Thread 214797339

edycja "i teraz jesteśmy zlewaczeni ze złamanymi obietnicami"

Three, six, nine, damn she fine

jestem zmęczony
mimo że nigdzie nie dobiegłem
tak okrutnie zmęczony

sikanoko nokonoko kośtantan

where przeklejki

>>214797890
sika nogą nogą coś tam tam

progu wywiązała się sprzeczka i wreszcie doktor pojawił się z głębi domu
będziesz musiał przyjść jutro powiedział
jutro nie będę mniej pijany odparł dzieciak
lekarz wpatrywał się w niego no dobrze rzekł daj tę wódkę
dzieciak wszedł asystent zatrzasnął za nim drzwi
nie potrzebujesz wódki

bez uprzedzenia włóczył się od miejsca do miejsca nie unikał towarzystwa innych mężczyzn traktowano go z respektem jako człowieka który poznał życie z naddatkiem jak na swoje lata wtedy zdobył już konia i rewolwer zaczątek ekwipunku imał się różnych zajęć miał biblię którą znalazł w osadzie górników i nosił z sobą tę

się obudził na wschodzie wciąż było ciemno nad popiołami ogniska stał chłopak z karabinem w ręku koń pociągnął nosem raz i drugi
wiedziałem że się pan schowa zawołał elrod
mężczyzna zrzucił koc i przekręcił się na brzuch napiął kurek i wycelował rewolwer w niebo gdzie przez całą wieczność płonęły roje gwiazd zgrał muszkę ze szczerbinką i trzymając broń oburącz przesunął lufę wzdłuż ciemnych drzew ku ciemniejszej jeszcze sylwetce

zimą roku 1878 znalazł się na równinach północnego teksasu rankiem kiedy warstwa lodu skuwała piaszczysty brzeg przekroczył potok double mountain fork brazos i wjechał w ciemny karłowaty las czarnych sękatych jadłoszynów tej nocy rozłożył się biwakiem na wzniesieniu gdzie od wiatru osłaniało go drzewo obalone przez piorun gdy tylko buchnął płomień na

parkiecie sunęły szwadrony kurew w poplamionych peniuarach zielonych pończochach i kremowych reformach majaczyły w zadymionym mętnym świetle jak nierzeczywiste lafiryndy dziecinne i sprośne zarazem ciemna karlica wzięła go za rękę

to zawierali w żadnym wydarzeniu dzieje wszystkich nie są dziejami każdego z osobna ani nawet sumą tych dziejów i nikt z tutejszych nie potrafi pojąć powodów swej obecności bo nie może nawet wiedzieć na czym polega wydarzenie mało tego gdyby wiedział być może zabrakłoby go dzisiaj a przecież widzisz że plan tego nie przewiduje jeśli w ogóle jest

spowitej ciemnością prerii zobaczył drugie ognisko podobnie jak jego migotało na wietrze podobnie jak jego ogrzewało samotnego człowieka
obozował tam stary łowca który podzielił się z nim tytoniem i opowiedział mu o bizonach i stoczonych z nimi walkach jak zadekował się w dołku na pagórku niżej wszędzie dokoła ubite zwierzęta stado coraz bardziej

księgę choć nie potrafił z niej wyczytać ani słowa chodził w skromnym ciemnym ubraniu niektórzy brali go więc za kaznodzieję ale niczemu nie dawał świadectwa ani temu co było wokół ani temu co miało nadejść – sam ostatnim kaznodzieją ze

nieproszonego gościa
jestem tutaj powiedział
chłopak obrócił się z karabinem i strzelił
i tak byś długo nie pożył rzekł mężczyzna
był już szary świt kiedy przyszli pozostali nie mieli koni podprowadzili podrostka do miejsca w którym elrod leżał na wznak z rękoma ułożonymi na piersi
nie chcemy kłopotów proszę pana chcemy go

wskazał w stronę baru pokręcił głową w ogólnym zgiełku ich głosy były urywane niedźwiedź tańczył na deskach wkładając w to całe serce dziewczynka kręciła korbką katarynki a cienie tego spektaklu rzucane na ścianę w blasku świec w każdym

stwierdził lekarz daj mi to
jak nie potrzebuję?
mamy spirytus eterowy niepotrzebna ci whiskey
jest mocniejszy?
o wiele mocniejszy poza tym nie mogę operować człowieka który jest w trupa pijany
dzieciak spojrzał na asystenta potem na chirurga odstawił butelkę na stół
dobrze pochwalił

i uśmiechnęła się
od razu cię wypatrzyłam powiedziała zawsze biorę tego którego chcę
poprowadziła go przez drzwi przy których stara meksykanka rozdawała ręczniki i świeczki a potem po zaciemnionych schodach z desek weszli na piętro niczym

lekarz a teraz idź z marcelem marcelo naleje ci wody do kąpieli da czyste ubranie i położy do łóżka
wyjął z kieszonki zegarek i trzymając go w dłoni spojrzał na cyferblat
jest kwadrans po ósmej zoperujemy cię o pierwszej odpocznij trochę daj nam znać gdybyś

tylko zabrać
zabierajcie
wiedziałem że skończy w ziemi na tej prerii
oni są z kentucky proszę pana ten nygus tutaj i jego brat ich mama i tato nie żyją dziadka zabił jeden wariat co zakopał go w lesie jak psa nigdy nie zaznał szczęścia w życiu a teraz nie został mu już nikt bliski na całym świecie
randall ty się dobrze przyjrzyj człowiekowi przez którego jesteś sierota
sierota w za

jakikolwiek plan
uśmiechnął się błysnął wielkimi zębami i wypił
wydarzenie ceremonia jej orkiestracja dzieło nosi pewne oznaki stanowczości zawiera się w nim zgładzenie niedźwiedzia wypadki dzisiejszego wieczoru nie wydadzą się dziwne ani niecodzienne nawet tym którzy kwestionują słuszność tak uszeregowanych wydarzeń
a zatem ceremonia można by dowodzić że nie ma kategorii która nie zawierałaby ceremonii że są wyłącznie

uciekinierzy uratowani z jakiejś straszliwej katastrofy
patrzył na nią leżąc w małej klitce ze spodniami spuszczonymi do kolan patrzył jak zbiera swój strój jak go wkłada patrzył jak przysuwa świecę do lustra i przygląda się swojej twarzy odwróciła się i

wszystkich ludzi trafiał do odległych zakątków spragnionych nowin ze świata bo w tamtych niepewnych czasach ludzie wznosili toasty za koronacje obalonych już władców wiwatowali na cześć królów którzy leżeli już zgładzeni w grobach lecz nie przynosił wieści nawet o zdarzeniach tak przyziemnych i choć obyczaj nakazywał zatrzymać się na pustkowiu i wymienić wiadomościami z

czegoś potrzebował
asystent poprowadził dzieciaka przez dziedziniec do pobielonego wapnem budynku na tyłach we wnęce stały cztery żelazne łóżka wszystkie puste dzieciak wykąpał się w wielkim nitowanym kotle z miedzi który wyglądał jakby go uratowano ze statku a potem położył się na szorstkim materacu i słuchał jak gdzieś za ścianą bawią się

dziennym świecie domagałyby się desygnatów gdy znów spojrzał impresario włożył już kapelusz i stał z dłońmi na biodrach jeden z mężczyzn wy ciągnął zza pasa kawaleryjski rewolwer o długiej lufie odwrócił się i wycelował w scenę
niektórzy padli na podłogę inni sięgnęli po broń właściciel niedźwiedzia stał jak straganiarz na jarmarcznej strzelnicy zagrzmiał wystrzał i w

spojrzała na niego
chodźmy rzekła muszę iść
idź
nie możesz tu leżeć chodź muszę iść
usiadł zsunął nogi z małej żelaznej pryczy wstał wciągnął spodnie zapiął guziki i pas podniósł leżący na podłodze kapelusz otrzepał go o udo i włożył
musisz tam zejść i się napić powiedziała zrobi ci się dobrze
już teraz mi dobrze
wyszedł na

dzieci nie zasnął kiedy po niego przyszli nadal był pijany wyprowadzili go i położyli na blacie na stojakach w pustym pokoju obok wnęki a asystent przytknął mu do nosa lodowatą szmatkę i kazał głęboko oddychać
we śnie i snach które przyszły później nawiedził go sędzia kto inny mógłby przyjść? wielki niezgrabny mutant milczący i pogodny bez

ceremonie większego i mniejszego formatu ale odłóżmy na razie ten spór i powiedzmy że jest to ceremonia o pewnej doniosłości być może pospolicie zwana rytuałem rytuał pociąga za sobą rozlew krwi rytuały które nie spełniają tego warunku są tylko zwyczajnym udawaniem tutaj każdy od razu pozna się na fałszerstwie bądź tego pewien to uczucie w piersi przywołujące

każdym napotkanym wędrowcem wydawało się że nie ma do przekazania żadnych pogłosek jakby sprawy tego świata były dla niego zbyt bałamutne by chciał o nich rozpowiadać a może zbyt błahe
widział mężczyzn ginących od broni palnej noży i sznurów widział kobiety o

końcu korytarza odwrócił się i spojrzał a potem ruszył schodami na dół podeszła do drzwi stała w korytarzu trzymając w ręku świecę patrzyła jak niknie w mroku na schodach po czym zamknęła za sobą drzwi
stanął pod ścianą na parkiecie ustawili się w kręgu ludzie którzy trzymali się za ręce uśmiechali i krzyczeli do siebie na scenie przysiadł skrzypek na

względu na to jakich miał przodków był czymś zupełnie innym niż suma ich wszystkich i brakowało systemu który pozwoliłby go podzielić z powrotem na gałęzie jego rodowodu bo nijak się temu nie poddawał ktokolwiek pragnąłby poznać

przetaczającym się huku ucichły wszystkie dźwięki niedźwiedź został trafiony w środek ciała jęknął basem i zaczął tańczyć jeszcze szybciej w ciszy którą mąciło tylko człapanie jego wielkich łap na deskach z pachwiny popłynęła krew mała dziewczynka z przypiętą katarynką zamarła z korbą unieruchomioną w górze w

doświadczenie samotności z dzieciństwa jak wtedy gdy inni odeszli i w grze pozostał tylko jeden uczestnik gra w pojedynkę bez przeciwnika w której tylko zasady są zagrożone nie patrz w bok nie mówimy tutaj zagadkami ze wszystkich ludzi ty najlepiej znasz

stołku a dokoła przechadzał się wodzirej który wołał gestykulował i pląsał pokazując pozostałym układ kroków na zewnątrz na ciemnym podwórku stały w błocie grupki wynędzniałych tonkawów z twarzami zastygłymi w osobliwe zadumane portrety w nitkach okiennych świateł skrzypek wstał i wpasował instrument pod brodę krzyknięto rozbrzmiała muzyka i krąg tańczących ruszył ostrożnie przy akompaniamencie donośnego

jego dzieje przez rozwikłanie tajemnic lędźwi i ksiąg nieuchronnie stanąłby ciemny i głupi na skraju otchłani bez kresu i początku i choćby instrumentami nie wiadomo jakiej nauki posłużył się do zgłębienia ulotnej jak pył pierwotnej materii wiejącej z otchłani tysiącleci nie odkryłby żadnego śladu wiodącego do ostatecznego atawistycznego

dłońmi przy pasie wskazał głową drzewo o które oparł broń
przynieśli go i wręczyli młodszemu bratu stał i patrzył rozbieganym wzrokiem niedorzecznie uzbrojony w muszkiet i karabin marki sharp kalibru pięćdziesiąt
jeden ze starszych chłopców podał mu kapelusz zabitego a potem odwrócił się do mężczyzny ten karabin kosztował

to uczucie tę pustkę i rozpacz to właśnie przeciw temu chwytamy za broń czyż nie? czy krew nie jest składnikiem hartującym spoiwo które nas łączy? sędzia nachylił się bliżej jak myślisz czym jest śmierć? o kim mówimy gdy mówimy o człowieku który był a którego już nie ma? czy to ślepe zagadki czy może część prawodawstwa każdego

szurania
wyszedł tylnymi drzwiami
deszcz ustał i było chłodno stanął na podwórku z nieba spadały gwiazdy miriadami i w bezładzie gnając wzdłuż krótkich wektorów ze swych początków w nocy ku kresowi przeznaczenia w pyle i nicości w sali

które walczono na śmierć i życie a które same wyceniały swą wartość na dwa dolary widział statki z kraju chińskiego zacumowane w małych portach widział bele herbaty jedwabiu i przypraw korzennych rozcinane mieczami przez małych żółtych ludzików posługujących się kocią mową na odludnym wybrzeżu gdzie strome skały tulą w ramionach mrukliwe ciemne morze zobaczył kołujące sępy z rozpostartymi skrzydłami które tak górowały nad mniejszymi

jaja i nie pojąłby praźródła w uszytym na miarę garniturze z kapeluszem w ręku sędzia stał w tym pustym białym pokoju i patrzył z góry pozbawionymi rzęs świńskimi ślepkami w których to dziecię liczące zaledwie szesnaście lat wyczytało całe łańcuchy decyzji niepojętych dla ludzkich trybunałów i zobaczyło własne imię nigdzie

ptakami że pokrzykujące niżej orły przypominały raczej rybitwy albo siewki widział stosy złota które ledwo przykryłby kapelusz postawione w zakład i przegrane wyrokiem jednej karty widział niedźwiedzie i lwy spuszczone ze smyczy do

połowie obrotu mężczyzna z rewolwerem znów wystrzelił broń zaryczała i szarpnęła do tyłu buchnął czarny dym niedźwiedź stęknął i zatoczył się jak pijany trzymał się za pierś a z pyska popłynęła mu rozrzedzona czerwona piana zachwiał się zapłakał jak dziecko zrobił kilka kroków w tańcu i runął na deski
ktoś chwycił strzelca za uzbrojoną rękę i broń podrygiwała teraz w powietrzu właściciel niedźwiedzia stał oszołomiony ściskając rondo swego

czterdzieści dolarów w little rock w griffin można kupić taki za dziesięć nic niewarte gotowy randall?
podrostek nie pomagał przy niesieniu zwłok bo był za mały gdy poszli przez prerię dźwigając na ramionach ciało zastrzelonego brata ruszył za nimi taszcząc swój muszkiet jego kapelusz i karabin mężczyzna patrzył na nich dalej nie było nic nieśli po prostu zwłoki

człowieka? czymże jest śmierć jeśli nie siłą sprawczą? i ku komu zmierza? popatrz na mnie
nie po drodze mi z wariactwami
ani mnie ani mnie wytrzymaj jeszcze chwilę spójrz teraz na nich wybierz sobie któregoś byle kogo o tamtego widzisz? tego bez kapelusza wiesz jak się zapatruje

zamorskiego kapelusza
ukatrupili cholernego misia stwierdził barman
dziewczynka rozpięła pasek i katarynka spadła z łoskotem na podłogę podbiegła uklękła i ujęła w dłonie wielki kudłaty łeb zaczęła szlochać kołysząc się w przód i w tył większość mężczyzn podniosła się od stołów i stali teraz w zadymionej żółtej przestrzeni z rękoma na kolbach broni stada kurew pobiegły spłoszone na tył budynku a na scenę weszła kobieta ominęła

niespokojne lufa karabinu tak rozgrzana że ścierka do czyszczenia aż się piekła w środku tysiące dziesiątki tysięcy sztuk skóry rozpięte potem dosłownie na powierzchni całych mil kwadratowych i od działy oprawiaczy wymieniające się jeden po drugim i strzelanie strzelanie całymi tygodniami i

rzępoliły skrzypki tancerze szurali i tupali nogami na ulicy mężczyźni szukali małej dziewczynki której niedźwiedzia zastrzelono bo zaginęła chodzili z latarniami i pochodniami po ciemnych podwórkach nawołując ją po imieniu
ruszył po kładce do wychodka stanął przed wejściem słuchając niknących głosów i znów spojrzał na ciche tory gwiazd które zgasły nad ciemnymi wzgórzami a potem otworzył drzwi z nieheblowanych desek i

Do Polish people love Polish music?

https://youtube.com/watch?v=ZCEbi9-ySgo&list=RDZCEbi9-ySgo&start_radio=1&pp=ygUZbGFuZCBvZiBmcmVlZG9tIHRyYW5zd2F2ZaAHAQ%3D%3D

indziej niedające się rozszyfrować zapisane w rejestrze jako sprawa już dokonana jako wędrowiec znany w prawodawstwie tylko niektórych zachłannych najemników albo na dawnych przestarzałych mapach
w delirium dzieciak skotłował pościel na sienniku w poszukiwaniu broni której nie było sędzia się uśmiechnął półgłówek zniknął ale towarzyszył mu teraz inny mężczyzna którego dzieciak nie mógł

przez usłane kośćmi odludzie w stronę nagiego widnokręgu sierota obejrzał się przez ramię a potem przyśpieszył żeby dogonić pozostałych
po południu przeprawą mckenziego przekroczył clear fork nad brazos i o szarudze ruszył na piechotę ramię w ramię z koniem do miasteczka zagnieżdżonego poniżej na równinie gdzie w

na świat widać to w jego twarzy w jego pozie ale jego narzekania że życie źle go traktuje kryją prawdę o nim bo chodzi mu o to że ludzie nie postępują wedle jego życzenia nigdy nie postępowali i nigdy nie będą postępować tak to z nim jest wciąż

niedźwiedzia i wyciągnęła ręce
to koniec oznajmiła koniec
wierzysz że to koniec synu?
odwrócił się przy kontuarze stał sędzia patrząc na niego uśmiechnął się i zdjął kapelusz w blasku lamp wielka blada kopuła jego czaszki świeciła jak ogromne fosforyzujące jajo
ostatni z

miesiącami strzelanie aż lufa ci się wyślizgała a łoże rozklekotało i ramiona mielimy posiniaczone po łokcie pary wozów skrzypiące po prerii zaprzęgnięte w dwadzieścia dwadzieścia dwa woły surowe skóry sprzedawane na tony setki ton mięso gnijące na trawie powietrze aż brzęczało od rojów

wszedł do środka
na sedesie siedział sędzia był nagi podniósł się z uśmiechem i zamknął go w uścisku ramion tuląc do ogromnego strasznego cielska i opuszczając drewnianą zapadkę w drzwiach za jego plecami
w saloonie dwaj mężczyźni szukali właściciela niedźwiedzia bo chcieli kupić jego futro zwierzę leżało na scenie w ogromnej kałuży krwi pogasły wszystkie świece oprócz jednej która skwierczała nieśmiało łojem jak lampka wotywna w

dołów by zwarły się z bykami w śmiertelnej walce i dwa razy dotarł do san francisco dwa razy widział jak miasto płonie i nigdy więcej tam nie wrócił wyruszywszy konno drogą na południe a przez całą noc panorama miasta płonęła najpierw na tle nieba potem w ciemnych wodach morza gdzie delfiny koziołkowały przez płomienie ogień w jeziorze pod gradem spadających belek i wśród nawoływań nieszczęśników nigdy już nie zobaczył eks-księdza wszędzie

tancbudzie młody mężczyzna dołączył do skrzypka wystukując metrum parą łyżek między kolanami kurwy pląsały półnagie niektóre z obnażonymi piersiami na błotnistym podwórku za domem dwaj mężczyźni szli po deskach do wychodka trzeci stał obok sikając w błoto
jest tam kto? spytał pierwszy
mężczyzna załatwiający potrzebę nie podniósł wzroku na waszym miejscu bym tam nie właził powiedział
jest

dojrzeć w pełni ale który wydawał się rzemieślnikiem pracującym w metalu wchłonięty przez cień sędziego siedział w kucki nad swoim dziełem fałszerz z młotkiem i matrycą być może wyrokiem banicji przegnany od ludzkich ognisk i niczym własne odgadnione przeznaczenie wykuwał na zimno przez całą noc monety żeby były gotowe przed

prawdziwych ostatni z prawdziwych powiedziałbym że wszyscy już padli prócz mnie i ciebie zgodziłbyś się ze mną?
próbował dojrzeć cokolwiek za plecami sędziego jego wielka postać odgradzała go od wszystkiego wokół usłyszał że kobieta zapowiada rozpoczęcie potańcówki w sali na zapleczu
nie narodziła się jeszcze część z tych którzy

potyka się o trudności i tak zboczył z wytyczonego kursu że właściwie jest chodzącym wrakiem ledwie godnym by mieścić w sobie ludzkiego ducha czy taki człowiek potrafi powiedzieć że żadne zło na niego nie czyha? że nie ma żadnej wszechwładzy siły żadnej przyczyny? jakiegoż to heretyka by trzeba żeby zadać kłam istnieniu mocy sprawczej i zarazem własnym roszczeniom? czy potrafi uwierzyć że jego nędzne życie nie zostało ukartowane? że

długim czerwonym zmierzchu a potem zmroku bezładne skupisko świateł mamiło fałszywą obietnicą przystani minęli ogromne sterty kości kolosalne wały z rogatych czaszek i zagiętych żeber przypominających stare łuki z kłów słoni usypane w pokłosiu jakiejś legendarnej bitwy a ich wielkie hałdy ciągnęły się wśród nocy zakolami po prerii

będą mieli powód by przekląć duszę delfina rzekł sędzia odwrócił się odrobinę mnóstwo czasu na taniec
ja tam się nie uczę tańczyć
sędzia się uśmiechnął
tyrolczyk i jeszcze jeden mężczyzna pochylili się nad niedźwiedziem dziewczynka szlochała a przód jej sukienki był ciemny od krwi sędzia sięgnął przez kontuar chwycił butelkę

tam kto?
ja bym nie właził
wyprostował się zapiął spodnie wyminął ich i ruszył w stronę świateł pierwszy mężczyzna popatrzył za nim a potem otworzył drzwi do wychodka
o boże przenajświętszy powiedział
co? co jest?
milczał wyminął drugiego i poszedł z powrotem do

świtem który nie nadejdzie to właśnie ten szalbierczy mincarz wyposażony w rylce i dłuta zabiega o względy sędziego i z bryły żużlu tworzy w tyglu oblicze które ujdzie za prawdziwe wyobrażenie które odpad spieczonego popiołu uczyni

nie ma zastawu nie ma wierzyciela? że bogowie zarówno pomsty jak i współczucia jednako śpią w swoich kryptach i bez względu na to czy wołamy o zapełnienie czy zniszczenie rejestrów księgowych odpowiada nam ta sama cisza i tylko ona się ostanie? z kim on rozmawia człowieku? widzisz go?
tamten mężczyzna rzeczywiście mruczał coś pod nosem i rozglądał się smętnie po sali jakby nie mógł znaleźć ani jednej bratniej duszy
człowiek wykuwa własne

słyszał pogłoski o sędzim
wiosną w dwudziestym ósmym roku swego życia wybrał się z innymi w głąb pustyni na wschodzie jako jeden z pięcioosobowego oddziału wynajętego do przeprowadzenia grupy podróżnych przez dzicz do ich rodzinnych stron w połowie kontynentu po siedmiu dniach jazdy z wybrzeża zostawił ich przy studni byli zgrają zwykłych wędrowców powracających

kruszcem obiegowym na rynkach gdzie handlują ludzie tego sędzią jest sędzia i noc nie ma końca
światło w pokoju się zmieniło drzwi zamknięto otworzył oczy udo było zawinięte w płótno i podparte na małych zwojach trzciny czuł rozpaczliwe pragnienie w głowie mu huczało noga wydawała się obcym intruzem

i odkorkował ją kciukiem korek wystrzelił w mrok nad lampami jak kula z pistoletu sędzia wlał sobie sporo wódki do ust i oparł się plecami o bar przyszedłeś tu tańczyć oznajmił
muszę iść
zrobił smutną minę iść? spytał
skinął głową

przeznaczenie własne i żadne inne rzekł sędzia silna wola lub niewola każdy człowiek który odkryje swoje przeznaczenie i obierze przeciwny kurs koniec końców dotrze do tego samego miejsca w tym samym czasie bo przeznaczenie każdego

wyciągnął rękę po kapelusz leżący na kontuarze ale go nie zabrał zastygł
jaki człowiek nie chciałby zostać tancerzem gdyby nadarzyła się sposobność? rzekł sędzia to wspaniała rzecz taniec
kobieta uklękła i objęła dziewczynkę ramieniem świece pryskały a wielka włochata postać martwego niedźwiedzia w krynolinie leżała niczym jakiś potwór ubity w trakcie cudacznych igrzysk sędzia napełnił szklaneczkę stojącą obok kapelusza i

wychudłe psy na końcu miasteczka podprowadził konia do żerdzi przywiązał wśród innych i po drewnianych schodkach wkroczył w bladą poświatę która padała na dwór przez drzwi po raz ostatni spojrzał przez ramię na ulicę na blask świateł w oknach wcinający się w mrok na resztki dnia na zachodzie i niskie ciemne wzgórza dokoła potem pchnął drzwi na oścież

budynku tamten popatrzył za nim a potem otworzył drzwi i zajrzał do środka
w saloonie ułożono niedźwiedzia na płachcie zdjętej z wozu i skrzykiwano chętnych do pomocy przy wynoszeniu na zapleczu dym z cygar krążył wokół lamp jak złowroga mgła a mężczyźni licytowali i rozdawali karty wśród niskich pomruków
w tańcach

much myszołowy i kruki potworne noce gdy schodziły się powarkujące oszalałe wilki żeby żreć i tarzać się w ścierwie
widziałem wozy studebakera zaprzęgnięte w sześć osiem wołów co tam jechały wioząc same ładunki ołowiu czyściutką galenę tony tego tylko na ziemi między rzeką arkansas a concho leżało osiem milionów ścierwa bo tyle skór zwieźli na kolej dwa roki temu wyjechalimy z griffin na ostatnie

do domu mężczyźni i kobiety już pokryci kurzem i znękani trudami wędrówki
skierował konia na północ ku kamiennym górom ciągnącym się cienkim pasmem pod rąbkiem nieba i gnał przed sobą gwiazdy i gnał przed sobą słońce była to kraina jakiej jeszcze nigdy nie widział żaden szlak nie prowadził w góry ani z powrotem a jednak w najgłębiej położonej twierdzy tych skał napotkał ludzi którzy nie potrafili wytrzymać ciszy świata

pchnął ją do przodu
wypij powiedział wypij być może dzisiejsza noc upomni się o twoją duszę
spojrzał na whiskey sędzia uśmiechnął się i poruszył butelką
wziął szklankę i wypił
sędzia patrzył na niego zawsze kierowałeś się przeświadczeniem

jest wielkie jak świat który zamieszkuje i zawiera własne przeciwieństwa ta pustynia na której tak wielu zostało pognębionych jest bezmierna i woła o wielkość serca ale w ostatecznym rozrachunku jest pusta twarda i jałowa jej tworzywem – kamień
napełnił szklankę wypij powiedział świat toczy się dalej nocami urządzamy tańce

zobaczył ich sunących o zmierzchu przez równinę wśród kwitnącego ocotillo które płonęło w ostatnich promieniach słońca jak rogate kandelabry procesję wiódł pitero dmuchający w piszczałkę a za nim przy dźwiękach brzęczących tamburynów i

że jak nie będziesz się odzywał nie zostaniesz rozpoznany?
ty mnie jakoś dziś poznałeś
sędzia puścił te słowa mimo uszu rozpoznałem cię gdy pierwszy raz cię zobaczyłem mimo to sprawiłeś mi zawód i wtedy i teraz a jednak koniec końców stoisz tutaj razem ze mną
nie jestem z tobą
sędzia zmarszczył bezwłosy łuk brwiowy nie? spytał rozejrzał się dokoła ostentacyjnie i z

i wszedł
w środku roiła się hołota jak gdyby budynek wzniesiony z surowych desek by ją pomieścić był ostatecznym ściekiem do którego spłynęły szumowiny z okolicznych równin między stolikami snuł się stary mężczyzna w tyrolskim stroju nadstawiając rękę z kapeluszem mała dziewczynka w fartuchu kręciła korbą katarynki a na drewnianej scenie obramowanej rzędami świec które pryskały i

polowanie przeczesali całą krainę w półtora miesiąca wreszcie znaleźli stado osiem sztuk zabilimy i wrócili nie ma ich wszystkie co bóg kiedykolwiek stworzył przepadły jakby nigdy po tej ziemi nie chodziły
wiatr porywał w dal strzępiaste iskry dokoła rozpościerała się cicha preria poza zasięgiem ognia było zimno nastała czysta noc i spadały gwiazdy stary

nastąpiła przerwa i do skrzypka na scenie dołączył drugi zaczęli obaj szarpać palcami struny obracając małe drewniane kołeczki aż w końcu byli usatysfakcjonowani wielu tancerzy zataczało się pijanych po sali niektórzy zrzucili koszule i kurtki i stali teraz z nagimi torsami spoceni choć w środku było na tyle zimno że

matracas szli nadzy do pasa mężczyźni w czarnych pelerynach z kapturem chłoszcząc się biczami uplecionymi z juki inni dźwigali na plecach wielkie sterty opuncji; był jeszcze spętany mężczyzna ciągnięty przez towarzyszy to tu to tam i kolejny w białej szacie i kapturze niosący na ramionach ciężki drewniany krzyż wszyscy bosonodzy zostawiali za sobą szlak krwi a za nimi jechała

a ta noc nie stanowi wyjątku drogi prosta i kręta są jedną i tą samą drogą a skoro się tu znalazłeś to czy liczą się lata które upłynęły odkąd spotkaliśmy się po raz ostatni? ludzka pamięć jest zawodna a przeszłość która była niewiele się różni od tej której nie było
wziął napełnioną przez sędziego

w łóżku bo ból był tak wielki niedługo potem asystent przyniósł mu wodę dzieciak już nie zasnął wypita woda wypłynęła przez skórę i zmoczyła pościel a on leżał bez ruchu jakby chciał przechytrzyć ból twarz miał poszarzałą i ściągniętą długie włosy wilgotne i

chłopska carreta w której siedział grzechoczący szkielet z drewna trzymający przed sobą sztywno łuk i strzałę wóz obciążony dodatkowo ładunkiem kamieni toczył się mozolnie po nierównościach ciągnięty przez mężczyzn którzy mieli sznury przywiązane

roztapiały się w kałuże łoju obracał się dziwacznie niedźwiedź w krynolinie
przecisnął się przez tłum do baru gdzie kilku mężczyzn w koszulach ze stójką toczyło piwo z beczek i nalewało whiskey za nimi uwijali się młodzi chłopcy taszczący skrzynie butelek i nosidła z parującymi szklankami z pomywalni w głębi kontuar był ocynkowany oparł się na nim łokciami

parowały oddechy na podest weszła olbrzymia kurwa i zaczęła klaskać dopominając się pijackim głosem o muzykę miała na sobie tylko męskie kalesony kilka jej sióstr także ubranych było w rzeczy które wyglądały jak zdobyczne trofea – kapelusze

łowca naciągnął na siebie koc ciekawym czy są inne takie światy jak nasz powiedział czy może taki jest tylko jeden
trzy dni już przemierzał krainę której nigdy dotąd nie widział gdy natknął się na zbieraczy kości równina wydawała się zwiędła i spalona małe drzewa nawiedzane przez kruki były czarne i zdeformowane a wszędzie dokoła widział watahy wyleniałych szakali i rozpadające się wybielone

skołtunione
mniej więcej tydzień później pokuśtykał przez miasto o kulach które dostał od chirurga pukał do wszystkich drzwi żeby pytać o eks-księdza ale nikt go nie znał
w lipcu tego samego roku dotarł do los angeles i wraz z

zaintrygowaniem a tespijczykiem był nie najgorszym
wcale cię nie szukałem
co więc robiłeś?
czego mógłbym od ciebie chcieć? przyjechałem tu z tych samych powodów co pozostali
czyli z jakich?
jestem tutaj tak samo jak inni
oni tu są żeby się zabawić
sędzia wpatrywał się w niego zaczął wskazywać różnych ludzi na sali pytając czy zjawili się

szklaneczkę wypił i znów ją odstawił spojrzał na niego byłem wszędzie rzekł to tylko jedno z wielu miejsc
sędzia uniósł brew czy zostawiłeś tam świadków? spytał aby po twoim wyjeździe donosili ci o dalszym istnieniu tych miejsc?
wariactwo

słońcem kości ubitych stad zsiadł i poprowadził konia tu i ówdzie pośród szablastych żeber leżały spłaszczone krople pociemniałego ołowiu niczym stare medaliony jakiegoś zakonu łowców w oddali sunęły ociężale zaprzęgi wołów a obładowane wozy skrzypiały głucho zbieracze rzucali kości na sterty kopiąc nogami zwapniałe struktury rozcinając siekierami wielkie kompozycje kości grzechotały na wozach kołyszących się w bladym kurzu patrzył

tutaj bo chcą się bawić albo czy w ogóle wiedzą po co przybyli
nie każdy musi mieć powód żeby gdzieś być
otóż to przytaknął sędzia nie muszą mieć powodów ale wskutek ich obojętności porządek nie jest bynajmniej unieważniony
spojrzał bacznie na sędziego
ujmę to w ten sposób jeśli rzeczywiście nie mają powodów a jednak się tu znaleźli czy nie znaczy to że są tutaj z

do głów i kostek a za nimi podążała grupa kobiet niosących w stulonych dłoniach małe pustynne kwiatki pochodnie z płonącego dasylirionu i prymitywne latarenki z podziurawionej blachy
ta znękana sekta przemierzyła powoli teren pod występem skalnym na którym

zakręcił srebrną monetą i klepnął ją płasko dłonią
kto pije ten żyje odezwał się barman
whiskey
już się robi postawił szklaneczkę odkorkował butelkę i nalał może ósmą część kwarty po czym zabrał monetę
stał i patrzył na whiskey potem zdjął kapelusz położył go na kontuarze podniósł szklaneczkę do ust wypił niespiesznie i odstawił puste naczynie otarł usta odwrócił się i oparł łokciami o bar
zza zasłon dymu w żółtym świetle wpatrywał się w niego

klikam F i przeklejaczka jest BTFO

portki i niebieskie kawaleryjskie kurtki z sukna o ukośnym splocie gdy muzykanci zarzępolili ze wszystkich gardeł dobył się radosny okrzyk do przodu wysunął się wodzirej i zapowiedział taniec a tancerze zaczęli tupać pohukiwać i słaniać się jeden na drugiego
i

jak jadą ludzie obdarci i brudni woły z poobcieraną skórą i jakby obłąkane nikt się do niego nie odezwał w oddali zobaczył sznur wozów kierujący się na północny wschód z wielkimi chyboczącymi się ładunkami kości a dalej na północy ujrzał inne gromady pracujących

stał widz i ruszyła przez wyboiste osypisko stożka wymytego ze żlebu zawodząc grając i brzęcząc zagłębili się między granitowe ściany w położony wyżej parów i zniknęli w nadciągającym zmroku jak heroldowie jakiejś niewymownej katastrofy pozostawiając po sobie tylko krwawe odciski na kamieniu
zatrzymał się na wieczór w jałowej niecce i

zbieraczy
wsiadł na konia i pojechał kości usypano w stosy wysokie na dziesięć stóp i długie na setki oraz w ogromne stożkowate kopce opatrzone na wierzchołkach znakami lub symbolami ich właścicieli wyprzedził toczący się wóz z chłopcem który dosiadał pierwszego wołu w zaprzęgu powożąc za pomocą naszelnika i witki ze szczytu góry z czaszek i kości miednicznych

położył razem z koniem a przez całą noc dął suchy wiatr z pustyni prawie bezgłośny bo wśród tych skał nic nie przenosiło dźwięków o świcie wstał z koniem i popatrzyli na wschód gdzie zatliło się światło a potem osiodłał wierzchowca i poprowadził go wyboistym szlakiem przez kanion gdzie pod skupiskiem głazów znalazł zbiornik woda czekała w mroku kamienie były chłodne napił się po czym przyniósł koniowi wodę w kapeluszu poprowadził go na grań i

tańczą podłoga z desek dudni pod obcasami skrzypkowie szczerzą się odrażająco znad pochylonych instrumentów nad nimi wszystkimi góruje tańczący nago sędzia szybko i żwawo poruszając małymi stopami teraz przyspieszając kroku kłaniając się damom ogromny i bezwłosy niczym olbrzymi noworodek mówi że nigdy nie śpi że nigdy nie umrze dyga przed

czyżby? gdzie się podział wczorajszy dzień? gdzie są glanton i brown gdzie jest ksiądz? nachylił się jeszcze bliżej gdzie jest shelby którego zostawiłeś na pustyni na łasce eliasa? gdzie tate którego porzuciłeś w górach? gdzie są te damy ach te piękne i delikatne damy z którymi tańczyłeś na balu u gubernatora? kiedy byłeś bohaterem pomazanym krwią wrogów

spoglądało dwóch wyrostków
nocą ich ogniska pocętkowały równinę a on usiadł plecami do wiatru napił się z wojskowej manierki i zjadł garść suchej kukurydzy na kolację w nocy na całej równinie niosło się ujadanie i wycie wygłodniałych wilków a na północy niema błyskawica wyrysowała złamaną lutnię na czarnym krańcu

czterdziestoma mężczyznami wszelkiej narodowości zamieszkał w zajeździe który był pospolitym domem noclegowym rankiem jedenastego lipca wszyscy wstali po ciemku i poszli obejrzeć publiczną egzekucję w cárcelu gdy dzieciak przybył na miejsce już się rozwidniło a u bramy było tak wielkie zbiegowisko że nie widział zbyt dobrze co się dzieje stanął na obrzeżu tłumu tymczasem

ruszyli dalej człowiek wpatrzony w płaski teren na południu i góry na północy zwierzę podążające za nim
niedługo potem koń zaczął szarpać łbem i stawiać opór mężczyzna przystanął i trzymając go za kantar zlustrował teren zobaczył pątników leżeli rozsiani na strumieniu zastygłej lawy w rozbryzgach własnej krwi wziął karabin przykucnął

sędzia
siedział przy jednym ze stolików miał okrągły kapelusz z wąskim rondem i przebywał wśród ludzi wszelkiego autoramentu pastuchów poganiaczy spedytorów górników myśliwych żołnierzy handlarzy szulerów włóczęgów pijaków złodziei od tysiąca lat za pan brat z ostatnimi mętami tego świata i łotrowską latoroślą rodów ze wschodu będąc częścią pstrokatej hałastry a zarazem trzymając się z boku jakby był całkiem inną

wydarzenia oznajmił w rzeczywistości do tańca uczestnicy w odpowiedniej chwili zostaną powiadomieni o swoich rolach na razie wystarczy że przybyli jako że to taniec nas zajmuje a mieści on w sobie cały własny układ kroków dzieje i finał nie zachodzi konieczność by tancerze również

świata powietrze pachniało deszczem ale deszcz nie spadł w mroku nieopodal sunęły skrzypiące wozy jak zaciemnione statki i czuć było zapach wołów i słychać było ich oddechy wszędzie roztaczał się kwaśny odór kości tuż przed północą gdy siedział przycupnięty przed żarem ogniska pozdrowił go mały oddział
podejdźcie powiedział
wyłonili się z mroku posępne

i nasłuchiwał podprowadził konia w cień skały spętał mu nogi a potem ruszył dalej w dół stromizny
pokutnicy leżeli posiekani i zaszlachtowani wśród kamieni we wszystkich możliwych pozach wielu padło wokół wywróconego krzyża paru zostało okaleczonych niektórzy nie mieli głów może skupili się pod krzyżem w nadziei na ratunek ale dziura w której go postawili i kopiec kamyków dokoła jego podstawy wskazywały

republiki której postanowiłeś bronić a gdzie skrzypek i gdzie taniec?
ty mi to powiedz
powiem w miarę jak wojna jest oczerniana a jej szlachetność podawana w wątpliwość ludzie honoru którzy rozpoznają świętą naturę krwi oddzielą się od tańca bo takie prawo wojownika a taniec stanie się wtedy tańcem fałszywym a tancerze fałszywymi tancerzami ale zawsze pozostanie jeden który będzie tancerzem prawdziwym zgadujesz o kim mowa?
ty

wyrzutki odziane w skóry nosili stare wojskowe strzelby wszyscy z wyjątkiem jednego który trzymał karabin na bizony byli bez kurtek a jeden miał buty z zielonej skóry zdarte w całości z pęcin jakiegoś zwierzęcia z czubkami ciasno obwiązanymi szpagatem
witaj nieznajomy krzyknął najstarszy

że go obalono a zakapturzony alter- -chrystus zadźgany i wybebeszony leżał obok ze strzępami sznura którym został skrępowany z pętlami na przegubach i nogach
podniósł się i rozejrzał po tym miejscu zagłady i wtedy w małej skalnej niszy zobaczył samotną starą kobietę która klęczała wyprostowana w wyblakłej chuście ze spuszczonym wzrokiem
wyminął trupy i stanął przed nią była bardzo stara jej szara twarz

istotą ludzką i wydawało się że niewiele się zmienił przez te wszystkie lata jeśli w ogóle
mężczyzna odwrócił się od tych oczu i spojrzał w pustą szklankę między pięściami kiedy podniósł głowę napotkał wzrok barmana wyprostował palec wskazujący a barman przyniósł

skrzypkami pląsa do tyłu odrzuca głowę parska głębokim gardłowym śmiechem i jest wielkim ulubieńcem ten sędzia wachluje się kapeluszem a księżycowa kopuła jego czaszki sunie blada pod światłami on zaś obraca się przejmuje skrzypki wiruje w piruecie wykonuje jedno pas dwa pas tańcząc i grając jednocześnie ma lekkie zwinne stopy nigdy nie śpi mówi że nigdy nie umrze tańczy w świetle i cieniu i jest wielkim

jesteś nikim
w twoich słowach więcej racji niżbyś sądził powiem ci tylko ten kto złożył siebie całego w ofierze na skrwawionym ołtarzu wojny który zszedł na samo dno piekła i widział potworności w najdrobniejszym szczególe i poznał wreszcie że przemawiają do najgłębszych pokładów jego serca jedynie ten umie tańczyć

chłopiec
mężczyzna spojrzał na nich było ich czterech plus podrostek zatrzymali się na skraju poświaty i ustawili w szyku
podejdźcie powtórzył
zaszurali nogami trzej przykucnęli pozostali dwaj stali
gdzie pana rzeczy? spytał jeden
on widać nie przyjechał na kości
ma pan

nastał dzień i wygłoszono przemowy potem dwie skrępowane postacie uniosły się nagle ku górze spośród swoich towarzyszy zawisły nad wartownią i wyzionęły ducha butelki krążyły z rąk do rąk a widzowie dotąd stojący w milczeniu zaczęli rozmawiać
gdy wrócił tam wieczorem nikogo

whiskey
zapłacił chwycił szklankę i wypił na ścianie za kontuarem wisiało lustro ale ukazywało tylko dym i zjawy katarynka jęczała rzęziła a niedźwiedź z wywieszonym jęzorem obracał się ciężko na deskach
gdy się odwrócił zobaczył że sędzia wstał i rozmawia z pozostałymi impresario przedarł się przez tłum potrząsając monetami w kapeluszu w drzwiach na

przypominała wyprawioną skórę a w fałdach ubrania zebrał się piasek nie podniosła wzroku chusta okrywająca głowę straciła kolor a jednak niczym znak patentowy miała wplecione w tkaninę wizerunki gwiazd i półksiężyców oraz inne nieznane

trochu tytuniu?
pokręcił głową
pewnikiem kropli whiskey tyż nie
nie ma
gdzie pan jedzie?
pan do griffin?
przyjrzał im się
owszem odparł
pewnikiem na kurwy
nie jedzie na kurwy
tam w griffin pełno kurew
przestań cholera pewnikiem był tam więcej razy niż ty
był pan w griffin?

mu znamiona proweniencji odezwał się do niej cichym głosem powiedział że jest amerykaninem że znalazł się bardzo daleko od swego kraju że nie ma rodziny że wiele podróżował i wiele widział że wojował i znosił mnóstwo niewygód powiedział że zabierze ją w bezpieczne miejsce do osady jej rodaków którzy przyjmą ją do siebie i dodał jeszcze że powinna do

jeszcze nie
pełno tam kurew zatrzęsienie
mawiają że tyle tam kurew co jak wiater dobrze zawieje to się kiłę złapie nawet parę mil od miasta
siedzom se na drzewie można im zajrzeć w gacie spode spodu naliczył ja ich osiem na tym drzewie z

nich przystać przecież nie może zostać w tym miejscu bo inaczej na pewno umrze
przykląkł stawiając przed sobą karabin jak pastorał abuelita rzekł no puedes escúcharme?
sięgnął do małej wnęki i dotknął ramienia kobiety poruszyła się nieznacznie całym ciałem lekko i sztywno nic nie ważyła była wyschniętą skorupą martwą w tym miejscu od lat

xxiii
na równinach północnego

zapleczu znikały krzykliwie ubrane kurwy a on patrzył na nie patrzył na niedźwiedzia a gdy spojrzał na drugą stronę sali sędziego już nie było impresario wdał się w awanturę z kilkoma mężczyznami którzy stali przy stole podniósł się kolejny tamten nadstawił kapelusz jeden z nich

ulubieńcem nigdy nie śpi ten sędzia tańczy i tańczy mówi że nigdy nie umrze
koniec

epilog
o świcie przez równinę podąża człowiek odmierzający swą wędrówkę otworami robionymi w ziemi używa dwuręcznego narzędzia które wbija w grunt rozpalając stalą kamień w otworze otwór za otworem wzniecając ogień który umieścił tam bóg przez równinę za jego plecami suną

każde głupie bydlę umie tańczyć
sędzia odstawił butelkę na kontuar posłuchaj mnie człowieku rzekł na scenie starczy miejsca tylko dla jednej bestii i żadnej innej przeznaczeniem pozostałych jest noc wieczna i nienazwana wejdą kolejno w mrok przed światłami rampy niedźwiedzie które tańczą i te które nie tańczą
przesunął się razem z tłumem do drzwi w głębi pomieszczenia na zapleczu siedzieli mężczyźni

wieczora siedzom jak skunksy palą te ich tam cygaretki i zaczepiajom człowieka
ludziska mówią że to najbardziej grzeszne miasto w całym teksasie
i tyle tam się dzieje zabijania że warto zobaczyć
awantury na noże cała niegodziwość jaką daję se radę wyobrazić
mężczyzna przyjrzał się wszystkim po kolei wyciągnął rękę

teksasu • stary łowca bizonów • tysięczne stada • zbieracze kości • noc na prerii • odwiedziny • uszy apaczów • elrod szuka zwady • zabójstwo • niesienie zmarłego • fort griffin • ul • występ • sędzia • zabicie niedźwiedzia • sędzia o dawnych czasach • przygotowania do tańca • sędzia o wojnie przeznaczeniu wyższości człowieka • tancbuda • kurwa • wychodek i to co w nim zobaczono • sie müssen schlafen aber ich muss tanzen
późną

wziął patyk poruszał nim węgle i wepchnął go w płomienie lubicie niegodziwość? spytał
my się tam do tego nie mieszamy
macie ochotę sobie golnąć?
gada na próżno nie pija whiskey
cholera przecież jeszcze nie ma godziny jak widziałeś że pił
widziałem też że rzygał a co to pan nosi na szyi?
mężczyzna odsunął

stary szkaplerz od piersi i spojrzał na niego to uszy odparł
że co?
uszy
jakie uszy?
pociągnął za rzemień i spojrzał na szkaplerz były całkiem czarne twarde suche i zniekształcone
ludzi odparł uszy ludzi
ale mi brednie rzekł chłopak z karabinem
nie zarzucaj mu kłamstwa elrod bo cię jeszcze zastrzeli pan pokaże co?
zdjął

wędrowcy w poszukiwaniu kości i ci którzy kości nie szukają idą z ociąganiem jak mechanizmy których ruchy kontrolowane są za pomocą wychwytu z dźwignią spoczynku aż można odnieść wrażenie że powściąga ich roztropność albo namysł pozbawiony wszelkiej wewnętrznej jakości i w trakcie wędrówki przecinają jeden za

już nie było o bramę wartowni opierał się żołnierz żujący tytoń a dwaj wiszący na sznurach skazańcy wyglądali jak kukły do odstraszania ptaków kiedy się zbliżył zobaczył że to toadvine i brown
najpierw miał trochę pieniędzy a potem mu się skończyły zaglądał jednak do każdej knajpy i szulerni do każdej mordowni i na każdą arenę walki kogutów cichy młodzieniec w za dużym garniturze i tych samych znoszonych butach w których

przy kartach niewyraźni w kłębach dymu ruszył dalej kobieta odbierała sztony od ludzi którzy szli do szopy na tyłach spojrzała na niego nie miał sztonu skierowała go do stolika przy którym inna kobieta sprzedawała żetony wciskając pieniądze kamykiem

szkaplerz przez głowę i podał go chłopakowi który się odezwał obmacywali palcami dziwne suche wisiorki
czarnuchów co nie?
wziął je uciachał czarnuchom żeby było poznać jak będą uciekać
ile ich tutaj proszę pana?
nie wiem było ze sto
obracali szkaplerz w

przeszedł pustynię gdy stanął w progu obskurnego saloonu patrząc bacznie spod ronda kapelusza oświetlony z boku blaskiem kinkietu wzięto go za męską kurwę i zaproszono na drinka a potem zaprowadzono na tyły posesji zostawił klienta

dłoniach w świetle ogniska
boże uszy czarnuchowe jak żywe
nie są od czarnuchów
nie od czarnuchów?
nie
a czyje?
indiańców
akurat tam cholera
elrod coś ci mówiłem nie?
jak to jest że takie czarne skoro nie od czarnuchów?
takie się zrobiły czarne że już bardziej nie można
skąd pan

przez wąski otwór do żelaznej kasetki zapłacił dolara wziął ostemplowany mosiężny szton oddał go przy drzwiach i poszedł dalej
znalazł się w dużej sali z podestem dla muzyków na jednym końcu i wielkim piecem zbitym z arkuszy stali na drugim po

je wziął?
pozabijał skurwysynów prawda proszę pana?
był pan zwiadowcą na prerii?
kupiłem te uszy w kalifornii od jednego wojaka w saloonie i nie miałem potem za co pić
wyciągnął rękę i zabrał szkaplerz
a niech mnie mówię wam że był zwiadowcą na prerii i pozabijał wszystkich skurwysynów do

drugim ten szlak otworów który biegnie do samej krawędzi widocznego świata i wydaje się nie tyle dążeniem do ciągłości ile sprawdzianem pewnej zasady uprawomocnieniem następstwa i przyczynowości jakby każdy idealnie okrągły otwór

zawdzięczał swoje istnienie temu który go poprzedza na tej prerii pełnej kości ich zbieraczy i tych co nie zbierają roznieca ogień w otworze i wyciąga stal a potem ruszają znowu

ostatniego
chłopak zwany elrod wskazał trofeum podbródkiem i pociągnął nosem po co to panu? spytał ja bym tego nie chciał nosić
pozostali spojrzeli na niego niepewnie
nie wie pan skąd te uszy się wzięły? ten stary co je panu sprzedał może mówił że indiańskie ale co z tego?
mężczyzna milczał
mogą być to uszy kanibalów albo innych czarnuchów z dalekich krajów chodzą słuchy że całe głowy może

człowiek kupić w nowym orleanie marynarze przywożą a ludzie biorą je po pięć dolarów sztuka
ucisz się elrod
mężczyzna trzymał naszyjnik w rękach to nie kanibalów odparł to apaczów znałem tego który je poucinał znałem go i z nim jeździłem i widziałem jak zawisł na szubienicy
elrod spojrzał na pozostałych i wyszczerzył zęby w uśmiechu apaczów powtórzył jak by to były apaczów czerwone by

były jak środek arbuza co myślicie chłopaki?
mężczyzna podniósł ciężko wzrok twierdzisz że łżę synu?
żaden ja pana syn
ile masz lat?
żadna pana sprawa
ile masz lat?
ma piętnaście
przymknij tę swoją cholerną jadaczkę
elrod odwrócił się do mężczyzny on za

mnie nie będzie gadał stwierdził
właśnie gada miałem piętnaście lat gdy pierwszy raz mnie postrzelili
ja nigdy nie dałem się postrzelić
ale szesnastu jeszcze nie masz więc lepiej uważaj
chce pan do mnie strzelić?
chcę się od tego

powstrzymać
elrod daj spokój
pan nikogo by nie zastrzelił chyba że w plecy albo śpiącego
elrod idziemy
od razu wiedziałem co z pana za jeden
lepiej ruszaj dalej
siedzi i gada o strzelaniu do ludzi jeszcze się taki nie narodził
pozostali czterej stali na skraju poświaty najmłodszy zerkał raz po raz na ciemne sanktuarium nocy
ruszaj ponaglił mężczyzna czekają na ciebie
elrod splunął w ognisko i otarł usta na północy przez

prerię ciągnęły wozy woły w jarzmach nieme i blade w blasku gwiazd wozy skrzypiące cicho w od dali a za nimi sunęła latarnia z czerwonym szkłem niczym źrenica jakiejś obcej istoty kraj zapełniły porywcze dzieci osierocone przez wojnę towarzysze wrócili żeby zabrać ze sobą chłopaka i może to go ośmieliło a może powiedział coś jeszcze do mężczyzny bo kiedy podeszli do ogniska ten już stał trzymajcie

nieprzytomnego w komórce bez światła inni mężczyźni wciągali go we własne podłe przedsięwzięcia jeszcze inni zabrali mu pugilares i zegarek później ktoś wziął jego buty
nie słyszał wieści o księdzu i przestał o niego rozpytywać wracając pewnego ranka o świcie w szarym deszczu do swojej kwatery zobaczył twarz śliniącą się w górnym oknie wszedł więc po schodach i zastukał do drzwi ze środka wyjrzała kobieta w jedwabnym kimonie w głębi

go z dala ode mnie powiedział jak go tu jeszcze zobaczę zabiję
gdy zniknęli dorzucił drew do ognia złapał konia zdjął mu pęta przywiązał go osiodłał a potem oddalił się nieco rozpostarł koc na ziemi i położył się w mroku
kiedy

pokoju na stole paliła się świeca a w jej bladym blasku siedział w kojcu przy oknie półgłówek z kotem obrócił się i spojrzał na dzieciaka ale nie był to głupiec sędziego lecz jakiś inny gdy kobieta spytała czego chce odwrócił się bez słowa i zszedł po schodach na deszcz i w uliczne błoto
za ostatnie dwa dolary kupił od żołnierza szkaplerz z uszu pogan w którym brown wszedł na szafot założył go nazajutrz rano kiedy najął się na

służbę u przewodnika z missouri i miał go na sobie gdy wyruszyli do fremont nad rzeką sacramento z taborem wozów i jucznymi zwierzętami jeśli szkaplerz budził ciekawość przewodnika ten niczego po sobie nie okazał
wytrzymał w tej robocie parę miesięcy a potem odszedł

najedzony
nareszcie łikend

zamieszkując podziemne tunele albo nory
stoorowie najdłużej trzymali się brzegów wielkiej rzeki anduiny i najmniej stronili od ludzi później niż hartfootowie przybyli na zachód ciągnąc dalej z biegiem grzmiącej rzeki na południe tu większość z nich osiadła na długi czas między

odpowiedzieć był zobowiązany spełnić obietnicę bilbo nalegał żeby stwór dotrzymał danego słowa przyszło mu bowiem na myśl że tak oślizły gad może okazać się przeniewiercą jakkolwiek obietnica tego rodzaju uważana była z dawna za świętość i tylko najprzewrotniejsze istoty śmiałyby ją złamać lecz po wiekach samotności i mroków serce golluma znikczemniało i wylęgła się w nim zdrada wymknął się wrócił na swoją

których już wspominałem: północną południową wschodnią i zachodnią; te z kolei dzieliły się na krainy których nazwy pochodziły od nazwisk znakomitych starych rodów jakkolwiek w epoce gdy rozgrywały się opisane w tej książce wypadki spotykało się często hobbitów danego nazwiska poza krainą niegdyś do ich przodków należącą wprawdzie wszyscy niemal potomkowie rodziny tuków mieszkali jeszcze w tukonie lecz nie można tego

osiedlach jak hobbiton albo tukon czy też w stolicy shire’u w michel delving na białych wzgórzach powstało wiele domów z drzewa cegły i kamienia szczególnie upodobali je sobie młynarze kowale powroźnicy i cieśle oraz inni rzemieślnicy; hobbici bowiem nawet mając nory mieszkalne na warsztaty od dawna zwykli budować szopy podobno zwyczaj wznoszenia na fermach budynków

j r r tolkien
drużyna pierścienia
władca pierścieni tom 1
spis treści
prolog
księga pierwsza
rozdział 1
rozdział 2
rozdział 3
rozdział 4
rozdział 5
rozdział 6
rozdział 7
rozdział 8
rozdział 9
rozdział 10
rozdział 11
rozdział 12
księga druga
rozdział 1
rozdział 2
rozdział 3
rozdział

dawaj teraz tutaj

wysepkę o której bilbo nic nie wiedział a która sterczała w pobliżu z czarnej wody gollum przypuszczał że jego pierścień leży w kryjówce potwór był już głodny i zły a gdyby miał swój skarb przy sobie nie lękałby się żadnego oręża
ale pierścienia nie było na wysepce: zginął zniknął gollum wrzasnął tak że ciarki przeszły po krzyżach hobbitowi chociaż jeszcze nie rozumiał co się stało gollum poniewczasie zgadł

samego powiedzieć o innych jak na przykład bagginsowie albo boffinowie poza ćwiartkami pozostawały marchie wschodnia i zachodnia: buckland (wyprawa str ) i marchia zachodnia dołączone do shire’u w r 1462 wg kalendarza shire’u
shire podówczas nie miał wcale własnego rządu w ścisłym znaczeniu tego słowa rody

4
rozdział 5
rozdział 6
rozdział 7
rozdział 8
rozdział 9
rozdział 10
prolog
1 w sprawie hobbitów
książka ta w znacznej mierze poświęcona jest hobbitom i z jej kartek dowiedzą się czytelnicy wiele o ich charakterze a trochę też o ich historii dodatkowe informacje znaleźć można w wybranych fragmentach czerwonej księgi marchii zachodniej ogłoszonych poprzednio pod tytułem „hobbit” tę

gospodarskich i stodół pierwsi wprowadzili mieszkańcy moczarów z nizin nad brandywiną hobbici z tej części kraju zwanej wschodnią ćwiartką byli dość tędzy nogi mieli grube i podczas dżdżystej pogody nosili buty na modłę krasnoludzką nie ulegało wszakże wątpliwości że w ich żyłach płynęło dużo krwi stoorów o czym świadczył zarost hodowany przez wielu z nich na brodzie

tharbadem a granicą dunlandu zanim ruszyli znowu na północ
fallohidzi najmniej liczni stanowili północną gałąź nawiązali serdeczniejszą niż inni hobbici przyjaźń z elfami więcej wykazywali zdolności do języków i śpiewu niż do rzemiosła a za

najczęściej same rządziły swoimi sprawami cały niemal czas wypełniała hobbitom produkcja żywności oraz jej zjadanie obywatele shire’u byli na ogół hojni nie łapczywi lecz powściągliwi i skłonni zadowalać się tym co mieli toteż wielkie i mniejsze

najdawniejszych czasów woleli łowy od uprawiania ziemi przebyli góry na północ od rivendell i powędrowali w dół rzeki zwanej szarą wodą w eriadorze wkrótce przemieszali się z innymi szczepami które tu wcześniej od nich osiadły lecz jako odważniejsi i bardziej przedsiębiorczy często wybijali się na przywódców wśród hartfootów i stoorów nawet za czasów bilba można było jeszcze zauważyć silne wpływy krwi

hartfootowie i fallohidzi nie mieli ani śladu zarostu większość hobbitów z moczarów i z bucklandu na wschodnim brzegu rzeki którym następnie zawładnęli przybyła później do shire’u z dalekiego południa; trafiały się wśród nich osobliwe imiona i dziwne słowa nie spotykane w innych okolicach
możliwe że sztuka

gospodarstwa rolne warsztaty i drobne przedsiębiorstwa handlowe przechodziły z pokolenia na pokolenie nie zmieniane żyła oczywiście starodawna tradycja możnych królów z fornostu czyli z norbury jak hobbici nazywali tę twierdzę leżącą na północ od shire’u lecz od tysiąca niemal lat nie było już tych królów a ruiny ich stolic zarosła

wcześniejszą opowieść oparłem na najstarszych rozdziałach czerwonej księgi napisanych przez bilba pierwszego hobbita który zdobył sławę w szerszym świecie; zatytułował on swoje wspomnienia „tam i z powrotem” ponieważ opowiedział w nich o swojej wyprawie na wschód i o powrocie do domu: ta

ostatnią zagadkę „co on ma w kieszeni?!” krzyknął zielony płomień palił się w jego ślepiach kiedy wracał żeby zamordować bilba i odzyskać swój skarb bilbo w samą porę dostrzegł niebezpieczeństwo i na oślep rzucił się do ucieczki korytarzem byle dalej od jeziora raz jeszcze ocalił go szczęśliwy przypadek kiedy bowiem pędząc wsunął rękę do kieszeni pierścień sam wskoczył mu na palec dzięki temu

trawa mimo to hobbici mówili o dzikusach i złych stworach (na przykład o trollach) że to są istoty które nigdy nie słyszały o królu przypisywali bowiem owym dawnym królom wszystkie swoje podstawowe prawa; przestrzegali ich zazwyczaj z dobrej woli ponieważ były to prawa (jak powiadali) starożytne i sprawiedliwe
niewątpliwie ród tuków

budowlana tak jak wiele innych rzemiosł została przeszczepiona od dunedainów ale mogli się jej również nauczyć hobbici bezpośrednio od elfów mistrzów ludzkości w jej zaraniu albowiem elfy wysokiego rodu nie opuściły jeszcze śródziemia i zamieszkiwały podówczas w szarej przystani na zachodzie oraz w innych miejscowościach niezbyt odległych od shire’u za marchiami na zachodzie widniały trzy wieże elfów stojące tam od niepamiętnych

właśnie przygoda stała się powodem wplątania później wszystkich hobbitów w doniosłe wypadki trzeciej ery opisane w niniejszej książce
wielu czytelników zechce może jednak dowiedzieć się więcej o tym godnym uwagi ludzie już na samym początku tej opowieści niektórzy zaś mogą nie posiadać wcześniejszej książki dla tych właśnie czytelników zamieszczam

fallohidzkiej w żyłach najznakomitszych rodów jak tukowie lub dziedzice bucklandu
w zachodniej części eriadoru między górami mglistymi a księżycowymi hobbici zastali ludzi i elfów żyły tu jeszcze niedobitki dunedainów królów wśród ludzi pochodzących zza morza z westernesse; lecz wymierali

przodował wśród hobbitów z shire’u przez długie wieki ponieważ urząd thana przeszedł na tuków (od oldbucków) kilkaset lat temu i odtąd zawsze głowa tego rodu piastowała ową godność than przewodniczył sądownictwu zwoływał wiece i dowodził siłami zbrojnymi ponieważ jednak sądy i wiece zbierały się tylko w razie szczególnej potrzeby co się od długich lat wcale nie

szybko a ich ogromne północne królestwo pustoszało stopniowo było aż za wiele miejsca dla nowych przybyszów i wkrótce hobbici zaludnili ten kraj tworząc porządne osiedla większość prymitywnych osiedli od dawna zniknęła i za czasów bilba została już zapomniana; jedno wszakże z

czasów w blasku księżyca lśniły one daleko wokół najwyższa była jednocześnie najdalszą i sterczała samotnie na zielonym wzgórzu hobbici z zachodniej ćwiartki utrzymywali że z jej szczytu widać morze lecz żaden hobbit o ile wiadomo nigdy się na ten szczyt nie wdrapał prawdę mówiąc bardzo nieliczni hobbici widzieli w życiu morze i żeglowali po nim a jeszcze mniej było takich którzy powrócili

tu kilka uwag dotyczących ważniejszych spraw zaczerpniętych z zachowanych źródeł traktujących o hobbitach; przypominam też pokrótce przebieg wcześniejszej wyprawy
hobbici to lud skromny lecz bardzo starożytny o wiele liczniejszy ongi niż dziś; kochają bowiem pokój i ciszę i żyzną uprawną ziemię:

zdarzało urząd thana stał się jedynie chlubnym tytułem i niczym więcej rodzina tuków cieszyła się nadal wyjątkowym poważaniem była bowiem bardzo liczna i bogata a przy tym w każdym pokoleniu płodziła osobników silnego charakteru skłonnych do dziwactw a nawet do awanturniczych przygód te ostatnie cechy co prawda tolerowano raczej (i to tylko u bogaczy) niźli pochwalano niemniej przetrwał obyczaj nazywania głowy tego rodu

wielkim tukiem i dodawania do jego imienia w razie potrzeby numeru porządkowego: na przykład isengrim drugi
jedynym rzeczywistym urzędem w ówczesnym shire była godność burmistrza miasta michel delving którego wybierano co siedem lat podczas wolnego jarmarku na białych wzgórzach w dzień przesilenia czyli w połowie lata

by o tym opowiedzieć na ogół hobbici nieufnie spoglądali nawet na rzeki i łódki mało który też umiał pływać im dłużej trwały spokojne dni shire’u tym rzadziej hobbici wdawali się w rozmowy z elfami aż wreszcie zaczęli się ich lękać i podejrzliwie

tych które najwcześniej doszły do znaczenia przetrwało jakkolwiek mniejsze niż ongi; znajdowało się ono w bree otoczone krainą zwaną zalesiem o jakieś czterdzieści mil na wschód od shire’u z pewnością w tej właśnie dawnej epoce hobbici nauczyli się alfabetu i zaczęli pisać

obowiązki burmistrza ograniczały się niemal wyłącznie do przewodniczenia na bankietach wydawanych z okazji świąt hobbickich nadzwyczaj licznych lecz z godnością burmistrza łączyły się funkcje najwyższego poczmistrza i pierwszego szeryfa musiał więc kierować listonoszami oraz szeryfami były to jedyne dwa rodzaje służby publicznej w shire przy czy poczta miała znacznie więcej do roboty niż policja nie wszyscy hobbici umieli pisać lecz ci którzy

wzorując się na dunedainach którzy z kolei nabyli tę umiejętność od elfów w tym także okresie hobbici zapomnieli swego pierwotnego języka i odtąd przejęli wspólną mowę zwaną inaczej językiem westron panującą we wszystkich krainach rządzonych przez królów od arnoru do

gollum minął hobbita nie widząc go wcale i pobiegł zagrodzić wyjście żeby uniemożliwić „złodziejowi” ucieczkę bilbo ostrożnie spieszył za nim gdy potwór wlokąc się korytarzem klął i mówił sam do siebie o swojej cennej zgubie z jego słów wreszcie nawet hobbit zrozumiał całą prawdę i w ciemnościach błysnęła mu nadzieja: oto znalazł cudowny pierścień miał szansę wymknąć się zarówno gollumowi jak i orkom
wreszcie

traktować tych którzy się z nimi zadawali; sama nazwa morze stała się postrachem i wróżbą śmierci dla hobbitów więc odwrócili twarze od wzgórz na zachodzie może więc nauczyli się budownictwa od elfów a może od ludzi w każdym razie stosowali tę

najchętniej osiedlali się w dobrze rządzonych i dobrze zagospodarowanych rolniczych krainach nie rozumieją i nigdy nie rozumieli ani nie lubili maszyn bardziej skomplikowanych niż miechy kowalskie młyn wodny czy ręczne krosna chociaż narzędziami rzemieślniczymi posługiwali się zręcznie nawet w

tę sztukę posiedli pisali niezmordowanie do mnóstwa przyjaciół (oraz do wybranych osób z rodziny) mieszkających w takiej odległości że spacerkiem w ciągu popołudnia nie dało się do nich dojść
szeryfami nazywali hobbici swoją policję czy ściślej mówiąc to co w shire za policję uchodziło szeryfowie nie nosili mundurów (o takich rzeczach hobbici nigdy nie słyszeli) wyróżniali się tylko piórem na czapce; w praktyce

byli raczej pastuchami niż policjantami i zajmowali się częściej szukaniem zbłąkanego bydła niż pilnowaniem porządku wśród ludności w całym kraju liczono ich dwunastu po trzech na każdą ćwiartkę do utrzymywania ładu wewnętrznego znacznie liczniejszy zastęp powiększany lub zmniejszany zależnie od potrzeb patrolował granice strzegąc by wszelkiego rodzaju obcokrajowcy wielcy czy mali nie

gondoru i na wybrzeżach morza od belfalas do lune zachowali jednak kilka słów starego języka a także odrębne nazwy miesięcy i dni tygodnia oraz mnóstwo imion własnych
mniej więcej w tej samej epoce kończy się okres legend a zaczyna historia hobbitów wraz z wprowadzeniem rachuby czasu albowiem w tysiąc sześćset pierwszym roku trzeciej ery dwaj fallohidzi bracia marcho i

sztukę na swój własny sposób nie wznosili wież domy hobbitów bywały zazwyczaj długie niskie i wygodne najdawniejsze stanowiły właściwie tylko pewną nadziemną odmianę „smajalów” kryto je strzechą z siana lub słomy albo darniną a ścianom nadawano kształt nieco wypukły ten typ budownictwa należy jednak do wczesnego okresu shire’u od dawna już

blanko wyruszyli z bree; uzyskawszy pozwolenie wielkiego króla w fornoście przeprawili się z liczną rzeszą hobbitów przez rzekę brunatną baranduinę przeszli przez most kamiennych łuków zbudowany w okresie potęgi królestwa północy i zajęli na swoją siedzibę cały obszar między rzeką a dalekimi wzgórzami w zamian mieli tylko

czynili szkód w czasach w których zaczyna się nasza opowieść oddział pograniczników jak ich nazywano znacznie wzmocniono krążyły bowiem niepokojące wiadomości i skargi na dziwne stwory i osoby grasujące na pograniczu a nawet przekraczające granicę: znak że coś jest nie w porządku i nie tak jak było dotąd natomiast tak jak bywało dawnymi czasy wedle świadectwa starych bajek i legend mało kto zwrócił uwagę na ten objaw

utrzymywać w porządku wielki most oraz wszystkie inne most i drogi udzielać pomocy gońcom królewskim i uznawać zwierzchnictwo króla w ten sposób zaczęła się era shire’u bo rok przekroczenia rzeki brandywiny (jak hobbici ją przezwali) stał się pierwszym rokiem shire’u a wszystkie późniejsze daty liczono od niego osiadli na zachodzie hobbici natychmiast pokochali swoją nową ojczyznę i pozostali w niej; wkrótce też znów wyłączyli się z

historii ludzi i elfów póki istniał król byli jego poddanymi lecz z imienia tylko bo naprawdę rządzili nimi właśni wodzowie a hobbici wcale się nie mieszali do wydarzeń rozgrywających się na świecie poza ich krajem podczas ostatniej bitwy pod fornostem przeciw

hobbici zmienili je i udoskonalili dzięki sposobom których nauczyli się od krasnoludów lub które sami wynaleźli najbardziej charakterystyczną cechą hobbickiej architektury pozostało upodobanie do okrągłych okien a nawet drzwi
domy i nory hobbitów z

starożytnych czasach onieśmielali ich duzi ludzie jak nas nazywają teraz zaś unikają ich trwożnie i dlatego coraz trudniej spotkać hobbita hobbici odznaczają się doskonałym słuchem i bystrym wzrokiem a chociaż są skłonni do tycia i nie lubią się spieszyć bez

nawet bilbo nie miał pojęcia o jego prawdziwym znaczeniu sześćdziesiąt lat upłynęło odkąd wyruszył na swoją pamiętną wyprawę; bilbo był już stary nawet jak na hobbita a hobbici nierzadko żyją do stu lat; wszelkie jednak pozory świadczyły że sporo mu jeszcze zostało z bogactw przywiezionych z podróży jak wiele czy jak mało tego nikomu nie zwierzył nawet ulubionemu

obaj zatrzymali się u wylotu korytarza który prowadził do niższej bramy lochów otwierającej się na wschodnim stoku góry gollum przyczaił się tutaj węsząc i nasłuchując a bilba korciło żeby go usiec mieczem przeważyła jednak litość; wprawdzie zachował sobie pierścień w którym tkwiła jedyna nadzieja ratunku lecz nie chciał pod jego osłoną zabijać nieszczęsnego golluma zdanego na jego łaskę zebrał całą odwagę

bratankowi imieniem frodo nadal też przechowywał w tajemnicy pierścień znaleziony podczas wyprawy
4 o znalezieniu pierścienia
opowiedziałem w książce pod tytułem „hobbit” o tym jak pewnego dnia do domu bilba przybył gandalf szary czarodziej a z nim trzynastu krasnoludów: nie byle kto zresztą

czarnoksiężnikowi władcy angmaru posłali na pomoc garstkę łuczników; tak przynajmniej twierdzą bo w ludzkich kronikach brak o tym jakiejkolwiek wzmianki ale ta wojna przyniosła kres królestwu północy a wówczas hobbici zawładnęli krajem samodzielnie i wybrali spośród swoich wodzów thana żeby przejął władzę po królu którego zabrakło przez następne tysiące lat żyli w nie zamąconym niemal pokoju po czarnej pladze (37 r wg

shire’u bywały zwykle obszerne i zamieszkałe przez liczne rodziny (bilbo i frodo baggins jako bezżenni stanowili wyjątek jak zresztą pod wielu innymi względami choćby pod tym że przyjaźnili się z elfami) niekiedy jak na przykład u tuków z wielkich smajalów albo u brandybucków z brandy hallu

lecz sam thorin dębowa tarcza potomek królów oraz dwunastu jego towarzyszy wygnania z tą kompanią bilbo ku swemu nigdy nie wyczerpanemu zdumieniu wyruszył w kwietniowy poranek roku 1341 (wg kalendarza shire’u) na poszukiwanie wielkich skarbów bogactw krasnoludów ongi własności królów spod góry pod ereborem w kraju dal hen na wschodzie skarby znaleziono a smoka który ich strzegł

kalendarza shire’u) rośli w liczbę i dostatki aż do katastrofalnej długiej zimy i spowodowanego przez nią głodu mnóstwo ludu wtedy wyginęło lecz w czasach o których mówi ta opowieść nie pamiętano już chudych lat (1158 -1160) a hobbici zdążyli ponownie przywyknąć do dobrobytu

ziemia była bogata i łaskawa a chociaż na długi czas przed przybyciem hobbitów opuszczona z dawna doskonale zagospodarowana tam bowiem królowie mieli ongi swoje liczne fermy pola zbóż winnice i lasy
kraj ciągnął się na czterdzieści staj od dalekich wzgórz aż do mostu na brandywinie i na pięćdziesiąt od północnych wrzosowisk do moczarów na południu hobbici

nazwali go shire’em; była to kraina podległa władzy thana słynna z ładu i spokoju; w tym miłym zakątku pędzili spokojny stateczny żywot i coraz mniej troszczyli się o resztę świata po którym krążyły złe moce aż wreszcie doszli do przeświadczenia że pokój i dostatek panują wszędzie w śródziemiu i że wszystkie

kilka spokrewnionych pokoleń żyło razem w zgodzie (mniejszej lub większej) w jednej dziedzicznej siedzibie rozbudowanej w liczne boczne tunele wszyscy hobbici bądź co bądź mieli silnie rozwinięte poczucie rodowej więzi i bardzo dokładnie orientowali się w swoich pokrewieństwach wywodzili

potrzeby ruchy mają zwinne i zgrabne zawsze posiadali dar szybkiego i bezszelestnego znikania jeśli zjawiał się w pobliżu któryś z dużych ludzi a nie życzyli sobie go spotkać; udoskonalili tę sztukę tak że ludziom dziś wydaje się ona magią w rzeczywistości jednak hobbici nigdy nie studiowali magii w żadnej postaci nieuchwytność zawdzięczają jedynie zawodowej

zabito jakkolwiek przed ostatecznym zwycięstwem stoczono bitwę pięciu armii jakkolwiek poległ w niej thorin jakkolwiek dokonano mnóstwa chwalebnych czynów cała ta wyprawa niewiele by wpłynęła na dalszy bieg historii i nie zyskałaby więcej niż parę wierszy w obszernych kronikach trzeciej ery gdyby nie pewien

wprawie a wskutek dziedzicznych uzdolnień wytrwałych ćwiczeń i serdecznego zżycia się z ziemią doprowadzili ją do doskonałości której większe i mniej zręczne rasy nie mogą naśladować
hobbici są bowiem mali mniejsi niż krasnoludy a w każdym razie nie tak grubi i przysadziści nawet jeśli wzrostem niewiele im ustępują

przeskoczył w ciemności nad głową golluma i umknął w głąb korytarza ścigany krzykiem nienawiści i rozpaczy: „złodziej! złodziej! baggins! nienawidzimy go na wieki!”
otóż najciekawsze w tej historii jest to że bilbo początkowo opowiedział ją swoim towarzyszom zupełnie inaczej

„wypadek” który przytrafił się po drodze drużynę thorina ciągnącą ku dzikim krajom napadli na wysokiej przełęczy w górach mglistych orkowie; bilbo przypadkiem zabłąkał się w czarnych podziemiach orków wydrążonych głęboko w skałach i omackiem posuwając się w ciemnościach natrafił ręką na pierścień leżący na dnie tunelu włożył pierścień do kieszeni w owym momencie wydało mu się to po prostu szczęśliwym trafem

rozsądne stworzenia korzystają z tego przywileju zatarło się w ich pamięci może zatarli umyślnie to co przedtem wiedzieli a nigdy nie wiedzieli dużo o strażnikach i o trudach tych którzy umożliwili tak długi pokój w shire w rzeczywistości ktoś ich chronił lecz hobbici o tym zapomnieli
żaden szczep hobbitów i w żadnej epoce dziejów nie odznaczał się wojowniczością i nigdy hobbici nie bili się

długie i zawiłe rodowody kreśląc drzewa genealogiczne o mnóstwie rozgałęzień obcując z hobbitami trzeba pamiętać kto z kim jest spokrewniony i w jakim stopniu byłoby niemożliwe pomieścić w tej książce drzewo genealogiczne obejmujące bodaj najważniejsze rody z epoki o której tu opowiadamy drzewo takie dodane na końcu czerwonej księgi marchii zachodniej stanowi samo w sobie sporą książeczkę która

między sobą dawnymi czasy oczywiście bywali zmuszani do walki żeby utrzymać się pośród nieprzyjaznego świata lecz w epoce bilba wojny te należały już do historii starożytnej nikt ze współczesnych bilbowi nie mógł już pamiętać ostatniej bitwy jaka rozegrała się w granicach shire’u kiedy to w roku 1147 (ery

szukając wyjścia bilbo zaszedł w głąb aż do korzeni góry i tu musiał się zatrzymać drogę przecięło mu lodowate jezioro do którego nie dochodził ani promień światła; pośród tego jeziora na skalistej wysepce mieszkał gollum był to mały szkaradny stwór: wiosłując szerokimi płaskimi stopami pływał po wodzie w łódeczce i bladymi świecącymi oczyma wypatrywał ślepych ryb

wzrost hobbitów bywa różny waha się od dwóch do czterech stóp naszej miary w dzisiejszych czasach mało który hobbit sięga trzech stóp ale jak twierdzą rasa skarlała bo dawniej bywali wyżsi czerwona księga mówi że bandobras tuk (bullroarer) syn isengrima drugiego mierzył cztery i pół stopy i mógł dosiadać konia wedle hobbickich kronik tylko dwaj sławni bohaterowie dawnych czasów przewyższali bullroarera; ale o tej ciekawej historii powie

shire’u) bandobras tuk zwyciężył na zielonych polach i odparł najazd orków nawet klimat z czasem złagodniał a wilki które ongi podczas srogich śnieżnych zim ciągnęły wygłodniałe z północy znano teraz jedynie z bajek starców chociaż więc w shire przechowywało się trochę oręża służył on zazwyczaj do ozdoby ścian nad kominkami lub wystawiony był w muzeum w michel delving muzeum to nazywano domem mathom bo nazwą

„mathom” określali hobbici wszelkie rzeczy doraźnie na nic nieprzydatne których wszakże nie chcieli wyrzucać w hobbickich mieszkaniach gromadziło się mnóstwo różnych „mathom” do nich też można by zaliczyć większość urodzinowych podarków przechodzących z rąk do rąk
mimo wszystko wśród wygód i pokoju hobbici wciąż jeszcze zachowali zadziwiająco wiele hartu jeżeli już dochodziło do walki niełatwo było ich spłoszyć lub zabić; może jedną

każdemu kto nie jest hobbitem wydałaby się straszliwie nudną hobbici przepadają za takimi wywodami pod warunkiem żeby były ścisłe: lubią znajdować w książkach to co i bez nich dobrze wiedzą ale przedstawione jasno prosto i bez sprzeczności
2 o fajkowym zielu
jest jeszcze pewna sprawa której mówiąc o dawnych

nam więcej niniejsza książka
jeżeli chodzi o hobbitów z shire’u których właśnie dotyczy nasza opowieść był to za dni pokoju i dostatków lud wesoły ubierali się w jasne kolory szczególnie lubili żółty i zielony; rzadko nosili obuwie ponieważ stopy

chwytał je długimi paluchami i pożerał na surowo żarł zresztą wszelkie żywe istoty nawet orków jeśli zdołał którego złapać i udusić bez walki gollum miał tajemniczy skarb zdobyty przed wiekami gdy jeszcze żył na jasnym świecie: złoty pierścień który czynił swego właściciela niewidzialnym był to jedyny przedmiot miłości golluma jego skarb; gollum przemawiał do niego nawet

ich mają z natury twardą rzemienną podeszwę i obrośnięte są podobnie jak głowa bujnym kędzierzawym włosem zwykle kasztanowatym dlatego też jedynym rzemiosłem nie praktykowanym wśród hobbitów było szewstwo; u rąk natomiast mieli długie zręczne palce i umieli wytwarzać mnóstwo pożytecznych i

wówczas gdy go nie miał przy sobie trzymał bowiem pierścień w bezpiecznej skrytce w skalnej szparze na swojej wysepce a kładł tylko wybierając się na łowy albo na zwiady wśród orków w ich podziemiu
byłby pewnie od razu napadł na bilba gdyby w chwili spotkania z nim miał pierścień przy sobie; nie miał go jednak a hobbit ściskał w garści nóż zrobiony przez elfów służący mu za miecz

według jego relacji gollum obiecał mu w razie wygranej prezent ale gdy po niego poszedł na wysepkę stwierdził że zginął mu klejnot: magiczny pierścień otrzymany niegdyś w podarku na urodziny bilbo domyślił się że to chodzi właśnie o ten sam pierścień który on znalazł a który uznał teraz za prawowitą swoją własność skoro zwyciężył w grze ponieważ jednak był w

z przyczyn i to nie ostatnią niezmordowanego upodobania hobbitów do dobrych rzeczy było to że w razie konieczności umieli się bez nich obywać; wytrzymywali srogie męczarnie z ręki wroga ból chłody i burze tak dzielnie że zdumiewali tych którzy nie znając dobrze hobbitów sądzili ich z pozorów: z tłustych brzuchów i sytych twarzy nieskorzy do kłótni nie zabijali dla rozrywki żadnych żyjących istot lecz

hobbitach nie wolno pominąć a mianowicie dziwaczne przyzwyczajenie tego ludu: hobbici ssali czy też wdychali za pomocą drewnianych lub glinianych fajek dym rozżarzonych liści ziela zwanego zielem albo liściem fajkowym; była to prawdopodobnie jakaś odmiana nicotiany głęboka tajemnica okrywa pochodzenie tego szczególnego zwyczaju czy

żeby zyskać na czasie gollum wyzwał bilba na turniej zagadek oznajmiając że go zabije i zje jeśli hobbit nie odpowie na któreś jego pytanie jeśli natomiast wygra bilbo spełni jego życzenie i wyprowadzi go z lochów na świat
bilbo zabłąkany bez nadziei w ciemnościach nie mogąc ani iść naprzód ani się wycofać przyjął to wyzwanie zadali sobie nawzajem mnóstwo

przyparci do muru stawali mężnie słynąc z bystrego oka i pewności ręki nie tylko wtedy gdy mieli łuk i strzały kiedy hobbit schylał się po kamień każde obce stworzenie dobrze wiedziało że lepiej zrobi jeśli szybko uskoczy do kryjówki
początkowo

ładnych przedmiotów twarze mieli na ogół bardziej poczciwe niż piękne szerokie jasnookie rumiane o ustach skorych do śmiechu jedzenia i picia toteż śmieli się jedli i pili jak najczęściej i z wielkim zapałem lubili o każdej porze dnia żartować a sześć razy na

wszyscy hobbici mieszkali w norach ziemnych tak przynajmniej powiadają i w tego rodzaju mieszkaniach po dziś dzień czują się najbardziej swojsko z czasem wszakże musieli przyjąć również inne formy budownictwa za życia bilba w shire tylko najbogatsi i najbiedniejsi przestrzegali starego obyczaju biedacy mieszkali w

może sztuki jak woleli go nazywać hobbici wszystko co na ten temat udało się w starożytności wykryć zebrał meriadok brandybuck (późniejszy dziedzic bucklandu) ponieważ zaś i on i tytoń z południowej ćwiartki grają pewną rolę w dalszym opowiadaniu przytoczę tu

zagadek w końcu bilbo zwyciężył co zresztą zawdzięczał bardziej szczęściu (jak się zdawało) niż rozumowi; nie wiedząc bowiem pod koniec gry jaką wymyślić zagadkę a natrafiwszy ręką na znaleziony pierścień wykrzyknął: „co ja mam w kieszeni?” na to oczywiście gollum nie

dzień jeść o ile to było możliwe byli gościnni przepadali za zebraniami towarzyskimi a podarki równie hojnie dawali jak chętnie przyjmowali
nie ulega wątpliwości że mimo późniejszego rozdziału hobbici są spokrewnieni o wiele bliżej z nami niż z elfami a nawet niż z krasnoludami niegdyś mówili ludzkim językiem na swój sposób oczywiście te same rzeczy co my lubili i tych samych nie

znalazł odpowiedzi chociaż żądał prawa do trzykrotnej próby rzeczoznawcy różnią się co prawda w opinii czy ostatnie pytanie bilba można uznać za zagadkę zgodnie z ustalonymi przepisami gry wszyscy wszakże zgadzają się że gollum skoro nie zaprotestował od razu i trzykroć próbował

prymitywnych jamach w prawdziwych norach o jednym oknie lub bez okien w ogóle; zamożni hobbici budowali sobie zbytkowne odmiany tradycyjnych nor nie wszędzie jednak można było znaleźć odpowiedni teren do budowy obszernych rozgałęzionych korytarzy podziemnych (zwanych po hobbicku „smajalami”) w płaskich nizinnych okolicach hobbici których wciąż przybywało zaczęli wznosić domy nad ziemią a nawet w górzystych stronach i w starych

uwagi zamieszczone na wstępie do jego „zielnika shire’u”
„z całą pewnością pisze meriadok brandybuck wolno nam tę sztukę uznać za nasz własny wynalazek kiedy hobbici zaczęli palić fajki nie wiadomo bo z najdawniejszych nawet legend i kronik rodzinnych

cierpieli ale nie sposób stwierdzić dokładnie jakie wiązało ich z nami pokrewieństwo początki hobbitów sięgają w głąb dawnych dni dziś już zamierzchłych i zapomnianych jedynie elfy dotąd przechowują pamięć minionych czasów lecz tradycje te ograniczają się niemal wyłącznie do ich własnej historii w której ludzie rzadko występują o hobbitach zaś wcale nie ma wzmianki mimo to jest rzeczą jasną że hobbici żyli cicho w śródziemiu

przez długie lata zanim inne ludy dowiedziały się o ich istnieniu a że świat bądź co bądź roił się od rozmaitych niezliczonych dziwnych stworzeń mały ludek hobbicki bardzo niewiele znaczył wśród innych za życia wszakże bilba i jego spadkobiercy froda hobbici nagle wbrew swoim życzeniom stali się ważni sławni i zamącili spokój narad mędrców oraz dużych ludzi
te czasy

wynika że już w zamierzchłych czasach zwyczaj był ustalony od wieków mieszkańcy shire’u palili rozmaite zioła jedne gorsze inne lepsze wszystkie jednak świadectwa zgadzają się co do tego że pierwsze prawdziwe ziele fajkowe wyhodował tobold hornblower w swoich ogrodach w longbottom w południowej ćwiartce za panowania isengrima drugiego około roku 1070 ery

wykonaj swój plan ale pamiętaj: wykonaj go w całości! a mam nadzieję że wyjdzie to na dobre i tobie i nam wszystkim
ja też się tego spodziewam a w każdym razie chcę się w czwartek zabawić i spłatać wszystkim figla
ciekaw jestem kto się będzie

trzecia era śródziemia to już dzisiaj odległa przeszłość i wszystkie kraje bardzo się od owej epoki zmieniły niewątpliwie jednak hobbici zamieszkiwali wówczas te same strefy w których dotąd jeszcze żyją: północno-zachodnie kraje starego świata na wschód od morza o pierwotnej ojczyźnie hobbici z epoki bilba nie zachowali żadnych wiadomości

śmiał powiedział gandalf kręcąc głową
zobaczymy rzekł bilbo
nazajutrz znów wozy za wozami zajeżdżały na pagórek doszłoby zapewne do szemrania że bilbo pomija miejscowych kupców ale jeszcze w tym samym tygodniu zaczęły się sypać z bag end zamówienia na wszelkiego rodzaju prowianty oraz przedmioty pierwszej potrzeby lub zbytku jakie tylko można było znaleźć w hobbitonie nad wodą i w okolicy entuzjazm ogarnął

rozpaczliwym położeniu nic o tym gollumowi nie powiedział lecz zażądał zamiast prezentu wskazania drogi z lochów na świat tak przedstawił bilbo tę sprawę w swoich pamiętnikach i nie zmienił zdaje się nic w swojej relacji nawet po radzie u elronda tak też zapisana została owa przygoda w czerwonej księdze i w licznych jej

shire’u po dziś dzień najlepszy krajowy tytoń pochodzi z tej właśnie okolicy a najbardziej lubiane jego odmiany noszą nazwy: liście z longbottom stary toby i gwiazda południa
w jaki sposób stary toby uzyskał tę roślinę nie wiadomo bo umarł nie zwierzywszy nikomu sekretu znał się na ziołach nie był jednak podróżnikiem podobno za młodu bywał często w bree w tej bowiem krainie i za naszych czasów rośnie ona bujnie na południowych stokach

umiłowanie wiedzy (z wyjątkiem badania genealogii) nie było wśród nich zbyt rozpowszechnione lecz kilku hobbitów ze starych rodów studiowało księgi o własnej przeszłości a nawet zbierało u elfów krasnoludów i ludzi zapiski z dawnych lat i dalekich krajów własne hobbickie kroniki nie sięgały w przeszłość prze osiedleniem się w

shire a najstarożytniejsze legendy rzadko mówiły o zdarzeniach sprzed dni wędrówki niemniej jasno wynika z tych legend oraz z zachowanych w języku i obyczaju dowodów że hobbici podobnie jak wiele innych ludów przywędrowali na zachód w zamierzchłych czasach najdawniejsze opowieści pozwalają domyślać

wzgórz hobbici z bree twierdzą że to oni pierwsi palili w fajkach prawdziwe fajkowe ziele co prawda hobbici z bree we wszystkim roszczą sobie prawa do pierwszeństwa przed hobbitami z shire’u nazywając ich kolonistami; w tym wszakże szczególnym przypadku pretensje ich wydają mi się dość uzasadnione niewątpliwie

obywateli którzy skreślali dni w kalendarzu i niecierpliwie wypatrywali listonosza spodziewając się zaproszeń
wkrótce zaproszenia sypnęły się obficie urząd pocztowy w hobbitonie pękał od nich a urząd pocztowy nad wodą tonął w ich powodzi musiano wezwać do pomocy ochotniczych listonoszy nieprzerwany strumień liścików płynął też z powrotem na pagórek niosąc w odpowiedzi setki kurtuazyjnych wariacji na ten sam zawsze

się że w pewnej epoce zamieszkiwali nad górnym biegiem anduiny między wielkim zielonym lasem a górami mglistymi o powodach późniejszej ciężkiej i niebezpiecznej przeprawy przez góry do eriadoru nie wiadomo dziś już nic pewnego źródła hobbickie mówią o rozmnożeniu się tutaj ludzi i o cieniu który padł na lasy i tak je wypełnił ciemnościami że otrzymały nową nazwę mrocznej

odpisach oraz skrótach niektóre wszakże kopie zawierają prawdziwą wersję (podaną jako alternatywę) zaczerpniętą niewątpliwie ze wspomnień froda lub sama ci dwaj hobbici znali bowiem prawdę jakkolwiek niechętnie dementowali słowa zapisane własną ręką starego bilba gandalf jednak od pierwszej chwili nie wierzył w prawdziwość opowiadania bilba i w dalszym ciągu bardzo był ciekawy prawdy o

temat: „dziękuję najuprzejmiej stawię się niezawodnie”
na bramie bag end ukazało się ogłoszenie: „wstęp wyłącznie dla interesantów w sprawie urodzinowego przyjęcia” ale nawet osoby powołujące się na rzeczywisty lub rzekomy interes w sprawie przyjęcia nie zawsze wpuszczano do wnętrza bilbo

puszczy
jeszcze przed przekroczeniem gór hobbici podzielili się na trzy szczepy różniące się dość znacznie między sobą: hartfootów stoorów i fallohidów hartfootowie mieli skórę bardziej smagłą byli niżsi i drobniejsi nie nosili bród ani butów; dłonie i stopy mieli kształtne i zręczne; osiedlali się najchętniej w górach i na stokach pagórków stoorowie bardziej masywni i cięższej budowy ręce i stopy mieli większe a lubili szczególnie równiny

był zajęty: pisał zaproszenia odnotowywał odpowiedzi pakował prezenty i w sekrecie czynił pewne osobiste przygotowania od dnia przybycia gandalfa nikt pana bagginsa nie widywał pewnego ranka hobbici zbudziwszy się ujrzeli na rozległym polu paliki i rozsnute sznury: tu miały stanąć namioty i altany w nasypie oddzielającym posiadłość bilba od drogi przekopano dogodne wejście i

oraz brzegi rzek fallohidzi o jaśniejszej cerze i owłosieniu byli wyżsi i smuklejsi od innych hobbitów a kochali się w drzewach i lasach
hartfootowie mieli ongi wiele do czynienia z krasnoludami i długi czas przeżyli u podnóży gór wcześnie wywędrowali na zachód rozpraszając się po całym eriadorze aż po wichrowy czub gdy dwa pozostałe szczepy jeszcze zamieszkiwały dzikie

pierścieniu wielekroć brał bilba na spytki co nawet na czas jakiś ochłodziło między nimi przyjacielskie stosunki aż w końcu wydobył prawdziwą historię czarodziej przywiązywał wielką wagę do prawdy nie powiedział tego hobbitowi lecz niemałą wagę przywiązywał również do

zbudowano szerokie schody pod wysoką białą bramą trzy rodziny hobbickie z bagshot row uliczki przytykającej do terenu zabawy żywo interesowały się tymi robotami a wszyscy im zazdrościli staruszek gamgee już nawet nie udawał że pracuje w swoim ogródku
zaczęły się pojawiać namioty jedna altana większa od innych tak była

obszerna że całe drzewo rosnące pośrodku pola zmieściło się w niej i sterczało dumnie nad głównym stołem na gałęziach rozwieszono lampiony ale najbardziej obiecująco (dla hobbitów) wyglądała olbrzymia polowa kuchnia urządzona w północnym kącie terenu istna armia kucharzy zwołanych z wszystkich gospód i restauracji w promieniu kilku mil przybyła na pomoc krasnoludom oraz innym niezwykłym gościom kwaterującym

kraje hartfootów uznać można za najbardziej typowych przedstawicieli hobbitów a także za najliczniejszych bardziej niż inni skłaniali się do życia osiadłego nie lubili się przenosić z miejsca na miejsce i najdłużej zachowali obyczaj przodków

w bag end ogólne podniecenie doszło do szczytu
nagle niebo się zachmurzyło a stało się to w środę w wigilię przyjęcia zaniepokojono się okropnie wreszcie zaświtał czwartek dwudziesty drugi września słońce wstało chmury się rozpierzchły wciągnięto flagi na maszty i zaczęła się zabawa
bilbo nazwał to

„przyjęciem” naprawdę jednak była to jedna wielka zabawa złożona z mnóstwa rozmaitych zabaw właściwie zaproszony został kto żyw w okolicy paru hobbitów pominiętych przypadkowo i tak przyszło więc można ich nie odliczać zaproszono też wiele osób z dalszych stron kraju a kilka nawet z zagranicy bilbo osobiście witał gości

(przewidzianych i dodatkowych) przy nowej białej bramie wręczał podarki wszystkim oraz wielu innym to znaczy tym którzy wymknąwszy się furtką od tyłu po raz drugi zgłaszali się u białej bramy hobbici w dzień własnych urodzin zawsze rozdają znajomym

prezenty zwykle są to niekosztowne drobiazgi i nie w takiej obfitości jak na przyjęciu u bilba; zwyczaj wcale niezły na przykład w hobbitonie i nad wodą co dzień jak rok okrągły przypadały czyjeś urodziny więc każdy hobbit w tej okolicy miał szansę otrzymać co najmniej jeden prezent tygodniowo ale nikt z tego powodu nie narzekał w tym przypadku prezenty

okazały się wspanialsze niż zazwyczaj hobbickie dzieci tak się cieszyły że na chwilę zapomniały niemal o jedzeniu w życiu nie widziały podobnych zabawek bo wszystkie były piękne a niektóre bez wątpienia czarodziejskie większość

ich rzeczywiście zamówił bilbo na rok naprzód i sprowadził z daleka spod góry i z dali oryginalne wyroby rąk krasnoludzkich kiedy już wszyscy goście przywitali się z gospodarzem i znaleźli się na jego terenie za bramą rozpoczęły się śpiewy tańce muzyka gry towarzyskie no i oczywiście

faktu że zacny bilbo wbrew swoim zwyczajom od razu nie wyznał mu prawdy i bardzo był tym zaniepokojony; a jednak pomysł „prezentu” nie wykluł się w głowie bilba z niczego bilbo później zwierzył się gandalfowi że tę myśl nasunęły mu słowa golluma podsłuchane w tunelu gollum rzeczywiście nieraz nazywał wtedy pierścień urodzinowym prezentem to wszakże wydało się czarodziejowi dziwne i podejrzane lecz nie

wykrył całej prawdy w owym czasie ani przez wiele lat później jak się dowiecie dalej z tej książki
o późniejszych przygodach bilba niewiele mam tu do opowiedzenia z pomocą pierścienia hobbit wymknął się straży orków u bramy i odnalazł przyjaciół wiele razy podczas wyprawy użył pierścienia najczęściej po to żeby ratować towarzyszy; mimo to jak mógł najdłużej zachował go przed nimi w tajemnicy po powrocie do domu nigdy o pierścieniu nie

jedzenie i picie oficjalnie podawano trzy posiłki: lunch podwieczorek i obiad czyli kolację w rzeczywistości lunch i podwieczorek wyróżniały się tym że w ich porze całe towarzystwo zasiadało i jadło razem; między lunchem a podwieczorkiem natomiast oraz przedtem i potem każdy jadł z osobna;

trwało to od jedenastej przed południem do pół do siódmej po południu wtedy bowiem wystrzelił pierwszy fajerwerk fajerwerki były dziełem gandalfa nie tylko je tutaj przywiózł lecz także sam wymyślił i zmajstrował a najbardziej kunsztowne osobiście puszczał
nie

brakowało wszakże mnóstwa pospolitszych rac bombek młynków iskrzących żyrandoli świec krasnoludzkich elfowych ogniotrysków goblinowych pukawek i brylantowych błyskawic wszystkie były wspaniałe gandalf z wiekiem coraz bardziej doskonalił się w swojej sztuce
były rakiety wzbijające się jak chmara roziskrzonych ptaków z miłym świergotem były zielone drzewa którym słupy czarnego dymu zastępowały pień liście rozwijały się nagle jakby w

wspominał nikomu z wyjątkiem gandalfa i froda toteż żywa dusza w shire nie domyślała się że skarb ten jest w posiadaniu bilba tak przynajmniej on sam sądził sprawozdanie w wyprawy które potem spisał pokazał jedynie frodowi
miecz swój

żądło powiesił bilbo nad kominkiem a zbroję cudownej roboty dar krasnoludów wybrany ze skarbca odbitego smokowi ofiarował do muzeum do domu mathom w michel delving przechował jednak w jednej z szaf swojej nory w bag end stary płaszcz i kaptur które

błyskawicznym wybuchu wiosny ze świecących gałęzi płomienne kwiaty sypały się na tłum zdumionych hobbitów i w ostatniej sekundzie gdy już zdawało się że musną podniesione twarze znikały w obłoku słodkiego zapachu były fontanny motyli które migocąc

wyfruwały z korony drzew były kolumny różnobarwnych płomieni które w górze zamieniały się w lecące orły żeglujące statki lub ciągnące kluczem łabędzie; były czerwone błyskawice i ulewy złotego deszczu; był las srebrnych włóczni które znienacka wystrzeliły z

w jak najgorszym guście i że gościom należy się jeszcze trochę jedzenia i picia by mogli przyjść do siebie po doznanym przykrym wstrząsie „on ma bzika zawsze to mówiłem” tak zapewne brzmiała najczęściej powtarzana uwaga nawet tukowie (z nielicznymi wyjątkami) uważali że bilbo zachował się głupio w pierwszej chwili większość towarzystwa była

krzykiem w niebo jak armia do ataku a spadły potem do rzeki z sykiem niby setki gorących węży była wreszcie ostatnia niespodzianka na cześć bilba i ta najbardziej zadziwiła hobbitów zgodnie z zamierzeniem gandalfa światła zgasły wzbił się olbrzymi kłąb dymu dym przybrał kształt odległej góry a szczyt jej zaczął się żarzyć po czym wykwitły z niego zielone i szkarłatne płomienie wyfrunął spośród nich czerwonozłocisty smok nie dorastał

do mnie
tak tak odparł gandalf nie widzę powodu do gniewu
twoja wina że mnie rozgniewałeś rzekł bilbo pierścień jest mój powiadam mój własny to mój skarb tak mój skarb
oblicze czarodzieja pozostało skupione i poważne tylko błysk w głębi oczu zdradzał zdziwienie a nawet przestrach
ktoś go już tak nazywał powiedział ktoś inny nie ty
ale teraz ja go tak nazwałem czy mi nie

przeświadczona że zniknięcie gospodarza jest tylko niemądrym żartem
ale stary rory brandybuck żywił co do tego pewne wątpliwości ani podeszły wiek ani potężny obiad nie zaćmił jego umysłu toteż rory rzekł do swojej synowej esmeraldy:
coś mi się w tej historii nie podoba myślę że ten wariat baggins znów wyruszył w świat stary a głupi ale czemuż mielibyśmy się tym przejmować nie

nosił podczas wyprawy a pierścień bezpiecznie umocowany na pięknym łańcuszku miał stale w kieszeni
powrócił do domu w bag end 22 czerwca roku 1342 (ery shire’u) w wieku lat pięćdziesięciu dwóch nic godnego uwagi nie zdarzyło się w kraju aż do czasu gdy pan baggins rozpoczął przygotowania do uroczystego obchodu swoich sto jedenastych urodzin i w tym momencie zaczyna się nasza opowieść
nota do prologu
hobbici odegrali tak ważną

zabrał przecież z sobą piwniczki i głośno zwrócił się do froda żeby kazał napełnić kielichy winem spośród wszystkich obecnych jeden tylko frodo nie wymówił dotąd ani słowa jakiś czas siedział w milczeniu obok pustego krzesła bilba i nie odpowiadał na uwagi i pytania gości chociaż był z góry w

wolno? nawet jeśli gollum kiedyś mówił tak samo teraz pierścień jest mój nie golluma i powiadam ci że mój zostanie
gandalf wstał twarz miał surową
będziesz głupcem jeśli go zatrzymasz bilbo rzekł z każdym słowem które wypowiadasz jaśniej to widzę pierścień już ma o wiele za potężną władzę nad tobą porzuć go! a wtedy sam możesz iść w świat i

wprawdzie rzeczywistych rozmiarów smauga ale wydawał się straszliwie wielki ogień ział z paszczy ślepia błyskały ku ziemi; z hukiem i świstem zatoczył trzykroć koło nad głowami widzów wszyscy naraz kucnęli a ten i ów padł nawet plackiem smok przemknął niby pociąg pospieszny wywinął kozła z ogłuszającym trzaskiem i pękł nad wodą
to hasło do kolacji powiedział bilbo natychmiast rozwiał się przykry

nastrój i strach skuleni hobbici zerwali się na równe nogi każdy dostał wyśmienitą kolację a wybrańcy zostali zaproszeni na specjalny rodzinny obiad podany w największej altanie tej w której rosło drzewo liczbę zaproszonych gości ograniczono do dwunastu tuzinów (hobbici taką ilość nazywają grosem ale

cały projekt wtajemniczony figiel ubawił go oczywiście z trudem powstrzymał się od śmiechu na widok oburzenia zaskoczonych hobbitów jednocześnie wszakże ogarnęło go głębokie wzruszenie nagle uświadomił sobie jak bardzo kocha starego wuja reszta gości dalej jadła piła i rozprawiała o przeszłych i teraźniejszych dziwactwach bilba bagginsa tylko bagginsowie z

nie bardzo wypadało używać tego określenia do osób; gości dobrano spośród wszystkich rodzin spokrewnionych z obu solenizantami dołączając kilku serdecznych chociaż nie spowinowaconych przyjaciół (jak na przykład gandalf) przyjęto także do wybranego grona wielu młodych hobbitów za pozwoleniem ich rodziców; hobbici

będziesz wolny
zrobię co zechcę z uporem powiedział bilbo
spokojnie spokojnie hobbicie kochany rzekł gandalf przez całe długie życie byliśmy przyjaciółmi i zawdzięczasz mi coś niecoś posłuchaj mnie dotrzymaj obietnicy wyrzeknij się pierścienia
przyznaj się że sam chcesz go

sackville wynieśli się zagniewani frodo nie chciał już dłużej brać udziału w zabawie kazał podać wino wstał i wychylił swój kielich za zdrowie bilba w milczeniu po czym wymknął się chyłkiem z altany
wracając do samego bilba trzeba powiedzieć że już podczas wygłaszania przemowy dotykał ukrytego w kieszeni złotego

pierścienia magicznego pierścienia który przechowywał w tajemnicy przez tyle lat zeskakując z krzesła wsunął pierścień na palec i od tej chwili żaden hobbit nie zobaczył już bilba bagginsa w hobbitonie
bilbo pobiegł żywo do swojej norki chwilę przystanął pod jej drzwiami nasłuchując wrzawy w altanie i wesołego gwaru w całym parku potem wszedł do domu zdjął

mieć! krzyknął bilbo ale nie dostaniesz nie oddam nikomu mojego skarbu powiedziałem! i rękę położył na głowicy mieczyka
gandalfowi płomień strzelił z oczu
jeszcze chwila a z kolei ja się rozgniewam rzekł jeżeli powtórzysz to raz jeszcze na pewno się rozgniewam a

nie skądinąd lecz z bree sztuka palenia prawdziwego fajkowego ziela rozpowszechniła się w ostatnim stuleciu między krasnoludami i takimi istotami jak strażnicy czarodzieje różni wędrowcy bo ruch jest niemały przez ten kraj który był z dawna węzłem wielu szlaków tak więc za kolebkę i ośrodek sztuki fajkowej uznać można starą gospodę w bree „pod rozbrykanym kucykiem” w której od

są pobłażliwi pod tym względem dla swoich dzieci i chętnie pozwalają im wieczorem dłużej się bawić zwłaszcza gdy zdarza się sposobność bezpłatnej kolacji hodowla młodych hobbitów wymaga wielkiej ilości paszy
było mnóstwo bagginsów i boffinów a także wielu tuków i brandybucków; nie brakowało rozmaitych grubbów (krewnych ze strony matki

odświętny strój złożył i zawinął w bibułkę swoją haftowaną srebrem kamizelkę i schował ją do szafy szybko wciągnął jakieś stare liche ubranie i przepasał się wytartym skórzanym pasem u pasa zawiesił krótki mieczyk w zniszczonej pochwie z czarnej skóry z zamkniętej szuflady pachnącej trutką na mole wydobył stary płaszcz i kaptur przechowywał je pod kluczem jak rzeczy drogocenne lecz były zniszczone i wyłatane zapewne ongi

wtedy zobaczysz gandalfa szarego bez płaszcza
zrobił krok w stronę hobbita i zdawało się że urósł groźnie; jego cień wypełnił cały pokoik bilbo cofnął się pod ścianę; dyszał ciężko a rękę zaciskał kurczowo w kieszeni stali twarzą w twarz naprzeciw siebie cisz zaległa taka że aż w uszach dzwoniło oczy gandalfa niewzruszenie tkwiły w oczach hobbita pięści bilba zaczęły się z wolna otwierać drżał na całym

ciemnozielone teraz tak spłowiałe że nikt by nie odgadł ich pierwotnego koloru były też trochę na hobbita za duże potem bilbo poszedł do swojego gabinetu i wyjął z wielkiej kasy pancernej tłumoczek owinięty starym suknem oraz oprawny w skórę rękopis i dużą wypchaną kopertę rękopis i

ciele
nie rozumiem co się z tobą stało gandalfie powiedział nigdy taki dawniej nie bywałeś o co ci chodzi? mój pierścień czy nie mój? przecież ja go znalazłem a gollum zabiłby mnie gdybym wtedy pierścienia przy sobie nie

niepamiętnych czasów gospodarzyła rodzina butterburów
mimo to poczynione przeze mnie podczas wielu wypraw na południe obserwacje przekonały mnie że ojczyzną ziela fajkowego nie jest nasza część świata lecz że przywędrowało ono do nas z doliny anduiny tam zaś jak przypuszczam przywieźli je zza morza ludzie z westernesse rośnie ono obficie w gondorze jest tam bujniejsze i

tłumoczek wcisnął na wierzch ciężkiego worka który stał w kącie niemal całkowicie już wypełniony złoty pierścień razem z pięknym łańcuszkiem wsunął do koperty zapieczętował ją i zaadresował do froda kopertę najpierw umieścił na gzymsie kominka lecz po chwili nagle zdjął ją stamtąd i schował do kieszeni w tym właśnie momencie drzwi się otworzyły i szybkim krokiem wpadł gandalf
a więc jesteś rzekł bilbo zastanawiałem się

czy przyjdziesz
rad jestem że cię zastałem widzialnego odparł czarodziej siadając w fotelu chciałem cię przyłapać i zamienić z tobą jeszcze kilka słów na pożegnanie pewnie się cieszysz że wszystko udało się tak wspaniale i zgodnie z twoim planem?
owszem cieszę się powiedział bilbo

zatrzymał nie jestem złodziejem chociaż on tak mnie nazwał
ja cię nie nazwałem tak nigdy odparł gandalf i sam też nie jestem złodziejem nie usiłuję ci odebrać pierścienia chcę ci pomóc dobrze by było gdybyś mi zaufał jak dawniej ufałeś
odwrócił głowę i cień się rozwiał zdawało się że czarodziej znów zmalał i stał się z powrotem siwym staruszkiem zgarbionym i strapionym
bilbo przetarł dłonią oczy
przepraszam rzekł coś dziwnego działo się ze

rolę w wielkich wydarzeniach które pod koniec trzeciej ery zostały uwieńczone wcieleniem shire’u do zjednoczonego na nowo królestwa że rozbudziło to wśród nich powszechne zainteresowanie dla własnej historii; wiele tradycji przekazywanych przedtem tylko ustnie zebrano podówczas i spisano członkowie co znakomitszych rodów powiązanych również ze sprawami całego królestwa studiowali też jego najdawniejsze dzieje i legendy w

jakkolwiek ta błyskawica była niespodzianką i zaskoczyła mnie a jeszcze bardziej oczywiście resztę towarzystwa to był twój własny mały dodatek prawda?
tak mądrze zrobiłeś zachowując swój pierścień przez wszystkie te lata w tajemnicy toteż sądziłem że trzeba gościom dać coś co w inny sposób

mną a przecież naprawdę odetchnąłbym gdybym się pozbył kłopotów z pierścieniem ostatnio coraz natrętniej narzucał się moim myślom czasami miałem wrażenie że to jest czyjeś oko wpatrzone we mnie i wiesz wciąż mam ochotę włożyć go na palec i zniknąć albo też niepokoję się czy nic się z nim złego nie

wyższe niż na północy gdzie nigdy nie pleni się dziko i gdzie udaje się tylko w zacisznych zakątkach jak właśnie w longbottom w gondorze ludzie zwą je pachnącą psianką i cenią jedynie za woń i piękne kwiaty stamtąd to ziele przewożono zieloną ścieżką dalej w ciągu długich stuleci dzielących nasze czasy od wyprawy elendila lecz dunedainowie z gondoru

pozornie wyjaśni im twoje nagłe zniknięcie
i co popsuje efekt mojego figla zawsze lubisz wtrącić swoje trzy grosze gandalfie! zaśmiał się bilbo ale pewnie miałeś rację jak zwykle
miewam zwykle rację jeśli jestem dobrze poinformowany co do tej jednak sprawy mam pewne wątpliwości doszliśmy w niej do ostatniego punktu spłatałeś figla jak chciałeś przestraszyłeś i obraziłeś

również przyznają że to hobbici pierwsi użyli ziela do fajek nawet żaden z czarodziejów nie wpadł wcześniej na ten pomysł jeden wszakże czarodziej którego znałem osobiście z dawna tej sztuki się nauczył i doszedł w niej do wielkiej wprawy jak zresztą we wszystkim czym się zechciał bawić”
3 o ustroju shire’u
shire dzielił się na cztery części na ćwiartki o

większość swojej rodziny dostarczyłeś wszystkim mieszkańcom shire’u tematu do gadania przez dziewięć a może przez dziewięćdziesiąt dziewięć dni czy zamierzasz zrobić coś więcej?
tak czuję potrzebę wakacji i to bardzo długich wakacji zresztą już ci o tym mówiłem może będą to wakacje bezterminowe: nie myślę żebym tu kiedykolwiek

stało i wyciągam go z ukrycia żeby sprawdzić próbowałem go zamknąć pod kluczem ale denerwuję się okropnie jeśli go nie mam przy sobie w kieszeni nie mam pojęcia dlaczego a teraz nie jestem zdolny jak widać do decyzji
więc polegaj na mojej odparł gandalf jest niewzruszona odejdź stąd a pierścień zostaw

wyrzeknij się go oddaj frodowi a już ja twego siostrzeńca będę pilnował
bilbo stał chwilę w napięciu i rozterce wreszcie westchnął
dobrze powiedział z wysiłkiem tak zrobię wzruszył ramionami i uśmiechnął się trochę żałośnie przecież w gruncie rzeczy po to urządzałem tę całą urodzinową zabawę żeby rozdać mnóstwo prezentów i w ten sposób jakoś

miał wrócić prawdę rzekłszy nie zamierzam wracać w tym przewidywaniu rozporządziłem wszystkimi swoimi sprawami jestem już stary gandalfie nie wyglądam na to ale czuję w głębi serca że się postarzałem „dobrze się trzyma!” powiadają a tymczasem ja mam wrażenie że cały ścieniałem że jestem jakby rozciągnięty nie wiem czy rozumiesz co mam na

myśli: jak masło rozsmarowane na zbyt wielkiej kromce chleba coś tu jest nie w porządku potrzebuję odmiany czy może czegoś innego w tym rodzaju
gandalf z ciekawością i uwagą przyglądał się hobbitowi
rzeczywiście coś tu jest jak mi się zdaje nie w porządku rzekł z namysłem tak w gruncie rzeczy uważam twój plan za najlepsze wyjście
no ja w każdym razie powziąłem już decyzję chcę znów zobaczyć góry gandalfie góry! a

sobie ułatwić podarowanie także tego pierścienia okazało się że to niewiele pomogło ale szkoda żeby wszystkie te przygotowania poszły na marne mój figiel spaliłby na panewce
tak pozbawiłbyś całe przedsięwzięcie jedynego sensu jaki w nim upatrywałem rzekł

gandalf
więc zgoda powiedział bilbo frodo dostanie pierścień razem z resztą majątku odetchnął głęboko a teraz muszę już iść bo mnie gotów ktoś tutaj przyłapać pożegnałem się nie zniósłbym tej sceny po raz wtóry
chwycił worek i ruszył ku drzwiom
masz pierścień w kieszeni zauważył czarodziej
no mam!

potem chcę znaleźć jakieś miejsce gdzie mógłbym odpocząć odpocząć w spokoju i w ciszy z dala od tłumu krewniaków węszących dokoła mnie bezpieczny od nieustannej procesji gości urywających dzwonek u moich drzwi może znajdę miejsce gdzie będę mógł skończyć swoją książkę wymyśliłem już dla niej piękne zakończenie: „i odtąd żył szczęśliwy aż

krzyknął bilbo pierścień testament i mnóstwo innych dokumentów lepiej weź to wszystko i doręcz w moim imieniu tak będzie bezpieczniej
nie nie oddawaj mi pierścienia rzekł gandalf połóż go na kominku tam będzie leżał bezpiecznie póki nie nadejdzie frodo zaczekam tu na niego
bilbo wyjął

z kieszeni kopertę ale kiedy ją kładł na parapecie obok zegara ręka mu drgnęła i cała paczuszka spadła na podłogę nim bilbo się schylił czarodziej go uprzedził chwycił kopertę i umieścił na kominku znów skurcz gniewu przemknął po twarzy hobbita nagle jednak bilbo rozpogodził się odetchnął z ulgą i wybuchnął śmiechem
no stało się! rzekł a teraz w drogę!
wyszli razem do sieni bilbo wziął ze

po kres swoich dni”
gandalf roześmiał się
miejmy nadzieję że będziesz żył naprawdę szczęśliwy jakkolwiek jednak zakończysz tę książkę nikt przecież jej nie przeczyta
może ktoś przeczyta kiedyś po latach frodo czytał początek tyle ile zdążyłem napisać będziesz miał oko na froda prawda?
nawet parę oczu w miarę

możności
on by poszedł oczywiście za mną gdybym go o to poprosił nawet sam się z tym ofiarował kiedyś na krótko przed urodzinowym przyjęciem ale w głębi serca nie pragnie tego jeszcze nie ja chcę przed śmiercią zobaczyć znowu tamte pustkowia i góry ale frodo wciąż jeszcze kocha shire tutejsze lasy pola i rzeczki będzie mu tu chyba dobrze zostawiam mu

wszystko prócz kilku drobiazgów mam nadzieję że będzie szczęśliwy kiedy się oswoi z samodzielnością czas żeby sam sobie był panem
zostawiasz wszystko? spytał gandalf pierścień także? zgodziłeś się go zostawić pamiętasz?
no cóż hm chyba tak wyjąkał bilbo
gdzież on jest?
w kopercie jeśli koniecznie chcesz wiedzieć odparł bilbo

zniecierpliwiony tam na kominku nie! w mojej kieszeni! wahał się chwilę czy to nie dziwne? szepnął sam do siebie ale właściwie czemu by nie? czemuż nie miałbym go zatrzymać?
gandalf znów przyjrzał się hobbitowi bardzo uważnie i błysk zapalił się w jego oczach
wiesz bilbo powiedział łagodnie

ja bym radził zostawić go tutaj czy nie masz ochoty?
no mam i nie mam teraz kiedy przyszła ta chwila przykro mi się z nim rozstać muszę to wyznać zresztą nie bardzo rozumiem dlaczego powinienem to zrobić dlaczego ty mnie na to namawiasz? zapytał a głos zmienił mu się jakoś dziwnie zabrzmiał ostro jakby podejrzliwie i gniewnie stale mnie nudzisz o ten pierścień chociaż nigdy nie wymawiasz mi innych rzeczy które przywiozłem z wyprawy

musiałem cię nudzić rzekł gandalf chciałem znać całą prawdę to bardzo ważne magiczne pierścienie są no po prostu: magiczne; a przy tym osobliwe i bardzo interesujące można by powiedzieć że twój pierścień interesował mnie jako zawodowca

interesuje mnie nadal chciałbym wiedzieć gdzie się znajdzie kiedy ty ruszysz na wędrówkę myślę też że już dość długo miałeś go w swoim posiadaniu jeżeli się nie mylę nie będzie ci już więcej potrzebny
bilbo poczerwieniał i gniew błysnął w jego oczach łagodna twarz przybrała nagle srogi wyraz
dlaczego nie? krzyknął i co ci do tego? czemu to chcesz koniecznie wiedzieć co robię z moją własnością? to mój pierścień znalazłem go sam należy

>>214799228
miłego odpoczynku

>>214800782
dziękuję

>>214800782
>>214800816
what's going on with /polska/
why is this guy spamming every single thread

znudził mi sie warband żbsz
włączyłem morrowinda pochodziłem bez celu i wyłączyłem

>>214800884
he's a seething tranny

>>214800884
xhe's mad about anime

>>214800947
is it possible to drive him away or will he just keep doing this

początkach czwartej ery było już w shire kilka bibliotek gdzie gromadzono liczne książki historyczne i kroniki
najbogatsze takie zbiory znajdowały się pod wieżami w wielkich smajalach i w brandy hall ta relacja o zdarzeniach z końca trzeciej ery opiera się głownie na czerwonej księdze marchii zachodniej tytuł tej księgi stanowiącej główne źródło dla kronikarza wojny o pierścień pochodzi

stąd że ją przechowywano przez długi czas pod wieżami w siedzibie fairnbairnów strażników zachodniej marchii pierwotnie były to osobiste pamiętniki bilba zabrane przez niego do rivendell frodo przywiózł je do shire’u wraz z mnóstwem luźnych kartek i zapisków w latach 1420-1421 (ery shire’u) wypełnił prawie wszystkie nie zapisane

>>214800984
filter him and wait until he joins the 41%

jeszcze stronice własną relacją z wojny razem z tymi pamiętnikami przechowywane były prawdopodobnie we wspólnej szkarłatnej tece trzy grube tomy oprawne w czerwoną skórę ofiarowane przez bilba frodowi jako pożegnalny prezent do tych czterech tomów dołączono

w marchii zachodniej piąty zawierający komentarze genealogie i różne inne materiały dotyczące hobbitów którzy należeli do drużyny pierścienia
oryginał czerwonej księgi nie zachował się lecz na szczęście sporządzono wiele jego kopii szczególnie pierwszego tomu na użytek potomstwa dzieci

imć samwise’a gamgee najbardziej interesująca kopia ma jednak inną historię przechowywano ją w wielkich samajalach lecz przepisana została w gondorze zapewne na polecenie prawnuka peregrina a ukończono te pracę w roku 1592 według kalendarza shire’u (172 czwartej ery) skryba załączył następującą adnotację: findegil pisarz królewski prace tę ukończył w 172 roku czwartej ery jest to dokładna kopia księgi thana z minas tirith ta zaś była

sporządzoną na rozkaz króla elessara kopią czerwonej księgi z periannów ofiarowaną królowi przez peregrina po jego powrocie do gondoru w 64 roku czwartej ery tak więc była to najwcześniejsza z kopii czerwonej księgi i zawierała wiele fragmentów później pominiętych lub zagubionych w minas tirith wprowadzono do tekstu liczne adnotacje i poprawiono błędy zwłaszcza w imionach

jestem na firefoxie bo musze , nie wiem czy to wazne

>>214801426
w życiu nic nie jest ważne

>>214801426
a czemu musisz?

>>214801426
czemu >musisz to sobie robić?

dropnąłem państwo tuż przed tym jak platon zaczyna pisać o tym swoim pierdolonym świecie idei
dobrze, że wróciłem do tego

dlaczego nie minilauta?

>>214801560
ja to czytałem jakoś w gimbazie chyba i nic prawie z tego nie pamiętam nawet

na świecie potęga wie wszystko o pierścieniach i o ich wpływie nie ma zaś o ile mi wiadomo na całym świecie potęgi która by wiedziała wszystko o hobbitach pośród mędrców tylko ja badam sprawy hobbitów: to skromna gałąź wiedzy lecz pełna niespodzianek hobbici są miękcy jak masło a przecież stają się czasem twardzi jak korzenie starego drzewa myślę że niektórzy z nich potrafią opierać się władzy

pierścienia znacznie dłużej niż przypuszcza wielu mędrców toteż moim zdaniem nie ma powodu martwić się o bilba oczywiście miał ten pierścień przez długie lata i używał go będzie więc pewnie trzeba czekać dość długo nim otrząśnie się

całkowicie z jego wpływu to znaczy nim będzie mógł bez niebezpieczeństwa znów go zobaczyć ale poza tym może żyć szczęśliwie przez wiele jeszcze lat po prostu będzie wciąż takim samym hobbitem jak w chwili rozstania z pierścieniem bo wyrzekł się go w końcu z własnej woli: to bardzo ważne nie o bilba już się

przestałem martwić odkąd wyzbył się pierścienia to za ciebie czuję się teraz odpowiedzialny od tamtego wieczora gdy bilbo odszedł z głęboką troską myślę o tobie i o wszystkich uroczych niemądrych bezradnych hobbitach bolesny by to był cios dla świata gdyby ciemne moce zawładnęły shire’em; gdyby poczciwi weseli głupi bolgerowie hornblowerowie boffinowie bracegirdle’owie i wszyscy inni nie mówiąc już o śmiesznych bagginsach

popadli w niewolę
frodo zadrżał
dlaczego miałoby to nas spotkać? spytał czy on by chciał takich niewolników?
jeśli chcesz wiedzieć prawdę odparł gandalf myślę że jak dotąd zauważ: jak dotąd! wcale nie spostrzegł istnienia hobbitów powinniście się z tego cieszyć ale era bezpieczeństwa dla was się skończyła on was nie potrzebuje ma dość sług i to bardziej

>>214801615
będę tam doomerpostował, żeby zasiedlić nitkę

podporządkował sobie; zawładnął także tymi spośród siedmiu które nie zostały zniszczone trzy jeszcze są w ukryciu lecz o nie się nie kłopocze pożąda tylko tego jedynego bo to jego dzieło i jego własność bo w niego przelał znaczną część swojej dawnej potęgi żeby dzięki niemu panować nad pozostałymi jeżeli odzyska ten jedyny będzie miał na swoje rozkazy wszystkie gdziekolwiek się znajdują nawet

użytecznych lecz już teraz o was nie zapomni wolałby widzieć hobbitów w nieszczęściu i pod jarzmem niż szczęśliwych i wolnych pamiętaj że istnieje na świecie złośliwość i zemsta
zemsta? rzekł frodo za co? wciąż jeszcze nie rozumiem co to ma wspólnego z bilbem ze mną i z naszym pierścieniem
bardzo dużo odparł gandalf nie wiesz dotychczas nic o najistotniejszym niebezpieczeństwie ale się dowiesz ja sam nie byłem jeszcze

te trzy ukryte i pozna wszystko co dzięki nim zdziałano; sauron będzie wtedy potężniejszy niż kiedykolwiek
i na tym mój frodo polega okropność naszego losu on myślał że jedyny pierścień przepadł że elfy go zniszczyły co powinny były zrobić teraz wszakże już wie że ów pierścień nie przepadł że go ktoś znalazł więc szuka szuka na tym poszukiwaniu skupił cały umysł to jego wielka nadzieja a nasza wielka trwoga
czemuż czemuż

tego pewien kiedy odwiedzałem twój dom poprzednim razem dziś jednak pora bym ci wszystko powiedział daj mi na chwilę pierścień
frodo wyciągnął pierścień z kieszeni spodni gdzie spoczywał umocowany na łańcuszku zwisającym od pasa odpiął go i

nie zniszczono tego pierścienia! wykrzyknął frodo i jak to się stało że nieprzyjaciel chociaż tak silny chociaż tak ten swój skarb cenił utracił go niegdyś? mówiąc to zaciskał w ręku pierścień jakby już widział sięgające po niego czarne szpony
odebrano mu pierścień rzekł gandalf dawnymi czasy elfy były silniejsze i stawiały mu opór; ludzie wówczas także nie wszyscy stronili od elfów ludzie z westernesse pomogli elfom warto

przypomnieć ten rozdział prastarej historii wtedy bowiem także panował smutek i gromadziły się ciemne chmury lecz było również i wiele męstwa i szlachetnych czynów które nie poszły całkiem na marne może kiedyś opowiem ci to wszystko a może usłyszysz o tych dziejach od kogoś kto je najlepiej zna
tymczasem najważniejsze jest żebyś dowiedział się jakim sposobem pierścień

powolnym gestem podał gandalfowi pierścień nagle zaciążył mu na dłoni jakby nie życzył sobie dotknięcia czarodzieja a może to frodo wzdragał się powierzyć go staremu przyjacielowi? czarodziej podniósł klejnot w palcach obrączka była z czystego szlachetnego złota
czy dostrzegłeś na nim jakiś znak? spytał

do ciebie trafił a że to dostatecznie długa historia o innych sprawach nie będę ci mówił więcej to król elfów gil-galad i elendil z westernesse powalili saurona chociaż obaj przypłacili zwycięstwo życiem; isildur syn elendila odciął z ręki saurona pierścień i zabrał go sobie duch pokonanego saurona uleciał i krył się przez wiele lat dopóki

znowu nie przybrał nowej postaci w mrocznej puszczy
pierścień wszakże zginął utonął w wielkiej rzece zwanej anduiną i zniknął isildur bowiem maszerując na północ wschodnim brzegiem rzeki wpadł opodal pól gladden w zasadzkę orków którzy wycięli całe niemal jego wojsko w pień isildur

nie rzekł frodo nic nie ma gładkie złoto nie znać na nim żadnej rysy ani śladów czasu
a więc patrz!
ku zdumieniu i rozpaczy froda czarodziej nagle cisnął pierścień w żar zgromadzony w kącie kominka frodo krzyknął i chwycił szczypce ale gandalf go powstrzymał
czekaj! rzucił tonem rozkazu i spod krzaczastych brwi żywo spojrzał na froda
pozornie pierścień

skoczył do wody ale pierścień zsunął mu się z palca orkowie zobaczyli płynącego rycerza i zabili go strzałami z łuków
gandalf przerwał na chwilę
tam w czarnych głębiach pośród pól gladden podjął znowu czarodziej pierścień przepadł zginął z pamięci i legend nawet te ułamki jego historii które ci opowiadałem mało kto zna a rada mędrców nic więcej odkryć nie mogła ale ja teraz znam wreszcie dalszy ciąg

opowieści
znacznie później lecz w bardzo odległych od nas czasach żył na brzegach wielkiej rzeki na pograniczu dzikich krajów pewien ludek o zręcznych rękach i zwinnych nogach sądzę że było to plemię z rasy hobbitów pokrewne praszczurom stoorów lubiło bowiem rzekę chętnie

się nie zmienił po jakimś czasie gandalf wstał zamknął okiennice zaciągnął zasłony w pokoju zapanowała ciemność i cisza tylko z ogrodu dolatywał stłumiony szczęk nożyc bo sam pracował teraz tuż pod oknem czarodziej przez chwilę jeszcze patrzył w ogień wreszcie schylił się szczypcami wyciągnął pierścień z paleniska i natychmiast wziął w rękę frodo krzyknął przerażony
jest

po chuj ten karachanerski prawiczek jebany incel te boty włacza

zupełnie chłodny rzekł gandalf trzymaj!
frodo niechętnie nadstawił dłoń; pierścień wydał mu się cięższy i grubszy niż przedtem
podnieś go wyżej rzekł gandalf i przyjrzyj się uważnie
frodo usłuchał czarodzieja i dostrzegł teraz zarówno na

w niej się kąpało i budowało łódeczki z sitowia był w tym plemieniu rów wielkiej sławy bo liczny i bogatszy od innych a rządziła nim sędziwa babka surowa mądra staruszka która znała dobrze tradycje swojego ludu najbardziej ciekawy i dociekliwy spośród jej wnuków miał na imię smeagol interesowały go szczególnie korzenie i początki wszelkich rzeczy nurkował w

najgłębszych miejscach rzeki podkopywał się pod drzewa i rośliny drążył tunele w zielonych wzgórzach aż odzwyczaił się od spoglądania w niebo na szczyty górskie na liście i kwiaty rozkwitające na drzewach: stale miał głowę i oczy spuszczone ku ziemi
przyjaźnił się z niejakim deagolem chłopcem o podobnych zamiłowaniach który miał od niego wzrok

zewnętrznej jak i wewnętrznej stronie pierścienia znaki niezwykle delikatne delikatniejsze niż pismo najcieńszego nawet pióra; linie ognia układały się jakby w litery i wiązały w tekst błyszczały olśniewająco a jednak wydawały się odległe jakby świeciły z

wielkiej głębi
nie umiem czytać ognistych liter drżącym głosem powiedział frodo
nie rzekł gandalf ale ja umiem to starożytny alfabet elfów lecz słowa są w języku mordoru którego tutaj nie chcę używać przetłumaczone na wspólną mowę znaczą mniej więcej tyle:
jeden pierścień by wszystkimi rządzić jeden by wszystkie odnaleźć

bystrzejszy lecz był mniej niż on zwinny i słabszy pewnego razu popłynęli obaj łódką w stronę pól gladden gdzie rosły całe kępy irysów i kwitły właśnie trzciny smeagol wyszedł na brzeg i szperał po nim a deagol został w łodzi łowiąc ryby na wędkę nagle jakaś ogromna ryba chwyciła haczyk i szarpnęła tak że nim się deagol opatrzył już był

w wodzie na głębi coś błysnęło mu przed oczyma w piasku na dnie puścił więc wędzisko i wstrzymując dech sięgnął ręką po błyszczący przedmiot kiedy potem wydostał się na powierzchnię prychał wodą we włosach miał pełno wodorostów a w garści zaciskał bryłkę mułu spłukał muł o

jeden by wszystkie zgromadzić i w ciemności związać
to dwa wiersze z prastarego poematu znanego w tradycji elfów:
trzy pierścienie dla królów elfów pod otwartym niebem
siedem dla władców krasnali w ich kamiennych pałacach
dziewięć dla śmiertelników ludzi śmierci podległych
jeden dla

władcy ciemności na czarnym tronie
w krainie mordor gdzie zaległy cienie
jeden by wszystkimi rządzić jeden by wszystkie odnaleźć
jeden by wszystkie zgromadzić i w ciemności związać
w krainie mordor gdzie zaległy cienie
gandalf umilkł a potem z wolna z naciskiem rzekł:
to jest właśnie pierścień władca ten jeden który rządzi wszystkimi pierścień który ktoś zgubił przed wiekami z wielkim uszczerbkiem dla swojej potęgi ten

dziwo! na dłoni został piękny złoty pierścień który lśnił i migotał w słońcu tak że chłopcu serce zabiło z radości lecz smeagol śledził go zza drzewa i kiedy deagol wpatrywał się w klejnot smeagol cichutko stanął za jego plecami
deagolu mój miły daj mi to powiedział zaglądając przez jego

ramię
dlaczego? spytał deagol
bo dzisiaj są moje urodziny a bardzo chciałbym to dostać rzekł smeagol
co mnie to obchodzi? rzekł deagol dałem ci już urodzinowy prezent nawet bardzo hojny a to co znalazłem zatrzymam sobie
czy aby na pewno mój miły? odparł smeagol chwycił deagola za gardło i udusił zrobił to ponieważ złoto lśniło zbyt pięknie potem wsunął pierścień na palec
nikt się nigdy nie dowiedział

ktoś bardzo pragnie go odzyskać lecz nam nie wolno do tego dopuścić
frodo milczał osłupiały zdawało mu się że strach wyciągnął nad nim ogromną łapę jakby ze wschodu nadpływała czarna chmura by go pochłonąć
ten pierścień! wyjąkał jakim cudem ten pierścień dostał się właśnie mnie?
ach! odparł gandalf to bardzo długa historia jej początek sięga w czarne lata w przeszłość której dziś nikt prócz uczonych

mistrzów nie pamięta gdybym chciał opowiedzieć ci wszystko siedzielibyśmy tutaj dopóty póki wiosna nie zamieniłaby się w zimę tej nocy mówiłem ci o sauronie wielkim władcy ciemności pogłoski które doszły do twoich uszu są prawdziwe: sauron rzeczywiście ocknął się znowu odzyskał siły opuścił swoje leże w mrocznej

jaki los spotkał deagola smeagol zamordował go z dala od domu a ciał ukrył chytrze wrócił z wycieczki sam i stwierdził że jeśli ma pierścień na palcu nikt z rodziny go nie widzi zachwycony swym odkryciem zataił je przed innymi odtąd

niewidzialny podpatrywał i podsłuchiwał cudze sekrety wykorzystując je następnie w sposób niecny i złośliwy szczególnie wyostrzył sobie wzrok i słuch na wszystko czym mógł innym dokuczyć pierścień dał mu siłę wielką jak na jego wzrost toteż nic dziwnego że smeagola wkrótce otoczyła powszechna niechęć i że cała rodzina unikała go

puszczy i wrócił do dawnej twierdzy do czarnej wieży w krainie mordor tę nazwę znają nawet hobbici bo majaczyła niby cień na marginesach starych legend po każdej klęsce i po latach ciszy cień przybiera inną postać i urasta na nowo
wolałbym żeby się to nie zdarzyło akurat za mojego życia powiedział frodo
ja także odparł gandalf podobnie jak wszyscy którym wypadło żyć w takich czasach ale nie mamy na to wpływu

od nas zależy jedynie użytek jaki zechcemy zrobić z darowanych nam lat a nas czas zapowiada się czarno! nieprzyjaciel szybko rośnie w potęgę sądzę że plany jego jeszcze nie dojrzały lecz już dojrzewają czekają nas ciężkie próby nie ominęłyby nas zresztą nawet gdyby nie dotknęło nas to straszliwe zrządzenie losu nieprzyjacielowi brak wciąż

jak mogła (o ile był widzialny) dostawał kopniaki odwzajemniał się kąsając łydki nauczył się kraść mruczeć pod nosem sam do siebie i gulgotać przezywano go więc gollumem wyklinano i przepędzano zewsząd stara babka pragnąc przywrócić spokój wykluczyła go z rodziny i

jeszcze jednej rzeczy która by mu dała siłę i władzę by zmiażdżyć wszelki opór złamać ostatnie linie obrony po raz wtóry pogrążyć wszystkie kraje w ciemnościach brak mu tego jedynego pierścienia
trzy najpiękniejsze ukryli przed nim władcy elfów tych trzech nigdy jego ręka nie dotknęła i nie

splamiła siedem pierścieni było w posiadaniu królów krasnoludzkich lecz trzy z nich sauron odzyskał a cztery pozostałe zniszczyły smoki dziewięć ofiarował śmiertelnym ludziom dumnym możnym ludziom których w ten sposób usidlił dawno dawno temu ulegli oni władcy jedynego pierścienia i stali się upiorami cieniami wielkiego cienia jego najokrutniejszymi sługami dawno dawno temu minęło wiele lat od owych czasów

wygnała z domu
poszedł w świat samotnie popłakując nad swoim złym losem i wędrował przeciw biegowi rzeki póki nie natrafił na potok spływający z gór; wtedy ruszył z jego biegiem dalej w głębszych miejscach łowił niewidzialnymi palcami ryby i zjadał je na surowo

nowy
>>214802265

kiedy dziewięciu grasowało po świecie ale kto wie? skoro cień znowu powstanie może i tych dziewięciu wróci? jednakże nie trzeba o takich rzeczach mówić nawet w porannym słońcu tego kraju
tak więc stoją sprawy: dziewięć pierścieni

pewnego upalnego dnia gdy pochylał się nad strumieniem słońce sparzyło go swoim żarem w czaszkę a blask odbity od wody boleśnie olśnił mokre oczy smeagol zdziwił się bardzo bo niemal już zapomniał o słońcu spojrzał wówczas po

raz ostatni w niebo i pogroził mu pięścią
ale nim znów spuścił oczy dostrzegł w dali szczyty mglistych gór z których wypływał potok i nagle przyszła mu do głowy taka myśl: „pod górami znajdę chłód i cień słońce mnie tam nie wytropi korzenie gór to najwspanialsze z korzeni z pewnością kryją się pod nimi zagrzebane tajemnice których nikt jeszcze nie odkrył

od początku świata”
wędrował więc dalej nocą wśród gór i znalazł małą jaskinię z której sączył się czarny strumień; jak czerw wgryzł się w ścianę i zniknął i nikt odtąd nie wiedział co się z nim stało pierścień wraz ze smeagolem zapadł w ciemności nawet jego twórca odzyskujący znów po trosze władzę nie mógł się o nim niczego dowiedzieć
gollum! krzyknął frodo gollum! a więc to był ten stwór z którym się bilbo spotkał? co za obrzydliwość!

smutna historia rzekł czarodziej a sądzę że coś podobnego mogło się przydarzyć również komu innemu nawet któremuś z moich znajomych hobbitów
nie uwierzę by golluma łączyło jakiekolwiek choćby najodleglejsze pokrewieństwo z hobbitami odparł zapalczywie frodo to przypuszczenie oburza mnie
a jednak to prawda rzekł gandalf bądź co bądź o przeszłości hobbitów wiem trochę więcej niż sami hobbici zresztą przygoda bilba nasuwa również myśl

o pokrewieństwie w gruncie rzeczy mieli bardzo podobne pojęcia i wspomnienia rozumieli się wzajem doskonale o wiele lepiej niż na przykład hobbit z krasnoludem lub z orkiem czy nawet z elfem pomyśl choćby o zagadkach które obaj znali
tak

fucking mess of a language it's not built for roman alphabet just like vietnamese

dookoła wzgórza tak powstał buckland gęsto zaludniony pas ziemi między rzeką a starym lasem niejako kolonia shire'u główne miasteczko buckleburg tuliło się na zboczach za brandy hallem
ludność moczarów żyła z bucklandczykami w przyjaźni a farmerzy gospodarujący między słupkami a łoziną dotychczas

trzymajcie ręce przy sobie łakomczuchy sam wydzielę wam porcje
hobbici w upodobaniu do pieczarek prześcigają najwybredniejszych nawet smakoszy wśród dużych ludzi temu należy przypisać młodzieńcze wyprawy froda na słynne pola maggota i gniew skrzywdzonego farmera owego wszakże wieczora mimo sławnego hobbickiego apetytu

starczyło pieczarek dla wszystkich były zresztą liczne inne dania toteż kończąc kolację grubas bolger westchnął z lubością odstawili stół przyciągnęli fotele bliżej ognia
sprzątniemy później rzekł merry teraz opowiedzcie wszystko! domyślam się że mieliście przygody a to nieładnie skoro mnie z wami nie było żądam szczegółowego sprawozdania a zwłaszcza jestem ciekaw co ugryzło starego

maggota że się do mnie odezwał w ten sposób miałem wrażenie że był wystraszony o ile jest zdolny do strachu
wszyscy byliśmy wystraszeni odparł pippin jeżeli frodo nie chce mówić ja ci opowiem całą historię od początku
i opowiedział dokładnie o podróży zaczynając od opuszczenia hobbitonu sam potwierdzał jego słowa wtrącając co chwila wykrzykniki i przytakując frodo milczał
myślałbym że to bajka rzekł

wystąp sam! – rzekł merry
sam wstał zaczerwieniony po uszy
oto nasz informator! zapewniam cię że dostarczał nam mnóstwo wiadomości nim wreszcie został przyłapany wiedz że po tym zdarzeniu zachował się tak jakby się czuł związany słowem honoru i odtąd nie wyciągnęliśmy z niego nic więcej
sam! – zawołał frodo
nic na świecie nie mogłoby go bardziej zdumieć nie umiałby też powiedzieć czy to co czuje jest gniewem zaciekawieniem ulgą czy tylko wstydem

merry gdybym nie widział na własne oczy tego czarnego stwora w przystani i nie słyszał na własne uszy niezwykłego tonu w głosie maggota co ty o tym wszystkim sądzisz frodo?
kuzyn frodo dotychczas był bardzo tajemniczy powiedział pippin pora żeby otworzył usta na razie nie mamy żadnych danych prócz domysłów maggota który wiąże te wypadki z legendą o bogactwach starego bilba
to tylko domysł żywo odparł frodo maggot o niczym nie wie
stary maggot

to bardzo tęga głowa rzekł merry za tą pyzatą twarzą kryje się więcej rozumu niżby można sądzić z tego co stary farmer mówi słyszałem że dawniej chadzał do starego lasu i podobno zna się na różnych dziwnych sprawach ale powiedz nam wreszcie frodo czy maggot twoim zdaniem odgadł trafnie czy nie?
myślę powiedział frodo że domysł maggota w pewnej mierze

że dał się tak wystrychnąć na dudka
tak proszę pana – rzekł sam – bardzo pana przepraszam ale naprawdę nie miałem złych zamiarów względem pana i pana gandalfa on zresztą bardzo rozumnie radził kiedy pan mówił: „muszę iść sam” – powiedział: „nie! weź ze sobą kogoś komu możesz zaufać”
okazuje się jednak

że nikomu ufać nie można – odparł frodo
sam spojrzał na niego strapionymi oczyma
to zależy czego od przyjaciół oczekujesz – odezwał się merry – możesz nam zaufać że cię nie opuścimy w dobrej czy złej doli choćby do najgorszego końca możesz nam też ufać że strzec będziemy twojej tajemnicy lepiej niż ty sam jej strzegłeś ale nie licz na

jest trafny istnieje jakiś związek między naszą przygodą a dawnymi przygodami bilba; jeźdźcy szukają czy może wręcz ścigają bilba albo mnie jeżeli chcecie wiedzieć prawdę to boję się że to gra nie na żarty i że nie jestem bezpieczny ani w tym domu ani w żadnym innym
i

frodo rozejrzał się po oknach i ścianach jakby w obawie że się nagle otworzą przyjaciele patrzyli na niego w milczeniu i wymieniali między sobą porozumiewawcze spojrzenia
teraz już wszystko się wyda szepnął pippin do merry'ego
merry skinął głową
no tak! rzekł wreszcie frodo prostując się w fotelu jakby powziął

nas byśmy ci pozwolili samotnie stawiać czoło niebezpieczeństwu i odejść od nas bez słowa jesteśmy twoimi przyjaciółmi a w każdym razie tak się rzecz przedstawia: wiemy bardzo wiele z tego co ci gandalf powiedział wiemy dużo o pierścieniu boimy się okropnie ale pójdziemy z tobą albo – za tobą jak psy za tropem
bądź co bądź – dodał sam – powinien pan słuchać rady elfów gildor radził

jakąś ważną decyzję nie będę przed wami dłużej taił prawdy mam wam coś do powiedzenia ale nie wiem od czego zacząć
zdaje się że będę mógł ci pomóc spokojnie odezwał się merry mówiąc przynajmniej część za ciebie
co to ma znaczyć? spytał frodo zaniepokojony
to mój drogi że martwisz się ponieważ nie wiesz jak nam

powiedzieć do widzenia chciałeś oczywiście opuścić shire ale spotkałeś się z niebezpieczeństwem wcześniej niż przewidywałeś dlatego też postanowiłeś ruszyć w dalszą drogę bez zwłoki wcale jednak nie masz na to ochoty bardzo ci wszyscy współczujemy
frodo otworzył usta lecz zamknął je natychmiast jego zdumiona mina była tak zabawna że przyjaciele wybuchnęli śmiechem
kochany stary frodo! zawołał pippin czy naprawdę łudziłeś się że

żeby pan wziął z sobą przyjaciół jeżeli zechcą panu towarzyszyć nie może pan zaprzeczyć!
nie przeczę – rzekł frodo patrząc w oczy samowi który teraz szczerzył zęby w uśmiechu – nie przeczę lecz nigdy już nie uwierzę że śpisz choćbyś nie wiem jak głośno chrapał odtąd żeby się

zamydliłeś nam oczy? nie nie byłeś dość ostrożny ani dość sprytny żeby nas wyprowadzić w pole już od kwietnia było oczywiste że zamyślasz o porzuceniu hobbitonu i żegnasz się z wszystkim co tak lubiłeś ustawicznie mruczałeś: "ciekaw jestem czy też jeszcze kiedy w życiu zobaczę tę dolinę!" i tym podobne rzeczy a potem ta komedia że niby kończą ci się pieniądze i sprzedaż

ukochanej siedziby bagginsom z sackville! i te ciągłe tajne narady z gandalfem!
wielkie nieba! westchnął frodo zdawało mi się że działam bardzo przezornie i chytrze co teraz gandalf powie? czy to znaczy że cały shire gada już o mojej wyprawie?
och nie! odparł merry o to możesz być spokojny pewnie sekret nie

utrzyma się długo tymczasem jednak nie zna go jak sądzę nikt prócz nas spiskowców pamiętaj że my bądź co bądź znamy cie dobrze i wiele z tobą przebywamy zwykle umiemy zgadywać twoje myśli ja zresztą znałem także bilba mówiąc szczerze obserwowałem cię pilnie od czasu zniknięcia bilba przypuszczałem że wcześniej lub później zechcesz pójść za nim; a nawet spodziewałem się że zrobisz to wcześniej i ostatnio wszyscy się niepokoiliśmy baliśmy się

>>214801560
fajne to?

upewnić będę cię częstował w takich razach kopniakiem
banda podstępnych hultajów! – krzyknął zwracając się do pozostałych – ale niech tam! – rzekł wstając i ze śmiechem machając ręką – kapituluję! posłucham rady gildora gdyby nie czyhało na nas tak groźne niebezpieczeństwo skakałbym z radości a nawet wiedząc o niebezpieczeństwie mimo wszystko jestem szczęśliwy jak dawno już się nie czułem lękałem się tego

żebyś nam nie umknął ruszając w świat znienacka i samotnie jak bilbo dlatego od wiosny nie spuszczaliśmy cię z oka i ze swej strony także układaliśmy różne plany nie nie uciekniesz nam tak łatwo
ależ ja muszę odejść rzekł frodo nie ma innej rady moi drodzy wielka

to przykrość dla nas wszystkich nie próbujcie jednak mnie zatrzymać skoro zgadliście tak wiele pomóżcie mi zamiast przeszkadzać
nie zrozumiałeś nas! odparł pippin musisz iść w świat a więc my także merry i ja pójdziemy z tobą sam to wspaniały chłopak gotów z pewnością w twojej obronie skoczyć bodaj smokowi w

paszczę chyba że potknąłby się przy tym o własne nogi ale w tak niebezpiecznej wyprawie będziesz potrzebował liczniejszej świty
moi drodzy najmilsi hobbici! – powiedział frodo wzruszony do głębi – ależ ja do tego nie mogę dopuścić! zresztą dawno już to postanowiłem mówicie o niebezpieczeństwie nie

wieczora!
doskonale! a więc sprawa ubita trzy razy wiwat na cześć kapitana froda i jego drużyny! – krzyknęli wszyscy i zaczęli tańczyć wokół niego merry i pippin zaśpiewali pieśń najwidoczniej przygotowaną z góry na tę uroczystość ułożyli ją na wzór tej pieśni krasnoludów która bilba niegdyś skusiła na wyprawę i śpiewali na tę samą melodię:
żegnaj kominku żegnaj nam salo!
choć

rozumiecie go jednak to nie jest poszukiwanie skarbów wyprawa tam i z powrotem uciekam przed jedną śmiertelną grozą i inną śmiertelną grozę
rozumiemy to oczywiście! – stanowczo oświadczył merry – właśnie dlatego zdecydowaliśmy się iść z tobą wiemy że sprawa pierścienia to nie żarty zrobimy jednak wszystko co w naszej

mocy żeby ci pomóc przeciw nieprzyjacielowi
sprawa pierścienia! – powtórzył frodo zupełnie już teraz oszołomiony
tak pierścienia – rzekł merry – mój kochany zapomniałeś o przenikliwości twoich przyjaciół! od wielu lat – na długo przed zniknięciem bilba – wiedziałem o istnieniu pierścienia ponieważ jednak było jasne że bilbo pragnie to zachować w tajemnicy nie zdradzałem się z moimi

wiadomościami dopóki nie zawiązaliśmy naszego spisku co prawda nie znałem tak dobrze bilba jak ciebie; ja byłem za młody a bilbo ostrożniejszy niż ty chociaż także nie dość jeszcze ostrożny jeżeli chcesz powiem ci w jaki sposób po raz pierwszy odkryłem sekret
mów! – szepnął frodo
zgubą bilba jak zawsze stali się bagginsowie z sackville pewnego dnia na rok przed urodzinowym przyjęciem szedłem drogą i zobaczyłem przed sobą

wichr powieje deszcz lunie falą
trzeba nam zmykać z nastaniem zórz
przez bory lasy i szczyty wzgórz
do rivendellu gdzie jeszcze żwawy
ród elfów mieszka pod runem trawy –
przez wrzosowiska galopem w cwał
a dokąd – któż by powiedzieć chciał?
przed nami trwogi za nami strachy
a nasze łoże pod nieba dachem
aż wreszcie koniec znojów i łez
aż wreszcie naszej

bilba nagle w oddali ukazała się para bagginsów z sackville idących w naszą stronę; bilbo zwolnił kroku i hop! zniknął! tak byłem zaskoczony że ledwie zdobyłem się w ostatniej chwili na jakiś pomysł by także się schować chociaż w bardziej naturalny sposób dałem nurka w żywopłot i dalej posuwałem się pod jego osłoną wzdłuż drogi wyjrzałem zza krzaków na drogę gdy

uznawali władzę dziedzica z hallu jak nazywano głowę rodziny brandybucków większość wszakże obywateli starego shire'u poczytywała bucklandczyków za dziwaków prawie za cudzoziemców w rzeczywistości nie różnili się oni wiele od innych hobbitów z czterech ćwiartek z jednym jedynym wyjątkiem: lubili wodę a niektórzy nawet umieli pływać
kraj ich początkowo był bezbronny od wschodu potem ogrodzono go z tej strony żywopłotem

wreszcie bagginsowie z sackville przeszli i w miejscu w którym właśnie zatrzymałem wzrok wyrósł znienacka bilbo dostrzegłem błysk złota kiedy wsuwał jakiś mały przedmiot do kieszeni spodni od tego dnia miałem oczy stale otwarte powiem nie owijając w

bawełnę: szpiegowałem bilba przyznasz chyba że zagadka była naprawdę korcąca a ja przecież byłem młodzikiem prócz ciebie frodo jestem pewnie jedynym w shire hobbitem który widział tajną księgę starego bilba
czytałeś jego księgę? – krzyknął frodo – wielkie nieba! a więc nic nie da się przed światem ukryć?
niełatwo cos ukryć jak się zdaje – odparł merry –

wędrówki kres
trzeba nam zmykać trzeba nam gnać
nim świt zapali pochodnię dnia
słusznie – powiedział frodo – ale w takim razie mamy mnóstwo roboty nim pójdziemy do łóżek bo tę noc przynajmniej możemy jeszcze przespać pod dachem
och to przecież tylko poezja! – zawołał pippin

zdołałem tylko rzucić okiem na tę księgę a i to przyszło mi z wielkim trudem bilbo nigdy nie zostawiał jej na wierzchu ciekaw jestem co się z nią stało chętnie bym do niej zajrzał znowu może ty ją masz frodo?
nie nie było jej w bag end pewnie bilbo wziął ją z sobą
a

bucklandczycy po zmroku ryglowali drzwi swoich domów co w shire nie było w zwyczaju
prom sunął z wolna po wodzie brzeg bucklandzki zbliżał się ku nim z całej kompanii tylko sam nigdy dotychczas nie był za rzeką patrząc jak leniwy nurt z chlupotem przelewa się wzdłuż burty sam

więc jak mówiłem – ciągnął dalej merry – trzymałem język za zębami aż do wiosny tego roku kiedy to wytworzyła się już poważna sytuacja wówczas zawiązaliśmy spisek a że my także traktowaliśmy sprawę poważnie i byliśmy zdecydowani na

miał dziwne wrażenie: życie zostawało za nim we mgle a przed nim była ciemność i przygoda podrapał się w głowę i przemknęła mu myśl że jednak lepiej by było gdyby pan frodo nadal spokojnie siedział w bag end
czterej hobbici zeszli na ląd merry wiązał prom a pippin już prowadził kuca ścieżką pod górę gdy sam (który obejrzał się jakby żegnając shire) szepnął ochryple:
niech pan się obejrzy panie frodo

czy pan coś widzi?
na drugim brzegu w przystani pod odległymi latarniami majaczył jakiś kształt; wyglądało to jak czarny tłumoczek zapomniany przez podróżnych lecz gdy się wpatrzyli lepiej poruszył się zakołysał jakby węsząc przy

ziemi potem wyczołgał się czy może pobiegł skulony z powrotem w mrok poza krąg światła
a to co u licha?! wykrzyknął merry
coś co szło naszym tropem rzekł frodo o więcej na razie nie pytaj chodźmy stąd i to natychmiast
pospieszyli ścieżką na wysoką skarpę lecz gdy znów z góry spojrzeli na rzekę drugi brzeg skrył się we mgle tak że

– czy naprawdę zamierzasz wyruszyć przed świtem?
nie wiem – odpowiedział frodo – boję się czarnych jeźdźców i jestem pewien że nie jest bezpiecznie zatrzymywać się dłużej na jednym miejscu tym bardziej w tym domu skoro wszyscy wiedzą że się tu wybierałem gildor także przestrzegał mnie przed zwlekaniem ale bardzo bym

nic widać nie było
szczęście że na zachodnim brzegu nikt nie trzyma łodzi! powiedział frodo czy konno można przebyć rzekę w bród?
można przeprawić się mostem o dwadzieścia mil na północ stąd albo przeprawić się wpław odparł merry co prawda nigdy nie słyszałem żeby jakiś koń przepłynął brandywinę ale skąd ci przyszły na myśl konie?
wytłumaczę ci to później pogadamy w

chciał spotkać się z gandalfem zauważyłem że nawet gildor stropił się kiedy mu powiedziałem że gandalf nie stawił się wedle umowy wszystko zależy od odpowiedzi na dwa pytania: jak prędko czarni jeźdźcy mogą dostać się do buckleburga? i jak prędko my możemy być gotowi do dalszej podróży?

czterech ścianach
słusznie obaj z pippinem znacie drogę ja więc pojadę naprzód i zawiadomię grubasa o waszym przybyciu przygotujemy kolację i tak dalej
jedliśmy wczesną wieczerzę u maggota rzekł frodo ale znajdzie się miejsce na drugą
dostaniecie ją na pewno! daj mi ten koszyk! i merry zniknął w ciemnościach
od brandywiny do nowego domu froda w ustroni było dość daleko zostawili po lewej ręce wzgórze buck i brandy hall a minąwszy

wymaga to chyba wielu przygotowań
na drugie pytanie zaraz ci odpowiem – rzekł merry – moglibyśmy wyruszyć już za godzinę wszystko właściwie przygotowałem w stajni stoi sześć kuców; żywność i cały sprzęt zapakowane z wyjątkiem może jeszcze jakichś ubrań i mniej trwałych prowiantów
spisek jak widzę pracował sprawnie – rzekł frodo – ale co powiecie o czarnych jeźdźcach? czy można bez ryzyka czekać bodaj dzień jeszcze na

gandalfa?
a jak myślisz co jeźdźcy by zrobili gdyby cię tutaj znaleźli? decyzja od tego zawisła – odparł merry – oczywiście przyjechaliby już do tej pory gdyby ich nie zatrzymano przy północnej bramie w miejscu gdzie mur sięga brzegu rzeki tuż przy moście straż

u bramy nie przepuściłaby ich w nocy jakkolwiek mogliby się przedrzeć przez żywopłot za dnia zresztą strażnicy również staraliby się nie dopuścić obcych jeźdźców przynajmniej dopóty póki by nie wrócił wysłaniec z rozkazem dziedzica z hallu bo ci goście nie

wyglądają przyjaźnie i wzbudziliby z pewnością przerażenie ale rzecz jasna ten kraj nie zdołałby opierać się długo gdyby napastnicy uderzyli większą siłą możliwe też że rano otwarto by bramę nawet czarnemu jeźdźcowi który by spytał o pana bagginsa wszyscy niemal wiedzą że postanowiłeś tu wrócić i zamieszkać w ustroni
frodo przez długą chwilę milczał zamyślony
zdecydowałem się

księżyc wzeszedł duży i we wcześniejszych godzinach nocnych zimna siwa poświata zalewała krajobraz
nazajutrz wyruszyli wkrótce po wschodzie słońca powietrze było mroźne niebo blade jasnobłękitne hobbici czuli się raźni jak po dobrze przespanej nocy przywykli już do długich marszów po krótkich

księżyc wzeszedł duży i we wcześniejszych godzinach nocnych zimna siwa poświata zalewała krajobraz
nazajutrz wyruszyli wkrótce po wschodzie słońca powietrze było mroźne niebo blade jasnobłękitne hobbici czuli się raźni jak po dobrze przespanej nocy przywykli już do długich marszów po krótkich

zaczelo sie

popasach – o wiele krótszych w każdym razie niż w shire uznawano za niezbędne dla jakiego takiego pokrzepienia sił pippin twierdził że frodo wygląda teraz na dwakroć tęższego hobbita niż dawniej
a to dziwne – odparł frodo – jeśli wziąć pod uwagę że jest mnie dwa razy mniej spodziewam się że kiedyś wreszcie przestanę chudnąć bo inaczej wkrótce zamienię się w widmo
nie mów takich rzeczy! – żywo

rzekł wreszcie wyruszę jutro o brzasku ale nie pojadę gościńcem to byłoby jeszcze mniej bezpieczne niż pozostawanie w tym domu jeżeli opuszczę buckland przez północną bramę wieść o tym rozejdzie się natychmiast a przecież można by przynajmniej na kilka dni zataić mój wyjazd poza tym most i gościniec na wschód będą niechybnie pod obserwacją niezależnie od

tego czy któryś z jeźdźców dostanie się do bucklandu czy też nie nie wiemy ilu ich jest: co najmniej dwóch a może znacznie więcej jedyna rada wyruszyć w kierunku zgoła nieoczekiwanym
ależ to by znaczyło zapuścić się w stary las! zawołał ze zgrozą fredegar tego chyba nie zamierzasz zrobić? las jest równie groźny jak czarni jeźdźcy
niezupełnie rzekł merry plan froda tylko pozornie wydaje się rozpaczliwy w gruncie rzeczy

przerwał mu obieżyświat z niespodziewaną surowością
wzgórza się przybliżyły tworzyły falisty grzebień w wielu miejscach wznoszący się do tysiąca bez mała stóp tu i ówdzie opadający w doliny lub przełęcze które otwierały drogę do krajów położonych na wschód od górskiego łańcucha hobbici dostrzegali ciągnące się wzdłuż grani szczątki porosłych zielenią murów i

fos a w dolinach sterczały jeszcze ruiny dawnych kamiennych budowli wieczorem dotarli do podnóży zachodnich stoków i tu zatrzymali się na nocleg była to noc piątego października a od wyruszenia z bree upłynęło sześć dni
rankiem zobaczyli po raz pierwszy od wyjścia z zalesia wyraźną drogę skręcili w prawo i posuwali

się ku południowi droga biegła kręto jakby umyślnie klucząc żeby się skryć zarówno przed obserwacją ze szczytów jak i z równiny od zachodu zanurzała się w leśne parowy wspinała się na strome skarpy a jeśli biegła bardziej płaskim i otwartym terenem osłaniały ją z obu stron ogromne głazy i

jest dobry to rzeczywiście jedyny sposób żeby wyruszając nie mieć od razu pościgu na karku przy odrobinie szczęścia możemy odsadzić się dość daleko ni się tamci spostrzegą
w starym lesie nie liczcie na szczęście odparł fredegar tam ono

nikomu nie sprzyja zabłądzicie na pewno nikt tam się nie zapuszcza
cóż znowu! zawołał merry brandybuckowie chadzają do lasu ilekroć im przyjdzie fantazja mamy swoją prywatną furtkę przed laty frodo także był w lesie a ja bywałem

kamienne usypiska za którymi podróżni byli ukryci jak za płotem
ciekaw jestem kto tę ścieżkę zbudował i w jakim celu? – rzekł merry gdy maszerowali takim korytarzem pod murem ze szczególnie dużych i ciasno skupionych głazów – nie bardzo mi się to podoba wygląda trochę jakby

jakby kurhanowo czy na wichrowym czubie jest także kurhan?
nie ani na wichrowym czubie ani na żadnym z tych wzgórz nie na kurhanów – odparł obieżyświat – ludzie z zachodu nigdy tu nie mieszkali jakkolwiek pod koniec swojej epoki bronili przez czas pewien tego łańcucha przeciw złym siłom ciągnącym z angmaru ta ścieżka łączyła twierdze biegnąc pod obronnym murem ale znacznie dawniej w pierwszych dniach północnego królestwa

zbudowano na wichrowym czubie ogromną wieżę strażniczą i nazwano ją amon sul później strażnica spłonęła i rozsypała się w gruzy tak że dziś zostało po niej tylko koliste rumowisko niby surowa korona na głowie starego wzgórza ale niegdyś była to smukła i piękna wieża pono z niej właśnie elendil wypatrywał nadejścia gil-galada z zachodu w czasach ostatniego sojuszu
hobbici uważnie

wiele razy oczywiście zwykle w biały dzień kiedy drzewa są senne i dość spokojne
róbcie jak uważacie powiedział fredegar co do mnie to biję się starego lasu bardziej niż wszystkiego na świecie krążą o nim koszmarne historie ale mój głos nie liczy się skoro nie biorę udziału w wyprawie mimo to rad jestem że zostanie tutaj ktoś kto powie o waszym postanowieniu gandalfowi kiedy się zjawi bo

z pewnością zjawi się niebawem
grubas bolger chociaż szczerze do froda przywiązany nie miał wcale ochoty porzucać shire'u i nie był ciekawy zagranicznych krajów rodzina jego pochodziła ze wschodniej ćwiartki ściśle mówiąc z budgeford w bridgefields lecz grubas nigdy dotychczas nie

popatrzyli na obieżyświata okazało się że zna historię dawnych lat nie gorzej niż ścieżki na pustkowiu
kim był ten gil-galad? – spytał merry
niespodzianie ściszony głos zaczął szeptać:
o królu elfów gil-galadzie
śpiewano smętną pieśń w gromadzie –
ostatni to monarchów wzór
w kraju od morza aż do gór
miecz jego długi lanca lekka
hełm było widać już z daleka –
a w srebrnej tarczy lśniły wraz
odbite krocie

złotych gwiazd
dziś go już nie ma choć był drzewiej –
gdzie się ukrywa – nikt z nas nie wie
bo jego gwiazda pełna lśnień
w mordoru spadła wieczny cień
przyjaciele w zdumieniu odwrócili głowy bo to był głos sama
mów dalej – rzekł merry
tylko tyle umiem – wyjąkał czerwieniąc się sam – nauczył mnie tego pan bilbo kiedy byłem jeszcze małym chłopcem nieraz mi takie historie opowiadał bo wiedział że strasznie

lubię słuchać o elfach to pan bilbo także nauczył mnie czytać i pisać bardzo był uczony nasz kochany stary pan bilbo pisał wiersze ten wiersz który wam powiedziałem także on ułożył
nie wymyślił go sam – oświadczył strażnik – to część ballady pod tytułem „koniec gil-galada” w starożytnym języku bilbo widocznie ją przetłumaczył nic o tym nie wiedziałem
było więcej zwrotek – dodał

przekroczył mostu na brandywinie według pierwotnego planu spiskowców miał pozostać w kraju odprawiać wścibskich gości i jak najdłużej podtrzymywać legendę że pan baggins przebywa nadal w ustroni grubas przywiózł tu nawet stare ubranie froda by tym lepiej odegrać swoją rolę nikomu do głowy

sam – a wszystkie o kraju mordor ale nie nauczyłem się ich na pamięć bo mnie przejmowały dreszczem nie myślałem że mnie też przypadnie tam wędrować
do mordoru! – krzyknął pippin – mam nadzieję że do tego nie dojdzie
nie wymawiaj tak głośno tej nazwy! – rzekł obieżyświat
słońce już stało

wysoko gdy wreszcie dotarli do południowego końca ścieżki i ujrzeli przed sobą w bladym przeźroczystym świetle październikowej pogody szarozielony wał który niby grobla prowadził na północny stok góry postanowili wejść na szczyt natychmiast za jasnego dnia dłużej kryć się nie było sposobu zostawała im tylko nadzieja że nie śledzi ich żaden wróg

ani szpieg na wzgórzu nic się nie poruszało jeśli nawet gandalf był gdzieś w pobliżu nie dawał znaku życia
na zachodnim ramieniu wichrowego czuba znaleźli zaciszną kotlinę której dno miało kształt miski wyścielonej trawą tu zostawili sama i pippina wraz z kucem i wszystkimi bagażami obieżyświat natomiast frodo i merry poszli dalej ku górze po półgodzinnej

wspinaczce przewodnik pierwszy stanął na szczycie frodo i merry podążali za nim zmęczeni i zdyszani ostatnia stromizna była uciążliwa i skalista
na szczycie – tak jak obieżyświat zapowiadał – ujrzeli szeroki pierścień kamieni szczątki

dawnych murów wieży dziś rozsypane w gruz i porosłe już od wieków trawą ale pośrodku piętrzył się stos drobniejszych kamieni sczerniałych od ognia wokół darń była wypalona do korzeni a wszędzie wewnątrz pierścienia ruin osmalona i zwiędła jak gdyby płomień omiótł cały szczyt nie dostrzegali jednak nigdzie śladu jakiejkolwiek żywej istoty kiedy stanęli na skraju pierścienia

ruin roztoczył się przed nimi w dole rozległy widok na obszar przeważnie pusty i monotonny urozmaicony jedynie na południu plamą lasu za którym tu i ówdzie przebłyskiwała gdzieś daleko woda u południowych podnóży gór wił się jak

wstążka stary gościniec; wybiegał od zachodu kręcił to pod górę to w dół i niknął za ciemniejącym grzbietem na wschodzie gościniec był pusty kierując wzrok za jego biegiem na wschód hobbici zobaczyli góry; ich bliższe podnóża były brunatne i ciemne dalej rysowały się wynioślejsze szare sylwety a zza nich

wychylały się strzeliste białe szczyty błyskające wśród obłoków
no doszliśmy! – rzekł merry – bardzo ponure i niegościnne miejsce ani wody ani schronienia ani znaku od gandalfa nie mam mu o prawda za złe że się nie zatrzymał jeśli rzeczywiście był tutaj
nie wiem – rzekł obieżyświat rozglądając się w zamyśleniu – nawet gdyby dopiero w dzień czy dwa po naszym wymarszu znalazł się w bree mógłby tu przybyć

wcześniej od nas umie podróżować szybko jeśli czas nagli – schylił się i przyjrzał kamykowi leżącemu na szczycie stosu kamyk był płaski i bielszy niż inne jakby uniknął ognia obieżyświat wziął go do ręki i zaczął badać obracając w palcach – ktoś go musiał położyć tu niedawno – rzekł – co myślicie o

tych znakach?
na płaskim spodzie kamienia frodo dostrzegł jakieś wydrapane rysy:
widzę jakby kreskę kropkę trzy kreski – powiedział
pierwsza kreska z lewej strony wygląda na runiczną literę g z lekko naznaczonymi odgałęzieniami – odparł obieżyświat – może to być znak zostawiony przez gandalfa chociaż pewności co do tego nie ma zadrapania są

delikatne i niewątpliwie świeże ale znaki mogą być również innego pochodzenia i wcale nie nas dotyczyć strażnicy którzy niekiedy tutaj bywają często używają runów
przypuśćmy że te znaki wydrapał na kamieniu gandalf cóż one by znaczyły? – spytał merry
sądzę – odpowiedział

dzik pineapple i lazania kurczakowa

powiedział keleborn lecz nie zasiedliśmy ani razu wspólnie do stołu teraz więc prosimy was na pożegnalną ucztę tutaj między ramionami rzeki która was ma zanieść daleko od lorien
łabędź pożeglował dostojnie ku przystani a drużyna zawróciwszy łodzie podążyła za nim tam u granic eglsdil na zielonej murawie odbyła się pożegnalna

powinni tylko źli albo ci którzy tu z sobą zło wnoszą za mną!
zagłębili się na jakąś milę w las i zobaczyli trzeci potok spływający z zadrzewionych wzgórz które piętrzyły się ku zachodowi w stronę gór w ciemności słyszeli plusk wodospadu gdzieś na prawo od ścieżki ciemna bystra woda przecinała im drogę i uchodziła do

powinni tylko źli albo ci którzy tu z sobą zło wnoszą za mną!
zagłębili się na jakąś milę w las i zobaczyli trzeci potok spływający z zadrzewionych wzgórz które piętrzyły się ku zachodowi w stronę gór w ciemności słyszeli plusk wodospadu gdzieś na prawo od ścieżki ciemna bystra woda przecinała im drogę i uchodziła do

srebrnej żyły rozlewając się między korzeniami drzew siecią zmąconych sadzawek
to nimrodel rzekł legolas ongi elfy leśne śpiewały o tym strumieniu wiele pieśni i dotychczas śpiewamy na północy o tęczy nad wodospadem i o złotych kwiatach co płyną z jego falą

teraz ciemno dokoła a most na nimrodel zerwano zanurzę stopy w tej wodzie podobno koi strudzone ciało
pobiegł naprzód zsunął się ze stromego brzegu i wszedł w wodę
chodźcie wszyscy za mną! zawołał płytko tutaj! przejdziemy w bród! na drugim brzegu zatrzymamy się na odpoczynek a szum wody uśpi nas i

uczta frodo wszakże niewiele jadł i pił zapatrzony w piękną panią i zasłuchany w jej głos nie wydawała mu się już groźna ani straszna ani władająca tajemną potęgą stała się już teraz w jego oczach taką istotą jaką w każdym elfie widzieli ludzie późniejszych wieków: obecną a zarazem odległą żywą wizją świata który pozostał

pozwoli zapomnieć o smutkach
jeden za drugim zeszli z wysokiej skarpy śladem legolasa frodo stał chwilę przy brzegu by woda opłukała mu zmęczone nogi była zimna lecz jej dotknięcie zdawało się czyste a gdy posunął się dalej i sięgnęła mu do kolan

srebrnej żyły rozlewając się między korzeniami drzew siecią zmąconych sadzawek
to nimrodel rzekł legolas ongi elfy leśne śpiewały o tym strumieniu wiele pieśni i dotychczas śpiewamy na północy o tęczy nad wodospadem i o złotych kwiatach co płyną z jego falą

Hej

poczuł że spływa z niego wraz z kurzem całe znużenie długiej wędrówki
kiedy już wszyscy się przeprawili na drugi brzeg rozsiedli się odpoczęli i zjedli coś niecoś; wtedy legolas opowiedział im wszystko co o kraju lorien przechowało się w sercach elfów z mrocznej puszczy o słońcu i gwiazdach co świeciły nad łąkami u brzegu wielkiej rzeki zanim świat cały zszarzał
w końcu umilkli i słuchali muzyki wodospadu szemrzącej łagodnie w mroku frodowi

niemal zdawało się że w szumie wody rozróżnia śpiew
czy słyszeliście głos nimrodel? spytał legolas zaśpiewam wam pieśń o dziewczynie która nosiła to samo imię co potok nimrodel a mieszkała nad jego brzegiem przed wiekami to piękna pieśń w naszym leśnym języku ale w rivendell ją śpiewają we wspólnej mowie
i cichym głosem który ledwie wznosił się nad szelest liści zaczął:
córeczka elfów to jak w dzień
gwiazdka na

daleko za nami odrzucony przez falę czasu
kiedy siedząc w trawie najedli się i napili keleborn zaczął znów mówić o czekającej ich podróży i wzniesioną ręką wskazał na południe ku lasom za klinem
płynąc z biegiem rzeki powiedział zauważycie że

niebie czystym
w obrączkach złotych lśnił jej płaszcz
i butki szarosrebrzyste
na czole gwiazdy świecił blask -
we włosach smużka wąska
jak w pięknym kraju lorien
błysk słońca w drzewa gałązkach
na ustach uśmiech długi włos
i rączki białe jak mleko -
na wietrze jak lipowy liść
tak unosiła się lekko
pod wodospadem nimrodel
gdzie woda lśni lodowata
jej śpiewny głosik srebrniej brzmiał
niż wód srebrzysta kantata
gdzież ona

teraz ciemno dokoła a most na nimrodel zerwano zanurzę stopy w tej wodzie podobno koi strudzone ciało
pobiegł naprzód zsunął się ze stromego brzegu i wszedł w wodę
chodźcie wszyscy za mną! zawołał płytko tutaj! przejdziemy w bród! na drugim brzegu zatrzymamy się na odpoczynek a szum wody uśpi nas i

teraz nie wie nikt
w cieniu czy w blaskach słońca?
bo nimrodel w wąwozach gór
przepadła gdzieś pluskająca
w szarej przystani elfów łódź
na elfów córkę czekała
a obok morska grzmiała toń
i fal spienionych nawała
aż nocą nagły zawył

wichr
w północnej elfów krainie -
i z nurtem fali porwał łódź
o patrzcie patrzcie jak płynie
a gdy zróżowił wodę świt
brzeg znikł już z oczu i góry
a tylko pióropusze fal
chwiały się w ryku wichury
i spojrzał amroth poprzez nurt
gdzie brzeg przed chwilą się bielił -
i łódź przeklinał co go gna
daleko od nimrodeli
był kiedyś panem elfów król
(ach kimże kimże jest ninie?)
gdy złotem lśniły pędy drzew
w pięknej lorienu

wkrótce drzewa znikną a pojawią się wybrzeża puste i nagie dalej bowiem rzeka płynie przez kamieniste doliny pośród stepowego wyżu aż w końcu po wielu milach spotyka skalistą wyspę tindrock którą my nazywamy tol brandir obejmuje

krainie
aż nagle w morską skoczył toń
jak skacze strzała z cięciwy -
i tak jak mewa w wodę wpadł
król elfów wódz urodziwy
z rozwianym włosem igrał wiatr
dokoła koronki piany
patrzcie o patrzcie elfów król
płynie jak łabędź świetlany
i na tym się urywa wieść
jakby zamknęły się wrota
na brzegu już nie słyszał

pozwoli zapomnieć o smutkach
jeden za drugim zeszli z wysokiej skarpy śladem legolasa frodo stał chwilę przy brzegu by woda opłukała mu zmęczone nogi była zimna lecz jej dotknięcie zdawało się czyste a gdy posunął się dalej i sięgnęła mu do kolan

dwoma ramionami strome brzegi tej wyspy i grzmiącym wodospadem rauros w chmurze piany opada ku nindalf krainie zwanej w waszej mowie wetwang są to rozległe grząskie moczary przez które rzeka wije się krętym nurtem rozdzielając się na mnóstwo odnóg od zachodu z lasów fangornu wlewa się do niej

nikt
imienia króla amrotha
głos legolasa zadrżał pieśń się urwała
nie mogę śpiewać więcej powiedział to tylko urywki reszty zapomniałem pieśń jest długa i smutna mówi bowiem o niedoli która spadła na lothlorien gdy krasnoludy zbudziły złe siły w górach
ale krasnoludy nie stworzyły złych sił! odparł gimli
ja też tego nie mówiłem ze

smutkiem rzekł legolas zło wszakże przyszło! a wówczas wiele elfów z rodu nimrodel porzuciło swoje siedziby i wywędrowało ona zaś zginęła gdzieś daleko na południu wśród białych gór i nie zjawiła się na pokładzie statku gdzie daremnie oczekiwał jej ukochany amroth lecz wiosną kiedy wiatr szumi w młodych lasach można po dziś dzień usłyszeć głos nimrodel nad wodospadem jej imienia

rozgałęzionym ujściem dopływ rzeki entów w jego dorzeczu na zachodnim brzegu leży rohan; na wschód zaś od anduiny wznoszą się nagie łańcuchy wzgórz emyn muil hula tam wiatr od wschodu bo od kirith gorgor czarnych wrót mordoru dzieli te wzgórza tylko otwarta przestrzeń

martwych bagien i ziemi niczyjej
boromir i ci spośród was którzy by zmierzali z nim razem do minas tirith dobrze zrobią jeżeli opuszczą wielką rzekę przed wodogrzmotami rauros i przeprawią się przez rzekę entów powyżej bagnisk lecz nie powinni zapuszczać

a kiedy wiatr wieje od południa niesie znad oceanu głos amrotha; bo potok nimrodel płynie do srebrnej żyły którą elfy zwą kelebrantem a kelebrant anduiny wielkiej anduina zaś do zatoki belfalas gdzie statki elfów odbiły od lądu ale nimrodel ani amroth nigdy nie wrócili powiadają że nimrodel miała dom wśród gałęzi drzewa w pobliżu wodospadu; elfy z lorien

poczuł że spływa z niego wraz z kurzem całe znużenie długiej wędrówki
kiedy już wszyscy się przeprawili na drugi brzeg rozsiedli się odpoczęli i zjedli coś niecoś; wtedy legolas opowiedział im wszystko co o kraju lorien przechowało się w sercach elfów z mrocznej puszczy o słońcu i gwiazdach co świeciły nad łąkami u brzegu wielkiej rzeki zanim świat cały zszarzał
w końcu umilkli i słuchali muzyki wodospadu szemrzącej łagodnie w mroku frodowi

się zbyt daleko w górę tej rzeki ani ryzykować zabłąkania w lasach fangornu dziwne to krainy i mało teraz znane nie wątpię zresztą że boromir i aragorn nie potrzebują tych przestróg
to prawda w minas tirith słyszeliśmy wiele o fangornie rzekł boromir ale wieści które doszły moich uszu uważałem za bajki jakimi stare niańki straszą dzieci wszystkie kraje na północ od rohanu tak są od nas dzisiaj odcięte że

zwykły bowiem podówczas budować domy w koronach drzew a może nawet i teraz jeszcze to robią dlatego nazwano ich szczep galadrimami ludem drzew w głębi lasów rosną drzewa olbrzymie mieszkańcy leśnej krainy nie kopali sobie siedzib pod ziemią jak krasnoludy nie budowali też kamiennych twierdz póki nie zapał cień
nawet w naszych czasach mieszkanie na drzewach można uważać za bezpieczniejsze niż siedzenie na ziemi rzekł gimli
spojrzał

poprzez strumień ku drodze która wiodła z powrotem do doliny dimrilla a później w górę na strop czarnych gałęzi nad swoją głową
przypadkiem dałeś nam dobrą radę gimli powiedział aragorn
nie możemy zbudować sobie domu ale dzisiejszą noc spędzimy wzorem

wyobraźnia może po nich błądzić do woli ongi fangorn przytykał do granic naszego królestwa ale od trzech pokoleń nikt z naszych tam nie zawędrował by potwierdzić lub rozproszyć legendy odziedziczone w spadku po dawnych wiekach
co do mnie to bywałem w rohanie lecz nigdy nie dotarłem do jego północnych kresów kiedy wyprawiono mnie z poselstwem wybrałem drogę przez bramę między białymi a mglistymi

górami a dalej przeprawiłem się przez rzekę isenę potem zaś przez szarą wodę na północ daleka i trudna podróż obliczyłem że musiałem przebyć około czterechset staj i zajęło mi to kilka miesięcy; straciłem bowiem konia w tharbadzie u brodu szarej wody po doświadczeniach tej wędrówki i marszu który odbyłem z drużyną nie wątpię że znajdę drogę przez rohan a jeśli

plemienia galadrimów w koronach drzew jeżeli oczywiście zdołamy już i tak dłużej siedzimy przy drodze niżby nakazywała roztropność
zeszli ze ścieżki i zanurzyli się w ciemną głąb lasu na zachód od górskiego potoku daleko od srebrnej żyły opodal wodospadu nimrodel znaleźli kępę drzew których gałęzie zwieszały się nad wodą grube

niemal zdawało się że w szumie wody rozróżnia śpiew
czy słyszeliście głos nimrodel? spytał legolas zaśpiewam wam pieśń o dziewczynie która nosiła to samo imię co potok nimrodel a mieszkała nad jego brzegiem przed wiekami to piękna pieśń w naszym leśnym języku ale w rivendell ją śpiewają we wspólnej mowie
i cichym głosem który ledwie wznosił się nad szelest liści zaczął:
córeczka elfów to jak w dzień
gwiazdka na

trzeba również przez fangorn
a więc nie dodam już nic więcej rzekł keleborn nie gardź jednak legendami dziedzictwem odległych wieków często bowiem się zdarza iż stare niańki przechowują w pamięci wiadomości które niegdyś największym nawet mędrcom oddały usługi
zkolei podniosła się z trawy galadriela i wziąwszy z rąk służebnej puchar wypełniła go białym miodem po czym podała kelebornowi
czas spełnić

szare pnie były potężne lecz wysokości nie mogli po ciemku ocenić
wdrapię się na górę rzekł legolas wśród drzew jestem jak w rodzinnym domu czy to na korzeniach czy na gałęziach chociaż ten gatunek znam tylko z nazwy bo mówią o nim pieśni wiem że nazywają się te drzewa mallorn i wiosną obsypane bywają żółtym kwieciem nigdy

jednak na żadne z nich się nie wspinałem teraz zbadam jaki mają kształt i wzrost
mniejsza o kształt odezwał się pippin w każdym razie drzewa te okażą się cudowne jeśli mają do zaoferowania nocleg dla kogokolwiek prócz ptaków co do mnie nie umiem spać na grzędzie
więc wygrzeb sobie norkę w ziemi odparł legolas skoro to się bardziej godzi z

pożegnalny puchar rzekła wypij władco galadrimów! niech się nie smuci twoje serce chociaż noc nieuchronnie nastąpi po dniu i już bliski jest nasz zmierzch
obeszła drużynę każdemu podając puchar i życząc szczęśliwej drogi kiedy jednak

wszyscy wypili poprosiła żeby na chwilę jeszcze usiedli na trawie dla niej zaś i keleborna przyniesiono fotele dworki w milczeniu otoczyły swoją panią a galadriela czas jakiś wpatrywała się w twarze gości wreszcie przemówiła znowu
spełniliśmy

obyczajami twojego plemienia ale musisz kopać prędko i głęboko żeby się ukryć przed orkami
to rzekłszy legolas zwinne odbił się od ziemi i chwycił konaru wyrastającego z pnia wysoko nad jego głową w tejże chwili z cienia korony w górze zabrzmiał niespodzianie głos:
daro! krzyknął rozkazująco
legolas

niebie czystym
w obrączkach złotych lśnił jej płaszcz
i butki szarosrebrzyste
na czole gwiazdy świecił blask -
we włosach smużka wąska
jak w pięknym kraju lorien
błysk słońca w drzewa gałązkach
na ustach uśmiech długi włos
i rączki białe jak mleko -
na wietrze jak lipowy liść
tak unosiła się lekko
pod wodospadem nimrodel
gdzie woda lśni lodowata
jej śpiewny głosik srebrniej brzmiał
niż wód srebrzysta kantata
gdzież ona

puchar rozstania powiedziała i cień padł między nas nim nas opuścicie przyjmijcie dary które dla was przywiozła łódź od władcy galadrimów i od ich pani na pamiątkę lothlorien na wezwanie podchodzili do niej jeden po drugim
oto dar keleborna i galadrieli dla przewodnika drużyny zwróciła się do aragorna wręczając mu pochwę sporządzoną na miarę jego miecza zdobił ją w srebrze i złocie ryty

zdumiony i przerażony znalazł się natychmiast z powrotem na ziemi skulił się pod drzewem
stójcie! szepnął towarzyszom nie ruszać się i nie odzywać!
nad ich głowami ktoś roześmiał się z cicha a potem drugi głos przemówił w języku elfów frodo trochę rozumiał bo mowa leśnego ludu mieszkającego na wschód od gór podobna była do mowy używanej przez elfów na zachodzie legolas

ornament z kwiatów i liści a wśród niego pismem elfów z drogich kamieni ułożony był napis: imię anduril i historia miecza ostrze dobyte z tej pochwy nie splami się ani nie złamie nawet w klęsce powiedziała ale może pragniesz czegoś więcej jeszcze w tym dniu rozłąki? rozdzielą nas odtąd ciemności i kto wie czy się kiedyś znów nie spotkamy a może stanie się to daleko stąd na drodze z której nie ma powrotu
aragorn odpowiedział tak:

zadarłszy głowę odpowiedział w tym samym języku
co to za jedni i czego chcą? spytał merry
elfy odparł sam czyż nie poznajesz głosów?
tak to elfy powiedział legolas mówią że tak głośno sapiecie iż trafiłby was po ciemku z łuku
sam co prędzej zasłonił usta dłonią
ale mówią też żebyście się ich nie bali od dawna zapowiedziano im nasze przybycie słyszeli mój głos jeszcze z tamtego brzegu nimrodel i wiedzą że należę do ich

pani znasz moje życzenia z dawna stoisz na straży jedynego skarbu którego pragnę lecz nie od twojej woli zależy czy mnie nim obdarzysz chociaż byś chciała i tylko przez ciemności mogę do niego dojść
może jednak ten podarek doda twemu sercu otuchy rzekła galadriela bo mi go powierzono abym ci oddała gdybyś przez nasz kraj przechodził to mówiąc pokazała duży jasnozielony kamień oprawiony w

krewniaków z północy dlatego nie przeszkadzali nam w przeprawie potem słyszeli moją pieśń teraz zapraszają mnie wraz z frodem na górę bo doszły ich słuchy o nim i jego wyprawie reszta ma poczekać u stóp drzewa i czuwać póki nie rozstrzygną co dalej z nami robić
zciemności spłynęła drabinka spleciona ze sznura

srebrnej broszy wykutej na kształt orła z rozpostartymi skrzydłami kiedy podniosła klejnot w górę błysnął jak słońce przesiane przez wiosenne liście ten kamień dałam niegdyś córce kelebrianie ona zaś przekazała go swojej córce dziś przyjmij go na zadatek nadziei przyjmij w tej godzinie imię które ci zostało

teraz nie wie nikt
w cieniu czy w blaskach słońca?
bo nimrodel w wąwozach gór
przepadła gdzieś pluskająca
w szarej przystani elfów łódź
na elfów córkę czekała
a obok morska grzmiała toń
i fal spienionych nawała
aż nocą nagły zawył

srebrnoszara błyszcząca w mroku a mimo pozorów kruchości dość mocna żeby wytrzymać ciężar kilku ludzi legolas wspiął się lekko frodo szedł za nim wolniej a na końcu wstrzymując oddech skradał się sam konary wyrastały z pnia niemal poziomo dalej jednak wyginały się ku górze u wierzchołka zaś tworzyły splecioną z mnóstwa gałęzi koronę a w niej hobbici ujrzeli drewniany pomost czyli talan

wywróżone: elessar kamień elfów z rodu elendila
aragorn wziął z jej rąk broszę i przypiął do piersi a wszyscy spojrzawszy nań zdumieli się bo nigdy dotychczas nie zdawał się tak wysoki i nie miał tak królewskiej postawy; jak gdyby w tej chwili znużenie wielu lat opadło z jego ramion
dzięki ci za te dary rzekł o pani lorien z której krwi urodziły się kelebriana i arwena gwiazda wieczorna czy mógłbym

jak podówczas taką budowlę nazywały elfy wchodziło się tam przez okrągłą dziurę pośrodku przez którą przewleczona była drabina frodo wydostawszy się w końcu na ów talan zastał legolasa już siedzącego obok trzech obcych elfów tamci

znaleźć pochwałę lepszą niż te słowa?
pani galadriela skłoniła głowę i zwróciła się do boromira ofiarowując mu pas ze złota; merry i pippin dostali małe srebrne pasy ze złotymi kwiatami zamiast klamer legolas otrzymał łuk jakiego używali galadrimowie dłuższy i mocniejszy niż łuki z mrocznej puszczy o cięciwie splecionej z włosów elfów; do tego kołczan pełen strzał
dal ciebie mały ogrodniku i

mieli ubrania ciemnoszare i póki się nie poruszyli trudno było ich dostrzec wśród gałęzi wstali wszyscy a jeden z trzech odsłonił latarkę; podniósł ją wąska srebrna smuga światła padła na twarz froda i oświetliła również sama elf zakrył latarkę i powitał gości w swoim języku frodo odpowiedział trochę niepewnie
witajcie rzekł wówczas elf przechodząc na wspólną mowę z wolna wymawiając jej słowa

miłośniku drzew powiedziała galadriela do sama przygotowałam tylko mały podarek wręczyła mu skrzyneczkę ze zwykłego szarego drzewa ozdobioną jedynie srebrną runiczną literą na wieczku ten znak to g inicjał galadrieli wyjaśniła lecz w twoim języku może yeż znaczyć ogród w skrzynce jest

wichr
w północnej elfów krainie -
i z nurtem fali porwał łódź
o patrzcie patrzcie jak płynie
a gdy zróżowił wodę świt
brzeg znikł już z oczu i góry
a tylko pióropusze fal
chwiały się w ryku wichury
i spojrzał amroth poprzez nurt
gdzie brzeg przed chwilą się bielił -
i łódź przeklinał co go gna
daleko od nimrodeli
był kiedyś panem elfów król
(ach kimże kimże jest ninie?)
gdy złotem lśniły pędy drzew
w pięknej lorienu

rzadko używamy obcych języków przesiadując ostatnimi czasy w głębi lasów i niechętnie zadając się z innymi plemionami rozstaliśmy się nawet z bliskimi krewniakami z północy ale niektórzy z nas bywają za granicą żeby zebrać wieści i tropić nieprzyjaciół; ci muszą znać języki innych ludów właśnie ja do nich należę nazywam się

ziemia z mego sadu a wraz z nią błogosławieństwo na jakie stać jeszcze galadrielę ten dar nie wesprze cię w drodze ani obroni od niebezpieczeństw lecz jeżeli go zachowasz i wrócisz z nim kiedyś wreszcie do domu może będziesz z niego miał pociechę choćbyś zastał kraj zniszczony i spustoszony twój ogród jeśli tę ziemię w nim rozsypiesz zakwitnie tak

haldir moi bracia rumil i orofin słabo władają waszą mową
wiedzieliśmy że macie tu przybyć bo wysłannicy elronda szli przez lorien wracając schodami dimrilla do domu od wielu już lat nie słychać było nic o hobbitach czyli niziołkach powątpiewałem nawet czy jeszcze mieszkają w śródziemiu z oczu wam dobrze

pięknie że mało który w śródziemiu mu dorówna wspomnisz wówczas galadrielę i ujrzysz z dala od lorien widok który tylko tutaj oglądałeś bo wiosna i lato nasze przeminęły i nigdy ich nikt nie zobaczy więcej na ziemi chyba że we wspomnieniu
sam zaczerwienił się po uszy i mruknął coś niezrozumiale przyciskając skrzynkę do piersi i kłaniając się jak umiał najpiękniej
o jaki dar poprosi elfów krasnolud? spytała galadriela gimlego
niczego

patrzy a że jest z wami elf z naszego plemienia chętnie was ugościmy spełniając prośbę elronda chociaż zazwyczaj nie pozwalamy obcym na przemarsz przez nasze ziemie dzisiaj jednak musicie nocować tutaj ilu was jest?
ośmiu odpowiedział legolas ja czterech hobbitów dwóch ludzi z których jeden to aragorn przyjaciel elfów z ludu westernesse
imię aragorna syna

więcej nie chcę pani odparł gimli dość mi szczęścia że oglądałem panią galadrimów i usłyszałem z jej ust łaskawe słowa
słuchajcie elfy! zawołała obracając się do swego dworu niech nikt nie waży się nigdy mówić że krasnoludy to plemię chciwe i niewdzięczne! ale musi przecież istnieć coś czego pragniesz a co mogłabym ci dać gimli synu gloina? powiedz proszę

krainie
aż nagle w morską skoczył toń
jak skacze strzała z cięciwy -
i tak jak mewa w wodę wpadł
król elfów wódz urodziwy
z rozwianym włosem igrał wiatr
dokoła koronki piany
patrzcie o patrzcie elfów król
płynie jak łabędź świetlany
i na tym się urywa wieść
jakby zamknęły się wrota
na brzegu już nie słyszał

arathorna nie jest w lorien obce odparł haldir ma on łaski u naszej pani a więc wszystko w porządku wyliczyłeś wszakże dopiero siedmiu
ósmy jest krasnoludem rzekł legolas
krasnolud! zawołał haldir to gorzej od czarnych dni nie zadajemy się z krasnoludami nie mają wstępu do naszego kraju tego krasnoluda nie będę mógł wpuścić
ależ to zaufany daina z samotnej góry przyjaciel elronda! odezwał się

nie chcę żebyś ty jeden spośród naszych gości odszedł stąd bez podarku
nic takiego nie ma rzekł gimli z niskim ukłonem i jąkając się trochę chyba chyba żeby mi wolno było prosić nie wymienić tylko mały pukiel twoich włosów cenniejszych dla mnie niż całe złoto ziemi tak jak gwiazdy są

frodo elrond go wybrał na towarzysza naszej wyprawy i słusznie bo w drodze okazał się mężny i wierny
elfy porozumiały się między sobą szeptem i zadały kilka pytań legolasowi w swoim języku
dobrze! powiedział wreszcie haldir zgadzamy się jakkolwiek niechętnie skoro aragorn i legolas

piękniejsze niż wszystkie skarby podziemia ale nie proszę o taki dar powiedziałem bo kazałaś mi wyznać czego pragnę
wśród elfów ruch się zrobił i rozszedł się szmer zdumienia a keleborn z podziwem spojrzał na krasnoluda pani jednak uśmiechnęła się do niego
powiadają o krasnoludach że mają ręce zwinniejsze od

języków powiedziała lecz nie jest to prawdą jeśli o ciebie chodzi gimli nikt bowiem dotychczas nie wystąpił do mnie z prośbą tak zuchwałą a zarazem tak grzeczną jakże mogłabym odmówić skoro sama kazałam ci mówić szczerze ale powiedz mi najpierw co chcesz zrobić z moim darem?
przechowam go jak skarb odparł na pamiątkę słów któreś mi rzekła przy pierwszym naszym spotkaniu a jeżeli kiedyś wrócę

zobowiążą się go pilnować i ręczą za niego przepuścimy tego krasnoluda musi mieć jednak oczy zasłonięte opaską wędrując przez lothlorien
ale dość tych rokowań! wasi towarzysze nie powinni dłużej stać tam na ziemi strzeżemy brzegów rzek

nikt
imienia króla amrotha
głos legolasa zadrżał pieśń się urwała
nie mogę śpiewać więcej powiedział to tylko urywki reszty zapomniałem pieśń jest długa i smutna mówi bowiem o niedoli która spadła na lothlorien gdy krasnoludy zbudziły złe siły w górach
ale krasnoludy nie stworzyły złych sił! odparł gimli
ja też tego nie mówiłem ze

odkąd przed wielu dniami zauważyliśmy wojska orków ciągnące skrajem gór na północ w stronę morii na pograniczach lasów słychać wycie wilków jeżeli tak jak powiadacie idziecie z morii niebezpieczeństwo z pewnością ciągnie waszym tropem jutro

do kuźni mojego rodzinnego plemienia oprawię go w kryształ i przekażę potomstwu w dziedzictwie jako porękę sojuszu między górą a lasem po wieczne czasy
pani galadriela rozplotła długi warkocz odcięła trzy złote włosy i złożyła je w dłoni krasnoluda
wraz z tym darem weź moje słowa powiedziała nie wróżę

który jemu chłodził twarz; czuł że jest w kraju gdzie czas nie istnieje gdzie nic nie przemija nic się nie zmienia nic nie ginie w niepamięci wygnaniec z shire’u odejdzie stąd i znowu znajdzie się na zwykłym świecie a jednak zawsze odtąd

szczyt wieńczyły niby podwójna korona dwa pierścienie drzew: zewnętrzny miał pnie śnieżnobiałe a gałęzie bezlistne lecz pięknie zarysowane w swej nagości; wewnętrzny składał się z mallornów niezwykle strzelistych i jeszcze strojnych w jasnożółte liście wysoko między gałęziami olbrzymiego drzewa stojącego pośrodku pierścienia lśnił bielą

o świcie trzeba stąd ruszyć dalej
czterej hobbici mogą przyjść tutaj i spędzić noc z nami ich się nie boimy na sąsiednim drzewie jest drugi talan reszta może się tam schronić ty legolasie będziesz wobec nas odpowiedzialny za nich zawołaj gdyby się coś działo

ogromny talan pod drzewami w trawie na stokach wzgórza rozsiane były drobne złote kwiaty z kształtu podobne do gwiazd wśród nich kołysały się na smukłych łodygach inne kwiaty białe i bladozielone: błyszczały jak krople rosy w bujnej zieleni murawy niebo było błękitne a popołudniowe słońce jarzyło się nad

będzie stąpał po tej trawie wśród kwiatów elamoru i nifredilu w piękniej krainie lothlorien
weszli w krąg białych drzew w tej samej chwili wiatr od południa owiał kerin amroth i westchnął w koronach drzew frodo stał nasłuchując szumu wielkich mórz u wybrzeży zatopionych przed wiekami i krzyku morskich ptaków których gatunek dawno wyginął na ziemi
haldir wspinał się teraz na podniebny taras frodo gotując

bo wszelkie wróżby są dzisiaj zawodne: po jednej stronie czyhają ciemności po drugiej nic nie ma prócz nadziei lecz jeśli nas nie zwiedzie nadzieja przepowiadam ci gimli synu gloina że będziesz miał ręce pełne złota a mimo to nigdy złoto nie

wzgórzem kładąc długie zielone cienie do stóp drzew
patrzcie! oto kerin amroth rzekł haldir serce dawnego królestwa które tu istniało przed wiekami; widzicie wzgórze amrotha i jego podniebny dom zbudowany w szczęśliwych czasach tu pośród nie więdnącej nigdy trawy wiecznie kwitną kwiaty zimowe: żółte elamory i blade nifredile zatrzymamy się tutaj trochę aby o

zdobędzie nad tobą władzy
a teraz zwróciła się do froda ciebie chcę obdarzyć powierniku pierścienia a chociaż zostawiłam to na ostatek wiedz że nie jesteś ostatni w moich myślach dla ciebie przygotowałam ten oto dar podniosła w górę kryształowy flakonik;

krasnoluda nie spuszczaj z oka!
legolas zszedł po drabinie w dół by niezwłocznie powtórzyć drużynie polecenia haldira wkrótce potem merry i pippin wdrapali się na górę byli zdyszani i trochę wystraszeni
masz! wysapał merry przynieśliśmy twoje

smutkiem rzekł legolas zło wszakże przyszło! a wówczas wiele elfów z rodu nimrodel porzuciło swoje siedziby i wywędrowało ona zaś zginęła gdzieś daleko na południu wśród białych gór i nie zjawiła się na pokładzie statku gdzie daremnie oczekiwał jej ukochany amroth lecz wiosną kiedy wiatr szumi w młodych lasach można po dziś dzień usłyszeć głos nimrodel nad wodospadem jej imienia

koce razem z naszymi resztę bagaży obieżyświat schował pod wielką kopą liści
nie będą wam potrzebne te rzeczy powiedział haldir zimą bywa chłodno w koronach drzewa chociaż dziś wiatr wieje z południa; ale poczęstujemy was takimi potrawami takim trunkiem że nie poczujecie nocnego

błysnął w jej ręku rozsiewając białe płomienie w tym krysztale zamknięte jest w wodzie z mojego źródła światło gwiazdy earendila jaśnieć będzie tym promienniej im głębsza noc cię otoczy niech ci rozświetli mrok w ponurych miejscach gdzie

się iść za nim położył dłoń na pniu tuż przy drabinie; nigdy jeszcze tak jasno nie uświadomił sobie tkanki kory i tętniącego pod nią życia rozkoszował się tym dotknięciem zupełnie inaczej niż leśnik lub stolarz cieszyła go sama istota żywego drzewa
kiedy wreszcie wydostał

chłodu a zresztą mamy zapasowe futra i płaszcze
hobbici zjedli drugą (i znacznie lepszą) wieczerzę z radością potem zawinięci ciepło nie tylko w futrzane płaszcze elfów lecz również we własne koce usiłowali zasnąć lecz mimo zmęczenia żadnemu z nich prócz sama nie

zmierzchu dotrzeć do stolicy galadrimów
jego przyjaciele zaraz poukładali się na wonnej murawie lecz frodo stał długą jeszcze chwilę nie mogąc ochłonąć z zachwytu zdawało mu się że przez jakieś ogromne okno wyjrzał na dawny zaginiony świat nie znajdował w hobbickiej mowie nazwy dla światła które się tu roztaczało wszystko co tu widział miało piękny kształt tak ostro wyrzeźbiony jakby go wprawdzie z góry obmyślono lecz stworzono

się na górujący w koronie pomost haldir wziął go za rękę i obrócił w stronę południa
najpierw spójrz tam! powiedział
frodo spojrzał i zobaczył w dość znacznej odległości pagórek uwieńczony mnóstwem ogromnych drzew czy może miasto wystrzelające zielonymi wieżami stamtąd biło

wszelkie inne światła wygasną pamiętaj o galadrieli i jej zwierciadle
frodo wziął flakonik i przez sekundę kiedy kryształ lśnił między nimi widział znów galadrielę królową wielką i piękną lecz już nie groźną ukłonił się nie znajdując słów podzięki
pani wstała a keleborn odprowadził gości do przystani jasne południe złociło trawę zielonego klina woda lśniła

dopiero w chwili kiedy hobbitowi otwarto oczy a zarazem tak stary jakby przetrwał od wieków znajome kolory złoto biel błękit i zieleń były tutaj tak świeże i tak wzruszały jakby je po raz pierwszy w życiu zobaczył i musiał dla nich znaleźć nazwy nowe i cudowne nikt nie mógł tu nawet zimą tęsknić do lata i wiosny na niczym co rosło na tej ziemi nie dostrzegł znamion uwiądu choroby czy skarlenia

kraina lorien nie znała skazy frodo odwrócił się i zobaczył u swego boku sama który rozglądał się wokół ze zdumieniem i przecierał oczy jakby podejrzewając że śni
nie mylę się słońce świeci dzień biały rzekł myślałem że elfy całe są z księżyca i gwiazd ale to przecież prawdziwszy ich własny świat niż wszystko o czym w życiu słyszałem tak się czuję jakbym się znalazł w pieśni nie wiem czy mnie rozumiecie?
haldir popatrzył na

srebrem wszystko było już gotowe do drogi drużyna zajęła w łodziach miejsca poprzednio wyznaczone wśród pożegnalnych okrzyków elfy z lorien długimi szarymi tykami zepchnęły łodzie w nurt a sperlona woda poniosła je z wolna dalej wędrowcy

przyszło to łatwo hobbici nie lubią wysokości nie sypiają nigdy na piętrze nawet jeśli mają dom piętrowy napowietrzna sypialnia wcale im nie przypadła do smaku nie miała ani ścian ani bodaj bariery nic prócz lekkiej plecionej z trzciny przegrody którą się przesuwało i zależnie od wiatru ustawiało z tej czy

a kiedy wiatr wieje od południa niesie znad oceanu głos amrotha; bo potok nimrodel płynie do srebrnej żyły którą elfy zwą kelebrantem a kelebrant anduiny wielkiej anduina zaś do zatoki belfalas gdzie statki elfów odbiły od lądu ale nimrodel ani amroth nigdy nie wrócili powiadają że nimrodel miała dom wśród gałęzi drzewa w pobliżu wodospadu; elfy z lorien

siedzieli bez ruchu i bez słowa na zielonym brzegu niemal na ostrzu zielonego klina stała pani galdriela samotna i milcząca kiedy ja minęli odwrócili głowy i długo jeszcze nie mogli oczu oderwać od odpływającej z wolna postaci bo wydało się że to lorien odpływa

potężne światło panujące nad całą krainą zatęsknił nagle żeby lotem ptaka pomknąć do zielonego grodu i tam odpocząć spojrzał z kolei na wschód: tu kraj spływał łagodnie ku lśniącej wstędze anduiny wielkiej rzeki sięgnął wzrokiem dalej poprzez wodę na drugi brzeg i światło zgasło on zaś znów znalazł się w znajomym zwykłym świecie za rzeką ciągnęła się

gwiazdy poprzez blady strop drżących liści sam od dawna chrapał u jego boku nim wreszcie frodowi sen skleił powieki majaczyły mu w ciemności szare sylwetki dwóch elfów którzy objąwszy ramionami kolana siedzieli bez ruchu gawędząc szeptem trzeci zszedł na dół strażować na jednym z niższych konarów w końcu ukołysany szumem wiatru

dwóch hobbitów z taką miną jakby dobrze rozumiał zarówno ich myśli jak słowa uśmiechnął się
jesteście pod władzą królowej galadrimów rzekł czy macie ochotę wspiąć się ze mną na kerin amroth?
spieszyli za nim gdy lekko wbiegał po trawiastym stoku frodo szedł oddychając głęboko a dokoła żywe liście i kwiaty poruszały się pod tchnieniem tego samego wiatru

wstecz niby jasny statek który zamiast masztów ma czarodziejskie drzewa i żegluje ku zapomnianym wybrzeżom podczas gdy oni siedzą bezradnie na skraju szarego bezlistnego świata
trwali w zapatrzeniu a tymczasem srebrna żyła już zniosła ich w nurt wielkiej rzeki łodzie skręciły i pomknęły na

pustynna płaszczyzna bezkształtna i szara gdzieś na dalekim widnokręgu wznosząca się znów czarną posępną ścianą słońce błyszczące nad lothlorien nie miało dość sił by rozjaśnić mroki tej odległej wyżyny
to południowa warownia mrocznej puszczy rzekł haldir kryje się w gęstwie czarnych

który jemu chłodził twarz; czuł że jest w kraju gdzie czas nie istnieje gdzie nic nie przemija nic się nie zmienia nic nie ginie w niepamięci wygnaniec z shire’u odejdzie stąd i znowu znajdzie się na zwykłym świecie a jednak zawsze odtąd

będzie stąpał po tej trawie wśród kwiatów elamoru i nifredilu w piękniej krainie lothlorien
weszli w krąg białych drzew w tej samej chwili wiatr od południa owiał kerin amroth i westchnął w koronach drzew frodo stał nasłuchując szumu wielkich mórz u wybrzeży zatopionych przed wiekami i krzyku morskich ptaków których gatunek dawno wyginął na ziemi
haldir wspinał się teraz na podniebny taras frodo gotując

południe biała postać galadrieli wkrótce zmalała w oddali jeszcze świeciła jak szyba w oknie na dalekim wzgórzu gdy odbija zachodzące słońce albo jak odległe jezioro widziane ze szczytu: okruch kryształu błyszczący wśród ziemi w pewnej

wśród gałęzi i łagodnym szmerem wodospadu nimrodel frodo także zasnął a w głowie śpiewała mu pieśń legolasa
ocknął się późną nocą inni hobbici spali elfów nie było sierp księżyca świecił mdłym blaskiem pośród liści wiatr ustał gdzieś z bliska od ziemi dobiegł wybuch

zwykły bowiem podówczas budować domy w koronach drzew a może nawet i teraz jeszcze to robią dlatego nazwano ich szczep galadrimami ludem drzew w głębi lasów rosną drzewa olbrzymie mieszkańcy leśnej krainy nie kopali sobie siedzib pod ziemią jak krasnoludy nie budowali też kamiennych twierdz póki nie zapał cień
nawet w naszych czasach mieszkanie na drzewach można uważać za bezpieczniejsze niż siedzenie na ziemi rzekł gimli
spojrzał

chwili wydało się że galadriela podniosła ramiona w ostatnim geście pożegnania i z daleka lecz dziwnie wyraźnie dobiegł ich z wiatrem jej głos śpiewała w starodawnym języku elfów zza morza hobbit nie rozumiał słów a melodia chociaż bardzo

chrapliwego śmiechu i tupot mnóstwa nóg szczęknęła stal z wolna wszystko ucichło jakby oddalając się na południe w głąb lasu
nagle w otworze pośrodku talana ukazała się jakaś głowa frodo usiadł przerażony ale zaraz poznał szary kaptur elfa elf patrzał na hobbitów
co się stało?

jodeł które wzajem na siebie napierają tak że konary gniją albo schną pośrodku na kamiennym wzgórzu stoi dol guldur gdzie długo ukrywał się nieprzyjaciel lękamy się że dol guldur znów jest zamieszkana i to przez siedemkroć potężniejszego wroga ostatnio często wisi nad tym miejscem czarna chmura stąd widzisz dwie zwalczające się potęgi nieustannie ścierają się z sobą

spytał frodo
irch! odpowiedział elf świszczącym szeptem i wciągnął na pomost sznurową drabinę
orkowie! co tu robią? zdumiał się frodo lecz elf już zniknął znowu
zaległa cisza nawet liście nie szeleściły nawet wodospad jakby stłumił swój szum frodo siedział drżąc mimo ciepłego okrycia wdzięczny był losowi że orkowie nie zdybali drużyny na ziemi lecz zdawał sobie sprawę że drzewo nie jest zbyt bezpiecznym

się iść za nim położył dłoń na pniu tuż przy drabinie; nigdy jeszcze tak jasno nie uświadomił sobie tkanki kory i tętniącego pod nią życia rozkoszował się tym dotknięciem zupełnie inaczej niż leśnik lub stolarz cieszyła go sama istota żywego drzewa
kiedy wreszcie wydostał

piękna nie przynosiła otuchy lecz taki czar mają słowa tej mowy że pozostały wyryte w pamięci froda i po latach przetłumaczył je sobie jak umiał; mówiły na modłę wszystkich pieśni elfów o rzeczach mało znanych mieszkańcom śródziemia
„hej jak złoto lecą z wiatrem liście! nie zliczysz lat jak na drzewie ptasich skrzydeł i jak słodki nektar

się na górujący w koronie pomost haldir wziął go za rękę i obrócił w stronę południa
najpierw spójrz tam! powiedział
frodo spojrzał i zobaczył w dość znacznej odległości pagórek uwieńczony mnóstwem ogromnych drzew czy może miasto wystrzelające zielonymi wieżami stamtąd biło

siłą myśli lecz światło przenika w jądro ciemności a ciemność nie dociera do światła jeszcze nie
odwrócił się i szybko zbiegł na ziemię a hobbici poszli w jego ślady u stóp wzgórza frodo spotkał aragorna który stał milczący i nieruchomy jak drzewo w ręku trzymał drobny żółty pąk elamoru a oczy miał pełne blasku zdawał się zatopiony w jakimś cudownym wspomnieniu a frodo patrząc nań zrozumiał że aragorn widzi coś co się na tym miejscu

potężne światło panujące nad całą krainą zatęsknił nagle żeby lotem ptaka pomknąć do zielonego grodu i tam odpocząć spojrzał z kolei na wschód: tu kraj spływał łagodnie ku lśniącej wstędze anduiny wielkiej rzeki sięgnął wzrokiem dalej poprzez wodę na drugi brzeg i światło zgasło on zaś znów znalazł się w znajomym zwykłym świecie za rzeką ciągnęła się

schronem pomaga jedynie ukryć się przed wrogiem orkowie jak wiadomo nie gorzej od gończych psów węszą tropy a przy tym umieją wspinać się na drzewa frodo dobył żądełka: błysnęło i zalśniło błękitnym płomieniem potem z wolna zaczęło przygasać aż zmatowiało zupełnie mimo to przeczucie bliskiego niebezpieczeństwa zamiast opuścić

poprzez strumień ku drodze która wiodła z powrotem do doliny dimrilla a później w górę na strop czarnych gałęzi nad swoją głową
przypadkiem dałeś nam dobrą radę gimli powiedział aragorn
nie możemy zbudować sobie domu ale dzisiejszą noc spędzimy wzorem

froda spotęgowało się jeszcze wstał podpełznął do włazu i spojrzał w dół był niemal pewny że słyszy z daleka spod drzewa ukradkowe człapanie
nie mogły to być elfy leśne plemię porusza się bezszelestnie potem frodo rozróżnił szmer jak gdyby węszenia i

niegdyś zdarzyło albowiem z twarzy jego zniknęło piętno posępnych lat i wyglądał jak smukły młody król w białych szatach głośno przemówił jeżykiem elfów do kogoś niewidzialnego dla oczu froda
arwen vanimelda namarie! powiedział; westchnął głęboko ocknął się z zamyślenia zobaczył froda i uśmiechnął się do niego
tu jest serce królestwa elfów na ziemi rzekł tu także zawsze przebywa moje serce; gdyby

pustynna płaszczyzna bezkształtna i szara gdzieś na dalekim widnokręgu wznosząca się znów czarną posępną ścianą słońce błyszczące nad lothlorien nie miało dość sił by rozjaśnić mroki tej odległej wyżyny
to południowa warownia mrocznej puszczy rzekł haldir kryje się w gęstwie czarnych

lekki chrobot jakby ktoś skrobał korę na pniu wpatrzony w ciemność hobbit wstrzymał oddech
coś lazło po pniu w górę cichutko sycząc przez zaciśnięte zęby kiedy podeszło tuż pod rozgałęzioną koronę frodo zobaczył parę bladych oczu nie

jodeł które wzajem na siebie napierają tak że konary gniją albo schną pośrodku na kamiennym wzgórzu stoi dol guldur gdzie długo ukrywał się nieprzyjaciel lękamy się że dol guldur znów jest zamieszkana i to przez siedemkroć potężniejszego wroga ostatnio często wisi nad tym miejscem czarna chmura stąd widzisz dwie zwalczające się potęgi nieustannie ścierają się z sobą

nie to nie widziałbym światła u kresu ciemnych dróg którymi obaj ty i ja musimy jeszcze wędrować chodźmy!
wziął froda za rękę i razem zeszli ze wzgórza kerin amroth nigdy już nie mieli tu za życia powrócić
rozdział 7
zwierciadło galadrieli
słońce zachodziło nad górami a cień lasu pogłębił się kiedy ruszali w dalszą drogę noc zakradła się

siłą myśli lecz światło przenika w jądro ciemności a ciemność nie dociera do światła jeszcze nie
odwrócił się i szybko zbiegł na ziemię a hobbici poszli w jego ślady u stóp wzgórza frodo spotkał aragorna który stał milczący i nieruchomy jak drzewo w ręku trzymał drobny żółty pąk elamoru a oczy miał pełne blasku zdawał się zatopiony w jakimś cudownym wspomnieniu a frodo patrząc nań zrozumiał że aragorn widzi coś co się na tym miejscu

poruszały się spoglądały w górę bez zmrużenia powiek nagle zgasły a ciemna postać osunęła się po pniu i zniknęła
niemal w tej samej chwili ukazał się haldir szybko wspinając się wśród gałęzi
coś tu było na drzewie jakiś stwór którego w życiu jeszcze nie spotkałem powiedział nie ork umknął kiedy dotknąłem pnia bardzo czujny i ma wprawę w łażeniu po drzewach gdyby nie to byłbym go może wziął za

plemienia galadrimów w koronach drzew jeżeli oczywiście zdołamy już i tak dłużej siedzimy przy drodze niżby nakazywała roztropność
zeszli ze ścieżki i zanurzyli się w ciemną głąb lasu na zachód od górskiego potoku daleko od srebrnej żyły opodal wodospadu nimrodel znaleźli kępę drzew których gałęzie zwieszały się nad wodą grube

jednego z was hobbitów nie strzelałem i nie ośmieliłem się krzyczeć bo nie możemy ryzykować walki przeszedł tędy dopiero co duży oddział orków przeprawili się w bród przez nimrodel plugawymi łapami zmącili jej czystą wodę! a później pomaszerowali starą drogą wzdłuż rzeki zdaje się że coś wywęszyli przeszukiwali teren w miejscu gdzie biwakowaliście z wieczora we

pod sklepienie drzew i wkrótce elfy zaświeciły swoje srebrne latarnie
nagle znów wyszli na otwartą przestrzeń i zobaczyli w górze wieczorne niebo w którym już tkwiło kilka wczesnych gwiazd mieli przed sobą szeroki bezdrzewny pas ziemi wygięty koliście i dwoma ramionami odbiegający w dal wzdłuż wewnętrznego obwody ciągnęła się głęboka fosa ukryta w łagodnym zmierzchu; tylko trawa na jej skraju zieleniła się jeszcze jasno

niegdyś zdarzyło albowiem z twarzy jego zniknęło piętno posępnych lat i wyglądał jak smukły młody król w białych szatach głośno przemówił jeżykiem elfów do kogoś niewidzialnego dla oczu froda
arwen vanimelda namarie! powiedział; westchnął głęboko ocknął się z zamyślenia zobaczył froda i uśmiechnął się do niego
tu jest serce królestwa elfów na ziemi rzekł tu także zawsze przebywa moje serce; gdyby

trzech nie mogliśmy wypowiedzieć bitwy setce więc zwiedliśmy ich udając różne głosy i wywabiliśmy tym sposobem bandę z lasu
orofin pobiegł szybko do naszej głównej siedziby z ostrzeżeniem nigdy żaden ork nie ujdzie żywy z lorien zanim jutrzejsza noc zapadnie wzdłuż północnej granicy przyczai się wielu elfów wy wszakże musicie ruszać na południe skoro świt

nie to nie widziałbym światła u kresu ciemnych dróg którymi obaj ty i ja musimy jeszcze wędrować chodźmy!
wziął froda za rękę i razem zeszli ze wzgórza kerin amroth nigdy już nie mieli tu za życia powrócić
rozdział 7
zwierciadło galadrieli
słońce zachodziło nad górami a cień lasu pogłębił się kiedy ruszali w dalszą drogę noc zakradła się

jakby zachowała pamięć o słońcu które już zniknęło za fosą piętrzył się wysoki zielony mur opasujący zielone wzgórze porosłe gęsto mallornami; tak wybujałych drzew nie widzieli nigdzie indziej w tym kraju trudno było z daleka ocenić ich wysokość lecz wyglądały w zmroku jak żywe wieże w ich wielopiętrowych koronach i pośród rozedrganych liści błyszczały niezliczone światełka zielone złote i

pod sklepienie drzew i wkrótce elfy zaświeciły swoje srebrne latarnie
nagle znów wyszli na otwartą przestrzeń i zobaczyli w górze wieczorne niebo w którym już tkwiło kilka wczesnych gwiazd mieli przed sobą szeroki bezdrzewny pas ziemi wygięty koliście i dwoma ramionami odbiegający w dal wzdłuż wewnętrznego obwody ciągnęła się głęboka fosa ukryta w łagodnym zmierzchu; tylko trawa na jej skraju zieleniła się jeszcze jasno

dzień zjawił się blady od wschodu rozwidniało się a hobbici patrząc na światło przesiane przez żółte liście drzew mieli wrażenie że to chłodny świt w pełni lata wśród kołyszących się gałęzi przeświecało jasnobłękitne niebo przez rozchylone liście z południowej krawędzi talana

szare pnie były potężne lecz wysokości nie mogli po ciemku ocenić
wdrapię się na górę rzekł legolas wśród drzew jestem jak w rodzinnym domu czy to na korzeniach czy na gałęziach chociaż ten gatunek znam tylko z nazwy bo mówią o nim pieśni wiem że nazywają się te drzewa mallorn i wiosną obsypane bywają żółtym kwieciem nigdy

srebrne haldir zwrócił się do drużyny
witajcie w karas galadhon! – rzekł – oto stolica galadrimów siedziba władcy lorien keleborna i pani galadrieli nie możemy jednak wejść od tej strony bo od północy nie ma bramy trzeba okrążyć wzgórze

frodo widział dolinę srebrnej żyły niby morze rdzawego złota falujące w łagodnym podmuchu wiatru
ranek był zimny i jeszcze młody gdy drużyna wyruszyła w dalszą drogę prowadzona teraz przez haldira i jego brata rumila
żegnaj miła nimrodel! zawołał legolas frodo obejrzał się i dostrzegł blask białej piany między szarymi pniami drzew
żegnaj! powiedział zdawało mu się że już nigdy

jakby zachowała pamięć o słońcu które już zniknęło za fosą piętrzył się wysoki zielony mur opasujący zielone wzgórze porosłe gęsto mallornami; tak wybujałych drzew nie widzieli nigdzie indziej w tym kraju trudno było z daleka ocenić ich wysokość lecz wyglądały w zmroku jak żywe wieże w ich wielopiętrowych koronach i pośród rozedrganych liści błyszczały niezliczone światełka zielone złote i

nie usłyszy równie pięknej muzyki wody wiecznie zestrajającej tysiączne dźwięki w różnorodną melodię
wrócili na starą ścieżkę biegnącą zachodnim brzegiem srebrnej żyły i szli nią czas jakiś w kierunku południowym na ziemi pełno było śladów wydeptanych stopami orków wkrótce jednak haldir zboczył

od południa a to dość długa droga gród jest ogromny
zewnętrznym brzegiem fosy biegła droga brukowana białym kamieniem szli nią skręciwszy ku zachodowi więc miasto górowało wciąż nad nimi jak zielona chmura od lewej strony w miarę jak ciemności nocne gęstniały zapalało się coraz więcej świateł aż wreszcie zdawało się że wzgórze jarzy się od gwiazd dotarli w końcu do białego mostu a gdy po nim przeszli zobaczyli wielką

srebrne haldir zwrócił się do drużyny
witajcie w karas galadhon! – rzekł – oto stolica galadrimów siedziba władcy lorien keleborna i pani galadrieli nie możemy jednak wejść od tej strony bo od północy nie ma bramy trzeba okrążyć wzgórze

od południa a to dość długa droga gród jest ogromny
zewnętrznym brzegiem fosy biegła droga brukowana białym kamieniem szli nią skręciwszy ku zachodowi więc miasto górowało wciąż nad nimi jak zielona chmura od lewej strony w miarę jak ciemności nocne gęstniały zapalało się coraz więcej świateł aż wreszcie zdawało się że wzgórze jarzy się od gwiazd dotarli w końcu do białego mostu a gdy po nim przeszli zobaczyli wielką

jednak na żadne z nich się nie wspinałem teraz zbadam jaki mają kształt i wzrost
mniejsza o kształt odezwał się pippin w każdym razie drzewa te okażą się cudowne jeśli mają do zaoferowania nocleg dla kogokolwiek prócz ptaków co do mnie nie umiem spać na grzędzie
więc wygrzeb sobie norkę w ziemi odparł legolas skoro to się bardziej godzi z

bramę zwróconą na południo-zachód osadzoną między dwiema zachodzącymi tu na siebie ścianami obronnego muru wysoką i potężną jasno oświetloną latarniami
haldir zapukał i wymówił jakieś hasło a wówczas brama otworzyła się bezszelestnie: straży frodo nie zauważył wędrowcy weszli

bramę zwróconą na południo-zachód osadzoną między dwiema zachodzącymi tu na siebie ścianami obronnego muru wysoką i potężną jasno oświetloną latarniami
haldir zapukał i wymówił jakieś hasło a wówczas brama otworzyła się bezszelestnie: straży frodo nie zauważył wędrowcy weszli

wrota zamknęły się za nimi znaleźli się w niskim korytarzu między murami minęli go szybko i wkroczyli do grodu drzew nie widać tu było żywej duszy nie słychać niczyich kroków na ścieżkach tylko z góry jakby z powietrza dobiegał gwar niby łagodny deszcz szemrzący wśród liści
szli wielu ścieżkami wspinali się po wielu schodach a gdy osiągnęli znaczną wysokość zobaczyli pośrodku rozległego trawnika migocące źródło oświetlały

wrota zamknęły się za nimi znaleźli się w niskim korytarzu między murami minęli go szybko i wkroczyli do grodu drzew nie widać tu było żywej duszy nie słychać niczyich kroków na ścieżkach tylko z góry jakby z powietrza dobiegał gwar niby łagodny deszcz szemrzący wśród liści
szli wielu ścieżkami wspinali się po wielu schodach a gdy osiągnęli znaczną wysokość zobaczyli pośrodku rozległego trawnika migocące źródło oświetlały

je srebrne latarnie które kołysały się nad nim na gałęziach a woda ściekała do srebrnej misy i z niej dopiero płynęła dalej białym strumieniem u południowego krańca trawnika rosło największe z wszystkich drzew; potężny gładki pień połyskiwał ciemnym srebrem a wystrzelał w górę jak wieża i wysoko nad ziemią rozpościerał pierwsze konary nakryte cienistą kopułą liści obok stała szeroka srebrna

obyczajami twojego plemienia ale musisz kopać prędko i głęboko żeby się ukryć przed orkami
to rzekłszy legolas zwinne odbił się od ziemi i chwycił konaru wyrastającego z pnia wysoko nad jego głową w tejże chwili z cienia korony w górze zabrzmiał niespodzianie głos:
daro! krzyknął rozkazująco
legolas

je srebrne latarnie które kołysały się nad nim na gałęziach a woda ściekała do srebrnej misy i z niej dopiero płynęła dalej białym strumieniem u południowego krańca trawnika rosło największe z wszystkich drzew; potężny gładki pień połyskiwał ciemnym srebrem a wystrzelał w górę jak wieża i wysoko nad ziemią rozpościerał pierwsze konary nakryte cienistą kopułą liści obok stała szeroka srebrna

drabina u jej stóp siedziało trzech elfów na widok zbliżającej się drużyny zerwali się wszyscy i wtedy dopiero frodo stwierdził że wartownicy są rośli i okryci zbrojami a z ramion ich spływają długie białe płaszcze
tu mieszkają keleborn

i galadriela rzekł haldir życzą sobie żebyście weszli na górę i porozmawiali z nimi
jeden z wartowników zadął w mały róg i na czysty jego głos odpowiedziano z korony drzew trzema podobnymi nutami
pójdę pierwszy powiedział haldir następny niech

drabina u jej stóp siedziało trzech elfów na widok zbliżającej się drużyny zerwali się wszyscy i wtedy dopiero frodo stwierdził że wartownicy są rośli i okryci zbrojami a z ramion ich spływają długie białe płaszcze
tu mieszkają keleborn

idzie frodo a za nim legolas reszta w dowolnym porządku dla nóg nie przyzwyczajonych do takich schodów wspinaczka jest dość uciążliwa można jednak odpocząć po drodze
pnąc się z wolna frodo minął mnóstwo talanów: jedne umieszczone były po prawej inne po lewej stronie a niektóre wokół pnia tak że drabina przechodziła przez wyciętą w pomoście dziurę w końcu zatrzymał się

zdumiony i przerażony znalazł się natychmiast z powrotem na ziemi skulił się pod drzewem
stójcie! szepnął towarzyszom nie ruszać się i nie odzywać!
nad ich głowami ktoś roześmiał się z cicha a potem drugi głos przemówił w języku elfów frodo trochę rozumiał bo mowa leśnego ludu mieszkającego na wschód od gór podobna była do mowy używanej przez elfów na zachodzie legolas

i galadriela rzekł haldir życzą sobie żebyście weszli na górę i porozmawiali z nimi
jeden z wartowników zadął w mały róg i na czysty jego głos odpowiedziano z korony drzew trzema podobnymi nutami
pójdę pierwszy powiedział haldir następny niech

bardzo już wysoko na talanie ogromnym jak pokład wielkiego okrętu był tu zbudowany dom tak obszerny że mógłby służyć za pałac ludziom na ziemi frodo wszedł za haldirem do owalnej sali; pośrodku przebijał jej podłogę pień olbrzymiego mallorna

wprawdzie zwężający się pod szczytem lecz i tu jeszcze potężny
komnatę wypełniało łagodne światło; ściany miała zielone i srebrne strop złoty zebrała się tu liczna gromada elfów pod środkowym filarem na dwóch fotelach nad którymi żywe gałęzie splatały się w baldachim siedzieli tuż obok siebie keleborn i galadriela

idzie frodo a za nim legolas reszta w dowolnym porządku dla nóg nie przyzwyczajonych do takich schodów wspinaczka jest dość uciążliwa można jednak odpocząć po drodze
pnąc się z wolna frodo minął mnóstwo talanów: jedne umieszczone były po prawej inne po lewej stronie a niektóre wokół pnia tak że drabina przechodziła przez wyciętą w pomoście dziurę w końcu zatrzymał się

wstali na powitanie gości bo takiego zwyczaju przestrzegają elfy nawet najdostojniejsze oboje byli niezwykle wysokiego wzrostu a królowa nie ustępowała postawą swemu małżonkowi oboje też byli poważni i piękni szaty nosili śnieżnobiałe pani miała włosy ciemnozłote keleborn zaś srebrzyste długie i jasne wiek nie naznaczył ich

zadarłszy głowę odpowiedział w tym samym języku
co to za jedni i czego chcą? spytał merry
elfy odparł sam czyż nie poznajesz głosów?
tak to elfy powiedział legolas mówią że tak głośno sapiecie iż trafiłby was po ciemku z łuku
sam co prędzej zasłonił usta dłonią
ale mówią też żebyście się ich nie bali od dawna zapowiedziano im nasze przybycie słyszeli mój głos jeszcze z tamtego brzegu nimrodel i wiedzą że należę do ich

bardzo już wysoko na talanie ogromnym jak pokład wielkiego okrętu był tu zbudowany dom tak obszerny że mógłby służyć za pałac ludziom na ziemi frodo wszedł za haldirem do owalnej sali; pośrodku przebijał jej podłogę pień olbrzymiego mallorna

wprawdzie zwężający się pod szczytem lecz i tu jeszcze potężny
komnatę wypełniało łagodne światło; ściany miała zielone i srebrne strop złoty zebrała się tu liczna gromada elfów pod środkowym filarem na dwóch fotelach nad którymi żywe gałęzie splatały się w baldachim siedzieli tuż obok siebie keleborn i galadriela

krewniaków z północy dlatego nie przeszkadzali nam w przeprawie potem słyszeli moją pieśń teraz zapraszają mnie wraz z frodem na górę bo doszły ich słuchy o nim i jego wyprawie reszta ma poczekać u stóp drzewa i czuwać póki nie rozstrzygną co dalej z nami robić
zciemności spłynęła drabinka spleciona ze sznura

wstali na powitanie gości bo takiego zwyczaju przestrzegają elfy nawet najdostojniejsze oboje byli niezwykle wysokiego wzrostu a królowa nie ustępowała postawą swemu małżonkowi oboje też byli poważni i piękni szaty nosili śnieżnobiałe pani miała włosy ciemnozłote keleborn zaś srebrzyste długie i jasne wiek nie naznaczył ich

twarzy swoim piętnem dał im tylko głębię spojrzenia tak przenikliwego jak ostrze włóczni lub promienie gwiazd a zarazem tak bezdennego jak źródła odwiecznych wspomnień
haldir wprowadził froda a władca pozdrowił gościa w jego ojczystym języku pani galadriela nie odezwała się ani

srebrnoszara błyszcząca w mroku a mimo pozorów kruchości dość mocna żeby wytrzymać ciężar kilku ludzi legolas wspiął się lekko frodo szedł za nim wolniej a na końcu wstrzymując oddech skradał się sam konary wyrastały z pnia niemal poziomo dalej jednak wyginały się ku górze u wierzchołka zaś tworzyły splecioną z mnóstwa gałęzi koronę a w niej hobbici ujrzeli drewniany pomost czyli talan

słowem lecz długo wpatrywała się w hobbita
siądź u mego boku frodo gościu z shire’u rzekł keleborn porozmawiamy gdy zbiorą się wszyscy
każdego wchodzącego członka drużyny witał uprzejmie po imieniu
witaj aragornie synu arathorna! powiedział na świecie upłynęło trzydzieści osiem lat odkąd

widzieliśmy cię w naszym kraju a nie były dla ciebie lekkie te lata dobry czy zły koniec się zbliża zrzuć tu wśród nas choć na chwilę swoje brzemię
witaj synu thranduila! nazbyt rzadko moi krewniacy z północy przybywają tu w odwiedziny!
witaj gimli synu gloina! od dawna nie widzieliśmy potomka rodu durina w karas galdhon dziś wszakże przełamane zostało stare

jak podówczas taką budowlę nazywały elfy wchodziło się tam przez okrągłą dziurę pośrodku przez którą przewleczona była drabina frodo wydostawszy się w końcu na ów talan zastał legolasa już siedzącego obok trzech obcych elfów tamci

prawo oby to było zapowiedzią że chociaż ciemności teraz zalegają nad światem zbliża się czas szczęśliwszy i odrodzi się przyjaźń między naszymi plemionami
gimli skłonił się nisko
kiedy już wszyscy goście siedzieli wokół jego tronu keleborn powiódł po nich wzrokiem
jest was ośmiu rzekł miało wziąć udział w wyprawie dziewięciu takie doszły nas wieści ale może zmieniło się coś w

mieli ubrania ciemnoszare i póki się nie poruszyli trudno było ich dostrzec wśród gałęzi wstali wszyscy a jeden z trzech odsłonił latarkę; podniósł ją wąska srebrna smuga światła padła na twarz froda i oświetliła również sama elf zakrył latarkę i powitał gości w swoim języku frodo odpowiedział trochę niepewnie
witajcie rzekł wówczas elf przechodząc na wspólną mowę z wolna wymawiając jej słowa

kobiety gandalf szary wyruszył wraz z drużyną nie przekroczył jednak granic naszej ziemi powiedzcie mi gdzie jest bardzo chciałabym z nim się porozumieć lecz nie mogę dostrzec go w tej dali póki nie znajdzie się na obszarze

lothlorien otacza go szara mgła jego kroki i myśli zakryte są przed moimi oczyma
niestety! rzekł aragorn gandalf szary wpadł w otchłań cienia został w morii skąd nie zdołał się wymknąć
na te słowa wszystkie obecne w komnacie elfy krzyknęły głośno z żalu i zdumienia
zła to nowina powiedział keleborn najgorsza jaką słyszeliśmy w ciągu długich lat wypełnionych smutnymi zdarzeniami zwrócił

rzadko używamy obcych języków przesiadując ostatnimi czasy w głębi lasów i niechętnie zadając się z innymi plemionami rozstaliśmy się nawet z bliskimi krewniakami z północy ale niektórzy z nas bywają za granicą żeby zebrać wieści i tropić nieprzyjaciół; ci muszą znać języki innych ludów właśnie ja do nich należę nazywam się

się do haldira: dlaczego nie zawiadomiono mnie o tym wcześniej? spytał w języku elfów
nie mówiliśmy haldirowi nic o naszych przygodach ani o celu wyprawy rzekł legolas zrazu byliśmy zbyt znużeni i zbyt blisko za nami była pogoń potem zaś niemal zapomnieliśmy na chwilę o smutku radując się wędrówką przez czarowne ścieżki lorien
wielki jest wszakże nasz żal i strata niepowetowana

powiedział frodo gandalf nam przewodził i wiódł nas przez morię a gdy już straciliśmy nadzieję on nas ocalił lecz sam zginął
opowiedzcie dokładnie wszystko! rzekł keleborn
wówczas aragorn opowiedział co ich spotkało na przełęczy karadhrasu i w ciągu następnych dni mówił o balinie i jego księdze o bitwie w

komnacie mazarbul o czeluści ognistej o wąskim moście i zjawieniu się straszydła
wyglądało na potwora z przedwiecznego świata nic podobnego w życiu nie widziałem powiedział zarazem cień i płomień siła i groza
to był balrog sługa morgotha rzekł legolas z nieprzyjaciół elfów najstraszliwszy po tamtym który się kryje w czarnej wieży
prawdę mówisz na moście ujrzałem na jawie koszmar co nawiedza

haldir moi bracia rumil i orofin słabo władają waszą mową
wiedzieliśmy że macie tu przybyć bo wysłannicy elronda szli przez lorien wracając schodami dimrilla do domu od wielu już lat nie słychać było nic o hobbitach czyli niziołkach powątpiewałem nawet czy jeszcze mieszkają w śródziemiu z oczu wam dobrze

najbardziej ponure nasze sny: zgubę durina dodał cichym głosem gimli a w jego oczach błysnął strach
niestety! zawołał keleborn z dawna obawialiśmy się że pod karadhrasem czai się groza gdybym był wiedział że krasnoludy zbudziły w morii złe moce wzbroniłbym drogi przez północną granicę zarówno tobie gimli jak wszystkim którzy z tobą trzymają można by rzec gdyby taka myśl była

dopuszczalna że gandalf na starość z mędrca stał się szaleńcem skoro bez potrzeby wszedł w pułapkę morii
zbyt pochopny byłby taki sąd odezwała się z powagą galadriela gandalf nic w swym życiu nie robił bez potrzeby ci co szli za jego przewodem nie znali jego myśli i nie mogą nam przedstawić w pełni celu do którego czarodziej zmierzał cokolwiek wszakże

patrzy a że jest z wami elf z naszego plemienia chętnie was ugościmy spełniając prośbę elronda chociaż zazwyczaj nie pozwalamy obcym na przemarsz przez nasze ziemie dzisiaj jednak musicie nocować tutaj ilu was jest?
ośmiu odpowiedział legolas ja czterech hobbitów dwóch ludzi z których jeden to aragorn przyjaciel elfów z ludu westernesse
imię aragorna syna

powiemy o przewodniku nikt spośród jego podwładnych nie ponosi winy nie żałujmy że powitaliśmy przyjaźnie krasnoluda gdyby nasz lud przetrwał długie wygnanie z dala od lothlorien czy który z galadrimów bodaj sam keleborn medrzec zgodziłby się ominąć bez jednego spojrzenia dawną swoją ojczyznę choćby ją zamieszkiwały smoki?

ciemne są wody kheled-zaram zimne źródła kibil-nala a piękne były wsparte na kolumnach sale khazad-dum za dawnych dni przed upadkiem możnych królów panujących nad skałami
pani galadriela spojrzała na gimlego który siedział smutny i wzburzony i obdarzyła go uśmiechem

arathorna nie jest w lorien obce odparł haldir ma on łaski u naszej pani a więc wszystko w porządku wyliczyłeś wszakże dopiero siedmiu
ósmy jest krasnoludem rzekł legolas
krasnolud! zawołał haldir to gorzej od czarnych dni nie zadajemy się z krasnoludami nie mają wstępu do naszego kraju tego krasnoluda nie będę mógł wpuścić
ależ to zaufany daina z samotnej góry przyjaciel elronda! odezwał się

krasnolud zaś na dźwięk starych nazw w rodzinnej swojej mowie podniósł wzrok i spotkał jej oczy wydało mu się że nagle zajrzał w serce przeciwnika i zobaczył w nim miłość i współczucie wyraz zdumienia odmienił mu twarz i gimli na uśmiech odpowiedział uśmiechem wstał niezgrabnie i kłaniając się krasnoludzką modą powiedział:
lecz jeszcze piękniejszy jest kraj lorien a pani galadriela

jego klejnotem cenniejszym niż wszystkie skarby podziemi
zapadła cisza wreszcie znów przemówił keleborn
nie wiedziałem że tak straszne przeżyliście losy rzekł niech gimli nie pamięta mi ostrych słów! płynęły z serca przepełnionego troską zrobię wszystko co w mojej mocy by wesprzeć was każdego wedle jego potrzeb i życzeń szczególnie zaś

frodo elrond go wybrał na towarzysza naszej wyprawy i słusznie bo w drodze okazał się mężny i wierny
elfy porozumiały się między sobą szeptem i zadały kilka pytań legolasowi w swoim języku
dobrze! powiedział wreszcie haldir zgadzamy się jakkolwiek niechętnie skoro aragorn i legolas

tego spośród małoludów który dźwiga brzemię
znamy cel waszej wyprawy powiedziała galdriela patrząc wprost na froda nie chcemy jednak mówić o nim tutaj wyraźniej ale zapewne okaże się że nie na próżno przybyliście do tego kraju w poszukiwaniu pomocy co

niewątpliwie leżało w planach gandalfa albowiem władca galadrimów zaliczany jest do najmądrzejszych elfów śródziemia i może was obdarzyć tym czym nie rozporządzają nawet potężni królowie od zarania ziemi przebywa na zachodzie ja zaś od niepamiętnych czasów jestem przy nim jeszcze przed upadkiem nargothrondu i gondolinu przybyłam tutaj zza gór i razem z kelebornem przez długie wieki walczymy stawiając opór złym losom
to

zobowiążą się go pilnować i ręczą za niego przepuścimy tego krasnoluda musi mieć jednak oczy zasłonięte opaską wędrując przez lothlorien
ale dość tych rokowań! wasi towarzysze nie powinni dłużej stać tam na ziemi strzeżemy brzegów rzek

ja po raz pierwszy zwołałam białą radę a gdyby nie pokrzyżowano moich zamierzeń kierowałby nią gandalf szary wtedy zaś pewnie inaczej potoczyłyby się wypadki nawet dziś została nadzieja nie będę wam radziła mówiąc: zróbcie to albo zróbcie tamto bo nie czynem ani radą ani wyborem dróg mogę wam być pomocna lecz wiedzą o tym co było co jest a w pewnej mierze

również co będzie jedno wam powiem: wasze zwycięstwo waży się na ostrzu sztyletu jeżeli zboczycie choć o włos wszystko runie grzebiąc nas pod gruzami nadzieja wszakże nie zgaśnie póki cała drużyna pozostanie wierna sprawie
to rzekłszy zwróciła na gości przenikliwy wzrok i w milczeniu badała twarze jedną po drugiej nikt prócz legolasa i aragorna nie

odkąd przed wielu dniami zauważyliśmy wojska orków ciągnące skrajem gór na północ w stronę morii na pograniczach lasów słychać wycie wilków jeżeli tak jak powiadacie idziecie z morii niebezpieczeństwo z pewnością ciągnie waszym tropem jutro

mógł długo znieść jej spojrzenia sam natychmiast zaczerwienił się i zwiesił głowę
wreszcie pani galadriela uwolniła ich z więzi swoich oczu i uśmiechnęła się mówiąc:
nie dopuszczajcie leku do serc! dzisiejszą noc prześpicie spokojnie
westchnęli i nagle poczuli się zmęczeni jak po długim wnikliwym śledztwie chociaż nie padło ani jedno pytania
idźcie teraz! powiedział keleborn wyczerpały was troski i trudy nawet gdyby cel waszej

wyprawy nie dotyczył nas z bliska znaleźlibyście w tym grodzie schronienie póki nie odzyskacie zdrowia i sił odpoczywajcie na razie nie będziemy mówili o dalszej drodze
tę noc drużyna przespała na ziemi ku wielkiemu zadowoleniu hobbitów elfy rozpięły dla nich namiot wśród drzew opodal źródła i

o świcie trzeba stąd ruszyć dalej
czterej hobbici mogą przyjść tutaj i spędzić noc z nami ich się nie boimy na sąsiednim drzewie jest drugi talan reszta może się tam schronić ty legolasie będziesz wobec nas odpowiedzialny za nich zawołaj gdyby się coś działo

wymościły im miękkie posłania a potem melodyjnymi swoimi głosami życząc im spokoju zostawiły samych wędrowcy czas jakiś gawędzili jeszcze wspominając poprzedni nocleg w koronach drzew marsz przez las oraz wizytę u keleborna i

krasnoluda nie spuszczaj z oka!
legolas zszedł po drabinie w dół by niezwłocznie powtórzyć drużynie polecenia haldira wkrótce potem merry i pippin wdrapali się na górę byli zdyszani i trochę wystraszeni
masz! wysapał merry przynieśliśmy twoje

koce razem z naszymi resztę bagaży obieżyświat schował pod wielką kopą liści
nie będą wam potrzebne te rzeczy powiedział haldir zimą bywa chłodno w koronach drzewa chociaż dziś wiatr wieje z południa; ale poczęstujemy was takimi potrawami takim trunkiem że nie poczujecie nocnego

chłodu a zresztą mamy zapasowe futra i płaszcze
hobbici zjedli drugą (i znacznie lepszą) wieczerzę z radością potem zawinięci ciepło nie tylko w futrzane płaszcze elfów lecz również we własne koce usiłowali zasnąć lecz mimo zmęczenia żadnemu z nich prócz sama nie

przyszło to łatwo hobbici nie lubią wysokości nie sypiają nigdy na piętrze nawet jeśli mają dom piętrowy napowietrzna sypialnia wcale im nie przypadła do smaku nie miała ani ścian ani bodaj bariery nic prócz lekkiej plecionej z trzciny przegrody którą się przesuwało i zależnie od wiatru ustawiało z tej czy

innej strony
pippinowi dość długo usta się nie zamykały
mam nadzieję że nie zlecę z tego poddasza jeśli wreszcie usnę mówił
a ja jak zasnę to się nie obudzę choćbym zleciał oświadczył sam im zaś mniej będziesz gadał tym prędzej sobie chrapnę; spodziewam się że zrozumiałeś przytyk co?
frodo czas jakiś leżał bezsennie i patrzał w

gwiazdy poprzez blady strop drżących liści sam od dawna chrapał u jego boku nim wreszcie frodowi sen skleił powieki majaczyły mu w ciemności szare sylwetki dwóch elfów którzy objąwszy ramionami kolana siedzieli bez ruchu gawędząc szeptem trzeci zszedł na dół strażować na jednym z niższych konarów w końcu ukołysany szumem wiatru

wśród gałęzi i łagodnym szmerem wodospadu nimrodel frodo także zasnął a w głowie śpiewała mu pieśń legolasa
ocknął się późną nocą inni hobbici spali elfów nie było sierp księżyca świecił mdłym blaskiem pośród liści wiatr ustał gdzieś z bliska od ziemi dobiegł wybuch

chrapliwego śmiechu i tupot mnóstwa nóg szczęknęła stal z wolna wszystko ucichło jakby oddalając się na południe w głąb lasu
nagle w otworze pośrodku talana ukazała się jakaś głowa frodo usiadł przerażony ale zaraz poznał szary kaptur elfa elf patrzał na hobbitów
co się stało?

spytał frodo
irch! odpowiedział elf świszczącym szeptem i wciągnął na pomost sznurową drabinę
orkowie! co tu robią? zdumiał się frodo lecz elf już zniknął znowu
zaległa cisza nawet liście nie szeleściły nawet wodospad jakby stłumił swój szum frodo siedział drżąc mimo ciepłego okrycia wdzięczny był losowi że orkowie nie zdybali drużyny na ziemi lecz zdawał sobie sprawę że drzewo nie jest zbyt bezpiecznym