbło

odwróciła się do pozostałych kobiet
wszystkie razem trzeba go wykąpać i ubrać niech no któraś pobiegnie po mydło
proszę pani odezwał się opiekun
dalej zabieramy go nad rzekę
kiedy ciągnęły wóz minął ich toadvine z dzieciakiem zeszli ze ścieżki i patrzyli uczepiony prętów półgłówek pohukiwał w stronę wody a kilka

sędziego zobaczyli półgłówka leżącego nago na podłodze z dwunastoletnią być może dziewczynką za nimi też nagi ukazał się sędzia trzymał wycelowaną w indian haubicę drewniana laweta stała obok pasy były odgięte i wyrwane ze stojaków sędzia wetknął działo pod pachę a w drugiej ręce zawieszonej tuż nad zapłonem ściskał kopcące cygaro jumowie wycofali się w popłochu jeden przez drugiego sędzia zaś włożył cygaro do

ją na stole
ile byś chciał za upiłowanie luf? spytał
nie upiłuję
a gdyby ktoś zgodził się to zrobić jaka byłaby uczciwa cena?
nie wiem dolar
brown sięgnął do kieszeni i wyjął garść monet położył pieniądze na stole masz powiedział płacę dwa i pół dolara
kowal spojrzał niepewnie na monety nie trzeba mi pańskiej zapłaty odrzekł nie wezmę pieniędzy za niszczenie takiej

podał go eks-księdzu wziął skórzany bukłak i zsunął się po ścianie
sędzia śledził go wzrokiem dzieciak obszedł dno studni w której nie było ani skrawka miejsca poza zasięgiem rąk holdena ukląkł naprzeciwko półgłówka odkorkował bukłak i zanurzył go w wodzie patrzyli we dwóch jak woda wlewa

trzymając rewolwer w powietrzu czekał w górze potoku konie przestały pić a potem znów zaczęły
gdy przeczołgał się na drugi brzeg natknął się na ślady eks-księdza odciski jego rąk i stóp wśród tropów dzikich kotów lisów i małych pustynnych świń dotarł do

padł na ziemię eks-ksiądz przykucnął zsunęli się w zagłębienie i z brodami w piachu leżeli jak jaszczurki i znów patrzyli na idącego holdena
z idiotą na smyczy ekwipunkiem i parasolką kiwającą się od wiatru jak wielki czarny kwiat minął szczątki wozu i znów wszedł na stok piaszczystego eskera na szczycie odwrócił się

kobiet zaintonowało pieśń
gdzie to biorą? spytał toadvine
dzieciak nie wiedział
cofnęły wóz po grząskim piasku nad samą rzekę postawiły go i otworzyły klatkę borginnis stanęła przed półgłówkiem
jamesie robercie wyjdź
wyciągnęła do niego ramię popatrzył na wodę a potem wziął ją za rękę
z ust

broni
już wziąłeś bo ci zapłaciłem
nie
tu leży forsa albo zabierasz się do piłowania albo odmawiasz a w tym drugim wypadku upiłuję lufy twoim dupskiem
kowal wpatrywał się w browna cofnął się o kilka kroków a potem odwrócił się i uciekł
kiedy zjawił się sierżant straży brown rżnął lufy dubeltówki unieruchomionej w poprzek stołu żołnierz podszedł żeby widzieć jego twarz
czego? spytał brown
ten człowiek twierdzi że groził

a imbecyl przykucnął u jego nóg opuścił ku niemu parasolkę i przemówił do okolicy
to ksiądz cię do tego przywiódł chłopcze wiem że sam byś się nie schował wiem też że nie masz serca pospolitego zabójcy dwukrotnie tego dnia przeszedłem przed twoim celownikiem i przejdę po raz trzeci czemu się nie ujawnisz?
marny z

trawy nie mogło rościć sobie prawa do pierwszeństwa sama wyrazistość rzeczy negowała ich przyswajalność bo oko wnosi o całości na podstawie pojedynczej cechy lub części tutaj zaś nic nie było bardziej świetliste czy ocienione niż reszta i w tej optycznej demokracji krajobrazów wszelkie preferencje stawały się kaprysem a człowieka i

polanki na tym bezsensownym cmentarzysku i usiadł nasłuchując skórzane ubranie było ciężkie i sztywne od wody w nodze czuł rwący ból w odległości stu stóp ukazał się nad kośćmi koński pysk ociekający wodą po czym zniknął sędzia znów zawołał a jego głos

kobiet wydobyło się westchnienie kilka zadarło spódnice wtykając rąbek za talię i stanęło w rzece żeby pomóc idiocie
borginnis sprowadziła go uczepionego jej szyi z wozu kiedy dotknął stopami ziemi odwrócił się do rzeki kobieta była ubabrana odchodami ale nie zwracała na to uwagi spojrzała na towarzyszki stojące na brzegu
spalcie to
jedna pognała do ogniska po szczapę inne wprowadziły jamesa roberta do wody a klatka

mu pan śmiercią
jaki człowiek?
ten sierżant wskazał ruchem głowy wejście do szopy
brown piłował dalej coś takiego nazywasz człowiekiem? odparł
i jeszcze na dodatek bez pozwolenia włazi tu i używa moich narzędzi odezwał się kowal
i co pan na to? spytał sierżant
na co?
jak pan odpowie na zarzuty tego człowieka?
łgarz z niego i tyle
nie groził mu pan?
gdzie tam

>>214796492
>>214796491
You can't make this shit up, these have to be made up words.

ust wziął swoją sakwę wymaszerował na dwór wyminął indian tyłem i zszedł ze skarpy półgłówek sięgający mu ledwie do pasa przez cały czas podążał u jego boku i tak we dwóch dotarli do lasu u podnóża fortyfikacji po czym zniknęli z oczu
dzicy rozpalili na wzgórzu ognisko do którego powrzucali sprzęty z

skałę łączyło nieodgadnione pokrewieństwo
w tych dniach wychudli i zmizernieli pod białym słońcem a ich zapadnięte puste oczy przypominały oczy lunatyków zaskoczonych nadejściem dnia skuleni pod kapeluszami podobni byli do zbiegów w jakiejś większej skali do istot których pragnie słońce nawet sędzia stał się cichy i zamyślony mówił o oczyszczeniu się ze

została zaraz podpalona i spłonęła
chwytał się spódnic wyciągał rozczapierzone palce ślinił się i bełkotał
widzi swoje odbicie powiedziały
cicho wyobraźcie sobie to dziecię zamknięte w potrzasku jak dziki zwierz
płomienie z palącego się wozu trzaskały w suchym powietrzu i odgłos ten najwyraźniej zwrócił uwagę półgłówka bo skierował w tamtą stronę martwe czarne oczy on rozumie powiedziały

akurat cholera jasna rzucił kowal
ja nie grożę ludziom powiedziałem że dostanie po dupie a to u mnie się liczy jak zapisane u notariusza
i to niby nie jest groźba?
brown podniósł wzrok nie to nie groźba tylko obietnica
znowu się pochylił i po

się do szyjki patrzyli jak pieni się i zastyga dzieciak zatkał bukłak pochylił się i napił z kałuży a potem wyprostował się i spojrzał na toadvine’a
idziesz z nami?
toadvine zerknął na sędziego nie wiem odparł jest na mnie nakaz aresztują mnie w kalifornii
aresztują?
nie odpowiedział siedział na ziemi rozstawił

ciebie zamachowiec zawołał sędzia i marny bojownik w tkance twego serca jest skaza myślisz że o tym nie wiem? ty jeden byłeś zbuntowany ty jeden zachowałeś łagodność dla pogan w zakamarku swej duszy
imbecyl wstał uniósł ręce do twarzy zaskomlał dziko i usiadł
myślisz że zabiłem browna i toadvine’a? żyją tak samo jak ty i ja żyją są w

kwater białych ludzi a potem wynieśli na ramionach trupa glantona jak pokonanego mistrza i cisnęli go w płomienie do zwłok przywiązali jego psa zwierzę pociągnięte w rytualnym sati w trzaskający ogień znikło ze skowytem w kłębach

kilku kolejnych ruchach piłą lufy spadły na klepisko odłożył narzędzie rozwarł szczęki imadła wyjął dubeltówkę odpiął lufy od łoża spakował części do futerału zamknął wieko i zapiął zatrzaski
czego dotyczył spór? spytał sierżant
nic mi nie wiadomo o żadnym sporze
lepiej niech pan go spyta skąd wziął tę broń co ją tak zrujnował idę

zgodnie wszystkie kobiety sarah borginnis zapuściła się głębiej ze wzdętą jak balon spódnicą wciągnęła go i ułożyła w swoich wielkich krzepkich ramionach jak dziecko choć był dorosłym mężczyzną trzymała go na wodzie nucąc jego jasne włosy unosiły się na rzece
tego wieczoru dotychczasowi towarzysze zobaczyli go przy ogniskach wędrowców ubranego w garnitur ze zgrzebnej wełny cienka szyja obracała

potrzasku następstw dokonanych przez siebie wyborów rozumiesz? spytaj księdza ksiądz wie ksiądz nie kłamie
sędzia podniósł parasolkę i poprawił tobołki być może zawołał być może widziałeś to miejsce we śnie i widziałeś że tu umrzesz zszedł z eskera i kolejny raz minął skupisko kości prowadzony

wszystkiego co rości sobie prawo do człowieka ale ta grupa ludzi która słuchała jego słów uważała się za wolną od wszelkich roszczeń jechali dalej a wiatr gnał przed nimi drobinki kurzu sunęli jak armia szarych bród szarych ludzi szarych koni góry na północy ciągnące się ukosem ku słońcu miały kształt falistych fałd dni były chłodne noce zimne i siadali przy ognisku każdy okutany we własny zwój

nadciągający z pustyni i własny oddech kiedy podniósł głowę i wyjrzał zobaczył eks-księdza tobin szedł potykając się o kości a w rękach niósł krzyż sklecony z baranich goleni i związany kawałkami skóry trzymał go przed sobą na środku pustyni jak obłąkany różdżkarz i wołał w mowie obcej i zarazem wymarłej
dzieciak wstał ściskając oburącz

się ostrożnie w kołnierzu za dużej koszuli natłuszczono mu włosy i zaczesano płasko na głowie aż wyglądały jak namalowane dostał łakocie więc siedział śliniąc się i patrząc w ogień ku wielkiemu podziwowi kobiet rzeka płynęła w mroku a nad pustynię od wschodu wytoczył się księżyc rybiego koloru i w jałowym świetle

o zakład że komuś ukradł
skąd pan ma tę broń? spytał sierżant
brown pochylił się i podniósł odcięte lufy miały około osiemnastu cali długości trzymał je za końce wyszedł zza stołu i wyminął sierżanta włożył sobie futerał pod pachę i obrócił się w progu kowal zniknął bez śladu brown spojrzał na sierżanta
coś mi się widzi że

dymu ze świeżego drewna przywleczono za nogi tułów doktora dźwignięto go i rzucono na stos jego półmastifa też oddano płomieniom miotał się i w końcu zsunął po drugiej stronie a rzemienie którymi go spętano najwyraźniej się przepaliły bo zaczął się czołgać ślepy poparzony kopcący ale wepchnięto

ten człowiek wycofał swoje zarzuty powiedział pewnikiem sobie popił
kiedy brown szedł przez plac w stronę małego cabildo z błota napotkał toadvine’a i webstera dopiero co zwolnionych z aresztu wyglądali dziko i cuchnęli poszli we trzech na plażę usiedli i patrzyli na podłużne szare bałwany podając sobie z rąk do rąk butelkę browna żaden z nich nie widział dotąd oceanu brown podszedł i dotknął warstwy piany która oblewała

ciemności wykrojony z większego wokół idiota zaś spoglądał z klatki na skraju poświaty obuchem siekiery sędzia połamał golenie antylopy i na kamienie spadły kro ple dymiącego szpiku patrzyli na niego tematem była wojna
wielka księga mówi że ten kto mieczem wojuje od miecza ginie powiedział murzyn
sędzia się uśmiechnął z twarzą połyskującą od tłuszczu a który zacny

wyrysował obok ich cienie ognie przygasały szary dym stał zamknięty w okowach nocy zza rzeki dobiegało ujadanie małych szakali psy obozowe wierciły się i powarkiwały sarah borginnis zabrała półgłówka pod brezent zdjęty z wozu rozebrała go do nowej bielizny położyła na sienniku

trzy palce i wbił je przed sobą w piasek potem podniósł dłoń obrócił ją i znów wbił palce aż powstało sześć otworów tworzących gwiazdę albo heksagon starł wzór i podniósł wzrok
chyba nie myślisz że człowiek z własnej woli uciekłby z kraju aż tutaj?
dzieciak

broń okręcił się gwałtownie zobaczył sędziego znów w zupełnie innym miejscu z karabinem przy ramieniu holden strzelił a tobin odwrócił się w stronę z której przyszedł i usiadł wciąż trzymając krzyż holden odłożył karabin i chwycił drugi próbując uspokoić drżenie rąk dzieciak wypalił i padł na

przez głupca w obroży aż ich rozrzedzone sylwetki zaczęły drżeć w falach gorącego powietrza a potem znikły bez śladu
umarliby gdyby nie znaleźli ich indianie przez wczesną część nocy mieli syriusza po lewej stronie na widnokręgu od południowego zachodu wieloryb nurkował w

go z powrotem łopatą pozostałe ciała wszystkich osiem usypano na ognisku; skwierczały teraz cuchnąc a obłoki gęstego dymu zasnuły rzekę głowę doktora zatknięto na żerdź i obnoszono dokoła ale w końcu ją też wrzucono w płomienie indianie podzielili na klepisku broń i ubrania zabitych

ciemny piasek podniósł dłoń i posmakował soli na palcach potem spojrzał to w jedną to w drugą stronę i ruszyli plażą w kierunku miasteczka
przez całe popołudnie pili w łazarzowej bodedze prowadzonej przez meksykanina weszli żołnierze wywiązała się sprzeczka toadvine wstał od stołu zataczając się wśród żołnierzy znalazł się jednak rozjemca i przeciwnicy znów usiedli ale parę minut później w drodze powrotnej od kontuaru brown

otchłani a orion obracał się z betelgezą nad ich głowami spali skuleni i zziębnięci w ciemności na równinie a gdy się obudzili niebo całkiem się odmieniło i znikły gwiazdy wedle których się kierowali jakby sen trwał przez kilka pór roku w świetle kasztanowego świtu zobaczyli na wzniesieniu od północy półnagich dzikusów przycupniętych i stojących w rzędzie dźwignęli się i ruszyli a ich długie wąskie cienie skradały

człowiek chciałby inaczej? spytał
w wielkiej księdze wojna faktycznie jest zła rzekł irving ale mnóstwo w niej opowieści o krwawym wojowaniu
nie ma znaczenia co ludzie myślą o wojnie odparł sędzia wojna przetrwa równie dobrze możecie zapytać ludzi co myślą o kamieniu wojna była zawsze zanim nastał człowiek już czekała na niego wojna to rzemiosło najwyższej rangi czekające na swojego

otuliła i pocałowała na dobranoc a w obozie zaległa cisza kiedy półgłówek znów zjawił się w tym granatowym zadymionym amfiteatrze był nagi i dreptał obok ognisk jak wyłysiały mylodon zatrzymał się posmakował powietrza i powlókł się dalej ominął z dala

piasek ciężka karabinowa kula przemknęła w górze jak asteroida zagrzechotała i zastukała pośród kości rozsypanych na wzniesieniu uniósł się na kolana i wyjrzał ale sędzia zniknął załadował pustą komorę i znów zaczął się czołgać na łokciach do miejsca gdzie widział upadającego tobina orientując się wedle słońca i zatrzymując od czasu do czasu żeby nasłuchiwać ziemię pokrywały ślady drapieżników które ściągały z okolicy w

miejsce przeprawy i zaczął się przedzierać przez wierzby stękając i napierając chudymi rękami na przeszkody w nocy a potem stanął samotny na brzegu zahuczał cicho i odgłos ten popłynął w dal jako dar tak bardzo potrzebny że nie wrócił żadnym echem wszedł do rzeki zanim jeszcze woda sięgnęła

wylał dzban aguardiente na młodego żołnierza i podpalił go cygarem mężczyzna pognał na dwór w ciszy którą zakłócał tylko syk płomieni najpierw jasnoniebieskich a potem niewidocznych w słońcu miotał się jak człowiek napadnięty przez rój pszczół albo obłęd wreszcie upadł i spłonął gdy dobiegli do niego z wiadrem wody leżał już w błocie pomarszczony i sczerniały jak ogromny pająk
brown obudził się w

tak samo jak złoto i srebro z rozprutego i porąbanego kufra który wyciągnięto z kwater całą resztę ciśnięto w ogień a wschodzące słońce połyskiwało na pstrych twarzach oni zaś siedzieli na ziemi każdy z nowym łupem przed sobą i patrząc w ogień kurzy li

mu do pasa stracił równowagę i zniknął z oczu
akurat w tym miejscu przechodził też zupełnie nagi sędzia odbywający swój nocny obchód – spotkania takie zdarzają się częściej niż można by sądzić w przeciwnym razie kto wyszedłby cało z

najznamienitszego rzemieślnika tak było i tak będzie tak nie inaczej
odwrócił się do browna z którego ust dobiegł bełkotliwy szept a może sprzeciw och davy rzekł przecież to twój fach tutaj opiewamy powinieneś się raczej ukłonić okażmy sobie wzajemny szacunek
mój fach?
z całą pewnością
a jaki jest mój fach?
wojna twój fach to wojna nie mam racji?
a twój niby nie?
mój też jak

małej ciemnej celi spętany łańcuchami i oszalały z pragnienia najpierw sprawdził worek z pieniędzmi wciąż wisiał pod koszulą wstał ze słomy i przyłożył oko do judasza był dzień zawołał żeby ktoś przyszedł usiadł skutymi dłońmi policzył monety i schował je do worka
wieczorem żołnierz przyniósł mu kolację nazywał się petit i brown

wstał i zarzucił rzemień bukłaka na ramię nogawkę miał czarną od krwi a z uda sterczał czerwony kawałek strzały jak kołek do wieszania przedmiotów splunął otarł usta wierzchem dłoni i spojrzał na toadvine’a ty żeś nie uciekł z żadnego kraju odparł przeszedł przez kałużę i zaczął się wspinać sędzia

baza propsy za rozpierdalanie zbotowanego szamba

się komicznie na cienkich owadzich nogach zarysy gór na zachodzie zatarły się w brzasku tubylcy ruszyli piaszczystym szczytem po chwili eks-ksiądz usiadł a dzieciak stanął nad nim z rewolwerem dzicy zaś ze szli z wydm i niczym wymalowane duszki zbliżyli się skokami przez płaski teren
byli to diegueños uzbrojeni w krótkie łuki zgromadzili się wokół dwóch wędrowców przyklękli i dali im wodę z tykwy widzieli już wcześniej

poszukiwaniu padliny a wiatr wciskający się między wydmy niósł kwaśny odór podobny do smrodu brudnej ścierki do naczyń i tylko ten wiatr mącił ciszę
dzieciak znalazł tobina nad strumykiem gdy obmywał ranę kawałkiem szmaty oderwanej z koszuli kula przeszyła mu szyję na wylot o włos minęła tętnicę ale i tak nie mógł zatamować krwi spojrzał na dzieciaka przycupniętego pośród czaszek i żeber wskazujących niebo

fajki niczym jakaś barwna trupa mimów skrzyknięta na odludziu z dala od miast i motłochu pohukującego zza kopcących świateł rampy dumająca o objeździe miasteczek lichym tuszu trąbki i werbla i surowych deskach na których wypisane jest ich przeznaczenie bo ludzie ci nie byli wcale bardziej wolni i suwerenni niż ich ofiary i na zwęglone czaszki nieprzyjaciół żarzące się w popiele jaskrawo niczym krew patrzyli

pokazał mu swój naszyjnik z uszu i pieniądze petit odparł że nie zamierza mu pomagać w żadnych knowaniach brown rzekł że na pustyni zakopał trzydzieści tysięcy dolarów opowiedział o promie stawiając się w roli glantona znowu pokazał monety i mówił ze znawstwem o miejscach ich pochodzenia uzupełniając relacje sędziego zmyślonymi na

podobnych tułaczy cierpiących jeszcze bardziej wiedli rozpaczliwie nędzne życie na tej ziemi wiedzieli więc że tylko jakaś nieprzejednana dążność może przywieść człowieka do takiego stanu i każdego dnia czekali aby to coś wylęgło się ze swej straszliwej kryjówki w domu słońca i stanęło do boju na krawędzi wschodniego świata a czekali z osobliwą

najbardziej
a te twoje księgi kości i reszta?
w wojnie zawiera się każdy inny fach
dlatego wojna przetrwa?
nie przetrwa dlatego że młodzi ludzie ją kochają a starzy dlatego kochają młodych i ci którzy walczyli i ci którzy nie walczyli
to twoja opinia
sędzia się

musisz zabić konie powiedział inaczej nie masz szans dopadnie cię
moglibyśmy je wziąć
nie bądź głupi chłopaku czy ma na nas inną przynętę?
możemy uciec jak tylko się ściemni
a co nazajutrz dzień już nie wzejdzie?
dzieciak patrzył na eks-księdza samo nie przestanie?

jakiejkolwiek nocnej przeprawy? – więc wmaszerował do rzeki i chwycił tonącego idiotę jak potężna akuszerka wyciągnął go za pięty i dał mu klapsa w pośladek żeby wypluł wodę scena narodzin chrzest albo inny rytuał

niewprowadzony jeszcze do żadnego kanonu wyżął łkającemu nagiemu głupcowi wodę z włosów zamknął go w objęciach zaniósł do obozu i posadził z powrotem pomiędzy współtowarzyszy

xix
haubica • atak jumów • potyczka • glanton przejmuje prom • powieszony judasz • kufer • wysłani na wybrzeże • san diego • zaprowiantowanie •

poczekaniu szczegółami dzielimy się po równo szepnął tylko ty i ja
wpatrywał się zza krat w rekruta petit otarł czoło rękawem brown zgarnął pieniądze do sakwy i podał mu ją
chłopak stał trzymając niepewnie worek z pieniędzmi chciał

jak na zapowiedź własnego kresu

xx
ucieczka • na pustynię • ścigani przez jumów • odpór • alamo mucho • jeszcze jeden uciekinier • oblężeni • gra w kulki • ognie nocą • sędzia żyje • targi na pustyni • eks-ksiądz nawołuje do zabójstwa • w

wepchnąć go z powrotem przez pręty ale brown cofnął się i podniósł ręce
nie bądź głupi syknął zabiłbym własną matkę żeby w twoich latach dostać taką szansę od życia
gdy petit wyszedł usiadł na słomie i spojrzał na cienki blaszany talerz z fasolą i tortillami po chwili zaczął

brown u kowala • spór • uwolnienie webstera i toadvine’a • ocean • zwada • człowiek spalony żywcem • brown w kajdanach • opowieść o skarbie • ucieczka • mord w górach • glanton w san diego • wieszanie alcalde • zakładnicy • powrót nad kolorado • doktor i sędzia czarnuch i głupiec • świt nad rzeką • wozy bez kół • śmierć jacksona • masakra
doktor zmierzał do kalifornii kiedy trafił mu się prom co w dużej

niewzruszonością bo obojętne czy byłyby to armie pomór zaraza czy coś jeszcze bardziej niepojętego
zaprowadzili uciekinierów do swego obozu w san felipe skupiska prymitywnych chat z trzciny służących za dom brudnym i wynędzniałym istotom ubranym przeważnie w bawełniane koszule wędrowców napotkanych w okolicy w koszule i nic więcej przynieśli gorącą potrawkę z jaszczurek i szczuroskoczków w glinianych miskach i jakby piñole z wysuszonych

uśmiechnął ludzie rodzą się do gry do niczego innego każde dziecko wie że zabawa to szlachetniejsze zajęcie niż praca wie też że wartość lub sens gry nie zawiera się w niej samej ale w stawce o jaką się toczy żeby gra losowa miała sens musi zostać zawarty zakład gra sportowa wymaga od przeciwników

śledził go wzrokiem dzieciak wyszedł na słońce odwrócił się i spojrzał zobaczył że między nagimi udami sędzia trzyma otwarty tornister
pięćset dolarów powiedział ale razem z prochem i ołowiem
eks-ksiądz stanął obok dzieciaka załatw go syknął

spytał
nie
co myślisz?
muszę to zatrzymać
krew spływała tobinowi między palcami
gdzie jest sędzia? spytał dzieciak
no właśnie gdzie?
jak go zabiję będziemy mogli wziąć konie
nie zabijesz go nie bądź głupi zabij konie
dzieciak spojrzał na płytki strumyk pośrodku pustyni
no dawaj chłopaku
popatrzył na eks-księdza i kleksy krwi skapujące powoli do wody rozkwitające jak pąki róż i blednące ruszył w górę strumienia

drogę • kolejne spotkanie • potok carrizo • atak • pośród kości • gra o wszystko • egzorcyzm • ranny tobin • narada • rzeź koni • sędzia o deliktach • kolejna ucieczka kolejna pustynia
toadvine i dzieciak przedarli się w górę rzeki pod gradem strzał grzechoczących w

jeść na dworze znowu padało i słyszał konnych przejeżdżających ulicą a zaraz potem zapadł zmrok
uciekli razem wieczorem dwa dni później jeden i drugi mieli znośnego wierzchowca karabin i koc prowadzili też muła objuczonego zapasami suszonej kukurydzy wołowiny i daktyli wjechali na zadeszczone wzgórza a o brzasku brown podniósł karabin i strzelił chłopakowi w tył głowy koń bryknął

startych pasikoników przykucnęli dokoła i patrzyli z wielką powagą jak ci dwaj jedzą
jeden wyciągnął rękę dotknął rękojeści rewolweru za pasem dzieciaka i cofnął dłoń
pistola powiedział
dzieciak jadł
dzicy pokiwali głowami
quiero mirar su pistola? spytał mężczyzna
dzieciak nie odpowiedział kiedy indianin ponownie wyciągnął rękę chwycił ją i odsunął gdy ją puścił mężczyzna znowu wyciągnął dłoń a

umiejętności i tężyzny a upokorzenie z powodu porażki i duma ze zwycięstwa stanowią wystarczająco wysoką stawkę ponieważ zakorzenione są w wartości samych zawodników i ich określają bez względu na to czy będzie to próba losu czy charakteru wszystkie gry odnoszą się do zasady wojny bo to co stawiamy w zakładzie pochłania grę gracza wszystko

mierze było dziełem przypadku w następnych miesiącach zgromadził pokaźny majątek w złocie srebrze i kosztownościach wraz z dwoma mężczyznami którzy dla niego pracowali zamieszkał na wzgórzu na zachodnim brzegu rzeki z widokiem na przeprawę pośród szańców niedokończonych fortyfikacji z kamienia i gliny oprócz dwóch wozów które odziedziczył po oddziale majora grahama miał również górską haubicę – dwunastofuntówkę z brązu o lufie średnicy

dotarł tam gdzie konie piły wcześniej wodę ale już ich nie było w miejscu gdzie przeszły strumyk ujrzał mokry wciąż piasek trzymał rewolwer przed sobą opierając się na nasadach dłoni mimo ostrożności dopiero po długiej chwili zobaczył wpatrzonego w niego półgłówka

spodka działo to stało bezczynnie niezaładowane na drewnianej lawecie doktor zasiadł w swej prymitywnej kwaterze do herbaty z glantonem i sędzią oraz brownem i irvingiem a glanton opisał mu kilka swych przygód z indianami i stanowczo radził by wzmocnił swoją pozycję doktor zaoponował stwierdził że dobrze ułożył sobie stosunki z jumami glanton odparł mu pro sto w twarz

do przodu petit runął przez plecy a spod oderwanej kości czołowej wyjrzał mózg brown zatrzymał swojego konia zeskoczył na ziemię zabrał worek z pieniędzmi wziął nóż chłopaka jego karabin prochownicę i kurtkę odciął mu uszy nawlókł je na

jeżeli czytasz ten post, życzę ci miłego wieczoru

nadbrzeżnych zaroślach wypadli z łoziny wdrapali się na wydmy zeszli po drugiej stronie i znów się wyłonili dwie ciemne sylwetki sunące z mozołem po piachu to biegnące truchtem to się słaniające wystrzał z rewolweru zabrzmiał głucho i martwo w tej

swój szkaplerz a potem dosiadł konia i odjechał muł ruszył za nim a po chwili jego śladem podążył koń żołnierza
webster i toadvine wrócili do obozu nad kolorado bez prowiantu i mułów glanton wziął pięciu ludzi i wyruszył o zmierzchu zostawiając sędziego do pilnowania promu do san diego dotarli w

że każdy człowiek który ufa indianinowi jest głupcem doktor spąsowiał ale ugryzł się w język wtrącił się sędzia spytał doktora czy uważa że pielgrzymi stłoczeni po drugiej stronie pozostają pod jego ochroną doktor odparł że w istocie tak uważa sędzia zaczął więc mówić rzeczowo i z troską a kiedy glanton

dzieciak znowu ją odepchnął
indianin wyszczerzył zęby w uśmiechu sięgnął po raz trzeci dzieciak postawił miskę między nogami wyjął rewolwer odciągnął kurek i przytknął mężczyźnie lufę do czoła
siedzieli nieruchomo pozostali patrzyli po chwili dzieciak opuścił

wyobraźmy sobie dwóch mężczyzn przy kartach którzy do zaoferowania nie mają nic prócz swego życia kto nie słyszał takiej opowieści? karta się odwraca dla takiego gracza cały wszechświat dążył z mozołem do tej właśnie chwili bo w niej okaże się czy zginie z ręki tamtego

dzieciak odebrał rewolwer ale tobin uczepił się jego ramienia i dalej szeptał a gdy dzieciak się wyrwał przemówił głośniej tak wielki ogarnął go strach
drugiej szansy nie dostaniesz chłopaku zrób to jest goły bezbronny na krew chrystusa myślisz że dasz mu radę w inny sposób? zrób to chłopcze zrób to z miłości do

otwartej przestrzeni na grzbiecie wydmy ukazało się czterech jumów którzy wcale ich nie ścigali tylko ustalili obrany przez nich kurs w terenie i zawrócili
dzieciak miał w nodze strzałę utkwiła w kości zatrzymał się usiadł odłamał drzewce kilka cali od rany wstał i ruszyli dalej

imbecyl siedział nieruchomo w altance z kości z poszatkowanym słońcem naklejonym na pustej twarzy patrzył jak dziki leśny zwierz dzieciak spojrzał na niego a potem poczołgał się dalej śladem koni luźna szyja obracała się powoli z bezwładnej żuchwy ściekała ślina kiedy dzieciak zerknął przez ramię ten ciągle patrzył dłonie położył przed sobą na piachu i choć twarz miał pozbawioną wyrazu wyglądał jak stworzenie pogrążone w

środku nocy i spytali o drogę do domu alcalde mężczyzna którego szukali podszedł do drzwi ubrany w koszulę nocną i szlafmycę ze świeczką w ręku glanton wepchnął go do salonu i posłał ludzi na tył domu skąd dobiegły zaraz krzyki kobiety potem kilka stłumionych uderzeń i zapadła cisza
alcalde był mężczyzną po sześćdziesiątce odwrócił się chcąc pobiec żonie na pomoc ale padł uderzony lufą rewolweru wstał

broń zluzował kurek wetknął rewolwer za pas wziął miskę i zaczął jeść mężczyzna wskazał rewolwer i odezwał się do swoich a ci pokiwali głowami siedzieli dalej jak przedtem
qué pasó con ustedes?
dzieciak obserwował znad miski mężczyznę ciemnymi pustymi oczami
indianin spojrzał na eks-księdza
qué pasó con ustedes?
tobin w czarnej koloratce z zakrzepłej krwi odwrócił się całym tułowiem i popatrzył na tego który przemówił

zatrzymali się na szczycie wzniesienia i spojrzeli za siebie jumowie zniknęli z wydm i widać było tylko dym unoszący się ciemną smugą spomiędzy nadrzecznych skał na zachodzie rozpościerała się kraina pofałdowanych piaszczystych

czy tamten z jego ręki czy może być dobitniejsze uprawomocnienie wartości człowieka? gra wyniesiona do tej najwyższej rangi wyklucza wszelkie argumenty co do natury przeznaczenia wskazanie jednego człowieka kosztem drugiego to wyrok absolutny i nieodwołalny i zaiste tępakiem byłby ten kto w

wielkiej niedoli
konie stały na wzniesieniu nad potokiem i patrzyły na zachód leżał cicho lustrując teren a potem ruszył wzdłuż wody usiadł zwrócony plecami do kościanych palików napiął kurek i oparł łokcie na kolanach
dostrzegły jak się zbliżał od strony strumyka i teraz go obserwowały usłyszawszy szczęk odciąganego kurka postawiły uszy i

zjechał ze swym pododdziałem na brzeg żeby przekroczyć rzekę miał już pozwolenie od doktora na umocnienie wzgórza i załadowanie haubicy i właśnie w tym celu ulali resztkę ołowiu aż zebrali prawie cały kapelusz kul karabinowych
tego

trzymając się za głowę glanton wepchnął go do pokoju w głębi domu ściskał w garści sznur zawiązany w pętlę obrócił alcalde zarzucił mu stryczek na szyję i mocno pociągnął na ten widok siedząca na łóżku kobieta znów zaczęła krzyczeć miała podbite oko które szybko puchło a jeden z rekrutów

wieczoru załadowali haubicę mniej więcej funtem prochu i całą odlaną amunicją po czym zaciągnęli działo na stanowisko ogniowe skąd widać było rzekę i przeprawę
dwa dni później jumowie zaatakowali prom znajdował się akurat na zachodnim brzegu i trwał wyładunek jak było umówione wędrowcy zaś stali obok w oczekiwaniu na odbiór bagaży dzicy bez uprzedzenia wypadli spomiędzy wierzb konno i na piechotę i rzucili się chmarą przez

pagórków wśród których człowiek mógł się zaczaić w ukryciu ale nie było tam żadnego miejsca osłoniętego przed słońcem i jedynie wiatr mógłby zatrzeć ślady
możesz iść? spytał toadvine
a co innego pozostaje?
dużo masz wody?
mało
co chcesz robić?
nie wiem
można by cofnąć się nad rzekę i przywarować zaproponował toadvine
a co potem?
znów spojrzał w kierunku fortu a potem na ułamaną strzałę w nodze dzieciaka i płynącą krew

uderzył ją na odlew w usta od czego przewróciła się na skotłowaną pościel i zakryła głowę rękami trzymając świeczkę w górze glanton kazał jednemu ze swych ludzi wskoczyć na ramiona drugiego chłopak sięgnął do vigas znalazł wolną przestrzeń przewlókł koniec

otwarty teren w kierunku promu na wzgórzu brown i długi webster przesunęli haubicę unieruchomili ją a brown wcisnął dymiące cygaro w zapłon
nawet na otwartej przestrzeni wstrząs był ogromny haubica skoczyła do góry na lawecie i kopcąc szarpnęła się do tyłu po klepisku przez odsłonięty teren poniżej przetoczyła się straszliwa niszczycielska siła – kilkunastu jumów leżało martwych lub wiło

potem zerknął na dzieciaka ten jadł rękoma i teraz oblizał palce i wytarł je o nogawkę brudnych spodni
las yumas powiedział
westchnęli donośnie i zakląskali językami
son muy malos rzekł gaduła
claro
no tiene compañeros?
dzieciak i eks-ksiądz zerknęli na siebie
sí odparł pierwszy muchos machnął ręką na wschód llegaran muchos compañeros
indianie przyjęli te wieści z kamiennym

boga zrób to bo inaczej stracisz życie przysięgam ci
sędzia uśmiechnął się i popukał palcem w skroń ksiądz rzekł ksiądz za długo przebywał na słońcu siedemset pięćdziesiąt to moja ostatnia oferta za tyle sprzedasz a ja za tyle kupię
dzieciak wetknął rewolwer za pas a potem z nachalnym eks-księdzem u

tym głębokim rozstrzygnięciu nie dopatrzyłby się mocy sprawczej i ostatecznego sensu w grze jej staw ką jest śmierć przegranego rozstrzygnięcia nie budzą wątpliwości a więc tenże człowiek trzymający w dłoni konkretny układ kart tym samym zostaje usunięty ze sfery istnienia oto natura wojny której stawką jest zarazem gra władza i

ruszyły w jego kierunku po piachu pierwszego trafił w pierś zwierzę runęło oddychając ciężko i krwawiąc z nozdrzy drugi koń przystanął niepewnie a gdy zaczął zawracać dzieciak napiął kurek i strzelił ruszył truchtem pośród wydm więc dzieciak wypalił drugi raz a wtedy pod koniem

chcesz to spróbować wyciągnąć?
nie
to co chcesz?
iść
skorygowali kurs i ruszyli szlakiem taborów wędrowali przez całe długie przedpołudnie popołudnie i wieczór o zmierzchu wypili resztkę wody i brnęli dalej pod obracającym się z wolna kołem gwiazd potem zasnęli dygocząc wśród wydm o świcie podnieśli się i znowu ruszyli ranna noga zesztywniała i dzieciak utykał w tyle podpierając się kawałkiem dyszla jak kosturem i dwa razy powiedział

sznura i spuścił go po przeciwnej stronie zaczęli ciągnąć unosząc w górę milczącego i miotającego się alcalde ręce miał wolne więc chwycił sznur nad głową i próbował się podciągnąć żeby się nie udusić wierzgał nogami obracając się powoli w półmroku
válgame dios wystękał qué quiere?
chcę dostać z powrotem moje pieniądze

spokojem kobieta przyniosła więcej piñole ale zbyt długo obywali się bez jedzenia żeby mieć duży apetyt więc przegonili ją machnięciem ręki
po południu wykąpali się w strumieniu i zasnęli na ziemi kiedy się obudzili zobaczyli że przygląda im się grupka dzieci i kilka psów idąc przez obóz zobaczyli indian siedzących na skalnej półce wpatrzonych

uprawomocnienie w ten sposób postrzegana wojna stanowi najprawdziwszą formę przepowiedni to sprawdzian naszej woli i woli drugiego człowieka w ramach woli większej która zmuszona jest dokonać wyboru bo wiąże nas obu wojna to gra najwyższej rangi bo wojna wymusza jedność istnienia wojna to bóg
brown wpatrywał się w sędziego

toadvine’owi żeby go zostawił ale on nie chciał
zobaczyli ich jak się zbierają od wschodu na uskoku drżącego horyzontu niczym nędzne marionetki byli pieszo i wydawało się że biegną truchtem nie upłynęła godzina gdy zaczęli szyć z łuków
dwaj

ugięły się przednie nogi zwalił się do przodu i przewrócił na bok podniósł łeb opuścił go i znieruchomiał
dzieciak nasłuchiwał pierwszy koń leżał tam gdzie padł a piasek dokoła jego łba ciemniał od krwi dym popłynął nad strumieniem i rozrzedzony zniknął dzieciak poczołgał się w dół potoku i przykucnął pod żebrami zdechłego muła załadował rewolwer i znów

nie po kolei przeklejasz?

się z bólu na piasku wyli donośnie spośród nadrzecznych drzew w górze rzeki wypadł glanton ze swymi jeźdźcami natarli na dzikich którzy wrzasnęli z wściekłości na widok zdrady próbując okiełznać spłoszone konie strzelali z łuków do szarżujących kawalerzystów lecz padali już od ognia z rewolwerów a wysadzeni

powiedział glanton chcę moje pieniądze chcę moje muły i davida browna
cómo? zacharczał starszy mężczyzna
ktoś zapalił lampę kobieta podniosła się i najpierw zobaczyła cień a potem sylwetkę męża dyndającego na sznurze więc zaczęła pełznąć po łóżku w jego stronę

uciekinierzy szli dalej dzieciak z wyjętym rewolwerem obaj odskakiwali i uchylali się przed strzałami które ze świstem sypały się ze słońca błyszcząc na całej długości na tle jasnego nieba potem malały w skróconej perspektywie i wreszcie zastygały w ziemi ułamywali w marszu drzewce żeby nie mogły być ponownie użyte i wlekli się na ukos przez wydmy jak kraby aż wreszcie strzały zaczęły

dígame stęknął alcalde
jeden z rekrutów złapał kobietę ale glanton ruchem ręki kazał mu się cofnąć ruszyła chwiejnym krokiem i chwyciła męża za kolana żeby go unieść łkała i modliła się o litość po równo do glantona i do boga
stanął z boku żeby widzieć twarz alcalde
chcę moje pieniądze powtórzył moje pieniądze muły i człowieka którego tu przysłałem el hombre qué tiene usted mi compañero
nie nie wystękał mężczyzna búscale

na brzeg podróżni wygrzebali pospiesznie broń z bagaży uklękli i rozpoczęli ostrzał od strony rzeki kobiety i dzieci leżały zaś plackiem pośród kufrów i skrzyń konie jumów stawały dęba miotały się i rzęziły napinając chrapy łypiąc

krwawy południk?

boku okrążył krater i ruszyli razem równiną na zachód toadvine wspiął się na górę i patrzył za nimi po chwili nie było ich już widać
tego dnia nogi zaniosły ich na rozległą mozaikową posadzkę z niewielkich bloków jaspisu karnelianu i agatu wielką na tysiąc akrów gdzie

padać tak gęsto i blisko że musieli się zatrzymać dzieciak wyciągnął się na ziemi wsparty na łokciach napiął kurek i wycelował z rewolweru jumowie znajdowali się w odległości stu jardów wznieśli okrzyk toadvine przyklęknął obok broń szarpnęła do tyłu szary dym zawisł nieruchomo w powietrzu i jeden z dzikich zniknął z oczu jak aktor w scenicznej zapadni

ruszył w kierunku wody wybrał inną drogę niż przedtem więc tym razem nie zobaczył półgłówka dotarłszy do strumienia napił się zmoczył nogę i znowu się położył nasłuchując
rzuć ten rewolwer powiedział sędzia
zmartwiał
głos dobiegł z odległości niespełna pięćdziesięciu stóp
wiem co zrobiłeś ksiądz cię do tego nakłonił więc potraktuję to jako okoliczność łagodzącą w ocenie twego czynu i intencji

jesteś obłąkany holden na całego
sędzia się uśmiechnął
siła nie rodzi prawości odparł irving ten kto wygrywa w jakiejś okrutnej grze wcale nie jest usprawiedliwiony moralnie
prawo moralne to wymysł ludzkości mający na celu ograbienie silnych z korzyścią dla słabych prawo historii obala je na każdym kroku nie ma żadnego rzetelnego sprawdzianu który mógłby dowieść słuszności lub błędności poglądu moralnego to że jakiś człowiek padł w pojedynku nie

nie ma żadnego człowieka
a gdzie jest?
nie tutaj
jest tutaj w juzgado
nie nie madre de jesús nie tutaj odszedł siete ocho días
gdzie jest juzgado?
cómo?
el juzgado dónde ésta?
starsza kobieta puściła na moment męża jedną ręką żeby wskazać kierunek przyciskając twarz do jego nóg allá powiedziała allá
dwaj ludzie

niezmordowanie w krainę na wschodzie w oczekiwaniu na to co może się tam ukazać nikt słowem nie wspomniał o sędzim a oni nie pytali dzieci i psy odprowadziły ich aż za obóz obrali szlak wiodący na niskie wzgórza na zachodzie dokąd już zmierzało słońce
nazajutrz późną porą dotarli do warner’s

świadczy jeszcze że błądził w swoich poglądach natomiast jego udział w tym sprawdzianie dowodzi przyjęcia nowego szerszego poglądu gotowość przeciwników do zaprzestania sporu uznanego za trywialny bo taki jest w istocie i poddania się wyrokowi historycznego absolutu wskazuje wyraźnie jak mało ważne są ich odrębne stanowiska i jak ogromnie ważna

dzieciak znów odciągnął kurek ale toadvine położył dłoń na lufie więc spojrzał na niego zluzował mechanizm usiadł i załadował pustą komorę dźwignął się wziął kostur i ruszyli dalej z tyłu na równinie słyszeli ciche nawoływania

miałbym na to wzgląd w przypadku każdego człowieka i popełnionego przez niego przestępstwa ale jest jeszcze kwestia własności przynieś mi ten rewolwer
dzieciak leżał nieruchomo usłyszał że sędzia brodzi w wodzie w górze strumienia leżał licząc cicho pod nosem kiedy

zbielałymi ślepiami ocalali zbiegli między wierzby skąd wcześniej zaatakowali zostawiając na polu bitwy rannych konających i poległych glanton i jego ludzie zrezygnowali z pogoni zsiedli i zaczęli krążyć między padłymi strzałem w głowę dobijając jednakowo ludzi i zwierzęta obserwowani przez podróżnych z promu potem wzięli skalpy
stojący na niskim szańcu doktor patrzył w milczeniu jak

wyszli jeden trzymał ogarek świecy i osłaniał płomyk stuloną dłonią wrócili z wiadomością że mały loch w budynku na tyłach jest pusty
glanton wpatrywał się w alcalde kobieta wyraźnie się chwiała zawiązali półsztyk na słupku łóżka glanton poluźnił sznur i alcalde

runął z żoną na podłogę
spętali ich i zakneblowali a potem pojechali do sklepikarza trzy dni później skrępowanego alcalde jego żonę i sklepikarza znaleziono leżących we własnych odchodach w porzuconej chacie nad oceanem osiem mil na południe od miasteczka zostawiono im ceber z wodą z którego chłeptali jak psy i wyli do huczących

najemnicy zaciągają trupy nad rzekę i wpychają je lub strącają kopniakiem do wody odwrócił się i spojrzał na browna i webstera przyciągnęli haubicę z powrotem na stanowisko a brown usiadł swobodnie na ciepłej jeszcze lufie i paląc cygaro przyglądał się pracy w dole doktor obrócił się na pięcie i poszedł do swojej kwatery
nie pojawił się nazajutrz glanton przejął kierowanie promem

w odstępach niewypełnionych fugą zawodził wiatr drogą przez ten teren nadjechał z zachodu na koniu david brown prowadząc drugie zwierzę luzak miał siodło i ogłowie dzieciak stanął z kciukami zahaczonymi o pas i patrzył jak się zbliża spoglądając na niedawnych towarzyszy
słyszeliśmy

tubylców którzy zbiegli się dokoła zastrzelonego pobratymca
pomalowana horda podążała ich śladem cały dzień nie pili wody od dwudziestu czterech godzin jałowy fresk piachu i nieba zaczął drżeć i pływać i raz po raz nadlatywały ku nim ukośnie strzały niczym kępy zmutowanych roślin pustynnych

zmącona woda dopłynęła do miejsca w którym się znajdował przestał liczyć i wrzucił do niej wiązkę suchej trawy porwał ją nurt gdy odliczył tyle samo prawie już znikła wśród kości wyczołgał się z potoku spojrzał na słońce i ruszył w stronę miejsca gdzie zostawił tobina
tuż nad wodą znalazł wciąż mokre ślady

jest różnica między nimi bo spór rzeczywiście jest trywialny inaczej jednak wygląda zamanifestowana w ten sposób kwestia odrębnej woli jednego i drugiego człowieka próżność ludzka swym ogromem faktycznie może się zbliżyć do nieskończoności ale wiedza ludzka pozostaje niepełna i choćby nie wiem jak bardzo człowiek cenił swoje poglądy w ostatecznym rozrachunku musi je poddać pod osąd trybunału wyższej instancji od

ranch gdzie podreperowali siły w tamtejszych gorących źródłach siarczanych wokół nie było nikogo ruszyli dalej na zachodzie rozpościerała się pofałdowana trawiasta kraina dalej aż na wybrzeże ciągnęły się góry tej nocy zasnęli wśród karłowatych cedrów a rankiem trawa była zmarznięta i słyszeli nawoływania ptactwa brzmiące jak zaklęcia przeciw posępnym brzegom pustki z której się wyłonili
przez cały dzień pięli się przez leśne wyżyny

fal na odludziu aż stali się niemi jak kamienie
przez dwa dni i dwie noce glanton i jego ludzie pili na umór wieczorem drugiego dnia sierżant dowodzący małym garnizonem amerykańskiego wojska zmierzył się z nimi w pijackich zawodach ale on i jego trzej podwładni zostali pobici do nieprzytomności i rozbrojeni o świcie oddział żołnierzy

tego nie ma odwołania w tym trybunale względy równości prawości i pryncypiów moralnych zostają pozbawione treści i uzasadnienia a poglądy toczących spór budzą pogardę decyzja w sprawie życia i śmierci w sprawie tego co będzie i czego nie będzie nie uwzględnia kwestii słuszności wyrokowi tej rangi muszą się podporządkować wszystkie mniejsze racje: moralne duchowe naturalne
sędzia potoczył wzrokiem dokoła w

pleniących się gniewnie w powietrzu nie ustawali kiedy dotarli do studni w alamo mucho słońce z przodu wisiało już nisko a na krawędzi zbiornika siedziała jakaś postać wstała i zastygła w drżącej soczewce świata potem wyciągnęła rękę czy w geście powitania czy przestrogi tego nie wiedzieli kuśtykali dalej osłaniając oczy a postać przy

eks-księdza i bryzgi krwi znaczące jego szlak szedł po piasku aż dotarł tam gdzie ksiądz się zadekował
załatwiłeś je chłopaku? zaczął szeptać
podniósł rękę
a jakże załatwiłeś bo słyszałem strzały aż trzy głupca też?
nie odpowiedział
dzielny chłopak z ciebie ciągnął

ludzie którzy od trzech dni czekali na przeprawę w cenie dolara od osoby usłyszeli teraz że opłata wynosi cztery dolary ale nawet ta taryfa obowiązywała zaledwie przez kilka dni niedługo potem na promie zapanowały bezlitosne warunki bo opłaty dostosowano do zasobności podróżnych wreszcie całkowicie porzucono pozory i jawnie obrabowywano imigrantów bito

kopniakami wyważył drzwi zajazdu ale w pokoju nikogo już nie było
glanton wrócił sam nad kolorado bo jego najemnicy pojechali na złotonośne pola na zasłanym kośćmi odludziu napotykał nędzne grupki idących pieszo wędrowców którzy wołali do niego i tych nieżywych którzy pomarli tam gdzie upadli i tych którzy dopiero mieli umrzeć oraz gromadki ludzi stłoczonych wokół ostatniego wozu albo furmanki pokrzykujących

chrapliwie na muły lub woły popędzających je do dalszej drogi jakby w tych kruchych drewnianych skrzyniach wieźli nic innego jak samo przymierze zwierzęta te czekała śmierć a wraz z nimi mieli skonać ludzie i wołali do tego

ich odbierano im broń i mienie po czym wypędzano ogołoconych bez grosza przy duszy na pustynię doktor zszedł nad rzekę żeby zaprotestować ale dali mu jego część łupów i odesłali go z powrotem zabierali konie gwałcili kobiety obok obozowiska jumów w dole rzeki przepływały trupy gdy dalej mnożyły się

żeś był w juzgado odezwał się tobin
byłem odparł brown ale już nie jestem zlustrował ich bacznie od stóp do głów zerknął na kawałek strzały sterczący z nogi dzieciaka i zajrzał eks-księdzu głęboko w oczy gdzie wasz ekwipunek?
mamy to co widzisz
skłóciliście się z

studni zawołała był to eks-ksiądz tobin
sam bez broni
ilu was? spytał
ilu widać odparł toadvine
wszyscy padli? glanton? sędzia?
nie odpowiedzieli zsunęli się na dno studni gdzie było kilka cali wody uklękli i zaczęli pić
dziura w której zbudowano studnię

eks-ksiądz szyję obwiązał koszulą więc był nagi do pasa i siedząc w kucki pomiędzy cuchnącymi palikami zerkał na słońce na wydmach rozciągały się długie cienie a w cieniach tych gnaty padłych tutaj zwierząt leżały w osobliwym niejasnym akcie spółkowania szkieletów na piasku zostały dwie godziny do zmroku i eks-ksiądz to powiedział leżeli pod sztywną jak deska skórą zdechłego wołu i słuchali nawoływań

poszukiwaniu adwersarzy a co na to ksiądz? spytał
tobin podniósł głowę ksiądz milczy odparł
ksiądz milczy powtórzył sędzia nihil dicit ale tak naprawdę ksiądz przemówił bo ksiądz zrzucił szaty swej posługi i wziął do rąk narzędzia tego wyższego powołania do którego wszyscy odnoszą się z szacunkiem a zatem ksiądz także

porośnięte juką krótkolistną i obramowane nagimi granitowymi ostańcami wieczorem nad przełęczą przefrunęły stada orłów a na trawiastych tarasach zobaczyli niezdarne sylwetki niedźwiedzi grizzly przypominające bydło wypasane na górskich halach w

to była książka, która mnie zdarkcelowała ehh...

miała może kilkanaście stóp średnicy więc zajęli pozycje wokół pochyłych ścian krateru i patrzyli a indianie rozbiegli się po równinie sadząc w oddali powolne susy potem skupili się w kilku strategicznych miejscach i zaczęli strzelać do uciekinierów a amerykanie ostrzegali się krzykiem przed nadlatującymi strzałami jak oficerowie artylerii leżąc na odsłoniętej skarpie

samotnego jeźdźca żeby go przestrzec przed niebezpieczeństwami czyhającymi u przeprawy lecz on sunął niezłomnie pod prąd strumienia uchodźców jak bohater z legend ku temu co bestia wojny zarazy lub głodu odcisnąć miała na jego nieprzejednanych ustach

przestał być sługą bożym a stał się samym bogiem
tobin pokręcił głową masz bluźnierczy jęzor holden a tak po prawdzie nigdy nie byłem księdzem tylko nowicjuszem w zakonie
wędrowny kapłan albo kapłan terminujący odrzekł sędzia ludzi boga i ludzi wojny łączą dziwne powiązania
nie przyznam ci racji odparł tobin nie proś o to
och księże westchnął sędzia o co jeszcze mógłbym cię prosić czego już mi nie dałeś?
nazajutrz przekroczyli na piechotę

załomach skalnych półek leżały płaty śniegu i również w nocy spadło go trochę kiedy skostniali wyruszyli o świcie po stokach przetaczały się rafy mgły a na świeżym śniegu zobaczyli tropy niedźwiedzi które zeszły z wysokości żeby tuż przed brzaskiem węszyć za zwierzyną
tego dnia nie było słońca

sędziego przedstawiał zagadnienia z zakresu prawoznawstwa podając konkretne przykłady omawiał zasady regulujące prawo własności do oswojonych zwierząt wskazywał przyczyny utraty tego prawa mające w jego opinii zastosowanie do sprawy skażonej krwi pierwszych występnych właścicieli koni które leżały teraz martwe wśród kości

potworności doktor zabarykadował się w swojej kwaterze i więcej go nie widziano
w następnym miesiącu nadciągnęła kompania z kentucky pod dowództwem generała pattersona i ze wstrętem odnosząc się do negocjacji z glantonem zbudowała własny prom w dole kolorado przepłynęła na drugi brzeg i ruszyła dalej prom ten przejęli jumowie a obsługiwał go dla nich niejaki callaghan jednak w ciągu paru dni prom spłonął a

nad kolorado dotarł pijany ciągnął za sobą na sznurku dwa małe osły obładowane whiskey i sucharami osadził konia i spojrzał na rzekę strażniczkę rozstajów całego tego świata podszedł jego pies i trącił go nosem w strzemię
w cieniu muru przykucnęła naga meksykańska dziewczyna zakrywając piersi rękoma patrzyła jak glanton

nadjeżdża na szyi miała obrożę z niewyprawionej skóry i była przykuta łańcuchem do palika a obok stała gliniana miska z poczerniałymi ochłapami mięsa glanton przywiązał osły do tego słupka i wjechał konno do kwatery
wewnątrz nie było nikogo ruszył na brzeg gdy patrzył na rzekę po skarpie zsunął

pozbawione głowy anonimowe ciało callaghana spłynęło rzeką między łopatkami przykrytymi klerykalną czernią stał sęp milczący wędrowiec w drodze do morza
wielkanoc tego roku wypadła w ostatni dzień marca o świcie dzieciak toadvine i chłopak o nazwisku billy carr przepłynęli na drugą stronę żeby naciąć gałęzi wierzbowych które rosły w górze

glantonem?
glanton nie żyje
brown splunął gęstą białą śliną na środek ogromnej spękanej równi w ustach trzymał mały kamyk co pomagało powstrzymać pragnienie przesunął go w żuchwie i spojrzał na nich jumy powiedział
tak odparł eks-ksiądz
wszystkich

i obserwując znad studni napastników z dłońmi rozczapierzonymi po bokach z nogami ugiętymi w kolanach gotowi do skoku jak koty dzieciak całkowicie wstrzymał ogień i wkrótce od zachodniej strony którą faworyzowało słońce zaczęli się zbliżać dzicy
dokoła studni piętrzyły się kopce piasku ze starych drążeń i jumowie najwyraźniej chcieli do nich dotrzeć dzieciak doczołgał się więc ze swojego stanowiska na zachodni kraniec wykopów i zaczął

a potem mówił o innych kwestiach eks-ksiądz nachylił się do dzieciaka
nie słuchaj go powiedział
nie słucham
zatkaj uszy
sam sobie zatkaj
tobin zakrył uszy dłońmi i spojrzał na dzieciaka oczy mu błyszczały od utraty krwi i ogarnęło go wielkie poruszenie zrób to szepnął

malpais prowadząc konie po jeziorze magmy całym spękanym i czerwono- -czarnym niczym niecka zakrzepłej krwi przemierzając tę złą krainę ciemnobursztynowego szkliwa jak niedobitki jakiegoś szarego legionu gramolące się z ziemi przeklętej przenosząc na ramionach mały wóz

jedynie bladość we mgle całą krainę pobieliła szadź a zarośla przypominały izomery polarne o swoistych kształtach dzikie barany skakały jak duchy w górę skalistych jarów a wirujący wiatr spadał zimny i szary ze śnieżnych wierzchołków z dymiącej krainy skłębionych mgieł napierających przez rozstępy jakby świat w górze stał w ogniu coraz mniej ze sobą rozmawiali aż wreszcie zamilkli na dobre jak to się

strzelać do indian stojących i siedzących w kucki jak wilki na drżącej równinie eks-ksiądz ukląkł obok niego i kapeluszem osłonił muszkę od słońca a dzieciak pociągał za spust na skraju wykopów trzymając broń oburącz po drugim strzale jeden z dzikich upadł i leżał nieruchomo na ziemi następny trafiony zakręcił się wokół własnej osi usiadł wstał

się doktor chwycił go za stopę i zaczął coś niezrozumiale bełkotać błagalnym tonem od tygodni nie dbał o siebie był brudny i rozczochrany ciągnął glantona za nogawkę wskazując fortyfikacje na wzgórzu ten człowiek powtarzał ten człowiek
glanton wysunął stopę ze strzemienia i odepchnął doktora nogą zawrócił konia i znowu wjechał na wzgórze na szczycie wzniesienia

przez rozpadliny i krawędzie z idiotą uczepionym prętów wołającym ochryple za słońcem niczym jakiś osobliwy nieokiełznany bóg uprowadzony z królestwa zwyrodnialców przebyli żużlową krainę spieczonego szlamu i popiołów wulkanicznych niepojętą jak wypalone dno piekła i wspięli się po niskim łańcuchu jałowych granitowych pagórków na nagi cypel gdzie sędzia orientując się wedle widocznych elementów krajobrazu wytyczył nową marszrutę aż po

często dzieje z wędrowcami którzy zbliżają się do kresu podróży pili wodę z zimnych górskich strumieni i obmywali rany upolowali młodą łanię przy źródle zjedli tyle ile dali radę resztę mięsa pocięli na cienkie płaty uwędzili i zabrali ze sobą wprawdzie

30 minut przed farantem nagle kierowniczka dzwoni, dlaczego robota nie zrobiona
bo nikt kurwa nie kazał
>a to zrobisz?
tak, kurwa będę tam nocował
zrobiłem 100% odpierdol w 30 minut i wyszedłem
nie mój problem
jak coś chce to niech do mnie dzowni a nie że zabawa w głuchy telefon

>>214796736
dziękuję

rzeki za obozem imigrantów mijając obóz przed świtem napotkali grupę sonoran i zobaczyli wiszącego na szubienicy nędznego judasza ze słomy i szmat z namalowanym grymasem na płóciennej twarzy dowodzącym że dłoń która go wykonała miała zaledwie dziecięce wyobrażenie o tym człowieku i popełnionej przez niego zbrodni

stał sędzia widoczny wyraźnie na tle wieczornego słońca niczym wielki łysy archimandryta owinął się togą ze zwiewnej tkaniny pod którą był nagi z jednego z kamiennych bunkrów wyłonił się czarny jackson ubrany w podobny strój i stanął obok glanton wjechał ponownie

na wierzchołek do swojej kwatery
przez całą noc woda niosła z przerwami odgłosy wystrzałów śmiech i pijackie przekleństwa kiedy zaświtał dzień nikt się nie pojawił prom stał zacumowany nad rzekę po drugiej stronie zszedł mężczyzna zadął w róg odczekał a potem zawrócił
przez cały dzień prom

sonora nie pili już od północy rozpaliwszy ognisko na ilastej ławie gdzie stała szubienica i krzyknęli do amerykanów po hiszpańsku gdy ci przejeżdżali skrajem obozu ktoś przyniósł z ogniska witkę z tlącymi się pakułami i podpalił judasza w łachmany kukły powtykano petardy i fajerwerki gdy więc zajęła się ogniem kolejne jej części zaczęły wybuchać deszczem płonących

wycięli?
toadvine i sędzia siedzą w takiej jednej studni o tam
sędzia powtórzył brown
konie patrzyły posępnie na oszalałą kamienną podłogę pod kopytami
reszta padła? smith? dorsey? czarnuch?
wszyscy potwierdził tobin
brown spojrzał przez pustynię na wschód jak daleko

zrobił kilka kroków i znów usiadł eks-ksiądz szeptał słowa zachęty przy łokciu dzieciaka a gdy ten znów napiął kciukiem kurek tobin przesunął trochę kapelusz żeby wspólnym cieniem objąć muszkę i oko strzelca a wtedy znów padł

ostatni spojrzeli na nieckę gdzie na wietrze na skraju wału migotał rozpalony przez sędziego ogień widoczny ze wszystkich stron nie zamierzali się zastanawiać czego użył jako opału a gdy wzeszedł księżyc zapuścili się już daleko na pustynię
w krainie tej żyły wilki i szakale które wyły przez pierwszą część nocy

nie widzieli więcej niedźwiedzi ale dostrzegli ślady ich bytności oddalili się zatem stokiem o dobrą milę od miejsca w którym oprawili łanię i dopiero wtedy ułożyli się na noc rankiem przebyli skupisko głazów na wrzosowisku przypominających skamieniałe jaja jakiegoś

widnokrąg rozpościerała się żużlowa równina hen na południu za czarnymi wzgórzami wulkanicznymi leżała samotna śnieżnobiała grań z piasku lub gipsu przypominająca grzbiet jakiegoś bladego morskiego stwora wynurzającego się z ciemnych archipelagów sunęli dalej po całym dniu

strzał który dobił siedzącego na ziemi rannego indianina eks-ksiądz zagwizdał cicho
ejże bystryś ale podstępnie sobie poczynają aż odwagi brakuje
jumowie wydawali się sparaliżowani stratami dzieciak ponownie odciągnął kurek i zastrzelił kolejnego więc w końcu się zbiegli i zaczęli wycofywać niosąc poległych wypuszczając grad strzał wykrzykując krwawe klątwy w swej przedpotopowej mowie albo wzywając tych bogów wojny lub dobrej fortuny u których

jazdy dotarli do kamiennych zbiorników i wody której poszukiwali napili się więc i przelali czerpakami wodę dla koni z wyższych zbiorników do tych suchych poniżej
dokoła wszystkich wodopojów na pustyni walają się kości jednak tego wieczoru sędzia przyniósł do ogniska taką jakiej nikt dotąd nie widział wielką kość udową dawno wymarłego stworzenia którą znalazł w zwietrzałej skale i teraz siedząc przy ognisku mierzył ją

stał bezczynnie wieczorem pijaństwo i hulanka rozpoczęły się na nowo a do obozu pielgrzymów zgromadzonych na przeciwległym brzegu dobiegały krzyki dziewcząt ktoś podał półgłówkowi whiskey zmieszaną z sarsaparillą i teraz to coś co ledwo umiało chodzić z wielką powagą pląsało przed ogniskiem

przedwiecznego nielota szli wzdłuż linii cienia pod górami trzymając się słonecznej strony dla ciepła a po południu pierwszy raz zobaczyli morze hen w dole niebieskie i pogodne pod chmurami
szlak ciągnął się przez niskie wzgórza i łączył z trasą wozów i podążali tam gdzie zablokowane koła wpadały w poślizg a żelazne obręcze rysowały powierzchnię skał morze w dole

póki nie ukazał się księżyc kiedy to zamilkły jakby zaskoczone jego widokiem ale potem znowu zawyły wędrowcy byli osłabieni wskutek ran kładli się żeby odpocząć lecz za każdym razem najpierw krótko lustrowali widnokrąg od wschodu na wypadek gdyby zdążała tamtędy jakaś postać dygotali od wiatru który wiał po nagiej pustyni z jakiegoś bezbożnego zimnego

szmat i słomy wreszcie eksplodowała bomba w portkach i wszystko rozprysło się na drobne kawałki w sadzy i odorze siarki mężczyźni zaczęli wiwatować mali chłopcy zaś na koniec obrzucili kamykami wiszące na stryczku poczerniałe

sadząc małpie susy i cmokając wilgotnymi ustami
o świcie murzyn zszedł na brzeg żeby oddać mocz do wody prom stał trochę dalej w dole rzeki a jego dno pokrywała kilkucalowa warstwa zapiaszczonej wody jackson zgarnął poły swej togi i wskoczył na ławkę pośrodku promu utrzymując równowagę woda ruszyła ku niemu zalewając deski patrzył w dal słońce jeszcze nie wzeszło a rzekę zasnuło cienkie

pasmo mgły w dole wśród wierzb poruszyły się kaczki zatoczyły krąg na wirującej wodzie zatrzepotały skrzydłami na szerokiej tafli wzbiły się zakołowały i odfrunęły w górę rzeki na dnie promu leżała mała moneta może ukrywał ją

szczątki jako ostatni przez polanę przejechał dzieciak sonoranie zawołali go więc proponując wino z bukłaka ale wzruszył ramionami pod złachmanionym płaszczem i pognał dalej
z niektórych sonoran glanton zrobił niewolników i podzielonych na ekipy zapędził do robót przy fortyfikacjach na wzgórzu w obozie trzymano także siłą grupkę kilkunastu indiańskich i meksykańskich dziewcząt

do studni?
ruszyliśmy z godzinę po wschodzie słońca
ma broń?
nie
brown wpatrywał się w ich twarze ksiądz nie kłamie powiedział
milczeli siedział w siodle dotykając palcem szkaplerza z wyschniętych uszu po chwili zawrócił konia i ruszył prowadząc za sobą wierzchowca bez jeźdźca raz po raz oglądał się przez ramię a potem przystanął
widzieliście trupa? zawołał glantona
ja widziałem odparł eks-ksiądz bo

mieli posłuch; uciekali po równinie aż całkiem zmaleli
z prochownicą i ładownicą na ramieniu dzieciak zsunął się na dno studni i starą łopatą wykopał tam drugi mały dół a potem w wodzie która przesączyła się z ziemi umył komory bębenka i lufę rewolweru

pociemniało aż po czerń słońce spadło kraina dokoła stała się niebieska i zimna spali pod porośniętym drzewami nawisem przy akompaniamencie sowich pohukiwań i wśród zapachu jałowca a w bezdennej nocy roiły się gwiazdy
nazajutrz wieczorem dotarli do san diego eks-ksiądz oddalił się żeby poszukać dla nich lekarza a dzieciak ruszył dalej prymitywnymi uliczkami z błota mijając

jałowego zakątka niosąc wieści o niczym z nastaniem dnia weszli na niewielkie wzniesienie pośrodku bezkresnej krainy i przykucnęli na sypkim łupku było zimno i eks-ksiądz w łachmanach i kołnierzu zakrzepłej krwi obejmował się rękami zasnęli na

taśmą krawiecką i odrysowywał w swoim zeszycie wszyscy w oddziale słyszeli wcześniej co mówił o paleontologii ale nie rekruci którzy patrzyli teraz i zadawali wszelkie pytania jakie tylko się im nasunęły sędzia odpowiadał wyczerpująco rozwijając ich pytania jakby byli

pod językiem jakiś pasażer? murzyn schylił się żeby ją wziąć wyprostował się starł piasek z monety i pod niósł ją do góry a wtedy długa strzała z trzciny przeszyła mu brzuch na wylot i wpadła do wody za jego plecami znikła wyłoniła się na powierzchni i obracając się zaczęła płynąć z prądem
spojrzał dokoła otulony połami szaty trzymając się za ranę drugą ręką grzebał w fałdach tkaniny w poszukiwaniu broni której nigdzie nie mógł

początkującymi uczonymi kiwając tępo głowami wyciągali ręce i dotykali pocętkowanej i skamieniałej kolumny kości – być może po to żeby poczuć w palcach ogrom wymiarów czasowych o których opowiadał sędzia opiekun wyprowadził półgłówka z klatki i uwiązał go obok ogniska sznurem z końskiego włosia którego nie dałoby

wpychając do środka na patyku kawałek swojej koszuli gdy wszystko wyczyścił poskładał z powrotem broń stukając w złącza aż bębenek został zamocowany po czym położył rewolwer na piasku by wysechł
toadvine okrążył wykopy podszedł do eks-księdza położył się obok i w popołudniowym słońcu obserwowali wycofujących się indian których sylwetki drżały w

tym małym pagórku a kiedy się obudzili był późny ranek i słońce już stało na niebie usiedli i się rozejrzeli w połowie drogi zobaczyli zbliżające się sylwetki sędziego i głupca

xxi
tułaczka po pustyni • po własnych śladach • kryjówka • wiatr sprzymierzeńcem • sędzia wraca • przemowa • los diegueños • san felipe • gościnność dzikusów • w góry •

rzędy chat ze skór i przez pas żwiru dotarł na plażę
nad wodą leżały gumowatym pokotem luźne wąsy wodorostów bursztynowego koloru martwa foka za zatoką fragment rafy w formie cienkiej linii jak coś co położono tam by morze połamało sobie na tym zęby przykucnął na piasku i popatrzył w słońce na kutej tafli

>>214796736
dziękuje
>>214797029
baza zdun, jebać kierowniczke

niektóre były jeszcze niemal dziećmi z pewnym zainteresowaniem nadzorował wznoszenie murów lecz poza tym dał swoim ludziom całkowitą swobodę w obsługiwaniu przeprawy wydawało się że nie zwraca większej uwagi na gromadzone bogactwa choć każdego dnia otwierał w swojej kwaterze mosiężny zamek zabezpieczający wielki kufer z drewna i skóry podnosił wieko i wsypywał całe worki kosztowności w środku zaś były już tysiące

znaleźć kolejna strzała minęła go z lewej strony ale dwie następne trafiły w cel wbijając się głęboko w klatkę piersiową i pachwinę miały pełne cztery stopy długości i unosiły się lekko w rytm jego ruchów niczym rytualne różdżki chwycił się za udo z którego trysnęła na drzewce ciemna krew tętnicza zrobił krok w kierunku brzegu i runął bokiem do rzeki
woda w tym miejscu była płytka wykonywał niepewne ruchy próbując się

podnieść ale wtedy na prom wskoczył pierwszy juma całkiem nagi z włosami pofarbowanymi na pomarańczowo z pomalowaną na czarno twarzą przedzieloną karmazynową kreską od wdowiego szpicu po podbródek tupnął dwa razy w deski i zamłócił rękoma jak dziki czarnoksiężnik z atawistycznego rytuału chwycił murzyna za szaty dźwignął go z czerwieniejącej wody i roztrzaskał mu głowę bojową maczugą
cała ich chmara wspięła się po

dolarów w złotych i srebrnych monetach jak również biżuteria zegarki pistolety złoty kruszec w małych skórzanych sakiewkach srebro w sztabach noże zastawy i srebra stołowe oraz zęby
drugiego kwietnia david brown z długim websterem i toadvine’em wyprawili się do miasteczka san diego

tak właśnie było
pojechał obrócony lekko w siodle z karabinem na udzie obserwował dwóch wędrowców a oni jego gdy sylwetka zmalała pośrodku równiny odwrócili się i powlekli dalej
nazajutrz w południe natknęli się na porzucone przez karawany wyposażenie zzute buty kawałki uprzęży kości i wyschnięte ścierwa mułów z wciąż zapiętymi alparejas sunęli bladym półkolistym brzegiem pradawnego

powietrzu nagrzanym od ziemi
ma cela nie?
tobin skinął głową i zajrzał do studni dzieciak ładował rewolwer obracając bębenek żeby dosypać odmierzanego na oko prochu i osadzić w komorach kule ogonkami do dołu
jak stoicie z amunicją?
kiepsko mamy trochę ołowiu niedużo
eks-ksiądz skinął głową nadchodził wieczór a na czerwonej ziemi od zachodu

niedźwiedzie • san diego • morze
dzieciak spojrzał na tobina ale twarz eks-księdza niczego nie wyrażała był zobojętniały i utrudzony a nadchodzący wędrowcy najwyraźniej nie budzili w nim żadnych skojarzeń uniósł lekko głowę i odezwał się nie patrząc na dzieciaka
idź powiedział ratuj się
dzieciak wziął bukłak z ziemi odkorkował napił się i podsunął go tobinowi ten łyknął wody a potem siedzieli i patrzyli

wody w oddali obłoki jak wyspy osadzone na otwartym łososiowym morzu sylwetki morskich ptaków z boku dobiegało głuche dudnienie fal stał tam koń zapatrzony w ciemniejące tonie i źrebak który bryknął odbiegł i wrócił
dzieciak siedział i patrzył a

wzgórzu na fortyfikacje za którymi spali amerykanie – konno i pieszo wszyscy uzbrojeni w łuki i maczugi o twarzach poczernionych lub pobielonych farbą z włosami zlepionymi gliną najpierw wtargnęli do kwatery lincolna kiedy wyłonili się z niej kilka minut później jeden trzymał za włosy

na tle słońca zbierali się jumowie
przez całą noc na ciemnym obwodzie planety płonęły ognie a dzieciak odpiął lufę od rewolweru i używając jej jako lunety obszedł teren po ciepłym piachu i obserwował ognie wypatrując ruchu trudno o bardziej jałowe pustkowie

się przegryźć i ten stał teraz pochylony w obroży z rękoma wyciągniętymi do przodu jakby pragnął światła pies glantona podniósł się z ziemi przysiadł i patrzył na niego a idiota kiwał się i ślinił z matowymi oczami rozjaśnionymi fałszywym blaskiem płomieni sędzia trzymał kość udową pionowo żeby wyraźniej ukazać podobieństwa do kości

słońce z sykiem zanurzyło się w odmętach klacz rysowała się ciemno na tle nieba w mroku huczały fale czarna skóra oceanu marszczyła się w wybrukowanej poświacie gwiazd a długie blade bałwany gnały susami z głębi nocy i rozbijały się o brzeg
wstał i

wreszcie podnieśli się odwrócili i ruszyli w drogę
wycieńczeni głodem i odniesionymi ranami złachani wlekli się dalej w południe skończyła się woda usiedli i patrzyli na jałowe pustkowie z północy wiał wiatr czuli suchość w ustach pustynia na której

na starym wybrzeżu meksykańskim w celu uzupełnienia zapasów wyruszyli o zachodzie słońca z karawaną zwierząt jucznych wyjeżdżając spomiędzy drzew zerkając na rzekę a potem sprowadzając konie w poprzek wydm w objęcia chłodnego niebieskiego zmierzchu
w ciągu pięciu dni przebyli bez przygód pustynię wdrapali się na nadmorskie wzgórza przeprowadzili muły przez zaśnieżoną przełęcz

ociekającą krwią głowę doktora inni wlekli jego psa ze związanym pyskiem a zwierzę szarpało się i wyrywało na klepisku weszli do szałasu z kijów wierzbowych i brezentu i zabili gunna wilsona i hendersona smitha obudzonych kolejno z pijackiego snu po czym

ruszyli cicho między niedokończone surowe mury połyskując farbą łojem i krwią w smugach wschodzącego słońca które już oświetlało wzniesienie
gdy weszli do kwatery glantona ten poderwał się i potoczył dokoła dzikim wzrokiem mały pokój z gliny który zajmował wypełniało mosiężne łoże odebrane jakiejś rodzinie wędrowców siedział teraz na nim jak rozpustny feudalny baron a obok na kwiatonach wisiała bogata kolekcja jego broni caballo en pelo

zeszli stokiem od zachodu i wjechali do miasta w leniwej mżawce ich skórzane ubrania były nasiąknięte deszczówką a z uwalanych zwierząt i uprzęży skapywał muł na błotnistej ulicy minęli oddział amerykańskiej kawalerii i usłyszeli w oddali huk morza tłukącego się o szary kamienny brzeg

jeziora gdzie połamane muszle leżały jak odłamki ceramiki kruche i pokarbowane wśród piasków a wczesnym wieczorem zeszli z wydm i hałd nad potok carrizo nikłą strugę wody która wyciekała spomiędzy kamieni i niknęła na pustyni w tym miejscu skonało tysiące owiec dwaj wędrowcy przeszli więc między pożółkłymi kośćmi i ścierwem nadal porośniętym łatami skołtunionego runa i uklękli

na świecie i choć niektóre stworzenia nie wołają po nocy teraz jedno wołało i słuchali własnego oddechu w mroku i zimnie słuchali skurczów krwistoczerwonego serca tłukącego się w piersi kiedy nastał dzień ognie dogasły z równiny wznosiły się w trzech różnych punktach kompasu wiotkie smugi dymu a wróg zniknął od wschodu zbliżała się ku nim po suchej ziemi duża postać w towarzystwie mniejszej toadvine i

zostali uwięzieni była pustynią absolutną pozbawioną wszelkich cech nie mieli więc czym odmierzać swojej wędrówki ziemia po obu stronach osuwała się identyczną arkaturą i w tych granicach byli zamknięci i w tych granicach była ich siedliskiem podnieśli się i ruszyli dalej niebo stało się świetliste nie widzieli żadnych śladów którymi mogliby podążać prócz szczątków wyposażenia

odwrócił się ku światłom miasta między ciemnymi skałami gdzie pełzały fosforyzujące kraby jarzyły się jak piece hutnicze kałuże przypływu
idąc przez słoną trawę obejrzał się do tyłu koń ani drgnął pośród fal zamigotało światło statku źrebak stał z opuszczonym łbem obok klaczy a ona patrzyła hen w dal poza ludzkim pojmowaniem tam gdzie

żeby się napić gdy dzieciak podniósł mokrą głowę znad strumyka kula karabinowa przeszyła jego odbicie w wodzie a echo wystrzału zatrzeszczało między stokami zasłanymi bezlikiem gnatów zadudniło po pustyni i przebrzmiało
okręcił się rozpłaszczony na brzuchu i

eks-ksiądz patrzyli
dojrzysz co to?
tobin pokręcił głową
toadvine zwinął dłoń i gwizdnął przenikliwie na dzieciaka ten usiadł z rewolwerem w dłoni wgramolił się ze sztywną nogą na stok leżeli we trzech i patrzyli
był to sędzia z półgłówkiem nadzy szli o świcie po pustyni jak istoty których egzystencja ledwo styka się ze światem wokół ich sylwetki wyraziście żywe to znów przygaszone w tym samym osobliwym świetle jak rzeczy których sama zapowiedź

pozostawionego przez wędrowców równych w tym miejscu ludzkim kościom odsłoniętym z mogił w zaskorupiałych piaskach po południu teren z przodu zaczął się wznosić i wreszcie stanęli na szczycie niskiego eskera odwrócili się i podobnie jak przedtem zobaczyli sędziego na równinie w odległości dwóch

napotykanych dokoła a potem rzucił ją na piasek i zamknął książkę
nie ma w tym żadnej tajemnicy powiedział
rekruci zamrugali tępo oczami
w głębi serca pragniecie poznać jakąś tajemnicę tajemnica polega na tym że nie ma tajemnicy
wstał i zagłębił się w mrok poza

>>214797119
>>214797029
>>214796736
https://minilauta.org/int/19519/#int-19953

brown zdjął z łęku siodła płócienną sakwę pełną monet po czym cała trójka zsiadła z koni weszła do składu towarów i bez słowa wysypała zawartość na kontuar
w sakwie były dublony z hiszpanii i guadalajary półdublony złote dolary małe złote półdolarówki francuskie monety dziesięciofrankowe

złote orły i półorły „dziurawe” dolary i te bite w karolinie północnej i georgii – dwudziestodwukaratowe sklepikarz obliczył wartość zapłaty na wadze usypując na szalkach kopczyki monet wedle ich pochodzenia potem odkorkował butelkę i nalał porcje do małych blaszanych kubków z zaznaczoną pojemnością ćwierci kwarty wypili odstawili kubki a on pchnął ku nim butelkę po surowych tartacznych deskach
mieli listę zapasów które należało poczynić

zaczął przesuwać w bok lustrując widnokrąg najpierw dojrzał konie stojące nos w nos w prześwicie między wydmami od południowej strony potem zobaczył sędziego w stroju połatanym z ubrań niedawnych towarzyszy trzymał karabin na sztorc za lufę i wsypywał proch do otworu nagi półgłówek w kapeluszu przycupnął na piachu u jego stóp
dzieciak przemknął na obniżony teren i padł plackiem z rewolwerem w garści obok jego łokcia

naznacza zagadkowością jak rzeczy tak pełne znaczenia że ich forma się zaciera trzej mężczyźni przy studni obserwowali w milczeniu tę wędrówkę z rodzącego się dnia i choć nie było już wątpliwości kto się do nich zbliża nie chcieli tego nazwać wlekli się dalej sędzia bladoróżowy pod warstwą miałkiego kurzu jak noworodek półgłówek znacznie ciemniejszy przemierzali razem równinę

toną gwiazdy a wieloryby taszczą swe ogromne dusze przez jednorodne czarne morze

xxii
aresztowany • sędzia składa wizytę • oskarżenie • żołnierz ksiądz urzędnik miejski • na własną rękę • u chirurga • usunięcie strzały • delirium • podróż do los angeles • publiczna egzekucja • los ahorcados • poszukiwania eks-księdza • jeszcze jeden głupiec

mil ruszyli dalej
okolicę wodopojów na pustyni pokrywało nagromadzone ścierwo padłych zwierząt i teraz też tak było – jakby studni strzegła śmiertelnie niebezpieczna moc wędrowcy spojrzeli do tyłu sędzia zniknął za wzniesieniem przed nimi leżały zbielałe deski wozu a dalej sylwetka muła i wołu ze skórą wyłysiałą i jak płótno gładką od nieustannego tarcia piasku
dzieciak wpatrywał się w to miejsce a potem cofnął po własnych

sączył się strumyk odwrócił się w poszukiwaniu eks-księdza ale nie mógł go znaleźć za krzyżakami z gnatów na osłonecznionym pagórku dojrzał holdena i jego podopiecznego podniósł więc rewolwer osadził dłoń w zagłębieniu cuchnącej kości miednicznej i wypalił na stoku za plecami sędziego zobaczył fontannę piasku wtedy sędzia

niczym jakiś odarty z szat błazeński król i jego trefniś wygnani na najdalsze kresy ziemi by tam razem pomrzeć
podróżujący po pustyniach rzeczywiście napotykają stworzenia wymykające się wszelkiemu opisowi gapie przy studni wstali

śladach około stu jardów stanął i spojrzał na płytkie odciski swoich stóp wreszcie popatrzył na zasypany piaskiem stok eskera z którego zeszli ukląkł przyłożył dłoń do ziemi i słuchał słabowitego szumu wiatru
kiedy podniósł dłoń na ziemi pozostała cienka krawędź nawianego piasku

poświatą z ogniska akurat odezwał się eks-ksiądz patrząc z wygasłą fajką w zębach nie ma żadnej tajemnicy jakby on sam nią nie był cholerny stary szarlatan
trzy dni później dotarli nad kolorado stanęli na brzegu szerokiej rzeki i patrzyli na zawiesistą wodę koloru gliny toczącą się z pustyni monotonnym nurtem w pobliżu zerwały się do lotu dwa żurawie trzepocząc skrzydłami a sprowadzone na plażę konie i muły zapuściły się

a gdy już dogadali się co do ceny mąki kawy i innych artykułów wyszli na ulicę każdy z butelką w garści ruszyli po kładce z desek przeszli przez błoto minęli rzędy ruder i placyk za którym zobaczyli przetaczające się niskie morze małe

niepewnie w wiry na płyciznach i zaczęły pić podnosząc mokre pyski i spoglądając na wodę i przeciwległy brzeg
w górze rzeki natknęli się na obóz niedobitków taboru wytrzebionego przez cholerę ci którzy przeżyli kręcili się wśród rozpalonych za dnia ognisk albo patrzyli pustym wzrokiem na obszarpanych kawalerzystów którzy wyłonili się spomiędzy wierzb manatki leżały rozrzucone na piasku a liche mienie zmarłych

skupisko namiotów i ulicę gdzie przysadziste chatki ze skór ciągnęły się nad plażą skrajem obiedki jak dziwne łodzie rybackie całkiem czarne i błyszczące w deszczu
to właśnie w jednej z nich obudził się nazajutrz brown niewiele pamiętał z

opuścił karabin i strzelił kula zagrzechotała wśród kości po wydmach przetoczył się huk
leżał na ziemi z sercem bijącym jak młot napiął kurek i uniósł głowę imbecyl siedział jak przedtem a sędzia maszerował spokojnie po grzbiecie wydmy patrząc dokoła na sterty kości w

aby lepiej widzieć nadejście tamtych dwóch półgłówek sadził susy żeby dotrzymać kroku sędziemu sędzia miał perukę z wyschniętego rzecznego błota z której sterczały kawałki słomy i trawy a głowę idioty przykrywał kawał futra z wierzchu poczerniały od krwi sędzia niósł w ręku mały płócienny tornister i obwieszony był mięsem przypominając średniowiecznego pokutnika wdrapał się na wykop i skinął im głową na

• szkaplerz • do sacramento • na zachodzie • odejście z oddziału • pokutnicy • karawan • kolejna masakra • starowina wśród skał
w drodze powrotnej mijając ulicami okna rozświetlone pomarańczowym blaskiem i ujadające psy natknął się na oddział żołnierzy ale w

patrzył jak powoli znika
wrócił do eks-księdza ukląkł i patrzył na niego tobin przedstawiał nędzny widok
musimy się schować powiedział
schować?
tak
a niby gdzie?
tu musimy się tu schować
tu się nie da chłopaku
da się
myślisz że on nie umie

poszukiwaniu stanowiska strzeleckiego dzieciak znowu ruszył poczołgał się nad strumyk i zaczął pić z rewolwerem i prochownicą w górze wciągał wodę w usta a potem umknął na drugą stronę w głąb wąskiej niecki między wydmami podeptanej przez wilki wydawało mu się że z lewej strony dobiegł go ściszony

powitanie po czym zsunął się z półgłówkiem do studni żeby się napić
tenże idiota którego trzeba było karmić ręką ukląkł obok sędziego i zacząć głośno chłeptać zimną wodę podniósł ciemne oczy larwy na trzech mężczyzn przycupniętych u góry na skraju dołu a potem pochylił się i wypił więcej
sędzia zrzucił z siebie bandoliery sczerniałego mięsa a jego białą skórę pokrywały różowe smugi w podobny do nich deseń sięgnął

iść po śladach?
wiatr rozdmuchuje ślady na stoku już nic nie ma
nie ma?
nie ma ani jednego śladu
eks-ksiądz pokręcił głową
no dawaj ruszmy się ponaglił dzieciak
nie da rady się schować
wstawaj
tobin znowu pokręcił głową oj chłopaku westchnął
wstawaj
jak chcesz to idź no idź machnął ręką
on jest nikim powiedział dzieciak sam tak mówiłeś że ludzie zrobieni są z ziemi i prochu mówiłeś że to nie żadna para para

ułożono obok do podziału w obozie znajdowała się pewna liczba indian juma mężczyźni nosili włosy przycięte nożami na odpowiednią długość albo oblepione perukami z błota i włóczyli się ze zwieszonymi maczugami zarówno oni jak i kobiety mieli tatuaże na twarzach kobiety prawie nagie ubrane tylko w

poprzedniego wieczoru a w środku prócz niego nie było nikogo resztka pieniędzy znajdowała się w torbie którą miał zawieszoną na szyi pchnął na oścież drzwi ze skóry i wyszedł wprost w mrok i mgłę nie rozkulbaczyli ani nawet nie nakarmili swoich zwierząt więc wrócił do składu przed którym wciąż stały przywiązane usiadł na dechach i patrzył jak zza wzgórz za miastem wyłania

mroku wzięli go za starszego człowieka i przeszli obok zajrzał do gospody i usiadł w ciemnym kącie przypatrując się gromadkom mężczyzn przy stołach nikt go nie spytał czego szuka w tym miejscu wydawało się że czeka na kogoś a po pewnym czasie weszło czterech żołnierzy i został aresztowany nawet go nie spytali o nazwisko
w celi zaczął mówić z osobliwym przejęciem o tym czego

spódniczki z kory brzozowej uplecionej w sznurki wiele ładnych jeszcze więcej ze śladami syfilisu
glanton przechadzał się po tym nędznym obozowisku z psem u nogi i karabinem w dłoni jumowie popłynęli z kilkoma wychudłymi mułami ocalałymi z taboru na drugi brzeg a on stał i patrzył na nich w dole rzeki utopili jedno zwierzę wyciągnęli je z wody i poćwiartowali w rzece moczył nogi starzec z długą brodą w kurtce podszytej

się świt
w południe kaprawooki i śmierdzący stanął przed drzwiami alcalde żądając uwolnienia swoich towarzyszy alcalde ulotnił się tylnym wejściem i wkrótce zjawił się amerykański kapral z dwoma żołnierzami i przepędził browna godzinę później brown zaszedł do kuźni stanął ostrożnie w progu i patrzył w półmrok póki nie dostrzegł zarysów rzeczy w środku
kowal pracował przy

głos eks-księdza i słyszał szmer wody leżał nasłuchując ustawił kurek w pozycji półnapiętej obrócił bębenek i załadował pustą komorę nałożył kapiszon podniósł głowę i się rozejrzał niskie wzniesienie z którego zaatakował sędzia było teraz gołe a od południa po piasku zbliżały się dwa konie dzieciak napiął kurek i patrzył szły swobodnie po jałowej ziemi bodąc łbami powietrze i machając ogonami a potem zobaczył półgłówka

po małą glinianą czarkę i polał wodą spaloną obłażącą z naskórka głowę i twarz napił się znowu wreszcie usiadł podniósł wzrok na towarzyszy miał spierzchnięte usta i spuchnięty język
ej louis odezwał się co chcesz za ten kapelusz?
toadvine splunął nie jest na sprzedaż
wszystko jest na sprzedaż co chcesz?
spojrzał niepewnie na eks-księdza a potem w głąb studni muszę mieć swój

niewielu ludzi w życiu doświadczyło współwięźniowie uznali więc że pomieszało mu się we łbie od krwawych zbrodni w których brał udział pewnego ranka obudził się i zobaczył sędziego stojącego przy kracie z kapeluszem w ręku uśmiechał się do niego ubrany był w garnitur z szarego płótna i nowe wyglansowane buty spod rozpiętej marynarki wyglądała kamizelka z broszą i

parabola
parabola że to czysty fakt i że sędzia to taki sam człowiek jak inni
no to się z nim zmierz odparł eks-ksiądz zmierz się z nim skoro tak
jasne on z karabinem a ja z rewolwerem on z dwoma karabinami chodźże
tobin podniósł się z ziemi i stanął na chwiejnych nogach oparł się na dzieciaku ruszyli zbaczając z zawianego

gramolącego się za zwierzętami niczym przygłupi neolityczny pastuch po prawej stronie spomiędzy wydm wyrósł sędzia zerknął i zniknął konie szły dalej a z tyłu dobiegły szmery i gdy dzieciak się odwrócił ujrzał eks-księdza szepczącego do niego z niecki
zastrzel go
obrócił się wypatrując holdena
głupca zawołał tobin chrapliwym półgłosem głupca zastrzel
uniósł broń konie

kapelusz odpowiedział
co chcesz?
toadvine wskazał podbródkiem pasy mięsa pewnikiem zamieniłbyś się na trochę tego ścierwa?
w żadnym razie odrzekł sędzia to jest dla wszystkich no to ile za kapelusz?
a ile byś dał? spytał toadvine
sędzia wpatrywał się w niego dam ci sto dolarów rzekł
nikt się nie odezwał wydawało się że siedzący w kucki półgłówek także czeka na wynik tej rozmowy toadvine zdjął kapelusz i

już szlaku i mijając wóz
przeszli obok pierwszej sterty kości i dotarli do miejsca gdzie leżała para zdechłych mułów tam dzieciak ukląkł i zaczął deską kopać kryjówkę przez cały czas wpatrując się w widnokrąg na wschodzie potem wyciągnął się plackiem pod osłoną kwaśnych kości niczym padlinożerca z pełnym brzuchem i czekał aż sędzia nadejdzie i powlecze się dalej jeśli powlec się dalej zamierzał
nie

futrem lisa buty postawił obok
gdzie wasze konie? spytał glanton
zjedli my
wpatrywał się w rzekę
jak chcecie się dostać na drugą stronę?
promem
spojrzał na przeciwległy brzeg tam gdzie wskazał stary mężczyzna ile bierze za kurs?
dolara od głowy
odwrócił się i popatrzył na pielgrzymów na plaży pies pił wodę z rzeki glanton powiedział coś do niego a zwierzę podeszło i usiadło przy jego nodze
prom przepłynął rzekę i

stole brown wszedł i położył przed nim wypolerowany mahoniowy futerał z przytwierdzoną tabliczką z nazwiskiem poluzował zatrzaski otworzył wieko i wyjął z zagłębienia dwie lufy i osadę strzelby przypiął lufy do baskili postawił dubeltówkę na ławie i zamocował czółenko napiął kciukami kurki i opuścił je z powrotem wykonana była w anglii miała lufy ze stali damasceńskiej i grawerowane zamki a osadę zrobiono z guzowatego mahoniu podniósł głowę

łańcuszkiem od zegarka a przy pasku miał skórzaną kaburkę w której trzymał posrebrzany pistolecik z rękojeścią z palisandru spojrzał w głąb korytarza w prymitywnym budynku z błota włożył kapelusz i znów się uśmiechnął do więźnia
no cóż odezwał się jak się miewasz?
dzieciak milczał
chcieli żebym im powiedział czy od początku byłeś

przybił u góry w miejscu gdzie znajdował się knecht z dryfujących desek łódź zbito z dwóch dopasowanych starych wozów uszczelnionych pakułami grupka ludzi czekała z tobołkami na ramionach glanton odwrócił się i wszedł na skarpę żeby wziąć swego konia
przewoźnikiem był lekarz ze stanu nowy jork o nazwisku

kowal patrzył na niego
naprawiasz broń?
trochę
trzeba skrócić lufy
mężczyzna wziął strzelbę między lufami znajdowała się listwa łącząca oraz inkrustowane złotem nazwisko rusznikarza z londynu baskilę ozdobiono dwoma platynowymi paskami w stalowych ryglach i kurkach wyżłobiono głębokie ślimacznice a po obu stronach nazwiska widniał wizerunek kuropatwy lufy o fioletowym odcieniu wykonane były z potrójnych arkuszy blachy a kute żelazo i stal miały

przeszły jeden za drugim przez wyrwę w szpalerze pożółkłych kości a imbecyl wdrapał się za nimi i przepadł dzieciak spojrzał przez ramię ale tobin też zniknął ruszył w głąb niecki aż dotarł ponownie nad strumyk trochę zmącony przez pijące konie noga znów zaczęła krwawić położył się więc i moczył ją w zimnej wodzie a potem napił się nabrał wody

popatrzył na niego cienkie czarne włosy oblepiały mu głowę po bokach nie będzie ci pasował powiedział
sędzia przytoczył jakiś łaciński cytat i się uśmiechnął nie troszcz się o to odparł
toadvine włożył z powrotem kapelusz i go poprawił zgaduję że dolary masz w tym tornistrze powiedział
trafnie zgadujesz
toadvine spojrzał w stronę słońca
dam

szalony mówią że to przez ten kraj że to ten kraj tak odmienia ludzi
gdzie tobin?
powiedziałem im że mój kretyn to szacowny doktor nauk teologicznych wypuszczony z harvardu ledwie w marcu tego roku i że zdrowy rozsądek zachowywał jeszcze w górach aquarius

czekali długo ukazał się na wzniesieniu i zatrzymał na moment po czym ruszył w dół w asyście swego śliniącego się giermka przed nimi rozciągał się zasypany piaskiem pofałdowany teren i choć ze szczytu dokładnie widać było całą okolicę sędzia nie zlustrował jej i nie wydawał się przejęty że dwaj uciekinierzy

w garść i polał sobie kark wąsy krwi wypływające z rany przypominały w nurcie pijawki zerknął na słońce
witam zawołał sędzia jego głos dobiegł od zachodu jakby odezwał się do nowych wędrowców którzy dotarli nad strumień
dzieciak nasłuchiwał nie było nikogo nowego po chwili sędzia ponownie zawołał wyjdźcie przecież wody starczy dla wszystkich
zarzucił sobie prochownicę na plecy żeby się nie zamoczyła i

ci sto dorzucę jeszcze ćwierć setki i nie będę pytał skąd go masz zachęcał sędzia
karty na stół odrzekł toadvine
sędzia rozpiął torbę przechylił ją i wysypał zawartość na piasek był tam nóż i może z pół wiadra złotych monet wszelkiej wartości odłożył nóż rozsunął pieniądze i podniósł wzrok
toadvine zdjął kapelusz zszedł na dół po pochyłości

zniknęli z pola widzenia zszedł pochyłością na płaski teren a idiota dreptał z przodu na skórzanej smyczy holden niósł dwa karabiny które należały do browna a na piersi powiesił na krzyż dwie manierki do tego miał róg i prochownicę swój tornister i płócienny plecak który najpewniej także odebrał brownowi co dziwniejsze trzymał

lincoln nadzorował załadunek gdy podróżni wchodzili na pokład z bagażami i kucali przy burtach patrząc niepewnie na szeroką rzekę obserwował to wszystko siedzący na brzegu półmastif kiedy glanton podszedł pies podniósł się i zjeżył doktor odwrócił się i osłonił oczy ręką glanton przedstawił się i uścisnęli sobie dłonie miło mi kapitanie do usług
glanton skinął głową lekarz wydał polecenia dwóm swoim pracownikom po czym obaj

dopiero dalej kraina odebrała mu rozum razem z ubraniem
a toadvine i brown? gdzie oni?
na pustyni tam gdzie ich zostawiliście co za okrutny postępek a przecież to twoi towarzysze broni sędzia pokręcił głową
co chcą ze mną zrobić?
wydaje mi się że zamierzają cię powiesić
coś im powiedział?
prawdę że to ty ponosisz odpowiedzialność nie znają wszystkich szczegółów

ruszyli ścieżką w dół rzeki glanton prowadząc konia doktor w asyście swojego psa drepczącego dziesięć kroków za nim
oddział glantona rozłożył się obozem na piaszczystej ławie częściowo w cieniu nadrzecznych wierzb kiedy nadeszli we dwóch idiota w klatce wstał chwycił się prętów

trzymając rewolwer w powietrzu czekał w górze potoku konie przestały pić a potem znów zaczęły
gdy przeczołgał się na drugi brzeg natknął się na ślady eks-księdza odciski jego rąk i stóp wśród tropów dzikich kotów lisów i małych pustynnych świń dotarł do

przysiadł naprzeciw sędziego po drugiej stronie jego skarbów a ten pchnął ku niemu obiecane monety przesuwając je wierzchem dłoni jak krupier toadvine oddał kapelusz i zebrał pieniądze a sędzia wziął nóż przeciął otok z tyłu rozkroił rondo i główkę po czym włożył kapelusz i spojrzał w górę na tobina i dzieciaka
chodźcie powiedział chodźcie zjemy razem mięso
ani drgnęli toadvine już szarpał zębami trzymany oburącz

rozumieją jednak że to nikt inny jak ty nadałeś wydarzeniom ten katastrofalny bieg czego następstwem okazała się masakra u brodu dokonana przez dzikusów z którymi byłeś w zmowie twoje środki i cele nie są w tej chwili najistotniejsze szkoda czasu na czcze rozważania i choć zamysł swego zbrodniczego planu zabierzesz ze sobą do grobu będzie on znany stwórcy w całej swej haniebnej rozciągłości a zatem znany będzie też

parasolkę zrobioną ze zgniłych strzępów skóry rozpiętych na szkielecie z żeber związanych strzępami mięsa za rączkę służyła przednia noga jakiegoś zwierzęcia i wydawało się że ciało sędziego okrywa zaledwie chmura konfetti tak podziurawione było jego ubranie by pomieścić całą posturę

polanki na tym bezsensownym cmentarzysku i usiadł nasłuchując skórzane ubranie było ciężkie i sztywne od wody w nodze czuł rwący ból w odległości stu stóp ukazał się nad kośćmi koński pysk ociekający wodą po czym zniknął sędzia znów zawołał a jego głos

kawałek w studni było chłodno poranne słońce oświetlało jedynie górną część cembrowiny sędzia zgarnął pozostałe monety z powrotem do torby odstawił ją na bok i pochylił się żeby się napić półgłówek wpatrywał się w swoje odbicie potem patrzył na pijącego sędziego potem na uspokajającą się wodę

niosący przed sobą tę ohydną parasolkę z półgłówkiem w obroży szarpiącym za smycz przypominał jakiegoś zdegenerowanego objazdowego uzdrowiciela który uciekł przed gniewem publiczności plądrującej jego tabor
szli przez płaski teren a rozciągnięty na ziemi dzieciak

i zaczął pohukiwać jakby chciał wystraszyć lekarza ten obszedł go szerokim łukiem zerkając na swojego gospodarza ale zaraz zbliżyli się porucznicy glantona i chwilę później doktor i sędzia pogrążyli się w rozmowie z wyłączeniem pozostałych
wieczorem glanton sędzia i

ostatniemu z ludzi gdy dopełni się czas
to ty jesteś szalony odparł dzieciak
sędzia się uśmiechnął nie odparł ja nigdy nie byłem szalony ale po co kryć się w cieniu? chodź tutaj to będziemy mogli porozmawiać ty i ja
dzieciak stał pod przeciwległą ścianą sam był ledwie cieniem
no chodź zachęcał sędzia chodź bo mam ci więcej do powiedzenia
spojrzał w głąb korytarza nie bój się rzekł będę

pięcioosobowy pododdział pojechali w dół rzeki do obozu jumów przecięli las bladych wierzb i sykomor oblepionych gliną z wezbranej rzeki minęli stare acequias i niewielkie zimowe poletka gdzie suche łupiny po kukurydzy grzechotały cicho na wietrze a

rozległ się w całkiem innym miejscu namawiał do przyjaźni dzieciak patrzył na małą karawanę mrówek sunącą między łukami owczych żeber patrząc natknął się wzrokiem na ślepia małej żmii zwiniętej pod strzępem skóry otarł usta i znów ruszył w ślepym zaułku ślady eks-księdza kończyły się i zawracały położył się i nasłuchiwał do zmroku pozostały długie godziny po chwili dobiegł go spośród kości bełkot półgłówka
słyszał wiatr

sędzia otarł twarz i spojrzał na sylwetki w górze
jak stoicie z bronią? spytał
dzieciak przełożył już jedną nogę do środka ale teraz ją cofnął tobin się nie poruszył patrzył na sędziego
mamy jeden rewolwer holden
mamy?
ten chłopak tutaj
dzieciak się wyprostował tobin stanął obok

mówił cicho nie dla uszu świata lecz wyłącznie dla twoich jest to co zamierzam powiedzieć pokaż się nie wiesz że pokochałem cię jak syna?
sięgnął przez pręty chodź tu pozwól się dotknąć
dzieciak stał oparty o ścianę
chodź jeśli się nie boisz szepnął sędzia
nie boję się

obserwował ich zza żeber martwych mułów widział ślady swoje i tobina ciągnące się po piasku niewyraźne i już przysypane ale jednak wciąż ślady i patrzył na sędziego i patrzył na ślady słuchając piasku sunącego po pustyni sędzia oddalił się może na sto jardów gdy nagle przystanął i wbił wzrok w ziemię

niego
sędzia również podniósł się na dnie studni poprawił kapelusz i chwycił tornister pod pachę jak ogromny nagi adwokat którego ta kraina doprowadziła do obłędu
zważ co mu radzisz księże powiedział jedziemy na tym samym wozie tamtejsze słońce jest jak źrenica boga i wszyscy jednakowo się usmażymy na tej krzemiennej patelni zapewniam cię
nie jestem

nadciągający z pustyni i własny oddech kiedy podniósł głowę i wyjrzał zobaczył eks-księdza tobin szedł potykając się o kości a w rękach niósł krzyż sklecony z baranich goleni i związany kawałkami skóry trzymał go przed sobą na środku pustyni jak obłąkany różdżkarz i wołał w mowie obcej i zarazem wymarłej
dzieciak wstał ściskając oburącz

później brodem algodones przekroczyli rzekę gdy psy obwieściły ich przybycie słońce już zaszło ziemia na zachodzie poczerwieniała i kopciła a oni nadjechali gęsiego jak kamea na tle bordowego światła ciemną stroną zwróceni ku rzece pośród drzew dymiły ogniska od których wyruszyła im na spotkanie mała delegacja dzikich
osadzili konie i zastygli zbliżający się indianie wystrojeni byli w tak błazeńskie

idiota przycupnął na czworakach naprężając smycz niczym bezwłosy lemur kiwał głową i pociągał nosem jakby służył mu do tropienia zgubił kapelusz albo może sędzia mu go odebrał na nogach miał dziwne łapcie wycięte z kawałka surowej skóry i przywiązane do podeszew wiązkami konopi uratowanymi z jakiegoś pustynnego wraku szarpał

ciebie
holden się uśmiechnął zaczął mówić cicho wprost do ciemnicy z błota zjawiłeś się żeby uczestniczyć w dziele powiedział ale wbrew sobie stałeś się tylko świadkiem mianowałeś się sędzią własnych czynów własne ustępstwa stawiałeś na pierwszym miejscu przed wyrokami historii i zerwałeś ze wspólnotą której częścią przysiągłeś być i którą zatrułeś w jej wszystkich poczynaniach

kostiumy a zarazem nosili je z tak wielką godnością że bledsi jeźdźcy z najwyższym trudem zachowywali powagę przywódcą był niejaki caballo en pelo stary kacyk miał na sobie przepasane palto z wełny które przydałoby się w znacznie zimniejszym klimacie a pod nim damską bluzkę z haftowanego jedwabiu i portki z szarej żorżety

broń okręcił się gwałtownie zobaczył sędziego znów w zupełnie innym miejscu z karabinem przy ramieniu holden strzelił a tobin odwrócił się w stronę z której przyszedł i usiadł wciąż trzymając krzyż holden odłożył karabin i chwycił drugi próbując uspokoić drżenie rąk dzieciak wypalił i padł na

księdzem i nie mam żadnej rady odparł tobin ten chłopak sam sobie rozkazuje
sędzia się uśmiechnął w rzeczy samej rzekł spojrzał na toadvine’a potem znów uśmiechnął się do eks-księdza a zatem? spytał czy mamy się wymieniać przy tej dziurze w ziemi jak wrogie stada małpoludów?
tobin zerknął na dzieciaka stali twarzą w stronę słońca przykucnął żeby sędzia w dole lepiej słyszał
myślisz że

słuchaj człowiecze przemawiałem na pustyni na twoją korzyść niczyją tylko twoją ale ty zamknąłeś przede mną serce jeśli wojna nie jest święta wtedy człowiek to jedynie błazeńska gruda gliny nawet kretyn postępował w dobrej wierze

się na smyczy i stękał zwieszając przed sobą zgięte ręce kiedy przeszli obok wozu i ruszyli dalej dzieciak wiedział że minęli już miejsce w którym on i tobin zboczyli ze szlaku spojrzał na ślady słabo widoczne odciski stóp ciągnęły się wstecz i nikły

piasek ciężka karabinowa kula przemknęła w górze jak asteroida zagrzechotała i zastukała pośród kości rozsypanych na wzniesieniu uniósł się na kolana i wyjrzał ale sędzia zniknął załadował pustą komorę i znów zaczął się czołgać na łokciach do miejsca gdzie widział upadającego tobina orientując się wedle słońca i zatrzymując od czasu do czasu żeby nasłuchiwać ziemię pokrywały ślady drapieżników które ściągały z okolicy w

był mały żylasty i stracił oko w potyczce z marikopa a amerykanów zaszczycił dziwnym priapicznym grymasem który dawniej mógł uchodzić za uśmiech po jego prawej stronie jechał mniejszej rangi wódz o imieniu pascual w kaftanie zapinanym na patki z nosem

eks-ksiądz chwycił go za ramię i syknął wskazując sędziego a wiatr szeleścił strzępami skóry na padlinie sędzia i imbecyl powędrowali dalej przez pustynię i zniknęli z oczu
leżeli bez słowa eks-ksiądz uniósł się i zerknął a potem popatrzył na dzieciaka ten zluzował kurek

wedle swego rozeznania albowiem nie wymagano od nikogo by dał więcej niźli ma i nie porównywano wkładu jednego człowieka z wkładem innych każdy wezwany był tylko po to by oddać serce pozostałym i tylko jeden tego nie uczynił możesz mi powiedzieć który?
ty wyszeptał dzieciak to ty
sędzia wpatrywał się w niego zza krat pokręcił głową ludzi nie łączy wspólny chleb powszedni ale wspólni wrogowie rzekł a skoro

przekłutym kością obwieszoną małymi wisiorkami trzecim mężczyzną był pablo ubrany w szkarłatny surdut ze zmatowiałym szamerunkiem i epoletami ze srebrnej nici był bosy miał gołe nogi i nosił okrągłe zielone okulary tak wyelegantowani stanęli szeregiem przed oddziałem amerykanów i kiwnęli

poszukiwaniu padliny a wiatr wciskający się między wydmy niósł kwaśny odór podobny do smrodu brudnej ścierki do naczyń i tylko ten wiatr mącił ciszę
dzieciak znalazł tobina nad strumykiem gdy obmywał ranę kawałkiem szmaty oderwanej z koszuli kula przeszyła mu szyję na wylot o włos minęła tętnicę ale i tak nie mógł zatamować krwi spojrzał na dzieciaka przycupniętego pośród czaszek i żeber wskazujących niebo

ja byłem twoim wrogiem to z kim byś się sprzymierzył przeciw mnie? z kimże? z księdzem? a gdzie on teraz? spójrz na mnie nasze wzajemne urazy ukształtowane były i czekały zanim skrzyżowały się nasze drogi a mimo to mogłeś wszystko odmienić
to ty powtórzył dzieciak to ty
nie ja nigdy odparł sędzia posłuchaj mnie myślisz że glanton był głupcem? nie wiesz że by cię zabił?
kłamstwa

musisz zabić konie powiedział inaczej nie masz szans dopadnie cię
moglibyśmy je wziąć
nie bądź głupi chłopaku czy ma na nas inną przynętę?
możemy uciec jak tylko się ściemni
a co nazajutrz dzień już nie wzejdzie?
dzieciak patrzył na eks-księdza samo nie przestanie?

posępnie głowami
brown splunął na ziemię z odrazą a glanton pokręcił głową
ale z was cudacka banda czarnuchów powiedział
tylko sędzia przyjrzał się indianom uważnie zachowując trzeźwość oceny bo być może sądził że rzeczy rzadko są tym czym się wydają
buenas tardes odezwał się
kacyk wystawił podbródek a ten drobny gest zabarwiła dwuznaczność buenas tardes

odparł dzieciak kłamstwa na boga
zastanów się
nigdy nie brał udziału w twoich szaleństwach
sędzia się uśmiechnął wyjął zegarek z kieszonki kamizelki otworzył go i podsunął do słabego światła
a nawet gdybyś dotrzymał mi pola rzekł to cóż byłoby to za pole?
podniósł wzrok zatrzasnął kopertę i schował zegarek pora iść oznajmił mam sprawy
dzieciak zamknął oczy gdy je otworzył

odparł de dónde viene?

xviii
powrót • oswobodzenie półgłówka • sarah borginnis • konfrontacja • kąpiel w rzece • spalenie klatki • james robert w obozie • drugi chrzest • sędzia i głupiec
nastała już ostatnia godzina nocy kiedy wyjechali z obozu jumów rak panna i lew mknęły wzdłuż ekliptyki na

spytał
nie
co myślisz?
muszę to zatrzymać
krew spływała tobinowi między palcami
gdzie jest sędzia? spytał dzieciak
no właśnie gdzie?
jak go zabiję będziemy mogli wziąć konie
nie zabijesz go nie bądź głupi zabij konie
dzieciak spojrzał na płytki strumyk pośrodku pustyni
no dawaj chłopaku
popatrzył na eks-księdza i kleksy krwi skapujące powoli do wody rozkwitające jak pąki róż i blednące ruszył w górę strumienia

sędziego nie było tego wieczoru zawołał kaprala i usiedli we dwóch po obu stronach kraty a dzieciak opowiedział żołnierzowi o stercie złotych i srebrnych monet zakopanych w górach niedaleko miasteczka mówił długo kapral postawił między nimi na podłodze świeczkę i patrzył na niego jak można patrzeć na sprytne kłamliwe dziecko gdy opowieść dobiegła końca wstał zabrał świeczkę i odszedł zostawiając

dotarł tam gdzie konie piły wcześniej wodę ale już ich nie było w miejscu gdzie przeszły strumyk ujrzał mokry wciąż piasek trzymał rewolwer przed sobą opierając się na nasadach dłoni mimo ostrożności dopiero po długiej chwili zobaczył wpatrzonego w niego półgłówka

go w ciemności
dwa dni później dzieciak wyszedł na wolność zjawił się hiszpański ksiądz żeby go ochrzcić bryznął na niego wodą zza krat jak kapłan wypędzający złe duchy kiedy przyszli po niego godzinę później dostał zawrotów głowy ze strachu zabrano go przed oblicze alcalde a ten przemówił ojcowskim tonem po hiszpańsku

dobra, idę robić tego burgerka bo mnie noc zastanie

imbecyl siedział nieruchomo w altance z kości z poszatkowanym słońcem naklejonym na pustej twarzy patrzył jak dziki leśny zwierz dzieciak spojrzał na niego a potem poczołgał się dalej śladem koni luźna szyja obracała się powoli z bezwładnej żuchwy ściekała ślina kiedy dzieciak zerknął przez ramię ten ciągle patrzył dłonie położył przed sobą na piachu i choć twarz miał pozbawioną wyrazu wyglądał jak stworzenie pogrążone w

wielkiej niedoli
konie stały na wzniesieniu nad potokiem i patrzyły na zachód leżał cicho lustrując teren a potem ruszył wzdłuż wody usiadł zwrócony plecami do kościanych palików napiął kurek i oparł łokcie na kolanach
dostrzegły jak się zbliżał od strony strumyka i teraz go obserwowały usłyszawszy szczęk odciąganego kurka postawiły uszy i

ruszyły w jego kierunku po piachu pierwszego trafił w pierś zwierzę runęło oddychając ciężko i krwawiąc z nozdrzy drugi koń przystanął niepewnie a gdy zaczął zawracać dzieciak napiął kurek i strzelił ruszył truchtem pośród wydm więc dzieciak wypalił drugi raz a wtedy pod koniem

ugięły się przednie nogi zwalił się do przodu i przewrócił na bok podniósł łeb opuścił go i znieruchomiał
dzieciak nasłuchiwał pierwszy koń leżał tam gdzie padł a piasek dokoła jego łba ciemniał od krwi dym popłynął nad strumieniem i rozrzedzony zniknął dzieciak poczołgał się w dół potoku i przykucnął pod żebrami zdechłego muła załadował rewolwer i znów

ruszył w kierunku wody wybrał inną drogę niż przedtem więc tym razem nie zobaczył półgłówka dotarłszy do strumienia napił się zmoczył nogę i znowu się położył nasłuchując
rzuć ten rewolwer powiedział sędzia
zmartwiał
głos dobiegł z odległości niespełna pięćdziesięciu stóp
wiem co zrobiłeś ksiądz cię do tego nakłonił więc potraktuję to jako okoliczność łagodzącą w ocenie twego czynu i intencji

zabawa w chowanego z przeklejaczkx...

>>214798378
dawaj

>>214798733
jakieś gówno za kilkadziesiąt groszy było

>>214798767
ehh

głodny jestem

miałem dzisiaj spontaniczną publiczną erekcję
w sensie od widoku określonego więc nie że bez powodu ale to się absolutnie nie zdarzało w moim powiecie

miałbym na to wzgląd w przypadku każdego człowieka i popełnionego przez niego przestępstwa ale jest jeszcze kwestia własności przynieś mi ten rewolwer
dzieciak leżał nieruchomo usłyszał że sędzia brodzi w wodzie w górze strumienia leżał licząc cicho pod nosem kiedy

zmącona woda dopłynęła do miejsca w którym się znajdował przestał liczyć i wrzucił do niej wiązkę suchej trawy porwał ją nurt gdy odliczył tyle samo prawie już znikła wśród kości wyczołgał się z potoku spojrzał na słońce i ruszył w stronę miejsca gdzie zostawił tobina
tuż nad wodą znalazł wciąż mokre ślady

eks-księdza i bryzgi krwi znaczące jego szlak szedł po piasku aż dotarł tam gdzie ksiądz się zadekował
załatwiłeś je chłopaku? zaczął szeptać
podniósł rękę
a jakże załatwiłeś bo słyszałem strzały aż trzy głupca też?
nie odpowiedział
dzielny chłopak z ciebie ciągnął

eks-ksiądz szyję obwiązał koszulą więc był nagi do pasa i siedząc w kucki pomiędzy cuchnącymi palikami zerkał na słońce na wydmach rozciągały się długie cienie a w cieniach tych gnaty padłych tutaj zwierząt leżały w osobliwym niejasnym akcie spółkowania szkieletów na piasku zostały dwie godziny do zmroku i eks-ksiądz to powiedział leżeli pod sztywną jak deska skórą zdechłego wołu i słuchali nawoływań

sędziego przedstawiał zagadnienia z zakresu prawoznawstwa podając konkretne przykłady omawiał zasady regulujące prawo własności do oswojonych zwierząt wskazywał przyczyny utraty tego prawa mające w jego opinii zastosowanie do sprawy skażonej krwi pierwszych występnych właścicieli koni które leżały teraz martwe wśród kości

a potem mówił o innych kwestiach eks-ksiądz nachylił się do dzieciaka
nie słuchaj go powiedział
nie słucham
zatkaj uszy
sam sobie zatkaj
tobin zakrył uszy dłońmi i spojrzał na dzieciaka oczy mu błyszczały od utraty krwi i ogarnęło go wielkie poruszenie zrób to szepnął

ożenił się z tą biedną panną primulą brandybuck była ona cioteczną siostrą naszego pana bilba po kądzieli bo miała za matkę najmłodszą córkę starego tuka; pan drogo zaś był jego przestryjecznym bratem więc panicz frodo jest jednocześnie jego ciotecznym siostrzeńcem i stryjecznym bratankiem zależy od której strony patrzeć ma się rozumieć pan drogo bawił w odwiedzinach u swojego teścia starego pana gorbadoka u którego często bywał od

czasu ożenku (lubił dobrze zjeść a u starego gorbadoka jadało się wspaniale); wybrał się łódką na rzekę no i oboje z żoną utonęli a nieborak frodo mały jeszcze dzieciak został sierotą
słyszałem że wypłynęli po obiedzie przy księżycu rzekł stary noakes i że łódź poszła na dno bo

drogo za wiele ważył
a ja słyszałem że to żona go pchnęła do wody a on ją wciągnął za sobą odezwał się sandyman młynarz z hobbitonu
nie powinieneś słuchać wszystkiego co mówią odparł dziadunio który niezbyt lubił młynarza po co gadać o popychaniu kiedy wiadomo że taka łódź to zdradliwa sztuka nawet jeżeli ktoś w niej siedzi

spokojnie; nie potrzeba szukać innych przyczyn nieszczęścia jak było tak było a frodo został sierotą i zabłąkał się można powiedzieć między tych dziwaków z bucklandu bo go wychowywano w brandy hallu tłok tam był jak w króliczym gnieździe u starego pana gorbadoka nigdy mniej niż stu krewniaków naraz nie gościło pan bilbo nie mógł nic lepszego zrobić niż zabrać malca

z powrotem między przyzwoitych hobbitów
ale rozumie się że dla bagginsów z sackville to był cios okropny już kiedy pan bilbo wyjechał i wszyscy go mieli za umarłego liczyli że dostaną bag end a tymczasem wrócił i przepędził ich z domu i odtąd żyje i żyje i wcale nie wygląda starzej niż przed laty niech mu będzie na

>>214799085
anon znaczy pedon

faramira a spisana została ona w jakiś czas po zgonie króla największa jednak wartość kopii findegila polega na tym że tylko w niej zamieszczono „przekłady z języka elfów” dokonane przez bilba dzieło to liczy trzy tomy i spotkało się z uznaniem jako owoc głębokiej wiedzy i umiejętności bilbo bowiem pracował nad nim w latach 1403 1418 przebywając w rivendell gdzie miał dostęp

zdrowie! nagle znalazł sobie spadkobiercę i wszystko jak się należy załatwił urzędowo bagginsowie z sackville nigdy już nie zobaczą domu w bag end od środka przynajmniej mam nadzieję że do tego nie dojdzie
jak mówią w bag end zakopany jest ładny grosz odezwał się obcy hobbit kupiec przybyły z zachodniej ćwiartki z miasta michel delving wedle tego

co słyszałem cały wierzchołek pagórka jest wydrążony w środku i korytarze są tam zapchane skrzyniami pełnymi srebra złota i klejnotów
no toście słyszeli więcej niż ja mogę powiedzieć odparł dziadunio nic nie wiem o żadnych klejnotach pan bilbo nie skąpi

gondorem a biblioteki w bucklebury i tukonie posiadały mnóstwo materiałów nie zamieszczonych w czerwonej księdze w brandy hall było wiele dzieł dotyczących eriadoru i historii rohanu niektóre z nich opracował czy przynajmniej zapoczątkował osobiście meriadok lecz w pamięci ziomków pozostał nade wszystko autorem znakomitego „zielnika shire’u” i „rachuby czasu” analizy pokrewieństw oraz różnic między kalendarzem hobbitów z shire’u i

>>214799380
anone... anon-kun no projektor ła...

bree a kalendarzami obowiązującymi w rivendell rohanie i gondorze meriadok napisał też krótką rozprawę „stare słowa i nazwy w shire” interesując się szczególnie pokrewieństwem języka hobbitów z językiem rohirrimów i takimi wyrazami jak „mathom” oraz pradawnymi cząstkami słowotwórczymi zachowanymi w nazwach geograficznych
księgozbiór w wielkich smajalach poświęcony był w mniejszym stopniu sprawom ludu z shire’u a w większym

historii szerszego świata peregrin sam nie parał się piórem lecz on i jego następcy gromadzili manuskrypty pisane przez skrybów z gondoru przeważnie kopie lub kompilacje historii oraz legend dotyczących elendila i jego spadkobierców właśnie w shire znajdowały się najbogatsze

później stary holman (cioteczny brat mojego ojca) wziął mnie do siebie na praktykanta ale tego dnia zawołał mnie do bag end żebym pomógł mu pilnować trawników i ogrodu od zdeptania podczas licytacji aż tu w połowie wyprzedaży pan bilbo zjawia się na pagórku i prowadzi kuca

materiały do historii numenoru i pojawienia się saurona „kronika królestw zachodnich” prawdopodobnie została opracowana w wielkich smajalach na podstawie materiałów zebranych przez meriadoka daty w niej podane są w wielu przypadkach wątpliwe szczególnie w odniesieniu do drugiej ery lecz mimo to zasługują na uwagę meriadok zapewne korzystał z pomocy i informacji

dostarczanych z rivendell które wielokrotnie odwiedzał elrond wprawdzie opuścił tę siedzibę lecz jego synowie wraz z kilku elfami wysokiego rodu pozostali w niej na długo podobno w rivendell zamieszkał po odjeździe galadrieli także keleborn brak jednak ścisłej daty jego odejścia i nie wiadomo kiedy

wreszcie ten ostatni żyjący świadek dawnych dni śródziemia udał się do szarej przystani
księga pierwsza
rozdział 1
zabawa z dawna oczekiwana
kiedy pan bilbo baggins z bag end oznajmił że wkrótce zamierza dla uczczenia sto jedenastej rocznicy swoich urodzin wydać szczególnie wspaniałe przyjęcie w całym hobbitonie poszły w ruch języki i zapanowało wielkie

podniecenie
bilbo był wielkim bogaczem i wielkim dziwakiem stanowił w shire przedmiot powszechnego zainteresowania od sześćdziesięciu lat to jest od czasu swego zagadkowego zniknięcia i niespodziewanego powrotu o bogactwach które przywiózł z podróży opowiadano w okolicy legendy i ogół wierzył wbrew słowom miejscowych starców że pod pagórkiem w bag end ciągną się

objuczonego ogromnymi workami i paru skrzyniami nie przeczę były w tych bagażach na pewno skarby które pan bilbo zdobył w dalekich krajach gdzie jak mówią są całe góry złota ale nie było tego tyle żeby tunele w pagórku wypełnić mój chłopak sam wie o tych rzeczach więcej jeszcze ode mnie stale się kręci po bag end przepada za historiami z dawnych czasów i słucha pilnie wszystkiego co pan bilbo opowiada pan bilbo nauczył go abecadła nie zrobił

podziemia wypełnione skarbami gdyby to nie wystarczało żeby mu zdobyć sławę był jeszcze godny podziwu z innej przyczyny ponieważ mimo podeszłego wieku zachował pełnię sił czas płynął lecz nie miał jak się zdawało władzy nad panem bagginsem mając lat dziewięćdziesiąt bilbo wyglądał tak samo jak w wieku lat pięćdziesięciu gdy skończył dziewięćdziesiąt dziewięć

kolej teraz wartować
nie wiem odparł aragorn jakiś cień i groźba zmąciły mi sen dobądź lepiej miecza
po co? zdziwił się frodo czy zbliża się nieprzyjaciel?
zobaczymy co nam twoje żądełko powie rzekł aragorn
frodo wyciągnął więc oręż elfów z pochwy ku

lat zaczęto o nim mówić że się dobrze trzyma ale słuszniej byłoby powiedzieć że się wcale nie zmienia ten i ów kręcił głową i myślał że za wiele tego dobrego: nie zdawało im się sprawiedliwe że ktoś posiadał wieczną (pozornie) młodość na dodatek do

niewyczerpanych (rzekomo) bogactw
będzie musiał za to kiedyś zapłacić mówili to nie jest naturalne wyniknie z tego jakaś bieda
ale bieda jak dotąd nie wynikła a pan baggins tak był hojny że większość hobbitów chętnie mu przebaczała i dziwactwa i szczęście bilbo wymieniał od czasu do czasu wizyty ze swymi kuzynami ( z wyjątkiem oczywiście bagginsów

z sackville) i miał licznych oddanych wielbicieli wśród hobbitów z mniej dostojnych i uboższych rodzin nie nawiązał jednak z nikim serdeczniejszej przyjaźni póki nie zaczęli dorastać młodsi krewniacy
najstarszy spośród nich młody frodo baggins był ulubieńcem bilba ukończywszy dziewięćdziesiąt dziewięć lat bilbo usynowił froda mianował go swoim spadkobiercą i sprowadził na stałe do bag end; w ten sposób wszelkie nadzieje

tego uważacie ze złych chęci i mam nadzieję że nic złego z tego nie wyniknie
„elfy i smoki!” powiadam mojemu synowi dla ciebie i dla mnie ważniejsze są ziemniaki i kapusta nie mieszaj się do spraw hobbitów co wyżej niż ty stoją bo napytasz sobie kłopotów za wielkich na twoją głowę” tak powiedziałem mojemu chłopcu i to samo mógłbym każdemu powtórzyć dodał patrząc znacząco na obcego i na młynarza
dziadunio

bagginsów z sackville rozwiały się ostatecznie przypadek zrządził że bilbo i frodo obchodzili urodziny tego samego dnia 22 września „zamieszkaj ze mną chłopcze kochany powiedział bilbo do froda będzie nam wygodniej razem wyprawiać urodziny” frodo podówczas był jeszcze

swemu przerażeniu ujrzał nikły blask bijący od ostrza w ciemności
orkowie! szepnął niezbyt blisko ale z pewnością za blisko
tego się właśnie lękałem powiedział aragorn może jednak nie przeszli na tę stronę rzeki żądełko świeci mętnie kto wie czy nie zwiastuje tylko szpiegów mordoru grasujących po zboczach amon lhaw nigdy jeszcze nie słyszałem żeby orkowie zapuścili się na amon

smarkaczem jak hobbici nazywali nieodpowiedzialnych dwudziestolatków którzy wprawdzie wyrośli z dzieciństwa lecz nie osiągnęli pełnoletności czyli trzydziestu trzech lat
minęło dalszych lat dwanaście co roku dwaj bagginsowie urządzali wesołe przyjęcia z okazji podwójnych urodzin lecz tej jesieni spodziewano się czegoś nadzwyczajnego: bilbo miał skończyć sto jedenaście lat a

jednak nie przekonał swoich słuchaczy legenda o bogactwach bilba zakorzeniła się głęboko w umysłach młodego hobbickiego pokolenia
ale pewnie pan bilbo sporo przez ten czas dołożył do tego co wtedy przywiózł rzekł młynarz wyrażając powszechne przeświadczenie często wyjeżdżał z domu a widzieliście też jacy zagraniczni goście odwiedzali go tutaj: przychodziły po nocach krasnoludy przychodził ten stary

to liczba dość osobliwa i wiek nawet dla hobbita szacowny (sam stary tuk dożył tylko stu trzydziestu lat); frodo zaś kończył lat trzydzieści trzy znamienna liczba oznaczająca pełnoletność
nie próżnowały więc języki w hobbitonie i nad wodą; pogłoski o spodziewanej

wędrowny magik gandalf i wielu innych mówcie sobie dziaduniu co chcecie ale bag end to dziwne miejsce i dziwni hobbici tam mieszkają
a wy sobie mówcie co chcecie ale znacie się na tym tak samo jak na żegludze panie sandymanie odparł dziadunio który w tej chwili czuł do młynarza jeszcze mniej sympatii niż zwykle jeśli to są dziwacy oby się tacy na kamieniu rodzili w naszych stronach bo nie trzeba daleko

przemawiał ze znajomością rzeczy bo przez czterdzieści lat pielęgnował ogród w bag end a przedtem pracował tam jako pomocnik ogrodnika holmana teraz gdy się postarzał i kości mu zesztywniały zdał tę robotę na swego najmłodszego syna sama gamgee zarówno ojciec jak syn byli w przyjaznych stosunkach z bilbem i frodem
mieszkali na pagórku tuz pod siedzibą bilba przy ulicy bagshot row pod numerem trzecim
pan bilbo to

bardzo grzeczny i rozmowny hobbit zawsze to powiadałem oświadczył dziadunio i mówił prawdę bilbo traktował go jak najgrzeczniej zwracał się do niego „panie hamfaście” i często zasięgał jego rad co do uprawy warzyw ponieważ w dziedzinie roślin bulwiastych a szczególnie ziemniaków dziadunio w opinii całego sąsiedztwa (i w swojej własnej) uchodził za najlepszego znawcę
a jak się wam podoba ten frodo co z panem bilbo mieszka? spytał stary noakes z

>>214797927
smacznego zdunie

szukać hobbitów co kufelka piwa żałują przyjacielowi chociażby w ich norach ściany były ze szczerego złota ale w bag end nie tacy hobbici gospodarzą mój sam powiada że na przyjęcie wszyscy bez wyjątku będą zaproszeni i że każdy uważacie? każdy dostanie prezent czeka nas to jeszcze w tym miesiącu
ten miesiąc to był wrzesień piękny jak rzadko w jakieś dwa dni później gruchnęła pogłoska (zapewne

bodaj połowa tego co mówią jest prawdą musi to być ponure i złe miejsce
masz rację dadzie przytaknął dziadunio brandybuckowie wprawdzie nie mieszkają w starym lesie ale jak się zdaje rodzina jest rzeczywiście zbzikowana zabawiają się

pływaniem łódkami po tej wielkiej rzece a to jest przeciw naturze nie dziw że z tego wynikło nieszczęście no ale swoją drogą pan frodo jest tak dobrym młodym hobbitem że lepszego nie potrzeba bardzo podobny do pana bilba nie tylko z wyglądu bądź co bądź miał bagginsa za ojca pan drogo baggins był przyzwoitym szanowanym hobbitem i nigdy o nim wiele nie mówiono póki nie utonął
utonął? powtórzyło kilka głosów

wszyscy oczywiście znali tę historię a także rozmaite jeszcze bardziej ponure pogłoski na ten temat ale hobbici namiętnie lubią legendy rodzinne chcieli więc usłyszeć całą rzecz na nowo
ano tak mówią rzekł dziadunio wiecie pan drogo

rozpuszczona przez dobrze poinformowanego sama) że przyjęcie pana bilba uświetnią fajerwerki i to takie jakich w shire nie widziano od wieku od śmierci starego tuka
dni mijały zbliżał się wielki dzień pewnego wieczora w ulice hobbitonu wtoczył się dziwaczny wóz załadowany

dziwacznymi pakunkami i ciężko wspiął się na pagórek do bag end zaalarmowani turkotem hobbici wysuwali ciekawe głowy z oświetlonych drzwi na wozie śpiewając nieznane pieśni jechali zagraniczni goście: brodate krasnoludy w ogromnych kapturach kilku z nich zostało w bag end pod koniec drugiego tygodnia września w

hen ale trudno zgadnąć co się mogło zdarzyć w tych nieszczęsnych czasach skoro twierdza minas tirith już nie zabezpiecza przeprawy przez andiunę musimy jutro posuwać się bardzo ostrożnie
dzień wstał w ogniu i dymie na wschodzie u widnokręgu legły czarne zwały chmur niby straszliwe pogorzelisko słońce wschodząc oświetliło je od dołu smolisto-czerwonym płomieniem

biały dzień od strony mostu na brandywinie wjechała nad wodę bryka powoził nią samotny starzec ubrany był w wysoki spiczasty niebieski kapelusz i w długi szary płaszcz przepasany srebrną szarfą miał siwą brodę po pas a krzaczaste brwi sterczały mu spod

wkrótce jednak wzniosło się wyżej i wypłynęło na czyste niebo szczyt tol brandir błysnął złotem frodo zwrócił oczy na wschód przyglądając się wyspowej górze podnóża jej wyrastały prostopadle z bystrego nurtu wyżej ponad urwiskiem wznosiły się strome zbocza po których wspinały się drzewa jedne nad drugimi na samej zaś górze znów piętrzyła się naga

niedostępna ściana szarej skały uwieńczona ogromną kamienną wieżycą krążyło nad nią mnóstwo ptaków lecz żadne inne stworzenia nie dawały znaku życia
zjedli śniadanie po czym aragorn zwołał całą drużynę
wybiła w końcu godzina rzekł godzina wyboru z którym zwlekamy od tak dawna co się teraz stanie z naszą drużyną dotychczas wędrującą w tak braterskiej zgodzie? czy skręcimy wraz z

szerokich skrzydeł kapelusza małe hobbicięta biegły za bryką przez cały hobbiton aż na pagórek słusznie się domyśliły że bryka wiezie zapas fajerwerków przed frontowymi drzwiami bilba starzec zaczął wypakowywać swój towar: wielkie paki sztucznych ogni a na

każdej duża czerwona litera g g i runiczny znak elfów
była to oczywiście pieczęć gandalfa a starcem tym był gandalf czarodziej sławny w shire przede wszystkim ze sztuk jakich dokonywał z ogniem dymem i światłami w rzeczywistości gandalf

boromirem na zachód i pójdziemy wojować w obronie gondoru? czy na wschód do kraju grozy i cienia? czy wreszcie rozbijemy drużynę i podzielimy się a każdy skieruje się w jedną lub drugą stronę wedle swej woli? cokolwiek zrobimy trzeba działać szybko nie możemy tu długo popasać nieprzyjaciel jak wiemy panuje na wschodnim brzegu lecz

zajmował się o wiele trudniejszymi i groźniejszymi sprawami lecz o tym w shire nic nie wiedziano dla mieszkańców tego kraju był on po prostu jedną więcej atrakcją bilbowego przyjęcia dlatego właśnie hobbicięta witały go z takim zapałem „g pewnie znaczy: gorące!” krzyczały staruszek zaś uśmiechał się na to znały go z widzenia chociaż z

rzadka pokazywał się w hobbitonie i nigdy nie zostawał długo; lecz ani małe hobbicięta ani ich rodzice nie widzieli dotychczas nigdy jego fajerwerków bo te widowiska należały do legendarnej przeszłości
kiedy starzec z pomocą bilba i kilku krasnoludów uporał się z wyładunkiem bilbo rozdał malcom trochę grosza ale ku rozczarowaniu widzów żadna rakieta nie wystrzeliła
zmykajcie teraz rzekł gandalf napatrzycie się dość jak przyjdzie odpowiednia

obawiam się czy orkowie nie znajdują się już także po tej stronie anduiny
długi czas trwało milczenie nikt nie poruszył się ani nie odezwał
a więc przemówił w końcu znowu aragorn na ciebie mój frodo spada ciężar decyzji ty zostałeś przez radę mianowany powiernikiem pierścienia

pora
i zniknął we wnętrzu domu wraz z bilbem zamykając drzwi za sobą małe hobbicięta chwilkę jeszcze stały gapiąc się na drzwi ale daremnie; wreszcie odeszły tak zmartwione jakby dzień obiecanej zabawy nigdy nie miał nadejść
1ymczasem w domu bilbo i gandalf siedzieli w małym pokoiku przy oknie otwartym na ogród od zachodu późne popołudnie było jasne i ciche kwiaty płonęły czerwienią i

tylko tobie przystoi wybór własnej drogi nic ci w tej sprawie doradzać nie mogę nie jestem gandalfem chociaż starałem się zastąpić go w podróży nie wiem jakie zamiary i nadzieje wiązał z tą godziną i czy w ogóle miał jakieś z góry

ułożone plany najprawdopodobniej nawet gdyby czarodziej był między nami decyzja należałaby w tej chwili do ciebie taki już los ci przypadł
frodo zrazu nic nie odpowiedział potem zaczął z wolna:
rozumiem że trzeba się spieszyć lecz nie mogę zdobyć się na

rozstrzygnięcie brzemię jest za ciężkie dla mnie zostaw mi jeszcze godzinę do namysłu chcę zastanowić się w samotności
aragorn popatrzył na niego łagodnie i ze współczuciem
zgadzam się frodo synu droga rzekł daruję ci godzinę i to godzinę samotności

będziemy na ciebie tu czekali nie odchodź jednak dalej niż sięgają nasze głosy
frodo chwilę siedział ze spuszczonymi oczyma sam wpatrzony w niego z wielką troską potrząsnął głową i mruknął:
jasne jak słońce ale nie wolno ci samie gamgee wtrącać teraz swoich trzech groszy
frodo wstał i odszedł sam zauważył że gdy wszyscy inni powściągali ciekawość i nie patrzyli za odchodzącym hobbitem boromir śledził go

pilnie wzrokiem póki nie zniknął wśród drzew u podnóży amon hen
błądząc początkowo na chybił trafił po lesie frodo wreszcie zrozumiał że nogi same go niosą ku stokom góry znalazł się na ścieżce która znaczyła ślad dawnej dziś zniszczonej drogi w miejscach bardziej stromych wykuto ongi kamienne schody

bilba) oraz czubbów (powinowatych przez dziadka wielkiego tuka) a także wyróżnionych zaproszeniem przedstawicieli takich rodzin jak burrowsowie bolgerowie bracegirdle’owie brockhouse’owie goodbody’owie hornblowerowie i proudfootowie wielu z nich łączyły z bilbem bardzo nikłe więzy pokrewieństwa a niektórzy pierwszy raz odwiedzali hobbiton mieszkając w odległych

kątach kraju nie zapomniano również o bagginsach z sackville zasiedli do stołu otho i jego małżonka lobelia nie lubili bilba a froda wręcz nienawidzili lecz zaproszenia wypisane złotym atramentem wyglądały tak imponująco że nie śmieli odmówić zresztą kuzyn bilbo od lat specjalizował się w sztuce kuchennej i stół jego cieszył się wielką sławą

teraz spękane i zatarte rozsadzone przez korzenie jakiś czas piął się wzwyż niezbyt uważając na drogę aż stanął na trawiastej półce wokół niej rosły górskie jesiony pośrodku leżał duży płaski głaz małą górską łączkę otwartą na wschód zalewał blask porannego słońca frodo zatrzymał się i spojrzał na rzekę płynącą daleko w dole na tol brandir i na ptaki kołujące po szerokim przestworzu

dzielącym go od niedostępnej wyspy głos wodogrzmotów rauros rozlegał się potężnie głębokim pulsującym hukiem frodo siadł na kamieniu podparł brodę pięściami i patrzał ku wschodowi ale nic właściwie nie widział przed oczyma jego wyobraźni przesuwało się wszystko co zdarzyło się odkąd bilbo opuścił shire; wspominał i rozważał każde słowo gandalfa które utkwiło mu w pamięci czas płynął a frodo nie zbliżył się ani o krok do

decyzji
nagle ocknął się z zadumy: miał nieprzyjemne uczucie że ktoś stoi za jego plecami i że śledzą go czyjeś nieżyczliwe oczy zerwał się z kamienia i odwrócił; ku swemu zdumieniu zobaczył tylko boromira i na jego twarzy przyjazny uśmiech
niepokoiłem się o ciebie powiedział boromir zbliżając się nieco jeżeli aragorn nie mylił się i orkowie rzeczywiście są tuż żaden z nas a szczególnie ty nie powinieneś

stu czterdziestu czterech gości liczyło więc na rozkosze uczty jakkolwiek z pewną obawą myślało o przemówieniu które gospodarz miał wygłosić przy deserze (nieunikniony punkt programu) można było spodziewać się że bilbo zechce uraczyć ich próbkami tego co nazywał poezją; często też po paru kieliszkach lubił napomykać o

niedorzecznych przygodach których zaznał podczas swojej tajemniczej wyprawy goście nie zawiedli się rzeczywiście: uczta okazała się bardzo ale to bardzo przyjemną wręcz pochłaniającą rozrywką była bowiem wykwintna obfita i urozmaicona a trwała

się oddalać od drużyny zbyt wiele od ciebie zawisło poza tym mnie także ciężko na sercu czy pozwolisz mi zostać i pogadać z tobą skoro cię znalazłem? rozmowa doda ci otuchy w gromadzie każda wymiana zdań zmienia się w rozwlekłą naradę we dwóch prędzej może dojdziemy do najmądrzejszych decyzji
bardzo jesteś poczciwy odparł frodo ale nie sądzę by jakakolwiek rozmowa mogła mi pomóc wiem bowiem co powinienem

złotem; lwie pyszczki słoneczniki i nasturcje pięły się pod darniowe ściany i zaglądały w okrągłe okna
jak pięknie wygląda twój ogród! rzekł gandalf
tak odparł bilbo toteż bardzo go lubię jak zresztą cały kochany stary shire mimo to myślę że przydałyby mi się wakacje
a więc trwasz w swoim zamiarze?
tak postanowiłem to sobie przed kilku miesiącami i dotąd się nie rozmyśliłem
dobrze skoro tak nie ma o czym mówić

zrobić a wstrzymuje mnie od tego strach tak boromirze: strach!
boromir stał w milczeniu wodogrzmoty huczały nieustannie wiatr szeleścił w gałęziach drzew frodo zadrżał
nagle boromir przysunął się i siadł obok hobbita
czy nie przyszło ci na myśl rzekł że może dręczysz się niepotrzebnie? chciałbym ci dopomóc w trudnym wyborze

potrzebujesz rady czy przyjmiesz ją ode mnie?
zdaje się że z góry wiem jakiej mi udzielisz rady boromirze odparł frodo uznałbym ją za głos mądrości gdyby mnie serce nie ostrzegło
serce cię ostrzegło? przed czym? żywo spytał boromir
przed zwłoką przed drogą z pozoru łatwiejszą przed odrzuceniem brzemienia które mi powierzono przed tak muszę i to powiedzieć przed zaufaniem

długo w następnym tygodniu zanotowano prawie całkowity zastój w handlu produktami spożywczymi w całym okręgu ponieważ jednak wskutek zakupów poczynionych przez bilba wyczerpały się na razie zapasy w składach piwnicach oraz domach towarowych w promieniu

orkiestrę i zagrało wesołą melodię taneczną mały everard tuk i mała melilota brandybuck wskoczyli na stół żeby wykonać hopkę-galopkę taniec ładny lecz nieco zbyt skoczny
bilbo wszakże nie skończył jeszcze wyrwawszy z rąk stojącego obok młodzieńca róg

kilku mil dokoła chwilowy spadek popytu nie miał większego znaczenia
gdy się wszyscy (mniej lub więcej) nasycili bilbo zaczął przemowę ale większość towarzystwa była teraz w pobłażliwym nastroju doszedłszy do rozkosznego etapu zwanego dopychaniem ostatnich wolnych kątów: goście pociągali małymi łyczkami

sile i szczerości ludzi
a jednak ich siła z dawna broniła cię w twoim dalekim kraiku chociaż nic o tym nie wiedziałeś
nie wątpię o męstwie twojego plemienia ale świat się zmienił mury grodu minas tirith są mocne nie dość wszakże potężne

zadął trzykrotnie i głośno zgiełk ucichł
nie będę was nudził długo! zawołał bilbo całe zgromadzenie przyjęło te słowa wiwatami wezwałem was wszystkich tutaj nie bez przyczyny! powiedział to z takim naciskiem że nikt nie oparł się wrażeniu zaległa niemal doskonała cisza a ten czy ów spośród tuków zastrzygł uszami
są nawet trzy przyczyny! po pierwsze chcę wam oświadczyć

jeśli zawiodą co wtedy?
polegniemy śmiercią walecznych w boju lecz pozostała nam jeszcze nadzieja że mury nie zawiodą
nie ma nadziei póki istnieje pierścień rzekł frodo
aha! pierścień! powiedział z błyskiem w oku boromir pierścień! dziwne zrządzenie losu że tak wielka trwoga i tyle wątpliwości dręczy nas z powodu tak drobnego przedmiotu! tak drobnego! i

ledwie raz przez jedno mgnienie widziałem go w domu elronda czy nie mógłbyś mi go znów choć na chwilę pokazać?
frodo podniósł wzrok na boromira nagle mróz ścisnął mu serce dojrzał w oczach wojownika dziwny błysk jakkolwiek twarz jego wciąż była łagodna i przyjazna
lepiej by pozostał w ukryciu odparł
jak chcesz nie nalegam powiedział boromir może przynajmniej mówić o nim pozwolisz? bo zdaje mi się że niesłusznie myślisz

ulubione trunki dziobali po trosze ulubione przysmaki i zapomnieli o poprzednich obawach skłonni w tej chwili wysłuchać wszystkiego i wiwatować po każdym zdaniu mówcy
mili goście zaczął bilbo wstając „słuchajcie! słuchajcie! słuchajcie!” zaczęli goście i powtarzali ten okrzyk chórem tak uporczywie jakby nie zamierzali wcale zastosować się do własnego

że bardzo was wszystkich lubię i że sto jedenaście lat wydaje mi się okresem zbyt krótkim by nacieszyć się życiem w towarzystwie tak znakomitych i miłych hobbitów (burzliwy entuzjazm) ani połowy spośród was nie znam nawet do połowy tak dobrze jak bym pragnął; a mniej niż połowę z was lubię o połowę mniej niż zasługujecie to zabrzmiało niespodziewanie i zawile tu i ówdzie ktoś klasnął lecz

wezwania bilbo opuścił swoje miejsce za stołem i wlazł na krzesło pod oświetlonym drzewem blask padał z lampionów prosto na jego rozpromienione oblicze a złote guziki lśniły u haftowanej jedwabnej kamizelki wszyscy widzieli go dobrze gdy stał tak wywyższony i gestykulował jedną ręką drugą trzymając w kieszeni od spodni
moi kochani bagginsowie i boffinowie

wyłącznie o jego potędze w rękach nieprzyjaciela zawsze o jego złym użytku nigdy zaś o dobrym świat się zmienia sam to zauważyłeś minas tirith padnie jeżeli pierścień będzie istniał pomyśl jednak! tak by się stało gdyby pierścień był w ręku

większość słuchaczy głowiła się co może znaczyć to powiedzenie i czy należy je rozumieć jako komplement
po drugie wezwałem was żeby uczcić swoje urodziny! znów buchnęły oklaski powinienem właściwie wyrazić się inaczej: nasze urodziny

nieprzyjaciela czemuż by nie miało stać się inaczej gdyby pozostał w naszym ręku?
byłeś przecież na radzie odparł frodo nie możemy go użyć a wszystko co się za jego sprawą dokona obraca się zawsze na złe
boromir wstał i zaczął niespokojnie przechadzać się po łączce
a więc chcesz iść dalej! krzyknął gandalf elrond

zaczął po raz wtóry moi drodzy tukowie i brandybuckowie grubbowie i czubbowie burrowsowie i hornblowerowie bolgerowie i bracegirdle’owie goodbody’owie brockhouse’owie
i proudfootowie przypomniał starszy hobbit siedzący w głębi altany nazywał się proudfoot stopy miał duże i bardzo kudłate a trzymał je obie na stole

proudfootowie powtórzył bilbo a także moi poczciwi bagginsowie z sackville których witam nareszcie znowu w bag end dziś obchodzę sto jedenastą rocznicę urodzin skończyłem sto jedenaście lat!
wiwat! wiwat! dwieście lat! wrzasnęli wszyscy bębniąc radośnie pięściami po stole bilbo mówił doskonale takie właśnie przemówienia lubili: krótkie i jasne
mam nadzieję że wszyscy bawicie się równie dobrze

oczywiście bo przecież obchodzi również urodziny mój spadkobierca i siostrzeniec frodo dzisiaj osiąga pełnoletność i obejmuje spadek starsi przyklasnęli dość chłodno młodzi wrzasnęli głośno: „frodo! frodo! brawo stary!” bagginsowie z

sackville skrzywili się rozważając co miał na myśli bilbo mówiąc: „obejmuje spadek”
obaj razem mamy sto czterdzieści cztery lata was także zgromadziłem w tej znamiennej liczbie: cały gros jeśli wolno się tak wyrazić
nie było braw bilbo się ośmieszał! niektórzy goście a przede wszystkim bagginsowie z sackville poczuli się dotknięci podejrzewając że zaproszono ich wyłącznie dla uzupełnienia liczby

jak ja ogłuszające wiwaty okrzyki: „tak”! (albo: „nie”!) hałas trąbek rogów piszczałek i fujarek oraz wszelkich innych instrumentów muzycznych (wśród obecnych jak już wspomniałem nie brakowało młodocianych hobbitów) strzeliło parę setek czekoladowych bombek prawie wszystkie nosiły znak

jak dopakowuje się towar do paczki „gros! coś podobnego! ordynarny dowcip!”
dzisiaj także jeśli pozwolicie mi wspomnieć stare dzieje przypada rocznica mojego wylądowania w beczce w esgaroth nad długim jeziorem prawdę mówiąc nie pamiętałem wtedy nawet o swoich urodzinach kończyłem pięćdziesiąt jeden lat a w tym wieku urodziny nie wydają się jeszcze ważne mimo to odbyła się wspaniała uczta chociaż

fabryczny: „dal” a chociaż ta nazwa większości hobbitów niewiele mówiła przyznawali że bombki są wspaniałe w ich wnętrzu znajdowały się instrumenty muzyczne maleńkie lecz doskonale wykończone i brzmiące pięknymi tonami zaraz też w jednym kącie altany kilku młodych tuków i brandybucków przekonanych że wujaszek bilbo skończył mowę (skoro najoczywiściej powiedział już wszystko co należało) zorganizowało błyskawicznie

>>214799445
ja nigdy do dzieci nie twardniał

miałem taki okropny katar że na toasty ledwie zdołałem odpowiedzieć: „dźkuje badzo!” dziś mogę powtórzyć tę odpowiedź poprawniej: dziękuję wam bardzo serdecznie za przybycie na tę skromną uroczystość gości zdjął strach że teraz nie

unikną pieśni lub wiersza; zaczynało ich to przemówienie już nudzić czemu bilbo wreszcie nie zakończy i nie da im wypić swego zdrowia? ale bilbo nie zaśpiewał ani nie zadeklamował zrobił natomiast małą pauzę
po trzecie i ostatnie rzekł pragnę złożyć wam pewne oświadczenie wygłosił te słowa tak donośnie i niespodzianie że wszyscy a przynajmniej ci którzy jeszcze

przeklejaczko wysraj nam nowom!

byli do tego zdolni wyprostowali się i skupili z żalem oznajmiam że chociaż jak już powiedziałem sto jedenaście lat to za mało by się waszym towarzystwem nacieszyć dziś nadszedł kres odchodzę z tą chwilą porzucam was żegnam!
zeskoczył z krzesła i zniknął rozbłysło oślepiające światło goście zmrużyli oczy a kiedy je znów otwarli bilba nie było wśród nich stu czterdziestu czterech hobbitów

baza przeklejaczka wyjaśnia

podniecała ciekawość i nadzieje; legendarne skarby (uzyskane w sposób tajemniczy a kto wie czy nie wręcz przestępczy) stają się jak powszechnie wiadomo własnością tego kto je znajdzie pod warunkiem że go nikt na poszukiwaniach nie zaskoczy po zwycięstwie

nad sanchem i wyrzuceniu go z domu frodo padł w hallu na fotel
czas zamknąć sklepik rzekł zarygluj merry drzwi i nie otwieraj już dzisiaj nikomu choćby walił taranem
i frodo poszedł do kuchni żeby się wreszcie pokrzepić filiżanką herbaty ledwie jednak usiadł gdy u drzwi frontowych rozległo się delikatne kołatanie „pewnie lobelia pomyślał może przyszła jej poniewczasie na myśl jakaś naprawdę mordercza zniewaga i

„niewątpliwie jutro wszystko się wyjaśni” około północy zajechały powozy po najznakomitsze osoby jeden pojazd za drugim staczał się z pagórka uwożąc sytych ale bardzo niezadowolonych hobbitów po tych gości którzy niechcący zamarudzili dłużej przyszli (zamówieni w

w jak najgorszym guście i że gościom należy się jeszcze trochę jedzenia i picia by mogli przyjść do siebie po doznanym przykrym wstrząsie „on ma bzika zawsze to mówiłem” tak zapewne brzmiała najczęściej powtarzana uwaga nawet tukowie (z nielicznymi wyjątkami) uważali że bilbo zachował się głupio w pierwszej chwili większość towarzystwa była

już we wszystkim” mówili sąsiedzi ale dopiero gdy frodo zbliżył się do pięćdziesiątki wieku u hobbitów już większej stateczności zaczęto się dziwić na dobre
sam frodo ochłonąwszy po wstrząsie przekonał się że samodzielność oraz rola pana bagginsa z bag end to rzeczy dość

do mnie
tak tak odparł gandalf nie widzę powodu do gniewu
twoja wina że mnie rozgniewałeś rzekł bilbo pierścień jest mój powiadam mój własny to mój skarb tak mój skarb
oblicze czarodzieja pozostało skupione i poważne tylko błysk w głębi oczu zdradzał zdziwienie a nawet przestrach
ktoś go już tak nazywał powiedział ktoś inny nie ty
ale teraz ja go tak nazwałem czy mi nie

przeświadczona że zniknięcie gospodarza jest tylko niemądrym żartem
ale stary rory brandybuck żywił co do tego pewne wątpliwości ani podeszły wiek ani potężny obiad nie zaćmił jego umysłu toteż rory rzekł do swojej synowej esmeraldy:
coś mi się w tej historii nie podoba myślę że ten wariat baggins znów wyruszył w świat stary a głupi ale czemuż mielibyśmy się tym przejmować nie

wraca żeby mi ją powiedzieć ale to nic pilnego” pił dalej herbatę pukanie powtórzyło się tym razem o wiele głośniejsze lecz frodo puszczał je mimo uszu nagle w oknie ukazała się głowa czarodzieja
jeżeli mi nie otworzysz frodo wysadzę drzwi tak że przelecą przez norkę na wylot i wyskoczą po drugiej stronie pagórka
gandalf! to ty mój kochany! już otwieram! krzyknął frodo

zabrał przecież z sobą piwniczki i głośno zwrócił się do froda żeby kazał napełnić kielichy winem spośród wszystkich obecnych jeden tylko frodo nie wymówił dotąd ani słowa jakiś czas siedział w milczeniu obok pustego krzesła bilba i nie odpowiadał na uwagi i pytania gości chociaż był z góry w

frodo
ty także odparł frodo ale w głębi serca pomyślał że gandalf postarzał się i twarz ma bardziej niż dawniej zatroskaną zaczął więc nalegać by mu czarodziej opowiedział o sobie i o szerokim świecie wkrótce rozgadali się i do późna w noc nie mogli się dość nagadać
nazajutrz po późnym śniadaniu czarodziej siedział z frodem pod otwartym oknem w gabinecie na kominku palił się wesoło ogień lecz słońce mocno już

wolno? nawet jeśli gollum kiedyś mówił tak samo teraz pierścień jest mój nie golluma i powiadam ci że mój zostanie
gandalf wstał twarz miał surową
będziesz głupcem jeśli go zatrzymasz bilbo rzekł z każdym słowem które wypowiadasz jaśniej to widzę pierścień już ma o wiele za potężną władzę nad tobą porzuć go! a wtedy sam możesz iść w świat i

pędząc do hallu proszę proszę myślałem że to lobelia
w takim razie jesteś całkowicie usprawiedliwiony ale widziałem ją przed chwilą po drodze nad wodą jechała bryczką a minę miała taką że na jej widok świeżo udojone mleko skwaśniałoby

cały projekt wtajemniczony figiel ubawił go oczywiście z trudem powstrzymał się od śmiechu na widok oburzenia zaskoczonych hobbitów jednocześnie wszakże ogarnęło go głębokie wzruszenie nagle uświadomił sobie jak bardzo kocha starego wuja reszta gości dalej jadła piła i rozprawiała o przeszłych i teraźniejszych dziwactwach bilba bagginsa tylko bagginsowie z

będziesz wolny
zrobię co zechcę z uporem powiedział bilbo
spokojnie spokojnie hobbicie kochany rzekł gandalf przez całe długie życie byliśmy przyjaciółmi i zawdzięczasz mi coś niecoś posłuchaj mnie dotrzymaj obietnicy wyrzeknij się pierścienia
przyznaj się że sam chcesz go

natychmiast
ja także omal nie skwaśniałem słowo daję: już chciałem użyć pierścienia taką miałem ochotę zniknąć
nie rób tego rzekł gandalf siadając bądź ostrożny z tym pierścieniem właśnie między innymi po to przyszedłem żeby ci jeszcze coś na ten temat

sackville wynieśli się zagniewani frodo nie chciał już dłużej brać udziału w zabawie kazał podać wino wstał i wychylił swój kielich za zdrowie bilba w milczeniu po czym wymknął się chyłkiem z altany
wracając do samego bilba trzeba powiedzieć że już podczas wygłaszania przemowy dotykał ukrytego w kieszeni złotego

przygrzewało a wiatr dmuchał od południa świat lśnił świeżością młoda wiosenna zieleń puszczała się na polach i na gałęziach drzew
gandalf myślał o innej wiośnie sprzed osiemdziesięciu lat kiedy to bilbo wybiegł ze swego domu bez chustki do nosa dziś czarodziej

mieć! krzyknął bilbo ale nie dostaniesz nie oddam nikomu mojego skarbu powiedziałem! i rękę położył na głowicy mieczyka
gandalfowi płomień strzelił z oczu
jeszcze chwila a z kolei ja się rozgniewam rzekł jeżeli powtórzysz to raz jeszcze na pewno się rozgniewam a

pierścienia magicznego pierścienia który przechowywał w tajemnicy przez tyle lat zeskakując z krzesła wsunął pierścień na palec i od tej chwili żaden hobbit nie zobaczył już bilba bagginsa w hobbitonie
bilbo pobiegł żywo do swojej norki chwilę przystanął pod jej drzwiami nasłuchując wrzawy w altanie i wesołego gwaru w całym parku potem wszedł do domu zdjął

powiedzieć
cóż więc mi powiesz?
a co już wiesz?
tylko to co mi bilbo opowiedział słyszałem od niego całą historię jak pierścień znalazł jak go używał podczas wyprawy oczywiście
ciekaw jestem jaką wersję ci opowiedział rzekł gandalf

odświętny strój złożył i zawinął w bibułkę swoją haftowaną srebrem kamizelkę i schował ją do szafy szybko wciągnął jakieś stare liche ubranie i przepasał się wytartym skórzanym pasem u pasa zawiesił krótki mieczyk w zniszczonej pochwie z czarnej skóry z zamkniętej szuflady pachnącej trutką na mole wydobył stary płaszcz i kaptur przechowywał je pod kluczem jak rzeczy drogocenne lecz były zniszczone i wyłatane zapewne ongi

wtedy zobaczysz gandalfa szarego bez płaszcza
zrobił krok w stronę hobbita i zdawało się że urósł groźnie; jego cień wypełnił cały pokoik bilbo cofnął się pod ścianę; dyszał ciężko a rękę zaciskał kurczowo w kieszeni stali twarzą w twarz naprzeciw siebie cisz zaległa taka że aż w uszach dzwoniło oczy gandalfa niewzruszenie tkwiły w oczach hobbita pięści bilba zaczęły się z wolna otwierać drżał na całym

no nie tę którą opowiedział krasnoludom i powtórzył w swojej książce odparł frodo mnie powiedział wszystko wkrótce po moim tu przybyciu mówił mi że ty gandalfie wymogłeś na nim prawdę ale że chce abym ja znał ją również „między nami nie trzeba sekretów mój frodo rzekł ale niech się to dalej nie rozejdzie w każdym razie pierścień jest moją własnością”
to bardzo interesujące rzekł gandalf a ty co myślisz o tym wszystkim?
jeżeli

ciemnozielone teraz tak spłowiałe że nikt by nie odgadł ich pierwotnego koloru były też trochę na hobbita za duże potem bilbo poszedł do swojego gabinetu i wyjął z wielkiej kasy pancernej tłumoczek owinięty starym suknem oraz oprawny w skórę rękopis i dużą wypchaną kopertę rękopis i

tym celu z góry) ogrodnicy z taczkami
noc z wolna przemijała słońce wstał wcześniej niż hobbici przed południem zjawili się (wezwani) pomocnicy żeby uprzątnąć altany stoły krzesła łyżki noże butelki talerze latarnie donice z kwitnącymi krzewami okruchy papierki od cukierków zapomniane torebki rękawiczki chustki do nosa a także resztki potraw (bardzo skąpe) potem zjawili się inni hobbici (nie wzywani) a mianowicie bagginsowie boffinowie

włosy miał może bielsze niźli wówczas brodę dłuższą i brwi jeszcze bardziej krzaczaste a twarz poznaczoną zmarszczkami trosk i mądrości lecz oczy błyszczały mu tak samo a ćmił fajkę i puszczał kółka z dymu z nie mniejszym niż dawniej zapałem i przyjemnością palił teraz w milczeniu a i frodo nie odzywał się zatopiony w myślach mimo blasku poranka dostrzegał czarny cień

ciele
nie rozumiem co się z tobą stało gandalfie powiedział nigdy taki dawniej nie bywałeś o co ci chodzi? mój pierścień czy nie mój? przecież ja go znalazłem a gollum zabiłby mnie gdybym wtedy pierścienia przy sobie nie

bolgerowie tukowie i przedstawiciele wszystkich rodzin zamieszkujących stale lub chwilowo w bliskim sąsiedztwie około południa gdy nawet ci co najwięcej jedli i pili w nocy stanęli znowu na nogach zebrał się w bag end tłum gości nie proszonych lecz spodziewanych frodo czekał na progu uśmiechnięty chociaż wyraźnie znużony i zatroskany

tłumoczek wcisnął na wierzch ciężkiego worka który stał w kącie niemal całkowicie już wypełniony złoty pierścień razem z pięknym łańcuszkiem wsunął do koperty zapieczętował ją i zaadresował do froda kopertę najpierw umieścił na gzymsie kominka lecz po chwili nagle zdjął ją stamtąd i schował do kieszeni w tym właśnie momencie drzwi się otworzyły i szybkim krokiem wpadł gandalf
a więc jesteś rzekł bilbo zastanawiałem się

czy przyjdziesz
rad jestem że cię zastałem widzialnego odparł czarodziej siadając w fotelu chciałem cię przyłapać i zamienić z tobą jeszcze kilka słów na pożegnanie pewnie się cieszysz że wszystko udało się tak wspaniale i zgodnie z twoim planem?
owszem cieszę się powiedział bilbo

chodzi o tę zmyśloną wersję jakoby dostał pierścień w prezencie no to myślę że prawda jest o wiele bardziej prawdopodobna i nie rozumiem dlaczego w ogóle ją inaczej przedstawiał nigdy bym się po bilbie tego nie spodziewał wydaje mi się że w tym tkwi coś dziwnego
mnie się też tak wydaje ale osobom które posiadają taki skarb zwykle zdarzają się dziwne rzeczy jeśli z niego robią użytek niech to będzie dla ciebie przestrogą i skłoni cię

do wielkiej ostrożności pierścień ma zapewne inną jeszcze władzę nie tylko tę że pozwala ci znikać ilekroć zechcesz
nie rozumiem rzekł frodo
ja także odparł czarodziej zacząłem zastanawiać się nad tym dopiero od niedawna właściwie od wczorajszego wieczora martwić się nie ma powodu ale jeżeli zechcesz posłuchać mojej rady będziesz go używał bardzo rzadko albo nawet

jakkolwiek ta błyskawica była niespodzianką i zaskoczyła mnie a jeszcze bardziej oczywiście resztę towarzystwa to był twój własny mały dodatek prawda?
tak mądrze zrobiłeś zachowując swój pierścień przez wszystkie te lata w tajemnicy toteż sądziłem że trzeba gościom dać coś co w inny sposób

witał wszystkich grzecznie ale nie dowiedzieli się od niego wiele więcej niż poprzednio na wszelkie pytania odpowiadał po prostu: „pan bilbo baggins wyjechał o ile mi wiadomo na zawsze” część osób zaprosił do wnętrza domu

wieści które przyniósł gandalf wreszcie przerwał ciszę
tej nocy zacząłeś mi opowiadać dziwne rzeczy o moim pierścieniu gandalfie rzekł potem umilkłeś bo jak mówiłeś z takimi sprawami lepiej czekać na światło dzienne czy nie sądzisz że powinieneś teraz dokończyć historii? powiedziałeś że pierścień jest niebezpieczny o wiele bardziej

zatrzymał nie jestem złodziejem chociaż on tak mnie nazwał
ja cię nie nazwałem tak nigdy odparł gandalf i sam też nie jestem złodziejem nie usiłuję ci odebrać pierścienia chcę ci pomóc dobrze by było gdybyś mi zaufał jak dawniej ufałeś
odwrócił głowę i cień się rozwiał zdawało się że czarodziej znów zmalał i stał się z powrotem siwym staruszkiem zgarbionym i strapionym
bilbo przetarł dłonią oczy
przepraszam rzekł coś dziwnego działo się ze

ponieważ bilbo zostawił dla nich „słówko”
w sieni piętrzyły się paki i paczki rozmaitego kształtu oraz drobniejsze meble na każdej paczce i na każdym sprzęcie widniała kartka napisy na kartkach brzmiały mniej więcej tak: na parasolu „dla adelarda tuka żeby miał wreszcie własny parasol od bilba” adelard bowiem wynosił zwykle z domu bilba parasole gospodarza lub jego gości
„dla dory baggins ku pamięci długotrwałej korespondencji od kochającego

pozornie wyjaśni im twoje nagłe zniknięcie
i co popsuje efekt mojego figla zawsze lubisz wtrącić swoje trzy grosze gandalfie! zaśmiał się bilbo ale pewnie miałeś rację jak zwykle
miewam zwykle rację jeśli jestem dobrze poinformowany co do tej jednak sprawy mam pewne wątpliwości doszliśmy w niej do ostatniego punktu spłatałeś figla jak chciałeś przestraszyłeś i obraziłeś

większość swojej rodziny dostarczyłeś wszystkim mieszkańcom shire’u tematu do gadania przez dziewięć a może przez dziewięćdziesiąt dziewięć dni czy zamierzasz zrobić coś więcej?
tak czuję potrzebę wakacji i to bardzo długich wakacji zresztą już ci o tym mówiłem może będą to wakacje bezterminowe: nie myślę żebym tu kiedykolwiek

wcale w każdym zaś razie proszę cię nie rób z niego nigdy takiego użytku który by mógł wywołać plotki albo wzbudzić podejrzenia powtarzam raz jeszcze: pilnuj go dobrze i zachowuj w sekrecie
jakiś ty dzisiaj tajemniczy gandalfie! czego się boisz?
nie jestem zupełnie pewien dlatego wolę nie mówić na razie nic kto wie czy nie będę mógł

miał wrócić prawdę rzekłszy nie zamierzam wracać w tym przewidywaniu rozporządziłem wszystkimi swoimi sprawami jestem już stary gandalfie nie wyglądam na to ale czuję w głębi serca że się postarzałem „dobrze się trzyma!” powiadają a tymczasem ja mam wrażenie że cały ścieniałem że jestem jakby rozciągnięty nie wiem czy rozumiesz co mam na

bilba” na ogromnym koszu do papierów dora była siostrą droga i najstarszą z żyjących krewniaczek bilba i froda miała dziewięćdziesiąt lat i do pół wieku zdążyła zapisać całe ryzy papieru dobrymi radami
„dla mila burrows w nadziei że mu się przyda ten prezent od bb” na

niebezpieczny niż przypuszczam czym więc mi grozi?
wielu różnymi niebezpieczeństwami odparł czarodziej jest potężniejszy niż śmiałem się zrazu domyślać tak potężny że w końcu owładnąłby każdą śmiertelną istotą która by go miała w posiadaniu to on by posiadł swojego właściciela dawnymi czasy w eregionie wyrabiano wiele takich zaczarowanych magicznych jak to się mówi pierścieni ale były wśród nich oczywiście rozmaite:

mną a przecież naprawdę odetchnąłbym gdybym się pozbył kłopotów z pierścieniem ostatnio coraz natrętniej narzucał się moim myślom czasami miałem wrażenie że to jest czyjeś oko wpatrzone we mnie i wiesz wciąż mam ochotę włożyć go na palec i zniknąć albo też niepokoję się czy nic się z nim złego nie

myśli: jak masło rozsmarowane na zbyt wielkiej kromce chleba coś tu jest nie w porządku potrzebuję odmiany czy może czegoś innego w tym rodzaju
gandalf z ciekawością i uwagą przyglądał się hobbitowi
rzeczywiście coś tu jest jak mi się zdaje nie w porządku rzekł z namysłem tak w gruncie rzeczy uważam twój plan za najlepsze wyjście
no ja w każdym razie powziąłem już decyzję chcę znów zobaczyć góry gandalfie góry! a

złotym piórze i butli atramentu milo z zasady nie odpowiadał na listy
„do osobistego użytku angeliki od wuja bilba” na okrągłym wklęsłym lusterku młoda angelika baggins nie taiła zachwytu dla własnej urody
„do zbiorów hugona bracegirdle od jednego z ofiarodawców” na pustej półce bibliotecznej hugo często pożyczał książki lecz oddawał je rzadziej jeszcze niż inni hobbici
„dla lobelii baggins z sackville w

jedne bardziej inne mniej potężne te słabsze stanowiły jakby tylko wprawki w rzemiośle nie rozwiniętym jeszcze w pełni i były dla kowali elfów zaledwie zabawką lecz moim zdaniem niebezpieczną dla zwykłych śmiertelników no a wielkie pierścienie

potem chcę znaleźć jakieś miejsce gdzie mógłbym odpocząć odpocząć w spokoju i w ciszy z dala od tłumu krewniaków węszących dokoła mnie bezpieczny od nieustannej procesji gości urywających dzwonek u moich drzwi może znajdę miejsce gdzie będę mógł skończyć swoją książkę wymyśliłem już dla niej piękne zakończenie: „i odtąd żył szczęśliwy aż

powiedzieć ci więcej po powrocie bo teraz już odchodzę tymczasem niech to starczy na pożegnanie
gandalf wstał
odchodzisz już? zawołał frodo myślałem że zostaniesz co najmniej przez tydzień liczyłem na twoją pomoc
zamierzałem zostać ale musiałem zmienić plany możliwe że będę w podróży dość długo na pewno jednak do ciebie wrócę jak się da najprędzej ani się spodziewasz kiedy mnie znów zobaczysz wśliznę się cichcem

stało i wyciągam go z ukrycia żeby sprawdzić próbowałem go zamknąć pod kluczem ale denerwuję się okropnie jeśli go nie mam przy sobie w kieszeni nie mam pojęcia dlaczego a teraz nie jestem zdolny jak widać do decyzji
więc polegaj na mojej odparł gandalf jest niewzruszona odejdź stąd a pierścień zostaw

po kres swoich dni”
gandalf roześmiał się
miejmy nadzieję że będziesz żył naprawdę szczęśliwy jakkolwiek jednak zakończysz tę książkę nikt przecież jej nie przeczyta
może ktoś przeczyta kiedyś po latach frodo czytał początek tyle ile zdążyłem napisać będziesz miał oko na froda prawda?
nawet parę oczu w miarę

prezencie” na skrzynce ze srebrnymi łyżkami bilbo podejrzewał że lwią część srebrnych łyżek które zginęły z domu podczas jego poprzedniej wyprawy wzięła właśnie lobelia lobelia wiedziała dobrze jak uzasadnione są te podejrzenia toteż

pierścienie władzy są wręcz groźne widzisz frodo śmiertelnik który ma jeden z tych wielkich pierścieni nie umiera lecz nie rośnie także ani nie zyskuje większej żywotności po prostu trwa aż wreszcie nuży go każda minuta jeżeli zaś często używa pierścienia żeby się ukryć przed wzrokiem innych stworzeń w

wyrzeknij się go oddaj frodowi a już ja twego siostrzeńca będę pilnował
bilbo stał chwilę w napięciu i rozterce wreszcie westchnął
dobrze powiedział z wysiłkiem tak zrobię wzruszył ramionami i uśmiechnął się trochę żałośnie przecież w gruncie rzeczy po to urządzałem tę całą urodzinową zabawę żeby rozdać mnóstwo prezentów i w ten sposób jakoś

możności
on by poszedł oczywiście za mną gdybym go o to poprosił nawet sam się z tym ofiarował kiedyś na krótko przed urodzinowym przyjęciem ale w głębi serca nie pragnie tego jeszcze nie ja chcę przed śmiercią zobaczyć znowu tamte pustkowia i góry ale frodo wciąż jeszcze kocha shire tutejsze lasy pola i rzeczki będzie mu tu chyba dobrze zostawiam mu

końcu zanika staje się już trwale niewidzialny żyje w półmroku widziany tylko przez ciemne moce które rządzą pierścieniami tak wcześniej lub później później jeśli od początku był silny i miał dobrą wolę; lecz ani siła ani dobra

zrozumiała przytyk błyskawicznie lecz równie błyskawicznie zabrała łyżki
wymieniliśmy tylko parę wybranych podarków spośród mnóstwa podobnych w ciągu długiego żywota bilba w jego siedzibie nagromadziło się wiele różnych rzeczy nory hobbitów zwykle zagracają się z czasem co w znacznej mierze przypisać można rozpowszechnionemu zwyczajowi obsypywania się wzajem podarkami nie znaczy to oczywiście by wszyscy bardzo się wysilali na te

wszystko prócz kilku drobiazgów mam nadzieję że będzie szczęśliwy kiedy się oswoi z samodzielnością czas żeby sam sobie był panem
zostawiasz wszystko? spytał gandalf pierścień także? zgodziłeś się go zostawić pamiętasz?
no cóż hm chyba tak wyjąkał bilbo
gdzież on jest?
w kopercie jeśli koniecznie chcesz wiedzieć odparł bilbo

sobie ułatwić podarowanie także tego pierścienia okazało się że to niewiele pomogło ale szkoda żeby wszystkie te przygotowania poszły na marne mój figiel spaliłby na panewce
tak pozbawiłbyś całe przedsięwzięcie jedynego sensu jaki w nim upatrywałem rzekł

nieprędko odwiedzę ten kraj jawnie zauważyłem że nie cieszę się tutaj zbytnią popularnością hobbici powiadają że przysparzam im kłopotów i zakłócam spokój niektórzy nawet oskarżają mnie o porwanie bilba czy bodaj o gorsze jeszcze sprawki jeśli chcesz wiedzieć to krążą plotki że uknułem do spółki z tobą spisek by zawładnąć majątkiem bilba
niektórzy? krzyknął frodo to znaczy otho i lobelia co za nikczemność! oddałbym chętnie

urodzinowe prezenty bywały wśród nich stare mathomy niewiadomego przeznaczenia krążące po całej okolicy bilbo wszakże dawał zazwyczaj przedmioty specjalnie na ten cel kupione i zatrzymywał wszystko co od innych dostał tego dnia stara norka została co nieco uprzątnięta z gratów
na każdym pożegnalnym darze przypięta była karteczka własnoręcznie przez bilba wypisana a niektóre z tych bilecików

zniecierpliwiony tam na kominku nie! w mojej kieszeni! wahał się chwilę czy to nie dziwne? szepnął sam do siebie ale właściwie czemu by nie? czemuż nie miałbym go zatrzymać?
gandalf znów przyjrzał się hobbitowi bardzo uważnie i błysk zapalił się w jego oczach
wiesz bilbo powiedział łagodnie

wola nie ostanie się w końcu i wcześniej lub później ciemne moce go pochłoną
jakież to okropne! rzekł frodo
na długą chwilę zapadła cisza z ogrodu dobiegał szczęk nożyc bo sam gamgee strzygł trawnik
od jak dawna wiesz o tym? spytał wreszcie frodo i co z tego wszystkiego wiedział bilbo?
jestem przekonany że bilbo nie wiedział nic ponad to co ci mówił rzekł gandalf z pewnością mimo że obiecałem mu czuwać nad tobą nie

gandalf
więc zgoda powiedział bilbo frodo dostanie pierścień razem z resztą majątku odetchnął głęboko a teraz muszę już iść bo mnie gotów ktoś tutaj przyłapać pożegnałem się nie zniósłbym tej sceny po raz wtóry
chwycił worek i ruszył ku drzwiom
masz pierścień w kieszeni zauważył czarodziej
no mam!

powierzyłby ci nic takiego co uważałby za groźbę dla twego bezpieczeństwa myślał że ten pierścień jest bardzo piękny i bardzo użyteczny w potrzebie a siebie samego winił za to że dzieje się z nim coś dziwnego powiedział mi że pierścień natrętnie narzuca się jego myślom że wciąż się niepokoi o ten swój skarb ale nie podejrzewał że to pierścień jest sprawcą zła a jednak

zawierały jakąś aluzję lub dowcip przeważnie jednak były to rzeczy przydatne i dla obdarzonego miłe bardzo dobrze wyszli na prezentach bilba biedacy zwłaszcza sąsiedzi z bagshot row dziadunio gamgee dostał dwa worki ziemniaków

musiałem cię nudzić rzekł gandalf chciałem znać całą prawdę to bardzo ważne magiczne pierścienie są no po prostu: magiczne; a przy tym osobliwe i bardzo interesujące można by powiedzieć że twój pierścień interesował mnie jako zawodowca

bag end i całą resztę byle odzyskać bilba i z nim razem włóczyć się po kraju kocham nasz shire ale czasami żałuję że nie poszedłem w świat z bilbem wciąż sobie zadaję pytanie kiedy go znów zobaczę
ja także powiedział gandalf zadaję sobie prócz tego wiele innych pytań do widzenia frodo!

krzyknął bilbo pierścień testament i mnóstwo innych dokumentów lepiej weź to wszystko i doręcz w moim imieniu tak będzie bezpieczniej
nie nie oddawaj mi pierścienia rzekł gandalf połóż go na kominku tam będzie leżał bezpiecznie póki nie nadejdzie frodo zaczekam tu na niego
bilbo wyjął

bądź ostrożny spodziewaj się mnie szczególnie w najbardziej niespodziewanych momentach do widzenia!
frodo odprowadził go do drzwi gandalf raz jeszcze podniósł rękę na pożegnanie i ruszył przed siebie zdumiewająco żwawym krokiem; frodo jednak spostrzegł że stary czarodziej garbi się wbrew swoim zwyczajom jak gdyby

przyjemne przez kilka lat czuł się szczęśliwy i niewiele myślał o przyszłości ale chociaż nie zdawał sobie z tego jasno sprawy z każdym rokiem bardziej żałował że nie poszedł wraz z bilbem w świat przyłapywał się niekiedy zwłaszcza jesienią na marzeniach o dzikich krajach a w snach zwidywały mu się dziwne góry których nidgy w rzeczywistości nie widział mówił sobie: „może kiedyś i ja

interesuje mnie nadal chciałbym wiedzieć gdzie się znajdzie kiedy ty ruszysz na wędrówkę myślę też że już dość długo miałeś go w swoim posiadaniu jeżeli się nie mylę nie będzie ci już więcej potrzebny
bilbo poczerwieniał i gniew błysnął w jego oczach łagodna twarz przybrała nagle srogi wyraz
dlaczego nie? krzyknął i co ci do tego? czemu to chcesz koniecznie wiedzieć co robię z moją własnością? to mój pierścień znalazłem go sam należy

nową łopatę wełnianą kamizelę oraz butelkę maści na obolałe stawy sędziwy rory brandybuck w podzięce za hojną gościnność otrzymał tuzin butelek najszlachetniejszego trunku: mocne czerwone wino z winnic południowej ćwiartki stare i doskonałe bo pochodzące jeszcze z piwniczki ojca bilba po

zauważył że trzeba go pilnować że pierścień zmienia rozmiar i wagę kurczy się albo rozszerza w niepojęty sposób i umie nagle zsunąć się z palca który przedtem mocno obciskał
tak ostrzegł mnie przed tym w pożegnalnym liście powiedział frodo dlatego zawsze trzymam pierścień na łańcuszku
bardzo rozumnie rzekł gandalf lecz sprawy własnej długowieczności bilbo

z kieszeni kopertę ale kiedy ją kładł na parapecie obok zegara ręka mu drgnęła i cała paczuszka spadła na podłogę nim bilbo się schylił czarodziej go uprzedził chwycił kopertę i umieścił na kominku znów skurcz gniewu przemknął po twarzy hobbita nagle jednak bilbo rozpogodził się odetchnął z ulgą i wybuchnął śmiechem
no stało się! rzekł a teraz w drogę!
wyszli razem do sieni bilbo wziął ze

osuszeniu pierwszej butelki rory wybaczył bilbowi wszystko i odtąd zawsze powtarzał że bilbo to wspaniały hobbit
dla froda zostało wszelkiego dobra pod dostatkiem oczywiście przypadły mu w udziale najcenniejsze sprzęty książki obrazy i mnóstwo mebli niczyje oko wszakże nie dostrzegło śladu ani znaku pieniędzy lub klejnotów

wcale nie kojarzył z tym pierścieniem całą zasługę przypisywał swojej krzepie i bardzo się nią chełpił mimo to ogarnął go ostatnio niepokój i czuł się nieswój: cienki i rozciągnięty jak mówił znak że pierścień zdobywał nad nim władzę
od jak dawna wiedziałeś to wszystko? spytał znowu frodo
co wiedziałem? rzekł gandalf wiedziałem o wielu rzeczach o których tylko mędrcy wiedzą ale jeżeli pytasz co wiedziałem o tym właśnie pierścieniu

przytłoczony ciężkim brzemieniem wieczór już zapadał i sylwetka starca w szarym płaszczu szybko roztopiła się w zmierzchu długi czas upłynął nim go frodo ujrzał znowu
rozdział 2
cień przeszłości
plotki nie ucichły ani po dziewięciu ani nawet po dziewięćdziesięciu dziewięciu dniach przez rok z górą w hobbitonie i w całym shire gadano o powtórnym zniknięciu pana

stojaka ulubioną laskę i gwizdnął trzech krasnoludów przerywając jakąś robotę przybiegło z trzech różnych pokoi
czy wszystko gotowe? spytał bilbo zapakowane i opatrzone nalepkami?
wszystko gotowe odpowiedziały krasnoludy
a więc w drogę! i wyszedł przez frontowe drzwi
noc

bilba bagginsa a jeszcze dłużej zachowało się wspomnienie tego wypadku opowiadano o nim małym hobbitom wieczorami przy kominku i wreszcie szalony baggins który znikał w huku i błysku gromu a wracał z workami klejnotów i złota stał się ulubionym bohaterem legendy i żył w niej

przeprawię się przez rzekę” ale druga połowa jego duszy odpowiadała zawsze: „jeszcze nie dziś”
tak minęła mu czterdziestka i zbliżały się pięćdziesiąte urodziny; pięćdziesiątkę uważał za liczbę znamienną (czy może wręcz groźną) bo przecież w tym właśnie wieku bilbo dał się

niespodzianie porwać przygodzie ogarnął więc froda niepokój a stare ścieżki zdawały się mu teraz zbyt wydeptane przyglądał się mapom rozmyślając co też znajduje się poza ich marginesem; na mapach sporządzanych w shire za granicami kraju widniały tylko białe plamy frodo zaczął coraz dalej wypuszczać się na wędrówki i coraz

wśród prezentów nie było najdrobniejszej bodaj monety czy choćby szklanego paciorka
frodo niemało się natrudził tego popołudnia po okolicy migiem rozniosła się plotka że w bag end rozdają darmo cały dobytek wkrótce też ściągnął tłum hobbitów którzy nie mieli tu nic do roboty lecz nie sposób było się ich pozbyć pozdzierano nalepki pomieszano prezenty wybuchły

no to mogę się przyznać że jeszcze i dziś nie wiem nic pewnego muszę przeprowadzić ostatnią próbę nie wątpię jednak że zgadłem trafnie a kiedy zacząłem się po raz pierwszy domyślać prawdy? czarodziej zadumał się szukając odpowiedzi w swej pamięci zaraz zaraz bilbo znalazł pierścień w tym samym roku kiedy biała

była piękna czarne niebo usiane gwiazdami bilbo spojrzał w górę wciągnął w nozdrza pachnące powietrze
co za uciecha! co za uciecha ruszać znów w drogę z krasnoludami do tego właśnie tęskniłem w gruncie rzeczy już od lat żegnaj! powiedział patrząc na swój stary dom i

kłótnie ten i ów próbował w sieni od razu wymieniać rzeczy lub handlować a znaleźli się i tacy którzy usiłowali zwędzić jakieś drobiazgi nie dla nich przeznaczone lub chwytali co im pod rękę wpadło jeśli rzecz wydawała się wzgardzona przez innych czy też po prostu nie strzeżona taczki i wózki zabarykadowały drogę spod bramy
pośród

rada wygnała ciemne moce z mrocznej puszczy na krótko przed bitwą pięciu armii już wtedy cień zakradł się do mego serca chociaż nie wiedziałem czego właściwie się lękam często zastanawiałem się w jaki sposób gollum dostał w swoje ręce wielki pierścień bo że to był

przez długie lata nawet wówczas kiedy od dawna zapomniano o wszystkich prawdziwych związanych z tym zdarzeniach
na razie wszakże powszechna opinia okolicy głosiła że bilbo zawsze trochę postrzelony zwariował w końcu do reszty i

ukłonił się jego drzwiom żegnaj gandalfie!
do widzenia bilbo bądź ostrożny jesteś chyba już dość stary i może też dość rozumny
ostrożny? co mi tam! nie martw się o mnie jestem taki szczęśliwy jak byłem w swoich najszczęśliwszych chwilach a to znaczy: bardzo! ale wybiła godzina wreszcie mnie znów nogi niosą dodał i

wyleciał w powietrze niewątpliwie spadł potem do stawu albo do rzeki i zginął tragiczną aczkolwiek nie przedwczesną śmiercią „byle ten przeklęty czarodziej pozostawił froda w spokoju to może jeszcze chłopak ustatkuje się i wyjdzie na rozsądnego hobbita” mówiono wszelkie pozory świadczyły że czarodziej rzeczywiście zostawia froda w spokoju

częściej włóczył się samotnie merry i wszyscy przyjaciele obserwowali go z niepokojem nieraz widywano go gawędzącego z obcymi wędrowcami którzy podówczas licznie pojawiali się w shire
krążyły pogłoski że gdzieś w świecie dzieją się dziwne rzeczy gandalf dotychczas po tylu latach nie wrócił ani nie przysłał wieści frodo więc sam starał się jak mógł o nowiny elfy rzadko odwiedzające shire teraz ciągnęły

wieczorami przez lasy na zachód ale nie widywano by wracały; zapytywane kręciły tylko głowami i szły dalej śpiewając smętnie krasnoludów natomiast widywano więcej niż kiedykolwiek
oczywiście wielki szlak na zachód przecinał shire i biegł przez most na brandywinie toteż krasnoludy zawsze tędy od czasu do czasu chadzały od nich to czerpano głównie wiadomości z odległych stron o ile hobbici w ogóle raczyli się nimi interesować

tego zamętu zjawili się bagginsowie z sackville frodo właśnie wtedy wycofał się na chwilę pozostawiając na straży swego przyjaciela merry’ego brandybucka gdy otho gromkim głosem zażądał rozmowy z frodem merry ukłonił się grzecznie
frodo jest niezdrów powiedział poszedł odpocząć
schował się oczywiście rzekła lobelia ale chcemy go widzieć i nie ustąpimy proszę mu to powiedzieć

wielki pierścień od początku zdawało się niewątpliwe później usłyszałem z ust bilba dziwną historię o „wygraniu” pierścienia i nie mogłem w nią uwierzyć kiedy w końcu wydobyłem całą prawdę zrozumiałem natychmiast że bilbo starał się udowodnić niezbicie swoje prawo do tego klejnotu tak samo jak gollum który mówił że dostał go w prezencie na urodziny podobieństwo tych dwóch

cichutko jakby dla siebie tylko zaśpiewał w ciemnościach:
a droga wiedzie w przód i w przód
skąd się zaczęła tuż za progiem -
i w dal przede mną mknie na wschód
a ja wciąż za nią tak jak mogę
skorymi stopy za nią w ślad -
aż w szerszą się rozpłynie drogę
gdzie strumień licznych dróg już wpadł
a potem dokąd? rzec nie mogę
chwilę jeszcze stał w milczeniu potem nie dodając już ani słowa

merry zostawił ich na czas dość długi w sieni zdążyli więc odkryć między pożegnalnymi prezentami łyżki przeznaczone dla lobelii nie poprawiło im to humoru wreszcie zaproszono ich do gabinetu frodo siedział za stołem zarzuconym papierami sądząc z miny czuł się rzeczywiście nieswojo a w każdym razie tak się poczuł na widok bagginsów z sackville wstał z ręką w kieszeni coś w niej jakby wymacując ale rozmawiał z gośćmi bardzo

kłamstw nie dawało mi spokoju zrozumiałem że pierścień ma w sobie trującą moc która od pierwszej chwili oddziaływa na każdego kto go posiądzie to było pierwsze poważne ostrzeżenie że nie wszystko jest w porządku nieraz powtarzałem twojemu wujowi że lepiej takich pierścieni nie używać ale przyjmował te rady niechętnie a wkrótce nawet

i że frodo się ustatkował jakkolwiek wcale nie dawał dowodów hobbickiego rozsądku przeciwnie od początku robił co mógł żeby odziedziczyć po wuju również reputację dziwaka nie chciał włożyć żałoby i w następnym roku wydał przyjęcie dla uczczenia sto dwunastych urodzin bilba zaprosił dwudziestu hobbitów i uraczył ich

odwrócił się od świateł i głosów bijących z pola i z namiotów okrążył swój ogród i zbiegł długą ścieżką w dół zbocza a trzej towarzysze za nim u stóp pagórka przeskoczył żywopłot w najdogodniejszym miejscu i wyszedł na łąki sunąc pośród nocy jak szelest wiatru w trawie
gandalf jakiś czas patrzał za nim w ciemność
żegnaj bilbo kochany do zobaczenia! szepnął i wrócił do norki
kiedy wkrótce

śniadaniem obiadem podwieczorkiem oraz kolacją a podczas wszystkich tych posiłków wedle hobbickiego wyrażenia jadło sypało się jak lawina a trunki lały jak deszcz
niejeden hobbit gorszył się lecz frodo nie odstępował od zwyczaju święcenia co rok urodzin bilba mówił że nie przypuszcza aby wuj umarł gdy go pytano

zwykle krasnoludy mało mówiły a hobbici jeszcze mniej zadawali pytań teraz jednak frodo często spotykał dziwnych krasnali odmiennych nieco od znanych mu dotychczas a przybywających z południa byli zatroskani a ten i ów szeptał coś o nieprzyjacielu i o krainie mordor
nazwę tę znali hobbici jedynie z legend ponurej przeszłości przetrwała ona niby cień na dnie ich pamięci

a brzmiała złowieszczo i niepokojąco ponoć złe moce wygnane prze białą radę z mrocznej puszczy zebrały się w większej jeszcze potędze w starych warowniach mordoru krążyły wieści że odbudowana została czarna wieża stamtąd władza złych sił

uprzejmie bagginsowie z sackville zaczęli dość napastliwie ofiarowali frodowi najniższe wyprzedażowe ceny (jak przystoi między przyjaciółmi) za rozmaite cenne i nie opatrzone nalepką przedmioty kiedy frodo odpowiedział że rozdaje wyłącznie rzeczy przez bilba na ten cel przeznaczone stwierdzili że cała sprawa wydaje się mocno podejrzana
jedno jest dla

zaczął się za nie gniewać niewiele więcej mogłem zrobić nie mogłem odebrać mu pierścienia bo wynikłyby tym gorsze nieszczęścia; zresztą nie miałem prawa pozostało tylko czekać i czuwać może powinienem był zasięgnąć rady u sarumana białego ale zawsze mnie coś od tego powstrzymywało
kto to jest? spytał frodo nigdy o nim nie słyszałem
możliwe odparł gandalf bo on nie

potem nadszedł frodo zastał gandalfa siedzącego po ciemku i pogrążonego w myślach
poszedł? spytał
tak odpowiedział gandalf poszedł wreszcie
wolałbym a raczej łudziłem się aż do dzisiejszego wieczora nadzieją że to tylko żart rzekł frodo ale w głębi serca wiedziałem że on

mnie jasne rzekł otho a mianowicie że ty doskonale na tym wyjdziesz żądam okazania mi testamentu
otho byłby spadkobiercą bilba gdyby stary hobbit nie usynowił froda przeczytał dokument bardzo uważnie i prychnął gniewnie testament na nieszczęście dla otha był jednoznaczny i prawomocny (sporządzony zgodnie z hobbickimi przepisami prawnymi które

zajmował się ani nie zajmuje hobbitami to wielka osobistość wśród mędrców głowa naszego bractwa i przewodniczący rady ma głęboką wiedzę ale dumę nie mniejszą więc nie znosi by ktoś wtrącał się do jego spraw wiedza o zaczarowanych pierścieniach czy to wielkich czy małych stanowi jego własną dziedzinę z dawna ją studiuje poszukując zagubionego sekretu tej sztuki kiedy jednak na radzie

naprawdę chce odejść zazwyczaj żartował z poważnych spraw szkoda że nie przyszedłem wcześniej żeby go pożegnać
sądzę że on wolał wymknąć się cichcem odparł gandalf nie martw się frodo teraz już mu nic nie grozi zostawił dla ciebie paczuszkę spójrz
frodo zdjął z kominka list przyjrzał mu się

(zwany potocznie pippinem) i merry brandybuck (jego imię brzmiało właściwie meriadok rzadko jednak o tym pamiętano) z nimi to frodo wędrował po całym kraju lecz częściej jeszcze wałęsał się samopas; ku zdumieniu rozsądnych hobbitów spotykano go nieraz w gwiaździste

rozpościerała się daleko i szeroko a na wschodzie i południu toczyły się wojny i rosła groza orkowie znów rozmnożyli się w górach trolle grasowały a nie były już tępe jak ongi lecz stały się przebiegłe i uzbroiły się morderczym orężem szeptano także o jakiś stworach jeszcze groźniejszych które nie miały nazwy
niewiele z tego wszystkiego docierało oczywiście do uszu przeciętnych hobbitów lecz coś

niecoś usłyszeli nawet najbardziej głusi i najszczelniej zamknięci w swoich norach; ci zaś których interesy zmuszały do wypraw na pogranicze kraju widywali dziwne rzeczy rozmowa która toczyła się „pod zielonym smokiem” nad wodą pewnego wiosennego wieczora roku pięćdziesiątych urodzin froda jest dowodem że pogłoski dotarły nawet do najcichszych zakątków shire’u jakkolwiek większość hobbitów wciąż jeszcze przyjmowała je śmiechem w

między innymi wymagały podpisów siedmiu świadków i to koniecznie czerwonym atramentem)
i tym razem figa! powiedział do swej małżonki po sześćdziesięciu latach oczekiwania! łyżki? kpiny! strzepnął palcami tuż pod nosem froda i wyniósł się natychmiast
ale lobelii trudniej było się pozbyć gdy w jakiś czas później frodo wszedł do hallu żeby zobaczyć co się tam dzieje zastał lobelię która jeszcze się tu kręciła myszkując i węsząc po

dysputowano o pierścieniach nie ujawnił ze swej wiedzy nic co by potwierdzało moje obawy to uśpiło moje wątpliwości chociaż nie był to sen spokojny dalej czuwałem i czekałem bilbo jak się zdawało miewał się dobrze a lata płynęły tak lata płynęły lecz nie wyrządzały mu żadnej szkody nie znać było po nim podeszłego

lecz nie odpieczętował koperty
znajdziesz wewnątrz testament i różne inne dokumenty o ile mi wiadomo powiedział czarodziej od dziś jesteś panem na bag end zdaje mi się że w tej kopercie znajdziesz także złoty pierścień
pierścień! wykrzyknął frodo a więc i to mi zostawił? ciekaw jestem dlaczego no może mi się przyda ten dar
może tak a może nie rzekł gandalf na twoim miejscu nie używałbym tego

kątach i opukując podłogę frodo stanowczo wyprowadził ją za drzwi uwolniwszy najpierw od brzemienia licznych drobnych (lecz cennych) przedmiotów które dziwnym trafem znalazły się w jej parasolce oblicze lobelii wykrzywiło się w bolesnym napięciu tak usilnie starała się wymyślić jakąś druzgocącą pożegnalną złośliwość; w braku lepszego pomysłu powiedziała odwracając się w progu:

wieku znowu cień padł na moje serce mówiłem sobie jednak: „no cóż bilbo przecież pochodzi po kądzieli z długowiecznej rodziny jeszcze ma czas czekajmy!” i czekałem aż do owego wieczora kiedy bilbo opuścił swój dom to co wówczas mówił i robił przeraziło mnie tak że już żadne słowa sarumana nie mogły mnie uspokoić

noce z dala od domu pośród wzgórz i lasów merry i pippin podejrzewali że frodo odwiedza niekiedy elfy podobnie jak dawniej bilbo
z biegiem lat zaczęto o nim mówić że „dobrze się trzyma” wyglądał bowiem wciąż na krzepkiego i energicznego hobbita który ledwie wyrósł z lat chłopięcych „jak się komuś szczęści to

pierścienia ale przechowuj go w tajemnicy i strzeż pilnie teraz już idę spać
frodo w roli pana domu poczuwał się do niemiłego obowiązku pożegnania gości po całym polu już się rozeszły wieści o dziwnych wydarzeniach lecz frodo nie mówił nic powtarzając tylko formułkę że

kącie przy oknie siedział sam gamgee a naprzeciw niego ted sandyman syn młynarza; inni hobbici okoliczni wieśniacy przysłuchiwali się ich rozmowie
co tu mówić dziwne rzeczy słyszy się ostatnimi czasy powiedział sam
ech! odparł ted słyszy kto chce słuchać ja tam jeśli mi się chce

dziwów wolę w domu stare gadki przy kominie i bajki dla dzieci
masz rację rzekł sam więcej w tych bajkach prawdy niż ci się zdaje kto je wymyślił? weź na przykład smoki
dziękuję pięknie nie wezmę odparł ted słyszałem o smokach kiedy byłem smarkaczem ale nie ma powodu żeby w nie wierzyć nad wodą w każdym razie jest tylko jeden smok i to zielony! zakończył wywołując ogólny śmiech na sali
prawda! rzekł sam śmiejąc się razem z

pożałujesz tego jeszcze młodzieńcze! dlaczego nie wyniosłeś się razem z bilbem? tutaj nie twoje miejsce nie jesteś bagginsem jesteś jesteś brandybuckiem!
słyszałeś merry? to była obelga rzekł frodo zamykając drzwi za lobelią
to był komplement

odparł merry brandybuck i tak jak zwykle komplementy nieprawdziwy
obeszli razem całą norkę i przepędzili trzech młodocianych hobbitów (dwóch boffinów i jednego bolgera) którzy w jednej z piwnic zajęci byli wybijaniem dziur w ścianach frodo stoczył też potyczkę z małym sanchem proudfootem (wnukiem starego oda) który rozpoczął wykopy w dużej sypialni twierdząc że podłoga w tym miejscu dudni pustką legenda o złocie bilba

wszystkimi ale co powiesz o tych drzewoludach o tych olbrzymach czy jak ich tam nazwać? powiadają że jednego takiego widziano niedawno za północnymi moczarami i że był wyższy niż drzewa
kto powiada?
choćby mój krewniak hal pracuje u pana boffina za pagórkiem i chadza na polowania do północnej ćwiartki hal widział tego olbrzyma
gada byle gadać hal zawsze

niby coś widzi a najpewniej to czego nie ma
ten był podobno wysoki jak wiąz a co krok zrobił to siedem łokci przeskoczył tak lekko jakby to był jeden cal
bo też pewnie to nie był nawet jeden cal założę się że chłopak widział po prostu wielki wiąz
kiedy bo on szedł mówię ci! odparł sam a zresztą na

północnych moczarach nie ma wiązów
no to hal nawet wiązu nie widział rzekł ted słuchacze zaśmieli się i przyklasnęli uważając że ted przegadał sama
mów sobie co chcesz powiedział sam ale nie zaprzeczysz że prócz hala inni też widują dziwnych

portów gdzieś aż za białe wieże mówiąc to sam wskazał ramieniem jakiś niewyraźny kierunek ani on bowiem ani nikt z obecnych nie wiedział dokładnie jak daleko jest z shire’u do morza leżącego gdzieś za starymi wieżami na zachód od granic kraju dawna tradycja głosiła jednak że istnieje tam szara przystań z której niegdyś wypłynęły statki elfów by nigdy już nie powrócić
płyną płyną płyną za morze idą na zachód i

porzucają nas rzekł sam niemal śpiewnie i potrząsnął głową uroczyście i smutno
ale ted się roześmiał
ano to nic nowego jeśli wierzyć starym bajkom nie wiem też dlaczego ty albo ja mielibyśmy się z tego powodu martwić niech sobie

płyną! założę się zresztą żeś ich na morzu nie widział nikt z shire’u tego nie widział na własne oczy
bo ja wiem w zamyśleniu odparł sam kiedyś wydało mu się w lesie że widzi elfa i nie stracił dotychczas nadziei że zobaczy ich jeszcze w życiu więcej z wszystkich legend jakie za młodu słyszał największe wrażenie zrobiły na nim strzępy na pół zapomnianych opowieści o elfach

przechowujące się wśród hobbitów są nawet w naszej okolicy hobbici którzy przyjaźnią się z elfami i dostają od nich wiadomości rzekł na przykład pan baggins mój pracodawca mówił mi że elfy odpływają a on wie o nich coś niecoś stary pan bilbo wiedział więcej; nieraz z nim o tym rozmawiałem kiedy byłem małym chłopcem
no ci

obaj mają bzika odparł ted w każdym razie stary bilbo miał bzika a frodo zaczyna bzikować jeżeli do nich będziesz chodzić po wiadomości to ci nigdy bajek nie zabraknie a teraz przyjaciele czas mi już do domu wasze zdrowie! osuszył kufel i wyszedł hałaśliwie
sam siedział w milczeniu nic już więcej nie mówiąc miał o czym myśleć po pierwsze o tym że w ogrodzie bag end jest dużo do roboty i że czeka go nazajutrz

odparł frodo ale prócz hobbitów mnóstwo innych plemion zadaje zagadki mniej więcej tego samego rodzaju a hobbici nie zwykli oszukiwać w grze gollum zaś przez cały czas usiłował szachrować chodziło mu tylko o uśpienie czujności biednego bilba sądzę że w swej przewrotności bawił się grą która w razie pomyślnego

wyniku miała mu dać łatwe zwycięstwo nad ofiarą a w razie przegranej nic by go nie kosztowała
niestety masz wiele racji rzekł gandalf ale myślę że w tej grze tkwiło coś więcej czego nie dostrzegłeś jeszcze gollum nie był do gruntu zepsuty okazał się bardziej odporny niżby mógł przewidzieć nawet któryś z mędrców tak odporny jak bywają hobbici zachował jakąś cząstkę własnej

pracowity dzień jeżeli pogoda się poprawi trawa rośnie szybko sam jednak myślał nie tylko o ogrodnictwie po chwili westchnął wstał i wyszedł z gospody był początek kwietnia niebo rozjaśniło się po deszczu słońce już stało nisko chłodny blady wieczór spokojnie roztapiał się w noc sam szedł pod pierwszymi gwiazdami przez cały hobbiton a później na pagórek ku domowi

tchórzliwe lub nieostrożne stworzenia lepiej odżywiony na świeżym powietrzu nabrał sił i odwagi jak można było przewidzieć trafił do mrocznej puszczy
czy tam go znalazłeś? spytał frodo
tam go zobaczyłem odparł gandalf lecz przedtem

zdążył zawędrować daleko tropiąc bilba trudno od niego się dowiedzieć czegoś pewnego bo wciąż przerywa opowieść przekleństwami i pogróżkami „co on tam ma w kieszeni? powiada nic nie wygadam nie mój skarbie to oszust pytanie było nieuczciwe on pierwszy oszukał złamał przepisy gry szkoda żeśmy go nie udusili mój skarbie ale zrobimy to jeszcze tak mój skarbie” oto mała próbka stylu golluma chyba ci wystarczy co? nudził mnie tak całymi dniami ale

głęboko niepokoiło ale gra szła o tak wielka stawkę że musiałem ważyć się na pewne ryzyko wiedz jednak że nawet wówczas gdy byłem daleko stąd czujne oczy strzegły tego kraju dniem i nocą dopóki go nie używałeś mogłem być spokojny że pierścień nie wyrządzi ci trwałej krzywdy a przynajmniej że ci to nie grozi

przez długi czas pamiętaj też że dziewięć lat temu kiedy ostatni raz widziałem się z tobą niewiele jeszcze sam wiedziałem na pewno
ale czemuż nie kazałeś mi go zniszczyć? mówiłeś przecież że należało to zrobić już dawno temu! wykrzyknął znów frodo gdybyś był

z tego bełkotu wyłowiłem trochę treści i wywnioskowałem że gollum doczłapał na swoich płaskich stopach aż do esgaroth a nawet łaził po ulicach dali podsłuchując i przepatrując chyłkiem wszystkie kąty no cóż wieści o doniosłych wydarzeniach rozniosły się szeroko po

dzikich krajach imię bilba jest tam znane i niejeden wie skąd on przybył myśmy zresztą nie taili że wracamy do ojczyzny bilba na zachód toteż czujne uszy golluma wkrótce złowiły wszystkie wiadomości których mu było potrzeba
dlaczego w takim razie nie tropił bilba dalej? spytał frodo dlaczego nie przyszedł do shire’u?
a właśnie! rzekł gandalf o

z cicha w zamyśleniu pogwizdując
wtym właśnie czasie po długiej nieobecności wrócił gandalf od dnia urodzinowej zabawy przez trzy lata nie pokazywał się wcale potem wpadł do froda na krótko przyjrzał mu się uważnie i znów ruszył w świat w ciągu następnych

duszy i promień światła przeszłości było mu jak sądzę naprawdę przyjemnie kiedy znów usłyszał czyjś łagodny głos przypominający powiew wiatru drzewa słońce trawę i inne z dawna zapomniane rzeczy
oczywiście tym większym gniewem musiała zapałać w nim potem gorsza cząstka jego istoty chyba że udałoby się ją przezwyciężyć chyba że udałoby się golluma uleczyć gandalf westchnął niestety nie

ma dla niego wielkiej nadziei a przecież odrobina nadziei została tak została chociaż posiadał pierścień od bardzo dawna niemal od niepamiętnych czasów nie używał go bowiem często przez wiele lat w ciemnościach rzadko go potrzebował to pewne że gollum nie zaniknął jest wciąż chudy ale krzepki lecz pierścień wyniszczał go nieuchronnie i udręka stawała się już niemal ponad siły
wszystkie „wielkie tajemnice”

tym z kolei chciałem mówić myślę że gollum starał się tu dostać ruszył w drogę na zachód i dotarł aż do wielkiej rzeki ale znad jej brzegu zawrócił jestem pewien że nie zraziła go odległość nie musiało go powstrzymać coś innego tak sądzą moi przyjaciele którzy golluma na moją prośbę szukali
najpierw na jego ślad

trafiły leśne elfy a nie miały trudnego zadania bo trop był jeszcze wtedy świeży: prowadził przez mroczną puszczę i z powrotem samego golluma jednak elfy nie spotkały w lesie huczało od pogłosek o nim wśród zwierząt i ptaków krążyły okropne wieści leśni ludzie opowiadali że zjawił się nowy stwór upiór wysysający krew że

mnie przestrzegł czy bodaj przysłał takie polecenie byłbym z nim skończył
czyżby? a jakim na przykład sposobem? czy próbowałeś?
nie myślę jednak że dałoby się go zmiażdżyć młotkiem albo stopić
spróbuj! powiedział gandalf spróbuj zaraz!
frodo więc po raz wtóry wyciągnął z kieszeni pierścień i przyjrzał mu się uważnie: był znów zwyczajny i gładki nie dostrzegało się na nim żadnych

znaków czy napisów złoto lśniło jasno i czysto zachwycił froda bogactwem i pięknem barwy doskonałością kształtu to był klejnot prześliczny i drogocenny wyjmując pierścień z kieszeni frodo zamierzał go cisnąć w sam środek płomieni na kominku lecz teraz zrozumiał że nie zdobędzie się na to przynajmniej nie bez ciężkiej walki w rozterce ważył pierścień na dłoni i z wysiłkiem

wspina się na drzewa do gniazd wpełza do nor zwierzęcych po młode zakrada się przez okna do kołysek ale od zachodniego skraju mrocznej puszczy trop zawracał skręcał na południe wymykał się z dziedziny dostępnej leśnym elfom i ginął wówczas popełniłem wielki błąd tak mój frodo błąd nie pierwszy w moim życiu lecz kto wie czy nie najgorszy w skutkach

poniechałem na razie tej sprawy pozwoliłem gollumowi odejść miałem bowiem wtedy co innego na głowie a poza tym ufałem jeszcze wiedzy sarumana
działo się to przed laty zapłaciłem za swoją omyłkę wielu ponurymi i niebezpiecznymi dniami trop od dawna zdążył ostygnąć kiedy go znowu podjąłem po wyjściu bilba z tego domu wszelkie poszukiwania byłyby bezowocne gdyby nie pomoc pewnego przyjaciela aragorna znakomitego podróżnika i

ukryte pod górami okazały się tylko pustką i nocą; nic więcej nie było do odkrycia nic do roboty nic nie miał prócz wstrętnego zdobywanego ukradkiem jadła i gorzkich wspomnień był okropnie nieszczęśliwy nienawidził ciemności ale jeszcze bardziej nienawidził światła nienawidził wszystkiego a najgorzej

pierścienia
co mówisz? zawołał frodo przecież to był jego skarb jedyna rzecz która go obchodziła na świecie jeśli nienawidził pierścienia czemuż się go nie pozbył czemuż stamtąd nie odszedł porzucając go w jaskini?
powinieneś już trochę to rozumieć po tym co usłyszałeś rzekł gandalf nienawidził pierścienia i zarazem kochał go tak jak siebie samego zarazem kochał i nienawidził nie mógł się go wyrzec nie zależało to już od jego woli
pamiętaj

myśliwego naszych czasów we dwóch szukaliśmy golluma po całych dzikich krajach bez nadziei i bez powodzenia w końcu gdy już dałem za wygraną i ruszyłem w inne strony gollum się znalazł przyjaciel mój wrócił szczęśliwie z niebezpiecznej wyprawy i przyprowadził z sobą tego nieszczęśnika gollum nie chciał się przyznać co przez ten czas robił

płakał zarzucał nam okrucieństwo gulgotał bezustannie a gdy nalegaliśmy skomlał i łasił się zacierał długie ręce lizał palce jakby go bolały jakby wspominał jakieś doznane ongi męczarnie niestety nie ma co wątpić gollum po swojemu marudząc skradając się krok po kroku mila za milą lazł na południe aż dolazł do mordoru
posępne

przywoływał na pamięć wszystko co gandalf mu opowiedział potem skupił wolę i zamachnął się jakby do rzutu ale okazało się że tylko włożył pierścień z powrotem do kieszeni
gandalf zaśmiał się ponuro
widzisz? już i tobie niełatwo się z nim rozstać cóż dopiero zniszczyć go! nie mógłbym cię do tego skłonić chyba przemocą ale to by ciebie złamało pierścienia natomiast przemocą nie da się złamać gdybyś nawet walił w

niego kowalskim młotem nie zostanie na nim znaku ani moje ani twoje ręce nie są zdolne go zniszczyć
ten twój ogieniek oczywiście nie stopiłby i zwykłego złota pierścień już przez tę próbę przeszedł bez uszczerbku nie rozgrzał się nawet

milczenie zaległo w izbie frodo słyszał bicie własnego serca nawet na dworze wszystko ucichło; nie dochodził już teraz do ich uszu szczęk nożyc sama
tak do mordoru rzekł gandalf niestety! mordor przyciąga wszystko co złe a ciemne moce napięły wolę by całe zło skupić tam

przy sobie pierścień nieprzyjaciela także przecież zostawił na gollumie swoje piętno otworzył jego uszy na to wezwanie a wszyscy wówczas szeptali o nowym cieniu który wstał na południu i który nienawidzi zachodu tam właśnie szukał gollum życzliwych przyjaciół by mu pomogli wziąć odwet nieszczęsny szaleniec! w tym kraju mógł się dowiedzieć wielu rzeczy zbyt wielu na swoją zgubę wcześniej czy później myszkując i szpiegując na granicach

frodo że pierścień władzy sam o sobie rozstrzyga on może zdradziecko zsunąć się z palca właściciela ale właściciel nie może go porzucić co najwyżej igra z myślą o odstąpieniu go komuś innemu lecz i do tego zdolny jest tylko we wczesnym okresie gdy pierścień dopiero zaczyna nim władać o ile mi wiadomo bilbo pierwszy w dziejach posunął się o krok

dalej i naprawdę oddał pierścień ale bilbo także nie zrobiłby tego bez mojej usilnej pomocy a nawet z moją pomocą nie zdobyłby się na całkowite wyrzeczenie na odrzucenie go po prostu wiedz frodo że nie gollum lecz sam pierścień rozstrzygnął sprawę pierścień opuścił

musiał wpaść im w ręce i wzięli go na spytki kiedy go odnaleźliśmy wracał po długim pobycie u nich wysłany zapewne z jakąś nikczemną misją ale to nie ma teraz większego znaczenia najgorszą szkodę już wyrządził tak niestety dzięki gollumowi nieprzyjaciel wie że ktoś znalazł jedyny pierścień wie że to właśnie ten jedyny najpotężniejszy skoro obdarzył swego posiadacza długim życiem wie że nie może to być któryś z trzech pierścieni bo

te nigdy nie zaginęły i te nie ścierpiałyby żadnej podłości wie że nie może to być któryś z siedmiu ani z dziewięciu; co do losu tych pierścieni nie było nigdy wątpliwości wie że to jedyny i nareszcie nieprzyjaciel po raz pierwszy jak sądzę usłyszał o hobbitach i o kraju shire o shire

nie ma w shire takiej kuźni w której by można bodaj trochę zmienić jego kształt nie zdziałałyby nic nawet kowadła i piece hutnicze krasnoludów powiadają że ogień smoczy miał moc topienia i trawienia czarodziejskich pierścieni ale nie ma już na ziemi takiego smoka który by po dawnemu ział dość gorącym ogniem nigdy zresztą nie istniał smok tak ognisty żeby zmógł ten jedyny pierścień rządzący wszystkimi

innymi dzieło własnych rąk saurona sam ankalagon czarny nie byłby od niego mocniejszy jest tylko jeden sposób: znaleźć szczeliny zagłady w głębiach orodruiny ognistej góry i tam wrzucić pierścień jeżeli naprawdę chcesz go zniszczyć i uchronić raz na zawsze od powrotu w ręce nieprzyjaciela
ależ ja chcę go zniszczyć! krzyknął frodo albo raczej chcę żeby został zniszczony bo osobiście nie nadaję się do niebezpiecznych misji

zapewne teraz szuka tego kraju jeśli już nie odkrył gdzie leży doprawdy mój frodo lękam się czy w jego przekonaniu nazwisko baggins od tak dawna nie zwracające niczyjej uwagi nie nabrało dziś wielkiego znaczenia
ależ to straszne! wykrzyknął frodo o wiele gorsze niż wszystko co mogłem sobie wyobrazić słuchając twoich poprzednich napomknień i przestróg ach gandalfie najlepszy mój przyjacielu powiedz co robić? teraz

bowiem naprawdę jestem przerażony co robić? jaka szkoda że bilbo nie zadźgał tej poczwary skoro miał po temu okazję!
szkoda? przecież to litość wstrzymała wówczas jego rękę litość i miłosierdzie przypomniały mu że bez doraźnej konieczności nie wolno dobywać miecza bilbo został za to hojnie wynagrodzony bądź pewien frodo że jeśli bilbo doznał tak niewielkiej stosunkowo

golluma
jak to? właśnie w chwili gdy zjawił się bilbo? spytał frodo czy jakiś ork nie nadawałby mu się lepiej?
to nie żarty odparł gandalf a ty szczególnie nie powinieneś z tego żartować jest to bowiem najdziwniejsze zdarzenie w

dotychczasowych dziejach pierścienia że bilbo zjawił się w samą porę i w ciemnościach na oślep położył na nim rękę działała tam nie jedna tylko siła pierścień chciał wrócić do swojego pana zsunął się z palca isildurowi i zdradził go; gdy później nadarzyła się sposobność skusił deagola który padł ofiarą

szkody od złych sił i zdołał się w końcu uwolnić zawdzięcza to właśnie temu że tak a nie inaczej poczynał sobie w pierwszej godzinie jako nowy właściciel pierścienia: miłosiernie
wybacz powiedział frodo ale jestem w strachu a zresztą nie odczuwam wcale litości dla golluma
nie widziałeś go odparł gandalf
nie widziałem i widzieć nie chcę rzekł frodo nie rozumiem cię gandalfie czy znaczy to że wraz z elfami

darowałeś życie gollumowi który popełnił tyle okropnych zbrodni? teraz przecież nie jest on lepszy od orka i stał się po prostu naszym wrogiem zasługuje na śmierć
zasługuje z pewnością zasługuje wielu spośród żyjących zasługuje na śmierć a

wolałbym tego pierścienia nigdy na oczy nie widzieć! czemuż on mnie właśnie się dostał? czemuż to na mnie padł wybór?
na to pytanie nie ma odpowiedzi rzekł gandalf z pewnością nie wybrano cię dla jakichś zalet których by innym brakowało a w każdym razie nie dla władzy lub mądrości skoro jednak zostałeś wybrany musisz

niejeden z tych którzy umierają zasługuje na życie czy możesz ich nim obdarzyć? nie bądź więc tak pochopny w ferowaniu wyroków śmierci nawet bowiem najmądrzejszy z mędrców nie wszystko wie nie mam wielkiej nadziei na wyleczenie golluma ale ta szansa mimo wszystko istnieje zresztą gollum jest związany z losem pierścienia coś mi mówi że on jeszcze odegra jakąś rolę

dać z siebie tyle siły serca i rozumu na ile cię stać
ależ ja mam bardzo niewiele tych rzeczy! to ty jesteś mądry i potężny czy nie zechciałbyś wziąć pierścienia?
nie! zawołał gandalf zrywając się na równe nogi gdybym do własnych sił dołączył jego moc rozporządzałbym zbyt wielką straszliwą potęgą a pierścień zyskałby nade mną władzę tym większą tym bardziej zabójczą oczy gandalfa rozbłysły cała twarz spłoniła się jakby od

zbawienną albo zgubną nie wiem nim się cała sprawa zakończy a kiedy nadejdzie ta chwila może właśnie litość okazana przez bilba rozstrzygnie o niejednym losie a przede wszystkim o twoim my w każdym razie nie zabiliśmy golluma: jest bardzo stary i bardzo nieszczęśliwy leśne elfy trzymają go w niewoli ale traktują z całą łagodnością na jaką stać ich mądre serca
wszystko to pięknie rzekł frodo ale szkoda że bilbo skoro nie mógł

morderstwa; potem pierścień dostał się gollumowi i zniszczył jego duszę wreszcie gollum nie mógł mu przydać się na nic zbyt był mały i nikczemny a zostając przy nim pierścień nigdy by się nie wydobył z podziemnych czeluści jego pan tymczasem ocknął się znowu i słał ku niemu z mrocznej puszczy swoje czarne myśli więc pierścień opuścił golluma i stała się rzecz najzupełniej nieprawdopodobna:

zabić golluma zatrzymał pierścień wolałbym żeby mój wuj nie znalazł go i żeby mi go nie przekazywał dlaczego pozwoliłeś mi ten pierścień przechowywać? dlaczego nie kazałeś mi go wyrzucić lub zniszczyć?
dlaczego ci pozwoliłem? nie kazałem? odparł czarodziej czy

nie słuchałeś uważnie tego wszystkiego co ci opowiedziałem? sam nie wiesz co mówisz wyrzucając pierścień popełnilibyśmy w każdym razie straszliwy błąd tego rodzaju rzeczy zawsze ktoś znajduje a w złym ręku pierścień wyrządziłby wiele złego co zaś najgorsze mógłby wpaść w

wewnętrznego ognia nie kuś mnie! bo nie chcę się stać podobny do władcy ciemności a przecież pierścień trafia do mojego serca poprzez litość litość dla słabości; pożądam siły po to by czynić dobrze nie kuś mnie! nie śmiem go wziąć choćby tylko na przechowanie nie do użytku nie znalazłbym siły by oprzeć

ręce nieprzyjaciela nawet na pewno tak by się stało bo to jest jego jedyny pierścień on zaś wysila całą swoją potęgę by tę swoją własność odnaleźć i ku sobie przyciągnąć oczywiście mój drogi byłeś w niebezpieczeństwie i to mnie

się i nie zatrzymać go tak bardzo będzie mi potrzebny! grożą mi wielkie niebezpieczeństwa
podszedł do okna rozsunął zasłony otworzył okiennice blask słońca znowu zalał pokój ścieżką przeszedł pogwizdując sam
ateraz rzekł czarodziej zwracając się do froda do ciebie należy decyzja ale zawsze będę ci gotów pomóc położył rękę na ramieniu hobbita pomogę ci dźwigać to brzemię dopóki będzie ono na tobie

podniósł go nie kto inny lecz bilbo hobbit z shire’u
wdały się w sprawę inne siły niezależne od zamysłów twórcy pierścienia nie mogę ci tego jaśniej wytłumaczyć wiedz tylko że ktoś chciał żeby właśnie bilbo znalazł pierścień ktoś inny nie twórca pierścienia a z tego wynika że ciebie też ktoś wybrał na następcę bilba może myśl o tym doda ci otuchy
nie odparł frodo chociaż nie jestem pewien czy

ciążyć musimy jednak działać bez zwłoki nieprzyjaciel nie śpi
na długą chwilę zaległa cisza gandalf usiadł i pykał fajkę jakby pogrążony w zadumie oczy miał z pozoru zamknięte lecz spod powiek czujnie śledził froda frodo wpatrywał się w żar na kominku tak uparcie że wreszcie ogień wypełnił jego wyobraźnię i hobbitowi zdawało się iż zagląda w płomienne

czeluści rozmyślał o legendarnych szczelinach zagłady i o grozie ognistej góry
no i cóż? spytał w końcu gandalf o czym myślisz? czy już postanowiłeś co zrobisz?
nie odpowiedział frodo i ocknąwszy się jakby wracał z głębi nocy ze

zdziwieniem stwierdził że wcale nie jest ciemno i że za oknem widać ogród w blasku słońca a może tak jeżeli dobrze zrozumiałem co mi mówiłeś sądzę że powinienem przynajmniej na razie zatrzymać pierścień i strzec go nie dbając o szkody jakie może mi wyrządzić
jego wpływ szkodliwy wpływ będzie oddziaływał bardzo powoli jeżeli zatrzymasz go w takiej intencji rzekł gandalf
mam nadzieję odparł frodo ale mam też nadzieję że

wkrótce znajdziesz jakiegoś odpowiedniejszego strażnika pierścienia tymczasem jednak jestem w niebezpieczeństwie i niebezpieczny dla całego otoczenia zatrzymując pierścień nie mogę pozostać tutaj powinienem opuścić ten dom i shire i wszystko powinienem odejść stąd! frodo westchnął rad bym ocalić shire jeżeli zdołam a przecież bywały dni kiedy wszyscy jego mieszkańcy wydawali mi się nie do

cię dobrze zrozumiałem jakim sposobem dowiedziałeś się tego wszystkiego o pierścieniu i o gollumie? czy wiesz to na pewno czy tylko się domyślasz?
gandalf popatrzył na froda i oczy mu rozbłysły
wiem dużo i dowiedziałem się wielu rzeczy powiedział ale nie tobie będę

zniesienia głupi i tępi i myślałem że przydałoby im się trzęsienie ziemi albo najazd smoków dzisiaj tak już nie myślę przeciwnie mam uczucie że dopóki ten kraj będzie za mną leżał bezpieczny i spokojny łatwiej zniosę tułaczkę: ze świadomością że istnieje gdzieś pewny grunt nawet jeśli ja na nim nie mogę oprzeć stopy
oczywiście nieraz marzyłem o podróży ale wyobrażałem ją sobie jako wakacje jako łańcuch

przygód podobnych do przygód bilba a nawet jeszcze ciekawszych i kończących się szczęśliwie to co mnie teraz czeka oznacza wygnanie ucieczkę przed jednym niebezpieczeństwem w inne nieodstępnie ciągnące za mną przypuszczam też że muszę ruszyć w świat

zdawał sprawę ze swoich poczynań historię elendila isildura i jedynego pierścienia znają wszyscy mędrcy choćby nie było innych dowodów ogniste litery na twoim pierścieniu wystarczą żeby się upewnić że to jest właśnie ten jedyny

sam jeśli mam wykonać zadanie i ocalić shire ale czuję się bardzo mały bardzo bezdomny i co tu ukrywać! zdesperowany nieprzyjaciel jest tak potężny i okrutny!
nie przyznał się do tego gandalfowi lecz w miarę jak mówił w sercu jego rozpalała się coraz gorętsza ochota pójścia w ślady bilba a może też odszukania go w świecie chęć ta była silniejsza nawet

od strachu: frodo omal nie wybiegł na gościniec tak jak stał natychmiast bez kapelusza jak zrobił bilbo w podobny ranek przed wielu laty
frodo kochany! zawołał gandalf hobbici to doprawdy zdumiewające stworzenia co zresztą zawsze mówiłem niby można w ciągu tygodnia poznać ich na wylot a

a kiedy to odkryłeś? przerwał mu frodo pytaniem
przed chwilą w tym pokoju szorstko odparł czarodziej ale spodziewałem się tego wróciłem tutaj po ciężkiej wyprawie i długich poszukiwaniach żeby dokonać ostatniej próby znalazłem dowód niezbity i wszystko stało się nadto jasne trzeba

przecież po stu latach znajomości potrafią cię zaskoczyć niespodzianką nie do wiary! nawet od ciebie nie spodziewałem się takiej odpowiedzi ale bilbo nie omylił się w wyborze spadkobiercy chociaż nie zdawał sobie sprawy jak doniosłe okaże się to w skutkach obawiam się że masz słuszność nie dałoby się dłużej utrzymać w tym kraju pierścienia w sekrecie więc zarówno dla twego dobra jak dla dobra

innych będziesz musiał stąd odejść pozostawiając tu nazwisko bagginsa nie byłoby bezpiecznie nosić je poza granicami shire’u i w dzikich krajach daję ci nowe nazwisko na czas podróży ruszysz w świat jako pan underhill
nie sądzę jednak byś musiał podróżować samotnie

był dobrze pracować głową żeby domyślić się roli golluma i uzupełnić tym epizodem lukę w całej historii może początkowo rzeczywiście zgadywałem tylko prawdę o gollumie teraz jednak już ją znam widziałem go
widziałeś golluma? wykrzyknął frodo zdumiony
tak bez tego nie rozwiązałbym zagadki bałem się jednak że okaże się to niemożliwe od dawna starałem się go odnaleźć wreszcie mi się udało
co się z nim stało po ucieczce

możesz wziąć towarzysza jeżeli znajdziesz wśród znajomych kogoś godnego zaufania kogoś kto zechce dotrzymać ci kompanii i kogo ty zechcesz pociągnąć za sobą w nieprzewidziane niebezpieczeństwa ale szukając towarzysza bądź bardzo ostrożny w wyborze bądź ostrożny zwierzając się bodaj najserdeczniejszemu przyjacielowi wróg ma wielu szpiegów i wiele sposobów by podsłuchać twoje sekrety
nagle

bilba? czy wiesz?
niezupełnie dokładnie opowiedziałem ci to co zechciał mi wyznać gollum jakkolwiek oczywiście w innej formie gollum to kłamca trzeba przesiewać jego słowa na przykład nazywa pierścień swoim urodzinowym prezentem i upiera się przy tym twierdzi że dostał go od babki która miała mnóstwo podobnych pięknych klejnotów śmieszny

pomysł! nie wątpię że babka smeagola była głową rodu i na swój sposób wielką osobistością ale nie do wiary by posiadała mnóstwo zaczarowanych pierścieni i rozdawała je w prezencie w tym kłamstwie tkwi jednak ziarenko prawdy
morderstwo popełnione na deagolu nękało golluma; żeby się usprawiedliwić wymyślił ten argument i

udręczony w ciemnościach powtarzał go swojemu „skarbowi” wciąż w kółko aż wreszcie sam w swoją bajkę uwierzył tego dnia rzeczywiście przypadały jego urodziny deagol powinien był mu ofiarować pierścień który nadarzył się jako urodzinowa niespodzianka a więc to był naprawdę jego urodzinowy prezent i tak dalej i tak dalej znosiłem to cierpliwie dość długo ale chciałem dociec prawdy; to była sprawa życia lub śmierci w końcu więc

musiałem użyć siły nastraszyłem go ogniem i wycisnąłem z niego całą historię słowo po słowie wśród mnóstwa pochlipywań i pomruków on się uważa za nie zrozumianego i skrzywdzonego ale kiedy opowiedział do końca grę z zagadki i ucieczkę bilba umilkł i nic więcej nie chciał mówić tylko napomknął tajemniczo to i owo ktoś go widać