Thread 214804927

Edycja Roja (Wypierdalać skurwiałe boty)

do czego zwalić

wiecej nitek robice. /int/ wytrzyma

czujność; otworzyłem serce przed aragornem dziedzicem isildura
a ja – odezwał się aragorn – poradziłem mu wspólnie szukać golluma chociaż mogło się wydawać że już na to za późno ponieważ zaś uznałem za słuszne by dziedzic isildura przyczynił się do naprawienia błędów isildura udałem się wraz z gandalfem na długie beznadziejne poszukiwania
z kolei

czoło dziewięciu zjednoczonym pod rozkazami okrutnego wodza był on niegdyś wielkim królem i czarownikiem a dziś włada potęgą śmiertelnej grozy kto ci to mówił i kto cię przysyła?” spytałem
„saruman biały odparł radagast kazał mi rzec iż gotów jest pomóc jeśli ci pomocy trzeba ale musisz zwrócić się do niego bez zwłoki nim będzie za późno”
te słowa wzbudziły we mnie nadzieję albowiem saruman biały jest

niewidzialny chód ma nad podziw lekki nigdy jeszcze nie dźwigał człowieka lecz ja go oswoiłem i niósł mnie tak rączo że przybyłem do shire’u w tym samym dniu w którym frodo znalazł się na kurhanach chociaż wyruszyłem w rohanu kiedy on opuszczał hobbiton
pędziłem ale strach rósł w moim sercu znalazłszy się na północy

gandalf opowiedział jak przemierzali dzikie kraje aż po góry cienia i po granice mordoru
tam doszły nas słuchy o gollumie i zgadywaliśmy że musiał długi czas przebywać w mroku gór ale nie znaleźliśmy go i w końcu straciłem resztkę nadziei w rozpaczy pomyślałem znów o pewnej próbie która by rozstrzygnęła moje wątpliwości tak że nie

usłyszałem wieści o jeźdźcach a chociaż z każdym dniem zyskiwałem nad nimi przewagę wciąż jeszcze mnie wyprzedzali wiedziałem już że dziewięciu rozdzieliło się: kilku zostało pod wschodnią granicą opodal zielonej ścieżki reszta wkradła się do shire’u od południa dotarłem do hobbitonu i nie zastałem już froda pogadałem tylko z dziadkiem gamgee dużo mówił lecz nie bardzo do rzeczy

potrzebowałbym już szukać golluma sam pierścień mógł mi powiedzieć czy jest jedynym przypomniałem sobie słowa które padły na radzie słowa sarumana wówczas puszczone mimo ucha nagle znów wyraźnie usłyszałem je w głębi serca: „w każdy z dziewięciu siedmiu i trzech – mówił saruman – wprawiono właściwy kamień w

najwięcej miał do powiedzenia o przywarach nowych właścicieli bag end „nie lubię zmian – oznajmił – kto by je lubił w moim wieku a już zmian na gorsze ścierpieć nie mogę” „na gorsze!” – powtórzył kilka razy „pewnie że co gorsze to złe – rzekłem mu – więc ci życzę żebyś najgorszego nie doczekał” z całej tej gadaniny dowiedziałem się w końcu że frodo opuścił dom przed

dol guldur przypuszczałem więc że może odkrył jakiś oręż zdolny pokonać dziewięciu
„idę do sarumana” powiedziałem
„nie zwlekaj ani chwili odparł radagast bo straciłem dużo czasu na szukanie ciebie i niewiele go już zostało polecono mi żebym cię znalazł przed letnim przesileniem a ten dzień właśnie

jedyny – nie ten był gładki nieozdobny jak gdyby należał do pośledniejszych pierścieni lecz jego twórca wyrył na nim znaki które ktoś biegły w tej sztuce umiałby dziś także dostrzec i odczytać”
nie mówił nam jakie to były znaki któż mógł to wiedzieć? twórca pierścienia a saruman? jakkolwiek

mamy dzisiaj nawet jeżeli natychmiast ruszysz najkrótszą drogą stąd nim dojedziesz dziewięciu pewnie zdąży odkryć ów poszukiwany kraj co do mnie wracam nie czekając”
z tymi słowy skoczył na konia i zaraz chciał ruszyć w drogę
„chwileczkę! zawołałem będziemy potrzebowali twojej pomocy i pomocy wszelkich stworzeń dobrej woli

niespełna tygodniem i że tego samego wieczora czarny jeździec był na pagórku odjechałem stamtąd w strachu dotarłem do bucklandu gdzie zastałem wielkie wzburzenie i ruch taki jakby kto kij wetknął w mrowisko pospieszyłem do ustroni: dom na oścież otwarty pusty

jedyny – nie ten był gładki nieozdobny jak gdyby należał do pośledniejszych pierścieni lecz jego twórca wyrył na nim znaki które ktoś biegły w tej sztuce umiałby dziś także dostrzec i odczytać”
nie mówił nam jakie to były znaki któż mógł to wiedzieć? twórca pierścienia a saruman? jakkolwiek

lecz na progu leżał porzucony płaszcz i poznałem w nim własność froda tracąc nadzieję nie zatrzymałem się ani dnia by zasięgnąć języka a szkoda bo mogłem usłyszeć nieco bardziej pocieszające wieści ruszyłem co prędzej śladem jeźdźców niełatwo go było wytropić bo rozbiegał się w różne strony i nieraz byłem w rozterce zdawało mi się jednak że jeden z jeźdźców a koże nawet dwóch zmierzało w

wiedza jego sięgała głęboko musiała przecież mieć jakieś źródło czyja ręka prócz ręki saurona dotykała pierścienia przed jego zaginięciem? tylko ręka isildura z takimi myślami zaniechałem tropienia golluma i spiesznie udałem się do gondoru za

czekać na siebie zbyt długo – odparł boromir – nie prosiłem o pomoc lecz bardzo jaj nam potrzeba dodałaby nam otuchy myśl że inni także walczą wszystkimi siłami jaki im są dane
a więc nabierzcie otuchy – powiedział elrond – są na świecie inne potęgi i królestwa o których nic nie wiecie bo są przed wami ukryte wielka anduina

kierunku bree pojechałem więc tamtędy obmyślając w duchu zniewagi którymi obrzucę właściciela gospody „jeśli z jego winy wynikła ta zwłoka – mówiłem sobie – stopię na nim całe sadło upiekę starego durnia na wolnym ogniu” on też jak się okazało wcale się czego innego po mnie nie spodziewał bo na mój widok padł plackiem i zaczął topnieć w oczach
coś z nim zrobił? – krzyknął frodo przerażony – był

dawnych czasów chętnie tam witano przedstawicieli mojego bractwa szczególnie sarumana często przebywał tam długo jako gość władców kraju lecz mnie denethor przyjął mniej życzliwie niż dawniej i niechętnie zezwolił na zbadanie przechowywanych starych

przepływa przez wiele krajów nim dobiegnie do argonath i do bram gondoru
a jednak byłoby może dla wszystkich lepiej – odezwał się krasnolud gloin – gdyby wszystkie siły zjednoczyły się a moc każdego ze sprzymierzeńców posłużyła wspólnym poczynaniom są może inne pierścienie nie tak zdradzieckie których by można użyć w naszej sprawie siedem jest straconych dla nas chyba że balin odnalazł pierścień

pergaminów i ksiąg „jeżeli naprawdę szukasz jak powiadasz zapisków z dawnych czasów i świadectw o początkach tego państwa czytaj! – rzekł – dla mnie bowiem przeszłość kryje mniej tajemnic niźli przyszłość i o nią się tylko troskam jeżeli jednak nie znasz

dla nas bardzo poczciwy i starał się jak mógł
gandalf się roześmiał
nic się nie bój! – rzekł – nie gryzłem a nawet szczekałem niewiele tak mnie uradowały nowiny które od butterbura usłyszałem gdy wreszcie przestał się trząść że uściskałem poczciwca nie rozumiałem na razie jak się to wszystko stało ale usłyszałem przynajmniej że poprzednią noc spędziłeś w bree i że rankiem wyruszyłeś w dalszą drogę w

lepiej swojej sztuki od sarumana który długo ślęczał nad tymi dokumentami nie znajdziesz nic czego bym nie wiedział ja mistrz wiedzy o tym kraju”
tak mi rzekł denethor a przecież w jego archiwach było wiele dokumentów których dziś nikt prawie czytać nie umie nawet najbieglejsi uczeni bo stare pisma i języki stały się niezrozumiałe dla potomnych wiedz

mamy dzisiaj nawet jeżeli natychmiast ruszysz najkrótszą drogą stąd nim dojedziesz dziewięciu pewnie zdąży odkryć ów poszukiwany kraj co do mnie wracam nie czekając”
z tymi słowy skoczył na konia i zaraz chciał ruszyć w drogę
„chwileczkę! zawołałem będziemy potrzebowali twojej pomocy i pomocy wszelkich stworzeń dobrej woli

throra ostatni z siedmiu ten o którym słuch zaginął odkąd thror poległ w morii mogę wam teraz wyznać prawdę: prócz innych pobudek właśnie nadzieja na odszukanie tego pierścienia skłoniła balina do odejścia spod góry
balin nie znajdzie w morii pierścienia – rzekł gandalf – thror dał go synowi swojemu thrainowi lecz thrain nie mógł przekazać dziedzictwa thorinowi bo wśród

boromirze iż w minas tirith znajduje się dokument napisany własną ręką isildura a nie odczytany od czasów upadku królów przez nikogo prócz mnie i sarumana albowiem isildur nie odszedł natychmiast po wojnie z mordorem jak to powszechnie się mówi
może tak się mówi na północy – przerwał gandalfowi boromir – w gondorze wszyscy wiedzą że isildur najpierw udał się do minas anor i tam przebywał czas jakiś ze

towarzystwie obieżyświata
„obieżyświat!” – krzyknąłem z uciechy
„tak panie tak niestety – rzekł butterbur biorąc to za okrzyk grozy – obieżyświat wśliznął się między nich chociaż broniłem jak mogłem oni zaś dopuścili go zaraz do kompanii w ogóle dziwnie się zachowywali tutaj przez cały czas pobytu śmiem powiedzieć że bardzo

swoim bratankiem meneldilem pouczając go nim mu przekazał rządy w południowym królestwie wtedy też posadził ostatni szczep białego drzewa na pamiątkę swego brata
wtedy też sporządził owe zapiski – powiedział gandalf – i o tym

samowolnie”
„ach ty ośle ty głupcze! po trzykroć zacny i ukochany barlimanie! – powiedziałemtoż to najpomyślniejsza nowina od dnia przesilenia letniego warta co najmniej złotego talara! oby twoje piwo zyskało czarodziejskie zalety i niezrównany smak na siedem następnych lat! dziś mogę wreszcie noc przespać spokojnie co mi się od niepamiętnych czasów już nie zdarzyło”
przenocowałem zatem u butterbura

roześlij wieści do zwierząt i ptaków które są z tobą w przyjaźni każ im zbierać wiadomości mające związek z tą sprawą i zanosić je do gandalfa i sarumana niech przysyłają gońców do orthanku”
”zrobię to” odparł i ruszył z kopyta jakby go

dziewięciu goniło
nie mogłem natychmiast pójść jego śladem miałem za sobą długą jazdę tego dnia i byłem zmęczony nie mniej od konia a chciałem też rozważyć położenie przenocowałem w bree i doszedłem do wniosku że nie mogę tracić czasu na wstępowanie do shire'u nigdy w życiu nie popełniłem cięższego błędu! napisałem jednak do froda list i powierzyłem jego wysłanie właścicielowi gospody memu przyjacielowi o świcie ruszyłem w drogę i po

tortur w dol guldur wydarto mu pierścień zjawiłem się za późno
biada biada! – zawołał gloin – kiedyż wybije dla nas godzina pomsty? ale zostały jeszcze trzy co się dzieje z trzema pierścieniami elfów? były to jak słyszałem bardzo potężne pierścienie czy elfy

długiej podróży w końcu dojechałem do siedziby sarumana znajduje się ona daleko na południu w isengardzie w końcu łańcucha gór mglistych opodal bramy rohanu boromir może nam wyjaśnić że jest to ogromna otwarta dolina między górami mglistymi a północnym krańcem ered nimrais białych gór jego ojczyzny isengard to obręcz nagich skał zamykających zwartym murem kotlinę pośrodku której wznosi się

zapomniano w gondorze jak się zdaje dokument ten dotyczy bowiem pierścienia a napisał isildur te słowa:
„wielki pierścień ma pozostać odtąd w dziedzictwie północnego królestwa lecz świadectwo o nim przechowywane będzie w gondorze gdzie żyją potomkowie elendila aby nigdy pamięć tych wielkich spraw nie zatarła się wśród ludzi”
dalej zaś isildur opisał jak wyglądał pierścień w momencie kiedy go znalazł

rozważając gdzie się podziali jeźdźcy; w bree bowiem o ile mogłem się dowiedzieć dotychczas zauważono tylko dwóch w ciągu nocy wszakże zdobyłem dalsze wieści pięciu jeśli nie więcej zjawiło się od zachodu i przemknęło niby huragan przez bree rozwalając bramy po dziś dzień tamtejsza

„kiedym go wziął był gorący gorący jak ogień i sparzył mi rękę tak że nigdy już pono nie pozbędę się w niej bólu wszakże dziś kiedy to piszę ostygł i rzekłbyś skurczył się nie tracąc wszakże nic z piękności ani też z doskonałości kształtu wypisane na nim znaki jaskrawe ongi niczym płomień zblakły już i niełacno je dziś odczytać ryto je pismem

ich nie przechowały? trzy pierścienie także przed wiekami zrobił nie kto inny lecz czarny władca czy te trzy są bezczynne? widzę tu dostojne elfy może zechcą mi odpowiedzieć
elfy jednak milczały
czyż nie słuchałeś moich słów gloinie? – odezwał się elrond – trzech pierścieni

kamienna wieża zwana orthankiem nie saruman ją zbudował lecz ludzie z numenoru przed wielu laty; piętrzy się wysoko i ma mnóstwo skrytek mimo to nie wygląda na dzieło przemyślnych rąk nie ma do niej innego dostępu niż przez mur isengardu w którym istnieje jedna jedyna brama
stanąłem u tej bramy późnym wieczorem; jest to potężny sklepiony tunel w skale zawsze obstawiony przez

ludność drży ze strachu i oczekuje końca świata wstałem o brzasku i ruszyłem za nimi
pewności nie mam lecz wydaje mi się niewątpliwe że to było tak: wódz skrył się na południe od bree wysyłając dwóch jeźdźców do tego miasteczka a czterech

straże wartownicy jednak byli uprzedzeni o moim przyjeździe i oznajmili że saruman mnie oczekuje wjechałem pod sklepienie a kiedy brama cicho zamknęła się za mną ogarnął mnie nagle strach chociaż nie rozumiałem jego powodów
podjechałem pod wieżę do stóp schodów; saruman wyszedł na moje

nie zrobił ani nawet nigdy nie dotknął sauron lecz nie wolno o nich mówić w tej godzinie zwątpienia pozwolę sobie rzec tylko tyle: trzy pierścienie nie są bezczynne nie zostały jednak stworzone by służyć jako oręż w wojnie i

spotkanie i poprosił na górę do swojej pięknej komnaty na palcu miał pierścień
„a więc jesteś gandalfie!” rzekł z powagą lecz w jego źrenicach błysnęła biała skra jakby w sercu przyczaił się zimny śmiech
„jestem odparłem przybyłem po twoją pomoc sarumanie biały”

elfów z eregionu bo w mordorze nie znają liter zdatnych do tak delikatnej roboty lecz w mowie dla mnie niezrozumiałej mniemam że to język czarnego kraju nikczemny i prostacki jaką zaś klątwę wyraża nie wiem skopiuję tu wszakże owe znaki nim zatrą się do cna pierścień być może

pchnąwszy do shire jedni i drudzy nie osiągnąwszy celu ani w bree ani w ustroni wrócili do wodza z meldunkiem o porażce wskutek czego żaden z jeźdźców nie pilnował chwilowo gościńca nad którym czuwali tylko szpiedzy wódz kazał zaraz kilku podwładnym ruszyć na wschód nie drogą jednak lecz n przełaj sam zaś z resztą oddziału cwałem pognał

potrzebuje żaru sauronowej ręki która choć czarna ogniem płonie od czego zginął gil-galad myślę że pewnie pismo by wystąpiło znowu gdyby złoto rozgrzać nie zamierzam jednak podejmować tak wielkiego ryzyka by nie uszkodzić klejnotu; pośród dzieł saurona to jedno jedyne wyszło z rąk jego piękne lube mi jest chociem je męką srogą przypłacił”
kiedy to odczytałem nie potrzebowałem już

dla podbojów takiej mocy im nie dano ci którzy je wykuli pragnęli nie potęgi nie władzy nie bogactw – lecz rozumu umiejętności sztuki twórczej sztuki gojenia ran aby wszystkie rzeczy na ziemi zachować od skazy elfy śródziemia osiągnęły to w pewnej mierze jakkolwiek nie bez ofiar lecz wszystko co sprawili ci którzy rozporządzali

wydało mi się że wzdrygnął się gniewnie słysząc to miano
„czy to aby prawda gandalfie szary? spytał szyderczo szukasz pomocy? niesłychana to rzecz by o pomoc prosił gandalf szary mędrzec taki uczony i przebiegły co zwykł kręcić się po świecie i mieszać do wszystkiego do swoich i nie swoich spraw”
patrzyłem na niego zdumiony
„jeżeli się nie mylę odpowiedziałem dzieją się teraz na świecie

gościńcem w wielkiej furii
puściłem się zawrotnym galopem ku wichrowemu czubowi i stanąłem tam przed zachodem słońca drugiego dnia od wyjazdu z bree ale tamci mnie wyprzedzili zrazu cofnęli się wyczuwając mój gniew i nie ważąc się stawić mi czoła póki słońce świeciło na niebie nocą wszakże zbliżyli się i oblegli mnie na szczycie w kręgu starych ruin amon sul przeżyłem tam ciężkie godziny takich błyskawic i płomieni jak

rzeczy które wymagać będą zjednoczenia wszystkich naszych sił”
„być może odparł ale poniewczasie wpadłeś na tę myśl ciekaw jestem od jak dawna taisz przede mną choć jestem głową rady sprawy najwyższej wagi? co cię dziś sprowadza z twojej kryjówki w shire?”
„dziewięciu

trzema pierścieniami obróciłoby się przeciw nim a serca ich oraz myśli zostałyby przed sauronem odsłonięte – gdyby nieprzyjaciel odzyskał jedyny pierścień a wtedy żałowalibyśmy że istniały na świecie trzy pierścienie! sauron dąży do zapanowania nad nimi
a co się stanie jeśli pierścień władzy będzie

zniszczony tak jak radzisz? – spytał gloin
nic pewnego nie wiemy – ze smutkiem rzekł elrond – niektórzy z nas ufają że trzy pierścienie nigdy przez saurona nie dotknięte wyzwolą się wówczas a ich właściciele będą mogli uleczyć rany zadane światu przez nieprzyjaciela możliwe jednak że trzy po zniknięciu jedynego stracą

szukać więcej napis bowiem jak słusznie się domyślał isildur był w języku mordoru i sług czarnej wieży treść jego znaliśmy już wcześniej gdyż owego dnia gdy sauron po raz pierwszy włożył jedyny pierścień na palec kelebrimor twórca trzech śledził go i

owej nocy nie widziano na wichrowym czubie od zamierzchłych czasów kiedy to zapalano na wzgórzu wojenne sygnały
o świcie wymknąłem się z okrążenia i uciekłem na północ więcej nic zdziałać nie mogłem nie sposób było odnaleźć cię frodo wśród dzikich krain a zresztą nie miałoby sensu szukać

podsłuchał z daleka jak tamten wymówił owe słowa; tym sposobem wydały się od razu niecne zamiary saurona
nie zwlekając pożegnałem denethora lecz w drodze na północ otrzymałem wiadomość z lorien że aragorn tamtędy przechodził i że odnalazł poczwarę zwaną gollumem toteż przede wszystkim ruszyłem na spotkanie z aragornem ciekawy co mi powie nie śmiałem nawet myśleć o śmiertelnych niebezpieczeństwach które musiał

swoją moc a wówczas wiele pięknych rzeczy zgaśnie i pójdzie w zapomnienie ja tak sądzę
mimo to wszystkie elfy zgadzają się na ryzyko – powiedział glorfindel – jeżeli za tę cenę można złamać potęgę saurona i na zawsze uwolnić świat od strachu przed tyranią
a więc wracamy znów do tego cośmy powiedzieli: pierścień trzeba zniszczyć – rzekł

skoro dziewięciu następowało mi na pięty musiałem zdać wszystko na aragorna miałem nadzieję że odciągnę chociaż paru jeźdźców od pogoni za tobą i że dotrę wcześniej do rivendell by stąd wysłać ci odsiecz rzeczywiście czterech jeźdźców ruszyło moim

osiągnąć wysyłając radagasta jesteś i zostaniesz tutaj gandalfie szary do końca swoich dni albowiem ja jestem saruman-mędrzec saruman-twórca pierścieni saruman wielu barw”
spojrzałem wtedy na niego i zobaczyłem że szaty które zrazu wydawały się białe wcale nie są białe lecz utkane z wszystkich kolorów i mienią się grając barwami

olśniewająco przy każdym poruszeniu fałd
„wolałem cię z bieli” powiedziałem
„biel! krzyknął drwiąco biel dobra jest tylko na początek białą tkaninę można ufarbować białą kartkę można zapisać białe światło można rozszczepić”
„ale wtedy przestaje być białe odparłem a kto psuje jakąś rzecz żeby

erestor – lecz nie zbliżyliśmy się jeszcze ani o krok do celu czy starczy nam sił by dotrzeć do ognia w którym pierścień został wypalony? to droga rozpaczy powiedziałbym: droga szaleństwa – gdyby mi tego nie wzbraniał wzgląd na mądrość elronda z dawna wypróbowaną
rozpacz? szaleństwo? – odezwał się gandalf – nie to nie rozpacz bo rozpaczać mogą tylko ci którzy przewidują koniec i nie mają

co do niego żadnych wątpliwości ale my nie wiemy jaki będzie koniec mądrość każe ugiąć się przed koniecznością jeśli po rozważeniu wszystkich innych dróg ta jedna okazuje się nieuchronna jakkolwiek może się to wydać szaleństwem komuś kto łudzi się zwodniczą nadzieją a więc niech szaleństwo posłuży nam za płaszcz i osłoni nas przed wzrokiem

odeprzeć samotnie
nie trzeba o nich mówić wiele – rzekł aragorn – nie uniknie oczywiście niebezpieczeństw człowiek którego mus pchnie tuż pod czarne wrota albo mu każe deptać zioła doliny morgul ja także w końcu straciłem nadzieję i zawróciłem ku domowi wtedy

lepiej poznać jej istotę ten zbacza ze ścieżek mądrości”
„nie przemawiaj do mnie tak jak zwykłeś mówić do głupców z którymi się przyjaźnisz powiedział saruman nie sprowadziłem cię tutaj by słuchać twoich nauk ale po to żeby ci dać do wyboru dwie drogi”
wyprostował się i zaczął deklamować tak jakby wygłaszał z dawna przygotowaną mowę:
„dawne dni

tropem wkrótce jednak zawrócili zmierzając jak się zdawało w stronę brodu bądź co bądź wyszło to wam na dobre bo zamiast dziewięciu tylko pięciu wzięło udział w nocnej napaści na wasz obóz
nadkładając drogi i to uciążliwej w górę brzegiem szarej wody przez wrzosowiska etten a później z powrotem ku południowi dotarłem w końcu tutaj szedłem od wichrowego czuba niemal

jednak traf zrządził że niespodzianie znalazłem to czego szukałem: ślady miękkich stóp na brzegu błotnistej sadzawki trop był świeży i świadczył że gollum spieszył się nie szedł jednak ku mordorowi lecz stamtąd odchodził ścigałem go skrajem martwych bagien i wreszcie dopadłem zaczaiwszy się nad

nieprzyjaciela! on bowiem jest bardzo mądry i waży każde źdźbło na szalach swojej chytrości nie zna jednak innej miary jak żądza władzy i wedle niej sądzi wszystkie serca do jego umysłu nie znajdzie dostępu myśl że ktoś odrzuca pokusę władzy i że mając

dwa tygodnie konno bowiem nie mógłbym się przedostać przez góry i skałki trollów toteż odesłałem gryfa królowi; zaprzyjaźniłem się z tym wierzchowcem serdecznie wiem że stawi się na wezwanie gdybym go znów potrzebował przybyłem więc do rivendell zaledwie o tydzień wcześniej niż wy z pierścieniem ale na szczęście wieści o grożących wam niebezpieczeństwach już tutaj dotarły przede mną
na tym mój frodo kończę swoją

przeminęły średnie dni przemijają świtają dni nowe czas elfów już się skończył zbliża się nasz czas: świat ludzi którymi my powinniśmy rządzić na to wszakże trzeba nam potęgi byśmy we wszystkim mogli narzucić swoją wolę a to dla dobrych celów które jedynie mędrcy umieją dostrzec
słuchaj mnie gandalfie stary przyjacielu i pomocniku mój! – rzekł zbliżając się do mnie i

łagodząc ton głosu – powiedziałem: my albowiem rządzić będziemy obaj jeżeli zechcesz ze mną się sprzymierzyć nowa potęga rośnie przeciw niej dawni sojusznicy i dawne środki nic nie wskórają nie można pokładać nadziei w elfach ani w wymierającym numenorze jedna tylko droga jest przed tobą

w ręku pierścień dąży do jego zniszczenia jeśli do tego będziemy zdążali zmylimy rachuby saurona
przynajmniej na jakiś czas – rzekł elrond – wstąpić na tę drogę musimy lecz będzie bardzo trudna i nie zaprowadzi nas po niej daleko ani mądrość ani siła lecz tak właśnie najczęściej bywa z czynami które obracają koła świata: dokonują

>>214805126
A jaki mas inny pomysł??

ich małe ręce na małych spada ten obowiązek gdy oczy wielkich zwrócone są w inną stronę
dość dość mistrzu elrondzie! – zawołał niespodzianie bilbo – możesz już nic więcej nie dodawać jasne jak słońce do czego zmierzasz bilbo niemądry hobbit zapoczątkował całą sprawę niechże więc bilbo ją zakończy albo sam zginie było mi tu bardzo przyjemnie i dobrze się pracowało nad książką

stojącym rozlewiskiem i wypatrując w wodzie przyłapałem golluma ciemnym wieczorem cały był oblepiony zielonym mułem obawiam się że nigdy mnie ten stwór nie pokocha kiedy bowiem chciał kąsać obszedłem się z nim dość surowo nie otworzył do mnie gęby chyba po to

przed nami przyłączmy się do nowej potęgi tak nakazuje mądrość gandalfie to droga nadziei lada dzień tamta potęga zatryumfuje a ci którzy przyczynią się do jej zwycięstwa otrzymają hojne nagrody kiedy potęga ta wzrośnie wraz z nią wzrosną jej wypróbowani sprzymierzeńcy a mędrcy jak ty i ja z czasem potrafią ją całą opanować i

relację elronda i resztę obecnych przepraszam że się tak szeroko rozwiodłem lecz po raz pierwszy zdarzyło się że gandalf nie dotrzymał obietnicy i nie stawił się na umówione miejsce i porę uważałem że winien jestem usprawiedliwienie powiernikowi pierścienia z tak niezwykłego wypadku a

żeby mnie zębami naznaczyć śmiem rzec iż z całej wyprawy ten marsz powrotny był najprzykrzejszy bom tego stwora musiał przed sobą pędzić z powrozem na szyi i kneblem w paszczy póki głód i pragnienie go nie zmogły i tak go prowadziłem ku mrocznej puszczy wreszcie dotarliśmy do niej i

jeśli chcecie wiedzieć właśnie już piszę ostatnie kartki obmyśliłem także zakończenie: „i odtąd żył szczęśliwie aż po kres swoich dni” to doskonałe zamknięcie całej historii nic nie szkodzi że przede mną inni już się nim posługiwali teraz będę musiał je zmienić skoro nie ma

więc cała historia od początku do końca została opowiedziana zebraliśmy się tutaj wszyscy a pierścień jest wśród nas nie zbliżyliśmy się jednak ani o krok od istotnego celu co zrobimy z pierścieniem?
zaległa cisza potem odezwał się elrond

kierować jej działaniem będziemy musieli przeczekać cierpliwie taić nasze prawdziwe myśli na dnie serca może opłakiwać niegodziwości których nie da się uniknąć po drodze mając wszakże wciąż na oku godny wzniosły ostateczny cel: wiedzę władzę ład – co dotychczas daremnie usiłujemy osiągnąć bo przeszkadzają nam zamiast pomagać nasi słabi lub

gnuśni przyjaciele nie wymaga to większych zmian naszych celów – których też nie zmienimy – lecz tylko zmiany środków”
„sarumanie – odparłem – słyszałem już podobną mowę lecz jedynie w ustach wysłanników mordoru którzy próbowali omamić nieświadome umysły nie mogę uwierzyć żeś mnie sprowadził z daleka po to tylko by męczyć moje uszy”
spojrzał na mnie z ukosa i milczał chwilę jakby się namyślał
„widzę że

widoków by się te słowa sprawdziły zresztą przybędzie oczywiście kilka rozdziałów jeżeli przeżyję i zdołam je dopisać okropnie kłopotliwe! kiedy mam wyruszyć w drogę?
boromir patrzał ze zdumieniem na bilba śmiech jednak zamarł mu na ustach gdy spostrzegł że wszyscy inni spoglądają na

sędziwego hobbita z wielkim szacunkiem tylko gloin uśmiechnął się ale ten uśmiech wypłynął z dawnych wspomnień
oczywiście mój kochany bilbo – powiedział gandalf – gdybyś to ty naprawdę zapoczątkował całą sprawę można by od ciebie wymagać byś ją zakończył ale dobrze wiesz już dzisiaj iż nikt nie może sobie rościć pretensji że to on jest sprawcą wielkich zdarzeń; bohater

przekazałem golluma elfom jak było umówione rad się pozbyłem jego towarzystwa bo cuchnął mam nadzieję że więcej go w życiu nie zobaczę gandalf wszakże nadszedł i znalazł siłę by z nim przeprowadzić długą rozmowę
tak rzekł gandalf długą i męczącą ale nie bezowocną przede wszystkim jego opowieść o stracie pierścienia zgadzała się z historią którą bilbo przed chwilą nam

zła to nowina że saruman zdradził – rzekł – bo mu ufaliśmy i znał najtajniejsze sprawy naszej rady niebezpieczna to rzecz zgłębiać sztukę wroga choćby w najlepszej intencji! ale podobne zdrady i upadki znamy niestety z przeszłości najbardziej ze

droga rozsądku nie zyskała twojego uznania – rzekł – a może wstrzymujesz się z wyborem? wstrzymujesz się bo kto wie czy nie ma lepszego wyjścia? – zbliżył się i położył swoją długą dłoń na moim ramieniu – czemuż by nie? – szepnął – pierścień władzy! gdybyśmy nim rozporządzali potęga

opowiedział po raz pierwszy nic nie tając mniejsza z tym zresztą; i tak domyślałem się prawdy ważniejsze że wtedy dopiero dowiedziałem się od golluma iż znalazł pierścień w wielkiej rzece opodal pól gladden; dowiedziałem się nadto że miał go bardzo długo w swym posiadaniu: przez okres równy życiu wielu pokoleń jego gatunku

odgrywa w nich tylko skromną rolę nie kłaniaj się! prawda nie przypadkiem użyłem tego słowa nie wątpimy też że mimo żartobliwego tonu twoja przemowa wyrażała bardzo szlachetną gotowość lecz taki czyn przekraczałby twoje siły mój bilbo pierścień nie może wrócić do ciebie

wszystkich zdumiała mnie opowieść froda niewiele miałem do czynienia z hobbitami jeśli nie liczyć tu obecnego bilba okazuje się że bilbo nie jest takim niezwykłym wyjątkiem jak sądziłem dotychczas świat bardzo się zmienił od czasu gdy po raz ostatni podróżowałem zachodnimi szlakami
upiory kurhanów znamy pod różnymi imionami o

przeszłaby w nasze ręce oto po co cię naprawdę wezwałem mam bowiem wiele par oczu na swoje usługi i jestem przekonany że ty wiesz gdzie się znajduje ów klejnot nie mylę się prawda? dlaczegóż to dziewięciu dopytuje się o shire? co ty masz wciąż do roboty w tym kraiku?”
kiedy to mówił oczy mu nagle

zapłonęły pożądliwością której nie zdołał ukryć
„sarumanie – powiedziałem odsuwając się od niego – jedynym pierścieniem może rozporządzać tylko jedna ręka wiesz to dobrze nie zadawaj więc sobie trudu mówiąc „my” nie ja pierścienia nie wydam nic ci o nim nie powiem skoro już poznałem twoje myśli byłeś głową rady lecz teraz

przeszedł w inne ręce jeżeli chcesz mojej rady powiem ci że twoja rola jest skończona zostaje ci tylko zadanie kronikarza dokończ swojej księgi i nie zmieniaj zakończenia wolno mieć nadzieję że będzie ono zgodne z prawdą przygotuj

się jednak do napisania drugiego tomu gdy wysłańcy powrócą
bilbo roześmiał się
nigdy w życiu nie dałeś mi przyjemniejszej rady – rzekł – ponieważ jednak wszystkie twoje przykre rady wyszły mi na dobre mam pewne wątpliwości czy ta miła rada nie okaże się zła w skutkach ale to prawda że już by mi nie starczyło ani sił ani

potęga pierścienia obdarzyła go długowiecznością ponad zwykłą miarę a ti jest przywilej którym darzą tylko wielkie pierścienie
jeżeli nie dość ci galdorze tych dowodów dorzucę jeszcze inny o którym już wspominałem na pierścieniu który przed chwilą widzieliście wzniesiony w ręku froda na gładkiej niczym nie ozdobionej obrączce można po dziś dzień odczytać słowa

odsłoniłeś wreszcie swoje prawdziwe oblicze rozumiem już mam do wyboru poddać się sauronowi albo tobie nie pójdę żadną z tych dwóch dróg czy masz trzecią do ofiarowania?”
saruman był teraz zimny i groźny
„tak – odparł – nie

starym lesie wiele słyszeliśmy legend; to co z niego po dziś dzień przetrwało jest tylko resztką północnego skrawka dawnej puszczy; były czasy gdy wiewiórka skacząc z drzewa na drzewo mogła przewędrować z miejsca gdzie teraz leży shire do dunlandu położonego na zachód od isengardu ongi podróżowałem po tych okolicach i widziałem tam mnóstwo strasznych i dziwnych

zapisane przez isildura lecz trzeba się zdobyć na siłę woli i wrzucić klejnot na chwilę w ogień zrobiłem to i odczytałem taki napis: „ash nazg durbatuluk ash nazg gimbatul ash nazg thrakatuluk agh burzum ishi krimpatul”
zdumiewająca zmiana zaszła w głosie czarodzieja zabrzmiał on nagle groźnie potężnie twardo jak kamień jak gdyby cień przesunął się przez tarczę słoneczną cały

szczęścia by się zajmować pierścieniem on urósł a ja się skurczyłem powiedz mi jeszcze o kim myślałeś mówiąc: wysłańcy?
o wysłańcach których wyprawimy z pierścieniem
oczywiście ale kogo wyprawimy? myślę że o tym właśnie ma nasza rada rozstrzygnąć i że nic innego nie ma już do roztrząsania elfy umieją żyć samym gadaniem a krasnoludy są bardzo wytrzymałe ja wszakże jestem tylko starym hobbitem i w południe lubię cos przegryźć czy możecie zaraz

rzeczy zapomniałem jednak o bombadilu; jeśli nie mylę się chodzi o tego samego cudaka który kręcił się po lasach i górach przed wiekami a wówczas już był najstarszy wśród starców nosił wtedy inne imię zwaliśmy go iarwain ben-adar co znaczy: najstarszy i nie mający ojca różne plemiona nazywały go zresztą rozmaicie:

spodziewałem się byś wybrał rozumnie nawet we własnym interesie dałem ci mimo to możliwość przyjścia mi z pomocą dobrowolnie bo w ten sposób oszczędziłbyś sobie dużo cierpień i kłopotów trzecia droga? zostaniesz tutaj aż do końca”
„do jakiego końca?”
„póki nie wyznasz mi gdzie jest jedyny

pierścień znajdę pewnie środki żeby ci rozwiązać język ale dopóty dopóki nie odszukam pierścienia bez twojej pomocy dopóki później władca nie będzie mógł poświęcić cennego czasu na łatwiejsze sprawy takie jak na przykład obmyślenie stosownej zapłaty dla gandalfa szarego za jego opór i zuchwalstwo”
„to się może okazać wcale niełatwe” – rzekłem ale on wyśmiał mnie wiedząc że to są czcze słowa
zawlekli mnie

wymienić nazwiska? czy też pogadamy o tym później po obiedzie?
nikt mu nie odpowiedział dzwon wydzwonił południe lecz i wtedy nikt się nie odezwał frodo spojrzał wkoło nikt jednak nie patrzał na niego cała rada spuściwszy oczy zatonęła w głębokiej zadumie froda ogarnął strach jak gdyby za chwilę miał usłyszeć

jakiś okropny wyrok którego od dawna się spodziewał daremnie łudząc się nadzieją że jednak nigdy nie zapadnie w sercu wezbrało mu ogromne pragnienie odpoczynku i spokojnego życia u boku bilba w rivendell wreszcie łamiąc się z sobą przemówił i ze zdumieniem usłyszał z własnych ust słowa

ganek na mgnienie oka zaległa ciemność wszystkich dreszcz wstrząsnął elfy zaś pozatykały uszy
nigdy jeszcze nikt nie ważył się w imladris wymówić słowa w tym języku gandalfie szary! powiedział elrond kiedy cień pierzchnął a zebranym dech wrócił w piersi
miejmy nadzieję że nigdy więcej i nikt tym językiem tutaj nie przemówi odparł gandalf mimo to nie będę cię elrondzie przepraszał za to co zrobiłem jeśli

krasnoludy – fornem a ludzie z północy – oraldem inni jeszcze inaczej wielki to dziwak lecz kto wie czy nie należało go wezwać na naszą radę
nie przyszedłby – rzekł gandalf
może nie za późno jeszcze by posłać po bombadila gońca

na szczyt wieży i zostawili samego na miejscu z którego saruman zazwyczaj śledzi gwiazdy nie ma stamtąd innego zejścia jak wąskimi schodami o tysiącu szczebli a dolina wydaje się z góry bardzo odległa patrząc w nią zobaczyłem że gdzie dawniej było zielono i pięknie teraz ziały szyby i dymiły kuźnie wilki i orkowie zaludnili isengard bo saruman na własną rękę gromadził wielką

bowiem ta mowa nie ma rozbrzmiewać wkrótce po wszystkich zakątkach zachodu musicie wyzbyć się wszelkich wątpliwości i być pewni że czarodziej nie omylił się co do tego pierścienia: to jest klejnot nieprzyjaciela zawierający jego przewrotną moc; w nim jest zaklęty sekret jego dawnej potęgi z tamtych czarnych lat doszły

jakby jego słabiutkim głosem ktoś inny wyrażał swoją wolę:
ja pójdę z pierścieniem chociaż nie znam drogi
elrond podniósł oczy na niego i to spojrzenie nieoczekiwanie przenikliwe przeszyło mu serce
jeżeli dobrze zrozumiałem wszystko co tu słyszeliśmy – powiedział elrond – zadanie tobie jest przeznaczone mój frodo jeżeli ty nie znajdziesz drogi nikt jej nie znajdzie wybiła wasza godzina hobbici z cichych pól shire’u

i uzyskać jego pomoc? – spytał erestor – on jak się zdaje ma władzę nawet nad pierścieniem
słuszniej byłoby powiedzieć że pierścień nad nim władzy nie ma – odparł gandalf – bombadil sam jest sobie panem nie może jednak odmienić istoty pierścienia ani też unicestwić jego władzy nad innymi zresztą bombadil zamknął się w małym

armię rywalizując z sauronem któremu jeszcze się nie oddał na służbę znad warsztatów bił czarny dym i spowijał mury wieży orthank stałem samotny na wyspie pośród morza chmur nie było dla mnie ucieczki dni pędziłem gorzkie w tej niewoli kostniałem z zimna na ciasnym tarasie ledwie parę

kroków mogłem zrobić rozmyślając w zgnębieniu o jeźdźcach którzy dążyli na północ
nie wątpiłem że dziewięciu naprawdę krąży po świecie jakkolwiek nie słowa sarumana które mogły być kłamstwem przekonały mnie o tym na długo przed przybyciem do isengardu spotykałem wśród swoich wędrówek znaki nieomylne serce moje dręczył lęk o przyjaciół z shire’u a jednak nie straciłem resztek nadziei myślałem że

budzą się żeby wstrząsnąć twierdzami i radami możnych kto spośród mędrców mógł to przewidzieć? spytam raczej: kto z nich będąc mędrcem mógłby mieć nadzieję że się tego dowie nim wybije godzina? ale to ciężkie brzemię tak ciężkie że nikt nie ośmieliłby się kogoś nim obarczyć ja też na

ciebie tego brzemienia nie składam jeżeli jednak weźmiesz je dobrowolnie powiem ci że postępujesz słusznie a gdyby nawet zebrali się wszyscy dawni przyjaciele elfów hador i hurin i turin i beren tobie należałoby się miejsce w ich gronie
ale chyba nie wyślesz go zupełnie samego mistrzu? – krzyknął sam niezdolny dłużej się hamować

nas słowa które podsłuchał złotnik z eregionu i które mu ujawniły zdradę saurona „jeden by wszystkimi rządzić jeden by wszystkie odnaleźć jeden by wszystkie zgromadzić i w ciemności związać”
wiedzcie też przyjaciele że nie tylko tego dowiedziałem się od golluma wzdragał się nie chciał mówić gmatwał

może frodo wyruszył w drogę niezwłocznie posłuszny naleganiom mojego listu i dotarł do rivendell zanim okrutni prześladowcy odnaleźli jego trop ale zarówno lęk jak nadzieja okazały się nieuzasadnione nadzieję bowiem opierałem na pewnym grubasie z bree a lęk na

kraiku którego granice sam wyznaczył chociaż nikt prócz niego ich nie widzi może czeka na inne czasy w każdym razie nie chce się poza swoją dziedzinę wychylać
za to w jej obrębie nic go jak widać nie przeraża – rzekł erestor – może by się zgodził wziąć pierścień na przechowanie i w ten sposób unieszkodliwić go na zawsze
nie –

swoją opowieść lecz niewątpliwie był w mordorze a tam zmuszono go do wygadania wszystkiego co mu było wiadome toteż nieprzyjaciel wie teraz że jedyny pierścień został odnaleziony że przechowywał się długie lata w shire słudzy saurona tropili pierścień niemal pod sam próg tego domu wkrótce więc sauron dowie się jeśli już nie

wyskakując z kąta w którym siedział milczkiem
nie tego nie zrobię! – odparł elrond zwracając się do sama z uśmiechem – jeżeli nie kto inny ty pójdziesz z nim okazało się że nie sposób was rozłączyć nawet gdy frodo jest wezwany

odparł gandalf – tego chętnie się nie podejmie zrobiłby to może gdyby go wszystkie wolne plemiona świata poprosiły lecz nie zrozumiałby wagi zadania gdybyśmy powierzyli mu pierścień prędko by o nim zapomniał a prawdopodobnie wyrzuciłby go nawet rzeczy tego rodzaju nie trzymają się głowy bombadila byłby bardzo niepewnym powiernikiem a to chyba rozstrzyga
w każdym razie – powiedział glorfindel – przesyłając bombadilowi

przeświadczeniu o chytrości saurona tymczasem grubas handlujący piwem miał za wiele na głowie a moc saurona nie była jeszcze tak wielka jak ją mój strach malował lecz zamkniętemu w murach isengardu samotnemu więźniowi niełatwo było uwierzyć że w dalekim shire szczęście zawiedzie łowców przed którymi wszystko co żyje ucieka lub pada
widziałem cię! – krzyknął frodo – chodziłeś tam i sam

księżyc błyszczał na twoich włosach
gandalf umilkł i w zdumieniu spojrzał na hobbita
widziałem to tylko we śnie – rzekł frodo – ale teraz nagle sobie ten sen przypomniałem jakoś mi zupełnie wyleciał z pamięci było to dość dawno wkrótce po opuszczeniu shire’u
w takim razie sen zamarudził po drodze – odparł gandalf – jak się sam za chwilę przekonasz

na tajną naradę na którą ciebie nie proszono
sam usiadł czerwieniąc się i mrucząc pod nosem
ładnego piwa nawarzyliśmy sobie panie frodo! – powiedział kiwając głową
rozdział 3
pierścień rusza na południe
nieco później tego samego dnia hobbici zebrali się we własnym gronie w pokoju bilba merry i pippin wybuchnęli oburzeniem na wieść że sam zakradł się

na radę i że jego wybrano na towarzysza froda
to jaskrawa niesprawiedliwość! oświadczył pippin zamiast go wyrzucić za drzwi i okuć w kajdany elrond nagrodził go za tę bezczelność!
nagrodził? rzekł frodo nie wyobrażam sobie sroższej kary nie zastanowiłeś się chyba pippinie wyrok skazujący na beznadziejną wyprawę uważasz za nagrodę? a jeszcze wczoraj marzyło mi się że dopełniłem obowiązku i będę teraz mógł

wie w tej chwili że jego skarb jest tu wśród nas
chwilę trwało milczenie potem odezwał się boromir:
powiadasz że ten gollum to małe stworzenie? może ale szkodę wyrządził wielką co się z nim stało? na jaką skazaliście go karę?
na nic gorszego niż uwięzienie

pierścień odroczylibyśmy tylko straszny dzień bombadil mieszka daleko stąd nie udałoby się zawieźć tam pierścienia niepostrzeżenie któryś ze szpiegów z pewnością by to wyśledził a gdyby nawet się udało władca pierścienia wcześniej czy później wytropi kryjówkę i całą swoją potęgę skieruje na to miejsce czy bombadil samotnie oparłby się jego potędze? myślę że nie myślę że w końcu jeśli reszta świata zostanie podbita ulegnie także bombadil

znajdowałem się tedy w okropnym położeniu kto mnie zna ten poświadczy że nieczęsto zdarzały się w moim życiu równie ciężkie terminy i że niełatwo godzę się z taką dolą gandalf szary złowiony niby mucha w zdradzieckie pajęcze sidła! ale nawet najsprytniejszy pająk usnuje niekiedy bodaj jedną słabą

odparł aragorn dużo wycierpiał niechybnie brano go na tortury śmiertelny strach przed sauronem przytłacza mu serce co do mnie rad jestem że elfy trzymają go pod kluczem w mrocznej puszczy to bardzo złośliwa sztuka przewrotność daje mu siłę jakiej by się nikt nie spodziewał w tak wychudłym i zwiędłym ciele mógłby jeszcze wiele nabroić gdyby był wolny nie

ostatni – tak jak ongi był pierwszy a wtedy zapanuje noc
znam iarwaina niemal tylko z imienia – rzekł galdor – sądzę jednak że glorfindel ma rację nie w tomie bombadilu znajdziemy moc zdolną pokonać naszego nieprzyjaciela chyba że tą mocą jest sama ziemia ale widzimy przecież że sauron umie dręczyć i niszczyć nawet góry ile mocy

nitkę
początkowo lękałem się że radagast także się załamał; saruman niewątpliwie chciał mi ten lęk zaszczepić lecz podczas krótkiego spotkania nie zauważyłem w głosie i oczach radagasta nic podejrzanego gdybym coś takiego wyczuł nie kwapiłbym się do isengardu wcale albo przynajmniej zachowałbym więcej ostrożności saruman to rozumiał toteż zataił przed

wysłannikiem swoje prawdziwe zamiary i oszukał go zresztą w żaden sposób nie udałoby się zacnego radagasta przekabacić i namówić do zdrady w dobrej wierze powtórzył mi wezwanie i dlategom go posłuchał ale dzięki temu również cały plan sarumana zawiódł radagast nie widział powodu by nie spełnić mojej prośby: pojechał do mrocznej puszczy gdzie z dawien

ciężką chwilę chcemy dalej z tobą wędrować
otóż to! zawołał pippin my hobbici powinniśmy i będziemy trzymać się razem! pójdę z tobą chyba że mnie na łańcuch wezmą zresztą trzeba żeby był w kompanii ktoś z olejem w głowie
no w takim razie na ciebie pewnie wybór nie padnie peregrinie tuku! powiedział gandalf zaglądając przez okno niewiele nad ziemię

wątpię też że wyprawiono go z mordoru w jakiejś nikczemnej misji
biada! biada! krzyknął legolas a na pięknej twarzy elfa odmalowała się głęboka troska pora widzę na nowiny z którymi mnie tu przysłano nie są pomyślne lecz dopiero teraz zrozumiałem jak groźne wydadzą się wszystkim tu

wzniesione ale nie macie jeszcze powodu do zmartwienia nic dotychczas nie zostało ostatecznie postanowione
nic nie zostało postanowione? krzyknął pippin cóżeście wy robili przez ten cały czas? siedzieliście zamknięci przez tyle godzin!
mówiliśmy odparł bilbo

zebranym smeagol zwany gollumem uciekł!
uciekł! zawołał aragorn to zaiste zła nowina obawiam się że gorzko tego pożałujemy jak się to stało że plemię thranduila nie dopełniło powierzonego zadania?
nie przez brak czujności rzekł legolas

dawna ma mnóstwo przyjaciół górskie orły obleciały kawał świata i wypatrzyły niemało: wilcze wiece ściągające zastępy orków i dziewięciu jeźdźców kręcących się po kraju zasłyszały też nowinę o ucieczce golluma no i wysłały do mnie gońców z tymi wiadomościami
tak się stało że u schyłku lata

zachowało się po dziś dzień na świecie tyle jej skupia się tylko w nas zebranych w imladris wokół kirdana w przystani i w lorien czy jednak oni i my znajdziemy dość siły żeby przeciwstawić się nieprzyjacielowi kiedy sauron z kolei zaatakuje nas zburzywszy wszystko inne na świecie?
ani mnie ani tamtym – rzekł elrond – nie starczy sił
jeżeli więc nie możemy przed

bardzo dużo mieliśmy sobie do powiedzenia i dla każdego znalazło się coś nowego nawet dla starego gandalfa mam na myśli wiadomości o gollumie które przywiózł legolas gandalf omal pod sufit nie podskoczył ledwie się powstrzymał
mylisz się odparł gandalf jesteś roztargniony tę wiadomość już wcześniej słyszałem od gwaihira jeśli chcesz wiedzieć prawdę to jedynej niespodzianki dostarczyliście wy dwaj: ty i

wrogiem obronić pierścienia siłą – powiedział glorfindel – pozostają dwa sposoby których trzeba spróbować: wysłać pierścień za morze albo go zniszczyć
lecz gandalf objawił nam iż żadna ze znanych nam sztuk nie zdoła zniszczyć pierścienia – odparł elrond – ci zaś którzy

pewnej księżycowej nocy najśmiglejszy z orłów gwaihir pędziwiatr nieoczekiwanie zjawił się nad orthankiem ujrzał mnie stojącego na szczycie wieży przemówiłem do niego i ptak nim go saruman spostrzegł uniósł mnie w powietrze; kiedy wilki i orkowie wypadli za bramę w pogoń byłem już daleko poza kręgiem isengardu
„jak daleko możesz mnie zanieść?” – spytałem gwaihira
„mogę cię nieść wiele mil – odparł – nie polecę jednak z tobą

na koniec świata wysłano mnie jako gońca nie jako tragarza”
„w takim razie trzeba mi wierzchowca który biega po ziemi – rzekłem – i to lotnego bo nigdy jeszcze nie było mi tak pilno jak teraz”
„jeśli tak to zaniosę cię do edoras gdzie w pałacu mieszka władca rohanu – powiedział orzeł – to niezbyt daleko”
ucieszyłem się bo w riddermarchii rohanu mieszkają rohirrimowie

frodo a jedyną osobą której to nie zaskoczyło byłem właśnie ja
w każdym razie rzekł bilbo nie postanowiono jeszcze nic prócz tego że zadanie ma wykonać nieborak frodo i sam od początku obawiałem się że do tego dojdzie jeśli moją kandydaturę rada odrzuci ale myślę że elrond doda im liczną kompanię niech tylko wrócą zwiadowcy czy już wyruszyli gandalfie?
tak odparł czarodziej kilku już wyprawiono a jutro pójdzie reszta

lecz być może przez zbytek pobłażania podejrzewamy też że jeńcowi dopomógł ktoś kto więcej o naszych poczynaniach wie niż byśmy pragnęli na życzenie gandalfa strzegliśmy tego stwora dniem i nocą chociaż uprzykrzył nam się bardzo ten obowiązek gandalf jednak przekonywał nas że nie należy tracić nadziei na uzdrowienie golluma

elrond wysyła elfy które nawiążą łączność ze strażnikami a może też z plemieniem thranduila w mrocznej puszczy aragorn poszedł z synami elronda trzeba dobrze przetrząsnąć całą okolicę w promieniu wielu mil nim podejmiemy jakieś kroki pociesz się frodo!

więc serce nie pozwalało trzymać go stale w podziemnych lochach gdzie pewnie by znów opadły nieszczęśnika dawne czarne myśli
dla mnie byliście mniej tkliwi odezwał się gloin a w oczach jego zapalił się błysk na wspomnienie dawnej niewoli w podziemiach króla leśnych elfów

mieszkają za morzem nie zgodzą się go przyjąć na szczęście czy na zgubę pierścień należy do śródziemia my którzy po dziś dzień tu żyjemy musimy nim rozporządzić
a więc – rzekł glorfindel – rzućmy go w odmęt morza niech się stanie prawdą sarumanowe kłamstwo teraz bowiem jasno rozumiemy że nawet wówczas gdy saruman jeszcze uczestniczył w radzie noga jego stała już na błędnej ścieżce wiedział że pierścień nie

mistrzowie koni i na całym świecie nie ma lepszych wierzchowców niż te które oni hodują w rozległej dolinie między górami mglistymi a białymi
„jak myślisz czy ludziom z rohanu można zaufać?” – spytałem gwaihira bo zdrada sarumana podkopała moją ufność

prawdopodobnie zostaniesz tu jeszcze dość długo!
aha! mruknął posępnie sam będziemy zwlekać aż zima nadejdzie
na to nie ma rady powiedział bilbo trochę w tym twojej winy frodo mój chłopcze! czemu uparłeś się doczekać moich urodzin? nie mogę się powstrzymać od uwagi że je uczciłeś w sposób dość szczególny

przepadł na zawsze ale chciał abyśmy w to uwierzyli albowiem już wtedy zaczął go pożądać dla siebie często wszakże prawda ukrywa się pod płaszczem kłamstwa: na dnie morza pierścień będzie bezpieczny
nie na zawsze – odparł gandalf – w odmętach wód żyją różne stwory a

„płacą haracz w koniach – odparł orzeł – i co rok ślą ich wiele do mordoru takie przynajmniej krążą pogłoski nie są wszakże dotychczas ujarzmieni lecz jeśli jak powiadasz saruman się sprzeniewierzył los rohanu pewnie wkrótce będzie przypieczętowany”
przed świtem gwaihir wylądował ze mną w rohanie ale przewlekłem zbytnio moją opowieść więc dokończę jej pokrótce w rohanie już się czuło wpływ złych sił i kłamstw sarumana

król nie chciał uwierzyć w moje przestrogi poprosił mnie bym wybrał sobie jednego konia i co prędzej odjechał wybrałem wierzchowca wedle swego gustu lecz królowi wcale się mój wybór nie spodobał wziąłem bowiem najlepszego rumaka jaki był w tym kraju a na całym świecie nie spotkałem konia który by się z nim mógł równać
musi to być wspaniałe zwierzę – rzekł aragorn – a chociaż wam inne nowiny wydadzą się pewnie

ja nie wybrałbym akurat tego dnia na wpuszczenie kuzynki lobelii do naszego domu! no ale stało się teraz nie sposób marudzić do wiosny chociaż z drugiej strony nie puścimy cię w drogę póki nie zbierzemy wieści
gdy w zimie nocą szczypie mróz
gdy kamień pęka skrzypi wóz
gdy drzew bezlistnych trzask wśród mgły
to znak że w puszczy

dajże spokój! rzekł gandalf proszę cię mój zacny gloinie nie przerywaj nie wracajmy do starych nieporozumień od lat już wyjaśnionych jeżeli wszystkie niesnaski dzielące krasnoludy i elfów mamy wyciągać na tej radzie to lepiej od razu ją rozwiążmy
gloin wstał i ukłonił się a legolas ciągnął dalej:
w dnie pogodnie wyprowadzaliśmy golluma na przechadzkę po lesie było tam drzewo wysokie rosnące samotnie w pewnej odległości od innych

hula zły
boję się że taki właśnie los ci przypadnie!
ja się też tego boję rzekł gandalf nie będziemy mogli wyruszyć póki zwiadowcy nie przyniosą dokładnych wiadomości o jeźdźcach
myślałem że zginęli w powodzi odezwał się merry
nie tak łatwo zniszczyć upiory pierścienia odparł gandalf tkwi w nich moc ich władcy póki on jest silny póty i

zresztą morza i lądy zmieniają swoje granice nie jest zaś naszym zadaniem troska o jedno tylko lato ani o czas kilku ludzkich pokoleń ani nawet o naszą erę świata powinniśmy dążyć do zażegnania groźby raz na zawsze choćby nadzieja zdawała

groźniejsze mnie nade wszystko smuci że sauron dostaje haracz z rohanu nie było tak gdym po raz ostatni bawił w tym kraju
i teraz tak nie jest – odezwał się boromir – mogę przysiąc! to łgarstwa szerzone przez wrogów znam rohańczyków

one nie zginą mamy nadzieję że straciły konie i zewnętrzną powłokę więc są chwilowo mniej groźne; trzeba się jednak co do tego upewnić tymczasem staraj się zapomnieć o troskach mój frodo nie wiem czy zdołam ci jakoś pomóc ale szepnę ci coś na ucho ktoś tu wspomniał że na tę wyprawę przydałby się towarzysz z olejem w głowie miał rację! toteż myślę że pójdę z wami
frodo z takim

się płonna
nie osiągniemy tego celu na szlaku do morza – powiedział galdor – jeżeli powrót do iarwaina uznaliśmy za nazbyt niebezpieczny jeszcze groźniejszy byłby teraz bieg ku morzu serce mi szepce że sauron skoro się dowie o ostatnich wydarzeniach będzie nas wypatrywał na zachodnich

ludzi mężnych i prawych wiernych naszych sojuszników osiadłych na ziemi przed wiekami od nas otrzymanej
cień mordoru pada daleko – rzekł aragorn – saruman ugiął się pod nim rohan jest zagrożony kto wie co tam zastaniesz po powrocie
na pewno nie to – odparł boromir – by rohańczycy ratowali własne życie za cenę koni miłują je

entuzjazmem przyjął tę nowinę że gandalf zeskoczył z parapetu okna na którym siedział i zdjąwszy kapelusz ukłonił się hobbitowi
powiedziałem: myślę że pójdę nie licz jeszcze na nic w tej sprawie rozstrzygający głos będzie miał elrond i twój

prawie jak rodzone dzieci nie bez racji bo konie te pochodzą ze stepów północy z krainy gdzie cień nigdy nie sięgał i wywodzą się tak samo jak ich panowie z prastarych czasów wolności
prawdę mówisz! – rzekł gandalf – a jeden z

na które gollum lubił się wdrapywać często pozwalaliśmy mu włazić aż na najwyższe gałęzie by poczuł świeże tchnienie wiatru; zawsze jednak zostawialiśmy wartę pod drzewem któregoś dnia gollum nie chciał zejść a wartownicy nie kwapili się włazić po niego na drzewo: stwór nauczył się czepiać gałęzi stopami równie dobrze jak rękami siedzieli więc pod drzewem do późna w noc
tej właśnie nocy

przyjaciel obieżyświat ale to mi przypomina że trzeba z elrondem pogadać muszę więc was na razie pożegnać
jak myślisz? długo mi tu pozwolą zabawić? spytał frodo wuja po odejściu gandalfa
nie mam pojęcia w rivendell nie umiem liczyć dni odpowiedział bilbo

szlakach a dowie się wkrótce dziewięciu straciło swoje rumaki to prawda lecz dzięki temu nie zyskamy nic prócz krótkiego wytchnienia póki jeźdźcy nie znajdą nowych jeszcze ściglejszych wierzchowców jedynie zachwiana potęga gondoru stoi dziś między nim a zwycięskim pochodem

tych koni godzien jest źrebców jakie się rodziły o poranku świata rumaki dziewięciu nie mogą się z nim mierzyć: nie zna zmęczenia śmiga jak wiatr przezwano go gryf za dnia sierść jego lśni srebrzyście a nocą przybiera barwę cienia tak że koń ów przemyka

myślę że dość długo zdążymy się nagadać a może byś zechciał pomóc mi w pracy nad książką i w przygotowaniach do drugiego tomu? obmyśliłeś już jakieś zakończenie?
owszem nawet niejedno ale wszystkie niewesołe odparł frodo
to na nic! zawołał bilbo książki powinny kończyć się dobrze a jak by ci się podobało takie zdanie: „odtąd ustatkowali się i zawsze już

wzdłuż wybrzeży na północ a jeśli sauron nadciągnie i osaczy białe wieże oraz przystanie zamknie się dla elfów droga ucieczki przed rosnącym cieniem który zalegnie śródziemie
nieprędko wróg wyruszy w ten zwycięski pochód – rzekł boromir – gondor się chwieje powiadasz ale jeszcze trwa a nawet u

żyli szczęśliwie wszyscy razem”
bardzo piękne oby się tylko sprawdziło! rzekł frodo
ach! westchnął sam ale gdzie osiądą? często się nad tym zastanawiam
czas pewien hobbici rozmawiali i myśleli jeszcze o przebytej drodze i o niebezpieczeństwach jakie na nich czyhają lecz dolina

rivendell taki miała urok że wkrótce wszystkie strachy i niepokoje ulotniły się z ich umysłów nie zapominali o przeszłości dobrej czy złej ale straciła ona władzę nad ich teraźniejszym życiem pokrzepili się na zdrowiu i nabrali otuchy cieszyli się każdym dniem rozkoszowali dobrym jadłem miłymi pogawędkami pięknymi pieśniami tak płynęły dni a każdy ranek wstawał pogodny każdy zaś wieczór zapadał bezchmurny i chłodny

ciepłej lecz bezksiężycowej i bezgwiezdnej napadli nas znienacka orkowie czas jakiś trwała walka nim ich odparliśmy było ich bowiem wielu i atakowali wściekle; przyszli jednak zza gór nie umieli się poruszać w puszczy po bitwie stwierdziliśmy że gollum zniknął wartowników zaś wybito lub uprowadzono wtedy zrozumieliśmy że napaść miała na celu odbicie golluma i że on z góry o niej wiedział jakim sposobem to

lecz jesień szybko przemijała; stopniowo złoty blask płowiał i srebrniał ostatnie liście spadały z nagich już drzew od gór mglistych dmuchał ku wschodowi zimny wiatr nocą na niebie księżyc pęczniał tak że mniejsze gwiazdy umykały przed nim tylko jedna błyszczała czerwono tuż nad południowym widnokręgiem a kiedy

schyłku swej potęgi ma jeszcze wielką siłę
lecz straże gondoru już dziś nie zdołały zagrodzić drogi dziewięciu – odparł galdor – nieprzyjaciel może też znaleźć inne drogi nie strzeżone przez gondor
zatem – rzekł erestor – mamy do wyboru tylko dwa sposoby jak

uknuto nie mamy pojęcia lecz gollum jest przebiegły a nieprzyjaciel ma wielu szpiegów wiele złych stworów wypędzonych w roku upadku smoka powróciło i mroczna puszcza znowu stała się siedliskiem zła z wyjątkiem tej części którą my władamy
nie udało się nam pochwycić zbiega znaleźliśmy wśród mnóstwa tropów odciśniętych stopami orków ślady jego nóg; prowadziły w głąb

słusznie mówił glorfindel: albo ukryć pierścień na wieki albo go zniszczyć oba wszakże przerastają nasze siły któż tę szaradę rozwiąże?
nikt z tu obecnych – z powagą odparł elrond – a w każdym razie nikt nie zdoła przepowiedzieć co nas czeka jeśli wybierzemy jeden z tych sposobów lecz zdaje mi się jasne którą drogą iść powinniśmy szlak na zachód jest z pozoru

porwane i zardzewiałe łańcuchy zwisając nad czarną jamą opodal rozrzucone były połupane kamienie
któryś z was mógł wpaść w tę dziurę i może dość długo by leciał nimby dosięgnął dna zwrócił się aragorn do meriadoka zawsze trzeba puszczać przodem przewodnika jeśli się go na swoje szczęście ma
to mi wygląda na wartownię dla

miał bowiem ochoty zdradzać co nosi pod kurtką potrzeba mi tylko odrobiny jedzenia i odpoczynku
nie! rzekł aragorn musimy przekonać się w jakim stanie wyszedłeś spomiędzy młota a kowadła nadziwić się nie mogę że w ogóle żyjesz!
delikatnie ściągnął z froda starą kurtkę a potem zniszczoną bluzę i aż krzyknął ze zdumienia w końcu wybuchnął śmiechem
srebrna kolczuga lśniła jak słońce na migotliwym morzu aragorn zdjął ją

strażników pilnujących trzech korytarzy powiedział gimli dziura to pewnie studnia dostarczająca wartownikom wody musiała być ongi nakryta kamienną pokrywą teraz rozbitą trzeba bardzo uważać w ciemnościach
pippina dziwnie ciągnęła ta studnia gdy

z hobbita ostrożnie i podniósł do góry a wówczas drogie kamienie błysnęły niby gwiazdy poruszone zaś łuski zaszemrały jak krople deszczu padające w jezioro
spójrzcie przyjaciele! zawołał oto piękna hobbicka skóra godna księcia elfów! gdyby świat wiedział że taką powłokę cielesną noszą na sobie hobbici wszyscy myśliwcy śródziemia zbiegliby się do shire’u!
ale strzały wszystkich myśliwców świata nic by nie wskórały

puszczy na południe wkrótce wszakże trop się urywał i nie śmieliśmy go szukać dalej bo zaszliśmy już w pobliże dol guldur a to bardzo groźne miejsce i nigdy się tam nie zapuszczamy
ano tak uciekł rzekł gandalf nie mamy teraz czasu na poszukiwania gollum zrobi co zechce może jednak odegra jeszcze kiedyś rolę o której dziś wcale nie myśli i której mu sauron nie przeznaczył
chcę teraz

towarzysze rozkładali koce i przygotowywali legowiska pod ścianami komory jak najdalej od dziury on podpełzł na jej skraj i zajrzał zimny dech dobywający się z niewidzialnych głębi owionął mu twarz nagle skusiło młodego hobbita by chwycić kamień i wrzucić go w studnię czekał na odgłos tak długo że zdążył usłyszeć kilka uderzeń własnego serca

odparł gimli z zachwytem oglądając zbroję łuska z mithrilu! mithril! nic równie pięknego w życiu nie widziałem czy to o tej zbroi gandalf mówił? jeśli tak to jej nie docenił należycie no ale dostała się godnemu!
nieraz się zastanawiałem jakie to sekrety mieliście z bilbem że się zamykaliście w jego pokoiku rzekł merry

łatwiejszy dlatego właśnie musimy się go wyrzec będzie obstawiony zbyt wiele razy elfy uciekały tą drogą dziś w tej najcięższej potrzebie przystoi nam droga najtrudniejsza nieprzewidziana w niej nasza nadzieja jeżeli jeszcze wolno mieć nadzieję trzeba iść prosto w paszczę niebezpieczeństwu: do mordoru trzeba pierścień cisnąć w ogień
znowu zapadło milczenie nawet pod dachem tego jasnego

zacny stary hobbit! kocham go za ten dar tym serdeczniej mam nadzieję że będziemy mogli kiedyś opowiedzieć mu tę historię
na prawym boku i na piersi froda czerniał ogromny siniec kolczuga była wprawdzie podszyta miękką skórą lecz w jednym miejscu łuski przedarły ją i wbiły się w ciało lewy bok również miał frodo podrapany i stłuczony od gwałtownego uderzenia o mur podczas gdy część

odpowiedzieć z kolei na drugie pytanie galdora co się dzieje z sarumanem? co on nam doradza w tej ciężkiej potrzebie? muszę opowiedzieć całą historię od początku bo na razie tylko elrond ją słyszał a i to jedynie pokrótce; zaważy z pewnością na decyzjach które mamy dziś

domu nawet patrząc w słoneczną dolinę pełną szumu źródlanej wody frodo czuł w sercu śmiertelne ciemności boromir poruszył się i frodo spojrzał na niego: rycerz kręcił w palcach ogromny róg i marszczył czoło wreszcie się odezwał:
nie mogę tego wszystkiego pojąć saruman jest zdrajcą czyż jednak nie miał przebłysków mądrości? dlaczego mówimy wciąż o ukryciu albo zniszczeniu pierścienia? dlaczego nie powiemy sobie że wielki

potem gdzieś w dole rozległ się plusk bardzo odległy lecz spotęgowany i powtórzony wielokrotnie w pustym szybie jakby kamień trafił w wodę na dnie ogromnej jaskini
a to co?! krzyknął gandalf odetchnął z ulgą kiedy pippin przyznał się do swego postępku rozgniewał się jednak bardzo pippin dostrzegł płomień w jego oczach zwariowany tuk! fuknął to poważna wyprawa a nie hobbicka majówka na

drużyny gotowała strawę aragorn przemył rany wodą w której zaparzył liście athelas ostry aromat wypełnił kotlinę a ci co się nachylili nad parującym kociołkiem od razu poczuli się rzeźwiejsi i pokrzepieni
froda ból po chwili

przyszły raz skacz sam! przynajmniej przestałbyś wreszcie dokuczać nam swoimi głupstwami a teraz bądźcie cicho!
przez kilka minut nic nie było słychać potem z głębi studni dobiegło ich uszu stłumione pukanie: tom tap tap tom pukanie urwało się ale kiedy jego echo ucichło powtórzyło się znowu: tap tom tom tap tap tap tom brzmiało

powziąć oto ostatni rozdział dotychczasowej historii pierścienia
pod koniec czerwca byłem w shire lecz chmura niepokoju ciążyła nad moim sercem i wybrałem się nad południową granicę tego kraiku bo przeczuwałem niebezpieczeństwo ukryte jeszcze przede mną ale coraz to bliższe tam doszły mnie wieści o wojnie i klęsce w gondorze a gdy usłyszałem

opuścił i hobbit mógł oddychać teraz bez trudu przez kilka dni jednak był jeszcze odrętwiały i odczuwał boleśnie najlżejsze nawet dotknięcie aragorn owinął mu boki miękkim bandażem
kolczuga jest lekka jak piórko rzekł włóż ją z powrotem jeżeli cię zbyt nie uraża spokojniejszy jestem o ciebie skoro masz taką

to niepokojąco jak sygnały po pewnym czasie jednak wszystko umilkło tym razem już na dobre
to był stuk młota głowę daję rzekł gimli
tak przyznał gandalf i wcale mi się nie podobał być może nie miało to nic wspólnego z głupim wybrykiem peregrina prawdopodobnie jednak ten kamień poruszył coś co należało w naszym własnym interesie

pierścień wpadł nam w ręce aby nas wesprzeć w największej potrzebie? mając jego potęgę wolni władcy wolnych mogliby niechybnie pokonać nieprzyjaciela myślę że on tego właśnie najbardziej się lęka ludzie z gondoru są waleczni nigdy się nie poddadzą lecz przemoc wroga może ich

zbroję nie zdejmuj jej nawet do snu chyba że los zaprowadzi nas w jakieś naprawdę bezpieczne miejsce ale to rzadko będzie się nam zdarzało podczas tej wyprawy
posiliwszy się drużyna zaczęła zbierać się do dalszego marszu zgasili

o czarnym cieniu zimny dreszcz przeszył mi serce nie spotkałem nikogo prócz kilku uciekinierów z południa lecz miałem wrażenie że gnębi ich jakiś strach o którym nie chcą mówić pospieszyłem z kolei na wschód i na północ wędrując zieloną ścieżką; niedaleko od bree natknąłem się na podróżnego siedzącego na przydrożnym wale podczas gdy jego wierzchowiec pasł się obok na trawie

zmiażdżyć męstwu trzeba siły i oręża niechże pierścień będzie naszym orężem jeżeli ma tę moc którą mu przypisujecie weźmy go sobie i ruszajmy śmiało po zwycięstwo
niestety! – odparł elrond – nie możemy użyć pierścienia władzy wiemy to aż nazbyt dobrze jest własnością saurona jego wyłącznie jego dziełem na wskroś złym moc

zostawić w spokoju proszę żeby się żaden z was na nic podobnego więcej nie ważył miejmy nadzieję że uda nam się trochę przespać bez nowych alarmów ty pippinie w nagrodę pierwszy będziesz pełnił wartę mruknął owijając się w koc
pippin zgnębiony przysiadł pod drzwiami w głębokich ciemnościach ustawicznie jednak odwracał głowę bojąc się że z czeluści studni wychynie jakiś nieznany

stwór korciło go żeby nakryć ziejący otwór chociażby kocem ale nie śmiał ruszyć się i zbliżyć do dziury mimo że gandalf zdawał się pogrążony we śnie naprawdę wszakże gandalf wcale nie spał jakkolwiek leżał milczący i nieruchomy zatonął w myślach usiłując przypomnieć sobie wszystkie szczegóły poprzedniej wędrówki przez morię i zastanawiając się trwożnie nad wyborem dalszej drogi; omyłkę mogli przecież przypłacić klęską po godzinie

ognisko i zatarli po nim ślady potem wspięli się na skraj kotliny i znów znaleźli się na drodze nie uszli daleko a już słońce skryło się za górami na zachodzie i wielkie cienie spełzły ze stoków brodzili w mroku z wszystkich zagłębień terenu podnosiły się opary gdzieś na wschodzie blade światło wieczoru jeszcze jaśniało nad przymgloną odległą równiną i lasem sam i frodo czuli

był to radagast bury który niegdyś mieszkał w rhosgobel niemal na skraju mrocznej puszczy należy on do tego samego co ja bractwa lecz nie widzieliśmy się od wielu lat
„gandalf! wykrzyknął właśnie do ciebie jadę! nie znam jednak tych stron dowiedziałem się tylko że należy cię szukać w jakiejś dzikiej okolicy noszącej barbarzyńską nazwę shire”
„twoje informacje są zgodne

się teraz zdrowsi i silniejsi toteż dotrzymywali kroku towarzyszom aragorn więc w ciągu trzech godzin ledwie raz zatrzymał drużynę na krótki odpoczynek
ściemniło się zapadła głęboka noc na niebie błyszczało mnóstwo gwiazd lecz księżyc wzeszedł wąskim sierpem i to

czarodziej wstał i podszedł do pippina
połóż się tam w kącie i prześpij chłopcze – rzekł łagodnie myślę że potrzeba ci snu a ja i tak oka zmrużyć nie mogę więc chętnie cię zastąpię na warcie
wiem czego mi brakuje – mruknął sadowiąc się przy drzwiach – fajki! nie powąchałem jej od

pierścienia boromirze tak jest wielka że nikt nie może nim rozporządzać wedle swojej woli chyba tylko ten kto i bez niego miał własną moc ale tym co ją mają pierścień grozi jeszcze okrutniejszym niebezpieczeństwem już sama chęć posiadania go upadla serce pomyśl o sarumanie gdyby któryś z mędrców z pomocą pierścienia i dzięki swej sztuce obalił władzę mordoru sam

bardzo późno gimli i frodo szli ostatni stąpając cicho i nie rozmawiając nasłuchując szelestów na drodze za sobą wreszcie gimli przerwał milczenie
nic nie słychać prócz wiatru powiedział albo mam uszy z drewna albo nie ma goblinów w pobliżu miejmy nadzieję że orkowie poprzestaną na wypędzeniu nas z morii kto wie może o to tylko im chodziło i

z prawdą odpowiedziałem ale proszę cię nie wyrażaj się w ten sposób jeżeli spotkasz któregoś z tutejszych obywateli znajdujesz się już blisko granicy shire’u czego sobie ode mnie życzysz? sprawa z pewnością jest pilna nigdy nie lubiłeś podróżować chyba że cię do tego zmuszały ważne powody”
„sprawa jest paląca odrzekł mi a

zasiadłby na tronie saurona i ujrzelibyśmy nowego pana ciemności oto jeden więcej powód dla którego trzeba pierścień zniszczyć póki bowiem istnieje na świecie póty groźba wisi nawet nad mędrcami nic nie jest złe na początku sauron sam nie zawsze był zły lękam się odesłać pierścień do jakiejkolwiek kryjówki nie wziąłbym go za żadną cenę by użyć jego potęgi
ani ja – rzekł

tamtego ranka przed śnieżycą
pippin zanim sen skleił mu powieki zdążył jeszcze zobaczyć ciemną sylwetkę czarodzieja skulonego na podłodze i osłaniającego sękatymi dłońmi odrobinę żaru płomyk na mgnienie oświetlił jego spiczasty nos i kłąb dymu
nie kto inny też lecz gandalf zbudził drużynę ze snu czuwał i strażował sam przez sześć godzin nie zakłócając

towarzyszom odpoczynku
w ciągu tej bezsennej nocy powziąłem decyzję – rzekł – nie pociąga mnie środkowy korytarz nie pachnie mi także lewy: ciągnie z niego zaduch który nic dobrego nie wróży każdy przewodnik mi to przyzna pójdziemy prawym tunelem czas abyśmy zaczęli wspinać się znów pod górę
maszerowali osiem godzin ledwie na chwilę zatrzymując się niekiedy dla wytchnienia nie spotkali

nowiny złe! obejrzał się jakby w obawie że krzaki mają uszy nazgule! szepnął dziewięciu znów krąży po świecie przeprawili się chyłkiem przez rzekę i skierowali ku zachodowi przybrali postać jeźdźców w czerni”
wtedy zrozumiałem że tego się właśnie lękałem chociaż nieświadomie
„nieprzyjaciel widać czymś się zaniepokoił i

nie mają do nas innych pretensji nie wiedzą o pierścieniu co prawda orkowie zwykle ścigają przeciwników milami na równinie jeśli mają do pomszczenia śmierć swego wodza
frodo nic nie odpowiedział spojrzał na żądełko lecz ostrze było matowe a jednak coś dosłyszał przynajmniej tak mu się zdawało ledwie cienie zaległy dokoła i droga za ich plecami utonęła w mroku doszedł znów jego uszu odgłos

niebezpieczeństw nie słyszeli nic i nic nie widzieli prócz nikłego światełka czarodziejskiej różdżki migocącego jak robaczek świętojański na czele pochodu korytarz który obrali prowadził wciąż pod górę o ile mogli się zorientować tunel zataczał szerokie łuki a im wyżej się piął tym był wyższy i szerszy nie odbiegały od niego boczne galerie ani

gandalf
boromir patrzał na nich z powątpiewaniem lecz skłonił głowę
niech tak będzie – powiedział – a więc gondor musi zaufać takiej broni jaką posiada może miecz-który-został-złamany odeprze nawałę jeśli ręka co nim włada odziedziczyła nie tylko ten oręż lecz także męstwo królów wśród ludzi
któż to wie? – rzekł aragorn – ale przyjdzie dzień że poddamy ją próbie
oby ten dzień nie kazał nam

spiesznych człapiących kroków w tej chwili także je słyszał obejrzał się szybko na drodze za nimi błyszczały dwa punkciki ale może mu się tylko wydało bo zaraz przemknęły na bok i znikły
co to takiego? spytał krasnolud
nie wiem odparł frodo miałem

gorączkowo dąży do jakiegoś określonego celu rzekł radagast nie mogę tylko zgadnąć czego może szukać w tak dalekich i odludnych stronach”
„jakie strony masz na myśli?” spytałem
„mówiono mi że jeźdźcy gdziekolwiek się zjawią pytają o kraj zwany shire”
„o shire! powtórzyłem i serce mi się ścisnęło bo nawet mędrca może strach ogarnąć jeśli ma stawić

hobbitem znów smukła pani elfów w prostej białej sukni a głos jej brzmiał łagodnie i smutno
wytrzymałam próbę rzekła wyrzeknę się wielkości odejdę na zachód pozostanę galadrielą
długą chwilę trwało milczenie wreszcie odezwała się znów pani elfów
wracajmy! powiedziała rankiem musicie ruszyć w drogę wybór już dokonany a fala losu wzbiera
nim stąd odejdziemy chcę cię o coś zapytać rzekł frodo

korytarze podłogę miał równą i gładką wyboje i szczeliny nie utrudniały tu marszu najwidoczniej trafili na szlak niegdyś wielkiego znaczenia i szli teraz o wiele szybciej niż na pierwszym etapie
w ten sposób posunęli się w prostej linii o jakieś piętnaście mil na wschód chociaż przewędrowali zakosami z pewnością więcej w miarę jak droga się wznosiła frodo nabierał po trosze otuchy jakkolwiek wciąż jeszcze

wrażenie że słyszę kroki i ze widzę światełka jak gdyby czyjeś oczy ciągle mi się tak wydaje od chwili wejścia do morii
gimli zatrzymał się i przyłożył ucho do ziemi
nie słyszę nic prócz nocnej mowy roślin i kamieni rzekł ale pospieszmy się: tamtych już nawet nie widać
zimny nocny powiew uderzył im w twarze od wylotu doliny przed

był przygnębiony i od czasu do czasu słyszał – albo przynajmniej tak mu się wydawało – ciągnące z dala trop w trop za maszerującą drużyną ciche człapanie które na pewno nie było tylko echem
marsz trwał długo póki hobbitom sił starczyło wreszcie wszyscy już zaczęli wypatrywać z upragnieniem miejsca na popas lecz nagle ściany korytarza rozstąpiły się po obu

stronach jak gdyby przeszli pod jakąś bramą i znaleźli się w czarnej pustej przestrzeni w plecy dmuchało im cieplejsze powietrze w twarze natomiast od ciemności ciągnęło chłodem stanęli i zbili się w gromadę zatrwożeni gandalf wszakże był rad
trafnie wybrałem drogę – powiedział –

nieraz w rivendell miałem ochotę spytać o to gandalfa pozwolono mi nosić jedyny pierścień dlaczego nie mogę zobaczyć wszystkich innym pierścieni i poznać myśli tych którzy je noszą?
nie próbowałeś odparła galadriela tylko trzy razy wsunąłeś na palec pierścień odkąd dowiedziałeś się co posiadasz nie próbuj tego! to by cię zgubiło czy gandalf nie mówił ci że każdy z tych

nimi roztaczał się szeroko siwy cień liście szumiały nieustannie jak topole na wietrze
lothlorien! krzyknął legolas lothlorien! dotarliśmy na próg złotego lasu niestety jest teraz zima
w mroku nocy wysmukłe drzewa sklepiały korony jak strop nad drogą i strumieniem który wpadał pod ich rozpostarte gałęzie w nikłym świetle gwiazd pnie były szare a drżące liście miały odcień ciemnego złota
lothlorien!

wreszcie doszliśmy do mieszkalnej części podziemia i mam wrażenie że jesteśmy teraz już dość blisko wschodnich stoków góry ale wspięliśmy się jeśli się nie mylę znacznie ponad bramę dimrilla sądząc z przewiewu znaleźliśmy się w wielkiej sali zaryzykuje trochę większe światło
podniósł różdżkę która na chwilę zajaśniała niby błyskawica wyolbrzymione cienie podskoczyły w górę i uciekły przez mgnienie oka wędrowcy widzieli rozpięte nad swoimi

pierścieni daje władzę na miarę sił swego właściciela? nimbyś umiał użyć tej władzy musiałbyś wzrosnąć znacznie w siły wyćwiczyć wolę w panowaniu nad innymi lecz i tak jako powiernik pierścienia jako ten który go miał na swym palcu i widział rzeczy tajemne zyskałeś już bystrość wzroku przeniknąłeś moją myśli jaśniej niż

rzekł aragorn jakże raduje uszy śpiew wiatru w gałęziach tych drzew! nie uszliśmy wiele ponad pięć staj od bramy lecz dalej iść dzisiaj nie sposób ufajmy że czar elfów ustrzeże nas tej nocy od niebezpieczeństwa które ciągnie za nami
jeżeli elfy jeszcze tu mieszkają mimo chmur nagromadzonych nad światem powiedział gimli
dawno dawno już nikt z mojego plemienia nie trafił z powrotem do tej krainy z której wywędrowaliśmy przed

głowami ogromne sklepienie wsparte na szeregu potężnych filarów wyciosanych ze skały przed nimi a także na prawo i na lewo ciągnęła się wielka pusta sala czarne ściany gładkie i równe jak szkło połyskiwały i lśniły zauważyli też trzy inne

wejścia mroczne sklepione otwory w ścianach: środkowe – na wschód dwa boczne na dwie przeciwległe strony potem światło zgasło
na razie nie ośmielę się na nic więcej – powiedział gandalf – dawniej były tu wielkie okna w stoku góry a prócz tego kominy doprowadzające światło z najwyższych pokładów kopalni zdaje się że to właśnie tutaj ale na świecie jest teraz noc i nie upewnimy się póki dzień nie

niejeden uznany mędrzec zobaczyłeś oko tego który włada siedmioma i dziewięcioma a czyż nie dostrzegłeś i nie poznałeś pierścienia na moim ręku? czyś ty widział mój pierścień? zwróciła się do sama
nie pani odpowiedział sam prawdę mówiąc dziwiłem się właśnie o czym rozprawiacie widziałem tylko gwiazdę przeświecającą przez palce ale jeśli mi

wstanie jeżeli się nie mylę zajrzy tu do nas jutro blask poranka tymczasem nie ma co wędrować dalej odpocznijmy jeśli się da jak dotąd powiodło nam się nieźle większą część drogi przez ciemności mamy już za sobą ale jeszcze z nich nie wyszliśmy czeka nas długi marsz w dół do bramy otwartej na świat
wędrowcy spędzili noc w wielkiej piwnicznej sali przytuleni do siebie

pani wybaczy szczerość powiem że mój pan miał rację wolałbym żeby pani wzięła od niego pierścień zrobiłaby pani porządek z tym wszystkim zabroniłaby pani rozkopywać zagrodę mojego staruszka i wyrzucać go na bruk no i ukarałaby pani niektóre osoby za ich podłą robotę
tak powiedziała galadriela tak właśnie byłoby z początku lecz niestety nie skończyłoby się na tym nie będziemy już więcej o tej sprawie mówili

wiekami rzekł legolas lecz mieliśmy wieści że lorien nie zostało opuszczone bo jest w nim tajemna moc co nie dopuszcza zła w jego granice jednakże tutejszych mieszkańców rzadko się widuje kto wie czy nie przebywają w sercu lasów z dala od północnego skraju
prawda przebywają głęboko w sercu lasów potwierdził

w kącie gdzie się schronili przed chłodnym podmuchem bo od wschodniego otworu wciąż wiało zimnem leżeli otoczeni zewsząd pustą bezbrzeżną ciemnością przytłoczeni samotnością i ogromem wydrążonych w skale jaskiń niezliczonych splątanych korytarzy i schodów z głuchych wieści jakie do nich kiedykolwiek docierały hobbici wytworzyli sobie fantastyczny obraz

chodźmy!
rozdział 8
pożegnanie z lorien
tego wieczora wezwano drużynę ponownie do komnaty keleborna gdzie oboje – władca elfów i pani galadriela – powitali gości dwornymi słowy wreszcie keleborn zaczął mówić o pożegnaniu
wybiła godzina – rzekł – i ci którzy chcą dopełnić zadania muszą uzbroić swoje serca by opuścić nasz kraj kto nie chce iść dalej może zostać u nas – na

morii lecz wszystko to zbladło wobec groźnej i wspaniałej rzeczywistości
musiało tu kiedyś roić się od krasnoludów – rzekł sam – a pracował chyba każdy z nich wytrwalej od borsuka przez pięćset lat żeby zbudować takie podziemie i to w twardej skale! po co oni to robili? nie mieszkali chyba w tych ciemnych norach?
to nie nory – odparł gimli – to wielkie królestwo i stolica krasnoludów za dawnych czasów nie było też tutaj tak ciemno

wszędzie jarzyło się od świateł i bogactw; pamięć o tym przechowały po dziś dzień nasze pieśni
gimli wstał i w ciemnościach zaczął śpiewać niskim głosem który echo odbijało spod wysokiego sklepienia:
góry były zielone a świat jeszcze młody

razie lecz zarówno tym którzy odejdą jak i tym którzy zostaną nie wolno liczyć na spokój stanęliśmy bowiem na krawędzi i waży się nasz los kto woli niech tutaj czeka na rozstrzygnięcie na dzień gdy albo się przed nim świat otworzy znowu albo wezwiemy go do walki w ostatniej potrzebie tego kraju wówczas się okaże czy będzie mógł wrócić do swojego domu czy też odejdzie do ojczyzny tych wszystkich co polegli w boju
zapadła cisza
wszyscy

lecz boromir wyraźnie wahając się nie poszedł za nim
czy nie ma innej drogi? spytał
czy można wymarzyć piękniejszą? odparł aragorn
dla mnie piękniejsze są zwykłe drogi choćby przez las mieczy rzekł boromir dziwne drogi którymi dotychczas wędrowała drużyna nie przyniosły jej szczęścia mimo mego sprzeciwu

postanowili iść dalej – oznajmiła galadriela patrząc im w oczy
jeśli o mnie chodzi – odezwał się boromir – moja droga do domu prowadzi naprzód a nie wstecz
to prawda – rzekł keleborn – ale czy cała drużyna pójdzie z tobą do minas tirith?
jeszcze nie ustaliliśmy którędy iść – odparł aragorn – nie

poszliśmy przez ciemności morii i ponieśliśmy okrutną stratę teraz powiadasz że mamy iść przez złoty las ale my w gondorze słyszeliśmy o tej niebezpiecznej krainie podobno mało kto z tych co tu weszli wychodzi znów na świat a spośród tych niewielu nikt nie wyszedł bez skazy
jeżeli zamiast „bez skazy” powiesz „nie odmieniony” będziesz miał może słuszność odparł aragorn ale widać

żadna plama nie ćmiła księżyca urody
ni skały ni strumienie nie miały imienia
kiedy durin się zbudził spojrzał i oniemiał
więc najpierw nadał nazwy wzgórzom i dolinom
potem wodę pił z źródeł czystą i niewinną
a kiedy się pochylił nad tafli zwierciadło
ujrzał swoje odbicie jak cudne widziadło
w gwiezdnej lśniącej koronie jak z drogich kamieni
których blask to srebrzyście to złotem się mienił
świat był

jakże piękny za czasów durina!
król możny na rzeźbionym tronie siedział dumny
w wielkiej sali z kamienia gdzie liczne kolumny
podpierały dach złoty w krąg srebrna podłoga
u drzwi runy co świadczą że władza w tych progach
przy ścianach zawieszono lampy kryształowe
których blask spływał miękko na królewską głowę
jak srebro

wiemy co zamierzał zrobić gandalf po przejściu przez lorien nie wiem nawet czy miał jakieś wyraźne określone plany
może nie miał – rzekł keleborn – ale opuszczając ten kraj musicie pamietać o wielkiej rzece niektórzy z was zapewne wiedzą że między lorien a gondorem nie sposób przeprawić się przez nią z bagażem inaczej niż łodzią czyż mosty osgiliath nie zostały zerwane czyż wszystkich przepraw nie strzeże nieprzyjaciel? któryb brzegiem

zmierzchła mądrość gondoru jeśli w stolicy ludzi ongi światłych dziś mówi się źle o lothlorien wierz mi albo nie wierz nie ma dla nas innej drogi chyba że chciałbyś wrócić pod bramę morii albo przedrzeć się przez bezdroża gór albo przepłynąć samotnie wielką rzekę
a więc prowadź rzekł boromir lecz to jest niebezpieczna droga
zaiste niebezpieczna! odparł aragorn niebezpieczna i cudowna lecz bać się jej

powędrujecie? gościniec do minas tirith biegnie po zachodniej stronie lecz prosta droga do waszego celu wiedzie na wschód od rzeki jej ciemniejszym brzegiem który brzeg wybierzecie?
jeśliby mnie pytano o zdanie radziłbym iść zachodnim brzegiem gościńcem do minas tirith – odparł boromir – nie ja wszakże jestem przewodnikiem

nocnej luny albo złoto słońca
co nie zaćmione chmurą wciąż świeci bez końca
w pięknym kraju durina wciąż stukały młoty
dłuto rzeźbiło w drzewie pisał rylec złoty
tu kuto srebrne klingi w ognia białym żarze
tam domy budowali

powinni tylko źli albo ci którzy tu z sobą zło wnoszą za mną!
zagłębili się na jakąś milę w las i zobaczyli trzeci potok spływający z zadrzewionych wzgórz które piętrzyły się ku zachodowi w stronę gór w ciemności słyszeli plusk wodospadu gdzieś na prawo od ścieżki ciemna bystra woda przecinała im drogę i uchodziła do

weseli murarze
tu w skarbcu obok pereł i bladych opali
skarbnicy kutych kolczug srebro pochowali
przydając do kompanii błyszczące buńczucznie
pancerze i topory miecze oraz włócznie
nieznużony był wierzcie lud durina króla
dźwięk harf go budził ze snu i do snu utulał
harfiarzom

drużyny
inni milczeli aragorn zaś jak się zdawało był w rozterce i zakłopotany
widzę że nie wiecie co robić – rzekł keleborn – nie do mnie należy wybór waszych dróg lecz pomogę wam ile w mojej mocy kilku uczestników wyprawy umie sobie radzić z łodzią: legolas który

pod wtór wdzięczny śpiewali minstrele
a w bramach pobrzmiewały trąb dźwięczne kapele
dzisiaj świat znów szary a górski grzbiet goły
w kuźniach dawno wyziębły po ogniach popioły
i dźwięku harf nie słychać umilkła dolina
i coraz ciemniej w salach pałacu durina
cień na króla mogile cisza w wiatru szumie
co igra bezszelestnie z ciszą w khazad-dumie
ale w wody zwierciadle mrocznej i uśpionej
ciągle jednak się jawią

srebrnej żyły rozlewając się między korzeniami drzew siecią zmąconych sadzawek
to nimrodel rzekł legolas ongi elfy leśne śpiewały o tym strumieniu wiele pieśni i dotychczas śpiewamy na północy o tęczy nad wodospadem i o złotych kwiatach co płyną z jego falą

pochodzi z plemienia spławiającego tratwy po leśnej rzece boromir z gondoru i aragorn – podróżnik
no i jeden przynajmniej z hobbitów! – krzyknął merry – nie wszyscy u nas patrzą na łodzie jak na dzikie konie mój ród mieszka nad brandywiną
tym lepiej! – powiedział keleborn – w takim razie

teraz ciemno dokoła a most na nimrodel zerwano zanurzę stopy w tej wodzie podobno koi strudzone ciało
pobiegł naprzód zsunął się ze stromego brzegu i wszedł w wodę
chodźcie wszyscy za mną! zawołał płytko tutaj! przejdziemy w bród! na drugim brzegu zatrzymamy się na odpoczynek a szum wody uśpi nas i

gwiazdy zatopione -
to korona królewska która oko łudzi
póki się znów król durin ze snu nie obudzi
to piękne! rzekł sam chciałbym się nauczyć tej pieśni „w salach pałacu durina!” co prawda kiedy pomyślę o tych wszystkich lampach ciemności wydają mi się jeszcze bardziej ponure a czy stosy klejnotów i złota wciąż jeszcze są tutaj?
gimli milczał zaśpiewał swoją pieśń nic

więcej nie chciał powiedzieć
stosy klejnotów? odezwał się gandalf nie! orkowie nieraz splądrowali morię nic nie zostało w górnych salach a po ucieczce krasnoludów nikt się nie waży szukać w głębi szybów i skarbców u korzeni góry: zatonęły w wodzie albo w

dostarczę waszej drużynie łodzi muszą być małe i lekkie bo jeśli wypadnie wam dalej podróżować wodą będzie trzeba je w niektórych miejscach przenosić spotkacie na rzece progi sarn gebir a może dotrzecie nawet do wielkich wodogrzmotów

cieniu strachu
dlaczego więc krasnoludy pragną tu wrócić? spytał sam
bo tu jest mithril odparł gandalf bogactwo morii to nie złoto ani klejnoty te zabawki krasnoludów; nie żelazo ich sługa prawda mieli również te skarby zwłaszcza żelazo lecz nie potrzebowali ich kopać spod skał wszystko czego

pozwoli zapomnieć o smutkach
jeden za drugim zeszli z wysokiej skarpy śladem legolasa frodo stał chwilę przy brzegu by woda opłukała mu zmęczone nogi była zimna lecz jej dotknięcie zdawało się czyste a gdy posunął się dalej i sięgnęła mu do kolan

rauros gdzie woda rzuca się gwałtownie w dół z nen hithoel mogą się zdarzyć również inne przeszkody dzięki łodziom podróż będziecie mieli przynajmniej na początek ułatwioną ale to nie zwolni was od wyboru a w końcu musicie rozstać się z łodziami i z rzeką by wysiąść na brzeg wschodni albo zachodni
aragorn podziękował kelebornowi stokrotnie dar elfów bardzo go ucieszył w znacznej mierze dlatego

poczuł że spływa z niego wraz z kurzem całe znużenie długiej wędrówki
kiedy już wszyscy się przeprawili na drugi brzeg rozsiedli się odpoczęli i zjedli coś niecoś; wtedy legolas opowiedział im wszystko co o kraju lorien przechowało się w sercach elfów z mrocznej puszczy o słońcu i gwiazdach co świeciły nad łąkami u brzegu wielkiej rzeki zanim świat cały zszarzał
w końcu umilkli i słuchali muzyki wodospadu szemrzącej łagodnie w mroku frodowi

zapragnęli mogli dostać w drodze wymiany bo na całym świecie tylko w morii znajduje się szczególne najszlachetniejsze srebro zwane w języku elfów mithril krasnoludy mają dla niego własną nazwę której nikomu nie zdradzają ów kruszec był dawniej dziesięćkroć cenniejszy od złota a dziś jest bezcenny niewiele go bowiem zostało na powierzchni a nawet orkowie nie śmią szukać go w głębi żyły ciągną się na północ ku

karadhrasowi w głąb ciemności krasnoludy nie chcą o tym mówić lecz mithril był zarówno początkiem ich bogactwa jak przyczyną ich klęski: dokopywali się do niego zbyt chciwie sięgnęli za głęboko rozjątrzyli wrogą siłę która ich stąd wygnała: to była zguba durina z tego co krasnale dobyli na wierzch niemal wszystko zrabowali orkowie i

że odwlekał o kilka dni konieczność decyzji cała drużyna nabrała nowej otuchy jakiekolwiek miały czyhać po drodze niebezpieczeństwa woleli płynąć na ich spotkanie z nurtem anduiny niż wlec się piechotą z tobołami na grzbietach tylko sam żywił pewne wątpliwości: zaliczał się do tych hobbitów którym łodzie wydają się równie złe a może nawet gorsze od dzikich koni i mimo wszystkich przeżytych dotychczas niebezpieczeństw

złożyli jako haracz sauronowi który jest na mithril bardzo łasy
mithril! wszystkie plemiona pożądały mithrilu można go kuć jak miedź i polerować jak szkło a krasnoludy umiały z niego robić metal lekki a mimo to twardszy od najhartowniejszej stali jest piękny jak zwykłe srebro a jego piękno nie śniedzieje ani nie

niemal zdawało się że w szumie wody rozróżnia śpiew
czy słyszeliście głos nimrodel? spytał legolas zaśpiewam wam pieśń o dziewczynie która nosiła to samo imię co potok nimrodel a mieszkała nad jego brzegiem przed wiekami to piękna pieśń w naszym leśnym języku ale w rivendell ją śpiewają we wspólnej mowie
i cichym głosem który ledwie wznosił się nad szelest liści zaczął:
córeczka elfów to jak w dzień
gwiazdka na

nie był skłonny do zmiany tej opinii
jutro przed południem zastaniecie w przystani wszystko gotowe – rzekł keleborn – rano przyślę wam elfów do pomocy w pakowaniu a teraz życzymy dobrej nocy i spokojnego snu
dobranoc przyjaciele – powiedziała galadriela –

niebie czystym
w obrączkach złotych lśnił jej płaszcz
i butki szarosrebrzyste
na czole gwiazdy świecił blask -
we włosach smużka wąska
jak w pięknym kraju lorien
błysk słońca w drzewa gałązkach
na ustach uśmiech długi włos
i rączki białe jak mleko -
na wietrze jak lipowy liść
tak unosiła się lekko
pod wodospadem nimrodel
gdzie woda lśni lodowata
jej śpiewny głosik srebrniej brzmiał
niż wód srebrzysta kantata
gdzież ona

traci nigdy blasku elfy były w nim rozmiłowane i używały go do różnych celów między innymi z niego robiły ithildin metal gwiezdno-księżycowy; widzieliście go na drzwiach morii bilbo miał kolczugę z łusek mithrilowych dostał ją od thorina ciekawe co też się z nią stało? pewnie dotychczas stoi pokryta kurzem w muzeum w michel delving
coś ty powiedział? krzyknął gimli nagle odzyskując mowę kolczuga

teraz nie wie nikt
w cieniu czy w blaskach słońca?
bo nimrodel w wąwozach gór
przepadła gdzieś pluskająca
w szarej przystani elfów łódź
na elfów córkę czekała
a obok morska grzmiała toń
i fal spienionych nawała
aż nocą nagły zawył

z mithrilu? toż to królewski dar!
tak przynał gandalf nigdy tego bilbowi nie mówiłem ale warta jest tyle ile cały shire z wszystkimi swoimi dostatkami
frodo zmilczał ale wsunął dłoń pod bluzę i dotknął łusek kolczugi oszołomiła go myśl że obnosi po świecie ukryty pod ubraniem skarb dorównujący wartości całego shire’u czy bilbo to wiedział? frodo nie miał co do tego

śpijcie w pokoju nie dręczcie się dzisiaj zbytnio myślą o podróży kto wie może ścieżki którymi każdy z was powinien wędrować już ścielą się wam u stóp chociaż ich jeszcze nie widzicie dobranoc!
pożegnawszy się wrócili do swojego namiotu legolas poszedł z drużyną bo tej ostatniej nocy w lothlorien chcieli się wspólnie naradzić mimo słów galadrieli
długo

wątpliwości królewski zaiste dar i myśli froda pomknęły z ciemnych podziemi daleko do rivendell do bilba do bag end z owych dni kiedy bilbo tam jeszcze gospodarzył zatęsknił z głębi serca do tych miejsc i do dawnych czasów do strzyżenia trawników i krzątania się koło

krainie
aż nagle w morską skoczył toń
jak skacze strzała z cięciwy -
i tak jak mewa w wodę wpadł
król elfów wódz urodziwy
z rozwianym włosem igrał wiatr
dokoła koronki piany
patrzcie o patrzcie elfów król
płynie jak łabędź świetlany
i na tym się urywa wieść
jakby zamknęły się wrota
na brzegu już nie słyszał

debatowali co czynić i jakim sposobem najlepiej wypełnić zadanie lecz nie doszli do żadnych stanowczych wniosków okazało się dość jasne że większość chciała najpierw podążyć do minas tirith i przynajmniej na razie umknąć przed grozą nieprzyjaciela zgodziliby się pójść za przewodnikiem na drugi brzeg rzeki i w cienie mordoru ale frodo nie rzekł ani słowa aragorn zaś wciąż był w rozterce
dopóki

nikt
imienia króla amrotha
głos legolasa zadrżał pieśń się urwała
nie mogę śpiewać więcej powiedział to tylko urywki reszty zapomniałem pieśń jest długa i smutna mówi bowiem o niedoli która spadła na lothlorien gdy krasnoludy zbudziły złe siły w górach
ale krasnoludy nie stworzyły złych sił! odparł gimli
ja też tego nie mówiłem ze

nasłuchiwał na dwie wlokące się bez końca godziny zmienił się cały w słuch nie ułowił jednak żadnego szmeru nawet owego echa człapiących kroków które sobie pewnie uroił
czas jego warty dobiegał końca kiedy mu się wydało że z daleka pod sklepieniem zachodniego wyjścia błyskają dwa świecące punkciki jakby para fosforyzujących źrenic frodo się wzdrygnął głowa mu opadła na

smutkiem rzekł legolas zło wszakże przyszło! a wówczas wiele elfów z rodu nimrodel porzuciło swoje siedziby i wywędrowało ona zaś zginęła gdzieś daleko na południu wśród białych gór i nie zjawiła się na pokładzie statku gdzie daremnie oczekiwał jej ukochany amroth lecz wiosną kiedy wiatr szumi w młodych lasach można po dziś dzień usłyszeć głos nimrodel nad wodospadem jej imienia

gandalf prowadził drużynę aragorn zamierzał towarzyszyć boromirowi i użyć swego miecza w obronie gondoru wierzył bowiem że sen boromira obowiązuje go jako wezwanie i że wybiła godzina by potomek elendila wystąpił jawnie i stoczył z sauronem bój o władzę lecz w

a kiedy wiatr wieje od południa niesie znad oceanu głos amrotha; bo potok nimrodel płynie do srebrnej żyły którą elfy zwą kelebrantem a kelebrant anduiny wielkiej anduina zaś do zatoki belfalas gdzie statki elfów odbiły od lądu ale nimrodel ani amroth nigdy nie wrócili powiadają że nimrodel miała dom wśród gałęzi drzewa w pobliżu wodospadu; elfy z lorien

piersi: „o mało nie usnąłem na warcie – pomyślał – coś mi się już zaczynało śnić” wstał przetarł oczy i już nie usiadł wpatrując się w ciemność póki go nie zluzował legolas
położywszy się usnął zaraz lecz zdawało mu się że poprzednie senne przywidzenie trwa dalej: słyszał szepty

zwykły bowiem podówczas budować domy w koronach drzew a może nawet i teraz jeszcze to robią dlatego nazwano ich szczep galadrimami ludem drzew w głębi lasów rosną drzewa olbrzymie mieszkańcy leśnej krainy nie kopali sobie siedzib pod ziemią jak krasnoludy nie budowali też kamiennych twierdz póki nie zapał cień
nawet w naszych czasach mieszkanie na drzewach można uważać za bezpieczniejsze niż siedzenie na ziemi rzekł gimli
spojrzał

morii gandalf przekazał swoje brzemię na jego barki i aragorn wiedział że nie wolno mu poniechać pierścienia jeśli frodo nie zgodzi się w końcu iść z boromirem ale czy mógł on lub ktokolwiek z drużyny udzielić frodowi jakiejś pomocy choćby brnął za nim na oślep w głąb ciemności?
pójdę do minas tirith sam jeśli inaczej się nie da bo to mój obowiązek – powiedział boromir umilkł na długą chwilę i siedział wlepiając wzrok w twarz froda jakby

widział dwa blade świecące punkciki z wolna zbliżające się ku niemu ocknął się i stwierdził że towarzysze rozmawiają półgłosem i że mętne światło pada mu prosto w twarz z wysoka sponad sklepienia wschodniego wyjścia przez świetlik wycięty w stropie sączył się nikły promień świtu w drugim końcu sali północne drzwi także jaśniały mdłym odległym brzaskiem frodo usiadł
dzień dobry! –

poprzez strumień ku drodze która wiodła z powrotem do doliny dimrilla a później w górę na strop czarnych gałęzi nad swoją głową
przypadkiem dałeś nam dobrą radę gimli powiedział aragorn
nie możemy zbudować sobie domu ale dzisiejszą noc spędzimy wzorem

powiedział gandalf – nareszcie znów dzień! widzisz frodo miałem słuszność znajdujemy się wysoko po wschodniej stronie morii nim dzisiejszy dzień przeminie musimy odszukać wielką bramę i ujrzeć przed sobą zwierciadlane jezioro w dolinie dimrilla
ledwie zjedli śniadanie gandalf postanowił wyruszać
jesteśmy co prawda zmęczeni ale odpoczniemy lepiej

plemienia galadrimów w koronach drzew jeżeli oczywiście zdołamy już i tak dłużej siedzimy przy drodze niżby nakazywała roztropność
zeszli ze ścieżki i zanurzyli się w ciemną głąb lasu na zachód od górskiego potoku daleko od srebrnej żyły opodal wodospadu nimrodel znaleźli kępę drzew których gałęzie zwieszały się nad wodą grube

usiłował odczytać z niej jego myśli wreszcie odezwał się znowu cichym głosem jakby sam sobie chciał coś udowodnić: jeśli chcesz tylko zniszczyć pierścień zbroje i miecze nie na wiele ci się przydadzą ludzie z minas tirith nic ci pomóc nie mogą ale jeżeli chcesz zniszczyć zbrojną potęgę czarnego władcy byłoby szaleństwem zapuszczać się bez armii

szare pnie były potężne lecz wysokości nie mogli po ciemku ocenić
wdrapię się na górę rzekł legolas wśród drzew jestem jak w rodzinnym domu czy to na korzeniach czy na gałęziach chociaż ten gatunek znam tylko z nazwy bo mówią o nim pieśni wiem że nazywają się te drzewa mallorn i wiosną obsypane bywają żółtym kwieciem nigdy

jednak na żadne z nich się nie wspinałem teraz zbadam jaki mają kształt i wzrost
mniejsza o kształt odezwał się pippin w każdym razie drzewa te okażą się cudowne jeśli mają do zaoferowania nocleg dla kogokolwiek prócz ptaków co do mnie nie umiem spać na grzędzie
więc wygrzeb sobie norkę w ziemi odparł legolas skoro to się bardziej godzi z

w jego dziedziny szaleństwem też byłoby gdybyś rzucił – urwał nagle spostrzegając się zapewne że zdradza ukryte myśli – byłoby szaleństwem gdybyś rzucił na pastwę śmierci życie swoje i towarzyszy chciałem rzec – poprawił się zaraz – masz do wyboru obronę twierdzy albo marsz bez broni ku niechybnej zgubie tak ja to

obyczajami twojego plemienia ale musisz kopać prędko i głęboko żeby się ukryć przed orkami
to rzekłszy legolas zwinne odbił się od ziemi i chwycił konaru wyrastającego z pnia wysoko nad jego głową w tejże chwili z cienia korony w górze zabrzmiał niespodzianie głos:
daro! krzyknął rozkazująco
legolas

zdumiony i przerażony znalazł się natychmiast z powrotem na ziemi skulił się pod drzewem
stójcie! szepnął towarzyszom nie ruszać się i nie odzywać!
nad ich głowami ktoś roześmiał się z cicha a potem drugi głos przemówił w języku elfów frodo trochę rozumiał bo mowa leśnego ludu mieszkającego na wschód od gór podobna była do mowy używanej przez elfów na zachodzie legolas

zadarłszy głowę odpowiedział w tym samym języku
co to za jedni i czego chcą? spytał merry
elfy odparł sam czyż nie poznajesz głosów?
tak to elfy powiedział legolas mówią że tak głośno sapiecie iż trafiłby was po ciemku z łuku
sam co prędzej zasłonił usta dłonią
ale mówią też żebyście się ich nie bali od dawna zapowiedziano im nasze przybycie słyszeli mój głos jeszcze z tamtego brzegu nimrodel i wiedzą że należę do ich

krewniaków z północy dlatego nie przeszkadzali nam w przeprawie potem słyszeli moją pieśń teraz zapraszają mnie wraz z frodem na górę bo doszły ich słuchy o nim i jego wyprawie reszta ma poczekać u stóp drzewa i czuwać póki nie rozstrzygną co dalej z nami robić
zciemności spłynęła drabinka spleciona ze sznura

srebrnoszara błyszcząca w mroku a mimo pozorów kruchości dość mocna żeby wytrzymać ciężar kilku ludzi legolas wspiął się lekko frodo szedł za nim wolniej a na końcu wstrzymując oddech skradał się sam konary wyrastały z pnia niemal poziomo dalej jednak wyginały się ku górze u wierzchołka zaś tworzyły splecioną z mnóstwa gałęzi koronę a w niej hobbici ujrzeli drewniany pomost czyli talan

przynajmniej rozumiem
frodo wyczuł coś nowego i obcego w spojrzeniu boromira i popatrzył na niego uważnie pewien był że boromir myślał co innego niż wyraził w ostatnich swoich słowach „byłoby szaleństwem gdybyś rzucił” co? pierścień władzy? podobne zdanie wygłosił już przedtem na radzie ale wówczas dał się przekonać elrondowi frodo zwrócił wzrok na aragorna lecz ten zatopiony we

jak podówczas taką budowlę nazywały elfy wchodziło się tam przez okrągłą dziurę pośrodku przez którą przewleczona była drabina frodo wydostawszy się w końcu na ów talan zastał legolasa już siedzącego obok trzech obcych elfów tamci

mieli ubrania ciemnoszare i póki się nie poruszyli trudno było ich dostrzec wśród gałęzi wstali wszyscy a jeden z trzech odsłonił latarkę; podniósł ją wąska srebrna smuga światła padła na twarz froda i oświetliła również sama elf zakrył latarkę i powitał gości w swoim języku frodo odpowiedział trochę niepewnie
witajcie rzekł wówczas elf przechodząc na wspólną mowę z wolna wymawiając jej słowa

rzadko używamy obcych języków przesiadując ostatnimi czasy w głębi lasów i niechętnie zadając się z innymi plemionami rozstaliśmy się nawet z bliskimi krewniakami z północy ale niektórzy z nas bywają za granicą żeby zebrać wieści i tropić nieprzyjaciół; ci muszą znać języki innych ludów właśnie ja do nich należę nazywam się

haldir moi bracia rumil i orofin słabo władają waszą mową
wiedzieliśmy że macie tu przybyć bo wysłannicy elronda szli przez lorien wracając schodami dimrilla do domu od wielu już lat nie słychać było nic o hobbitach czyli niziołkach powątpiewałem nawet czy jeszcze mieszkają w śródziemiu z oczu wam dobrze

patrzy a że jest z wami elf z naszego plemienia chętnie was ugościmy spełniając prośbę elronda chociaż zazwyczaj nie pozwalamy obcym na przemarsz przez nasze ziemie dzisiaj jednak musicie nocować tutaj ilu was jest?
ośmiu odpowiedział legolas ja czterech hobbitów dwóch ludzi z których jeden to aragorn przyjaciel elfów z ludu westernesse
imię aragorna syna

własnych myślach jakby wcale nie słyszał przemowy boromira na tym skończyła się narada merry i pippin spali już sam kiwał się sennie noc była głęboka
rankiem gdy zabierali się do pakowania skromnego dobytku zjawiło się kilku elfów znających wspólną mowę z mnóstwem

arathorna nie jest w lorien obce odparł haldir ma on łaski u naszej pani a więc wszystko w porządku wyliczyłeś wszakże dopiero siedmiu
ósmy jest krasnoludem rzekł legolas
krasnolud! zawołał haldir to gorzej od czarnych dni nie zadajemy się z krasnoludami nie mają wstępu do naszego kraju tego krasnoluda nie będę mógł wpuścić
ależ to zaufany daina z samotnej góry przyjaciel elronda! odezwał się

frodo elrond go wybrał na towarzysza naszej wyprawy i słusznie bo w drodze okazał się mężny i wierny
elfy porozumiały się między sobą szeptem i zadały kilka pytań legolasowi w swoim języku
dobrze! powiedział wreszcie haldir zgadzamy się jakkolwiek niechętnie skoro aragorn i legolas

zobowiążą się go pilnować i ręczą za niego przepuścimy tego krasnoluda musi mieć jednak oczy zasłonięte opaską wędrując przez lothlorien
ale dość tych rokowań! wasi towarzysze nie powinni dłużej stać tam na ziemi strzeżemy brzegów rzek

darów zapasami jadła i ubraniami na drogę prowiant składał się głównie z cieniutkich sucharów z zewnątrz przypieczonych i rumianych wewnątrz jasnych jak śmietana gimli wziął jeden z nich do ręki i przyjrzał mu się z niedowierzaniem
kram! – szepnął chrupiąc ułamany okruch mina mu się rozjaśniła i zjadł cały suchar z apetytem
dość! dość! – ze śmiechem krzyknęły elfy – zjadłeś już porcję wystarczającą na długi dzień

odkąd przed wielu dniami zauważyliśmy wojska orków ciągnące skrajem gór na północ w stronę morii na pograniczach lasów słychać wycie wilków jeżeli tak jak powiadacie idziecie z morii niebezpieczeństwo z pewnością ciągnie waszym tropem jutro

o świcie trzeba stąd ruszyć dalej
czterej hobbici mogą przyjść tutaj i spędzić noc z nami ich się nie boimy na sąsiednim drzewie jest drugi talan reszta może się tam schronić ty legolasie będziesz wobec nas odpowiedzialny za nich zawołaj gdyby się coś działo

marszu
zdawało mi się że to rodzaj kramów czyli sucharów jakie mieszkańcy dali biorą zazwyczaj na wędrówkę po pustkowiach
dobrze ci się zdawało – odparły elfy – ale my to nazywamy lembas to znaczy chleb podróżny posila on lepiej niż wszystkie potrawy znane ludziom a przy tym jest bądź co bądź smaczniejszy niż kram
nie da się temu zaprzeczyć – przyznał gimli – lepszy jest nawet od

krasnoluda nie spuszczaj z oka!
legolas zszedł po drabinie w dół by niezwłocznie powtórzyć drużynie polecenia haldira wkrótce potem merry i pippin wdrapali się na górę byli zdyszani i trochę wystraszeni
masz! wysapał merry przynieśliśmy twoje

koce razem z naszymi resztę bagaży obieżyświat schował pod wielką kopą liści
nie będą wam potrzebne te rzeczy powiedział haldir zimą bywa chłodno w koronach drzewa chociaż dziś wiatr wieje z południa; ale poczęstujemy was takimi potrawami takim trunkiem że nie poczujecie nocnego

chłodu a zresztą mamy zapasowe futra i płaszcze
hobbici zjedli drugą (i znacznie lepszą) wieczerzę z radością potem zawinięci ciepło nie tylko w futrzane płaszcze elfów lecz również we własne koce usiłowali zasnąć lecz mimo zmęczenia żadnemu z nich prócz sama nie

miodowników specjalności plemienia beorna a to niemała pochwała bo nie znam od nich sławniejszych piekarzy co prawda ostatnimi czasy niechętnie dzielą się swymi wyrobami z podróżnymi wy jesteście bardziej gościnni
mimo to prosimy o oszczędzanie prowiantu – odrzekły elfy – jedzcie niewiele na raz i tylko wtedy gdy was głód

przyszło to łatwo hobbici nie lubią wysokości nie sypiają nigdy na piętrze nawet jeśli mają dom piętrowy napowietrzna sypialnia wcale im nie przypadła do smaku nie miała ani ścian ani bodaj bariery nic prócz lekkiej plecionej z trzciny przegrody którą się przesuwało i zależnie od wiatru ustawiało z tej czy

innej strony
pippinowi dość długo usta się nie zamykały
mam nadzieję że nie zlecę z tego poddasza jeśli wreszcie usnę mówił
a ja jak zasnę to się nie obudzę choćbym zleciał oświadczył sam im zaś mniej będziesz gadał tym prędzej sobie chrapnę; spodziewam się że zrozumiałeś przytyk co?
frodo czas jakiś leżał bezsennie i patrzał w

przymusi zapas przeznaczony jest na wypadek gdy zawiodą inne sposoby przeżywienia się w drodze suchary nie skwaśnieją przez długi czas jeśli nie rozkruszycie ich i pozostawicie owinięte w liście tak jak je zapakowaliśmy jeden lembas

wystarczy by pokrzepić na cały dzień ciężkich trudów każdego podróżnika choćby to był rosły mężczyzna z minas tirith
potem elfy rozdzieliły między członków drużyny przyniesione ubrania każdy dostał kaptur i płaszcz skrojony na miarę z lekkiego a mimo to ciepłego jedwabiu tkanego przez galadrimów kolor tkaniny trudno

by określić wydawała się szara jak zmierzch pod drzewami ale przy poruszeniu lub zmianie światła stawała się zielona jak liście w cieniu lub brunatna jak rola nocą a niekiedy matowosrebrna niby woda w blasku gwiazd wszystkie płaszcze spinała u szyi klamra w kształcie zielonego liścia ze srebrnymi żyłkami
czy to są płaszcze czarodziejskie? – spytał pippin oglądając je z

podziwem
nie wiem co masz na myśli – odparł przywódca elfów – to piękne płaszcze z dobrej bo sporządzonej w naszym kraju tkaniny prawdziwe ubranie elfów jeśli o to ci chodzi liść i gałąź woda i kamień – barwy i uroda tego co najbardziej kochamy w łagodnym świetle lorien; we wszystko bowiem co robimy wkładamy myśl o tym co miłe

naszym sercom ale to są płaszcze nie zbroje nie odbiją się od nich strzały ani miecze będą wam jednak użyteczne: nie ciążą na ramionach grzeją albo chłodzą zależnie od potrzeby przekonacie się też jak pomogą wam ukryć się przed nieprzyjaznymi oczyma czy będziecie

go up

i go

pani galadrieli w dalszą przeszłość nie odważali się jeszcze zapuszczać myślą
dlaczego się tak zaczerwieniłeś samie? spytał pippin załamałeś się tak od razu! można by cię podejrzewać o nieczyste sumienie mam nadzieję że nie miałeś sobie do wyrzucenia nic gorszego niż

ten niecny zamach na mój koc
ani mi w głowie kraść twój koc odparł sam wcale nie skłonny do żartów jeśli chcesz wiedzieć prawdę czułem się tak jakby mnie ktoś rozebrał do naga i było mi bardzo nieprzyjemnie zdawało mi się że ona

widzi we mnie wszystko przez skórę i pyta co bym zrobił gdyby mi dała możność powrotu do domu do shire’u do miłej własnej norki z ogródkiem
a to zabawne! powiedział merry niemal dokładnie tak samo było ze mną tylko że tylko że nie więcej wolę nie mówić zakończył niezręcznie
wszyscy jak się okazało doznali

podobnego wrażenia: każdy czuł że mu ofiarowano wybór między ciemnością rojącą się od strachów która go czeka w dalszej podróży a czymś innym pożądanym gorąco każdy w wyobraźni zobaczył jasno przedmiot swoich marzeń który by osiągnął gdyby zawrócił z drogi poniechał wyprawy

i pozostawił innym wojowanie z sauronem
ale mnie się też zdawało wyznał gimli że wybór pozostanie tajemnicą i że nikt prócz mnie nie dowie się co wybrałem
mnie się to wydało niezmiernie dziwne rzekł boromir może to była tylko próba może ona usiłowała przeniknąć nasze myśli dla jakichś

własnych celów ale miałbym ochotę nazwać to kuszeniem: jakby nam ofiarowywała coś czym rzekomo rozporządza nie trzeba chyba was zapewniać że nie chciałem tego nawet słuchać mężowie z minas tirith dotrzymują słowa
boromir jednak nie powiedział

krasnoludzkiego języka których jego plemię nie zwierza nikomu hasło było wzięte z mowy elfów tak jak i napis na łuku sklepienia to wydaje się niewątpliwe
podszedł znów pod skałę i lekko dotknął różdżką srebrnej gwiazdy błyszczącej pod kowadłem
annon edhellen edro hi ammen! fennas nogothrim lasto beth lammen! zawołał rozkazującym tonem srebrne kreski przybladły lecz szary kamień nie drgnął nawet
po wielokroć powtarzał te

towarzyszom co mianowicie wedle jego wyobrażenia ofiarowywała mu pani galadriela
frodo nic mówić nie chciał chociaż boromir dopytywał się natarczywie
w ciebie powiernika pierścienia najdłużej się wpatrywała rzekł
tak przyznał frodo ale to co mi wówczas przychodziło na myśl zachowam dla siebie
bądź jednak ostrożny powiedział boromir nie wiem czy można całkowicie ufać tej pani elfów i jej zamiarom
nie waż się źle mówić o pani galadrieli!

hobbitów do siebie zawróciła i poprowadziła ich ku południowym stokom wzgórza karas galadhon i przez wysoki zielony żywopłot do zamkniętego w jego ścianach ogrodu nie było tu drzew ogród leżał pod otwartym niebem właśnie już wzeszła gwiazda wieczorna i płonęła białym ogniem nad lasami w zachodniej

słowa w różnej kolejności i w rozmaitych odmianach później próbował innych zaklęć jedno po drugim wymawiając je to szybko i głośno to powoli i cicho wreszcie zaczął rzucać pojedyncze słowa z języka elfów nic się nie działo urwisko

surowo odezwał się aragorn sam nie wiesz co gadasz ani w niej ani w jej kraju nie ma nic złego chyba że ktoś ze sobą zło przyniesie ale wtedy biada mu! dzisiejszej nocy usnę bez lęku po raz pierwszy od wyjazdu z rivendell obym spał głęboko i zapomniał choć na tych kilka godzin o moim bólu! zmęczony jestem na ciele i na duszy
i aragorn rzuciwszy się na posłanie natychmiast zapadł w długi sen towarzysze poszli za jego

stronie po licznych stopniach schodów pani galadriela zeszła w głęboką zieloną kotlinę którą przecinał szemrząc srebrny potok spływający ze źródła na wzgórzu w dole na podstawie wyrzeźbionej w kształt korony drzewa stała srebrna misa wielka lecz płytka obok zaś srebrny dzban
galadriela napełniła misę po wręby wodą z potoku odczekała chwilę by się woda

przykładem a żadne hałasy ani senne widziadła nie mąciły im spoczynku kiedy się zbudzili biały dzień świecił nad trawnikiem przed namiotem a woda ze źródła tryskając w górę i opadając skrzyła się w słońcu
spędzili w lothlorien kilka dni o których niewiele umieliby powiedzieć i zachować w

ustała potem dopiero przemówiła
to jest zwierciadło galadrieli rzekła przyprowadziłam was tutaj byście w nie spojrzeli jeśli macie ochotę
w powietrzu była cisza mrok zaległa kotlinę pani elfów zdawała się hobbitom bardzo wysoka i blada
czego w nim mamy szukać i co zobaczymy? spytał z

piętrzyło się przed nimi w ciemnościach gwiazdy bez liku rozbłysły na niebie wiatr dmuchnął chłodem ale drzwi wciąż trwały niewzruszone
gandalf raz jeszcze zbliżył się do skalnej ściany podniósł ramiona i tonem władczym z rosnącym gniewem krzyknął: edro! edro! uderzając różdżką o skałę otwórz się! otwórz! powtarzał ten sam wciąż rozkaz we wszystkich językach jakimi

pamięci przez cały czas słońce świeciło jasno z wyjątkiem chwil przelotnych ciepłych deszczów po których zieleń zdawała się tym czystsza i świeższa powietrze było chłodne i łagodne jak wczesną wiosną lecz wyczuwali dokoła głęboką zamyśloną ciszę zimy mieli wrażenie że nie robią nic tylko jedzą piją odpoczywają i

trwożnym szacunkiem frodo
mogę rozkazać zwierciadłu by objawiło różne rzeczy odparła galadriela a niekiedy pokazuję pewnym osobom to co sobie życzą zobaczyć ale zwierciadło może też z własnej woli ukazać obrazy o które je nikt nie prosił a bywają one często niezwykłe i bardziej

mówiono kiedykolwiek na zachodzie śródziemia wreszcie rzucił różdżkę na ziemię i usiadł w milczeniu
w tej samej chwili do ich czujnie nadstawionych uszu wiatr przyniósł z daleka wycie wilków kucyk bill wzdrygnął się ze strachu i

przechadzają się wśród drzew i to im zupełnie wystarczało
keleborna i pani galadrieli nie widywali później z innymi elfami mało rozmawiali niewielu zresztą galadrimów znało jakikolwiek język prócz własnej leśnej mowy haldir pożegnał się z drużyną i wrócił na północne pogranicze którego teraz strzeżono pilnie wiedząc z opowiadań gości co się dzieje w morii legolas przebywał niemal stale wśród galadrimów a po pierwszej nocy opuścił

pouczające niż tamte upragnione co ujrzysz jeśli zostawimy swobodę zwierciadłu nie wiem pokazuje ono czasem dzień dzisiejszy albo to co się może dopiero później zdarzyć lecz nawet największy mędrzec nie zawsze jest pewien czy to co

nawet wspólną kwaterę drużyny zjawiał się jedynie na posiłki i czasem na pogawędki często wybierając się poza miasto brał gimlego a towarzysze nadziwić się nie mogli tej odmianie
teraz już przesiadując lub spacerując razem drużyna mówiła o gandalfie a gdy każdy dorzucał do wspomnień co wiedział i w

widzi należy do przeszłości do teraźniejszości czy do jutra czy chcesz spojrzeć w zwierciadło?
frodo nic nie odpowiedział
a ty? zwróciła się galadriela do sama wiedz że tu wchodzi w grę to co twoje plemię nazywa magią chociaż ja niezupełnie pojmuje co rozumiecie przez to określenie: zdaje się że tym samym słowem określacie podstępy nieprzyjaciela lecz jeśli to chcesz nazwać magią pamiętaj że to magia galadrieli czyż nie mówiłeś

sam skoczył ku niemu by szepnąć jakieś uspokajające słówko
nie pozwól mu zbiec! powiedział boromir wygląda na to że jeszcze nam będzie potrzebny jeżeli oczywiście wilki nas tu nie dopadną nienawidzę tej obrzydliwej sadzawki!
i schyliwszy się podniósł duży kamień który cisnął z rozmachem w czarną wodę
kamień

jakich okolicznościach widywał czarodzieja jego postać tym żywiej stawała wszystkim przed oczyma w miarę jak odpoczynek koił rany i znużenie ciała serca boleśniej odczuwały żal po straconym przewodniku nieraz słyszeli w pobliżu śpiew elfów i wiedzieli że galadrimowie układają treny żałobne o zgubie gandalfa bo wśród słodkich smutnych słów niezrozumiałego

że marzysz o zobaczeniu czarów które sprawiają elfy?
mówiłem przyznał sam drżąc w rozterce między strachem a ciekawością zajrzę jeśli pozwolisz pani
chętnie bym zerknął ku domowi co się też tam dzieje powiedział na stronie do froda wydaje mi się że wieki upłynęły odkąd opuściłem shire ale bardzo możliwe że nie zobaczę nic prócz gwiazd albo jakiegoś obrazu z

języka powtarzało się jego imię
„mithrandir mithrandir! śpiewały elfy o pilegrzymie szary!” tak bowiem najchętniej nazywały czarodzieja legolas wszakże jeśli znalazł się w takiej chwili w drużynie nie chciał towarzyszom tłumaczyć słów pieśni twierdząc

którego nic nie zrozumiem
owszem możliwe odparła śmiejąc się przyjaźnie galadriela zbliż się jednak popatrz a przekonasz się co zobaczysz nie dotykaj wody!
sam wspiął się na cokół i nachylił nad misą woda była ciemna i zdawała się twarda odbijały się w niej gwiazdy
nic tylko gwiazdy tak jak przepowiadałem mruknął sam
zaraz potem krzyknął cicho bo gwiazdy znikły jakby się ciemna zasłona rozwiała

zniknął z miękkim pluskiem lecz jednocześnie dało się słyszeć świśnięcie i bulgot ogromne rozedrgane koła rozeszły się po tafli jeziora i od miejsca w którym spadł kamień zaczęły powoli przybliżać się do podnóży skały
dlaczegoś to zrobił boromirze? odezwał się frodo ja także nienawidzę tego miejsca i boję się nie wiem

że nie potrafi i że strata tak bardzo jeszcze świeża w nim budzi raczej ochotę do płaczu niż do śpiewu
w drużynie pierwszy frodo spróbował jak umiał wyrazić w słowach swój smutek rzadko brała go ochota układać pieśni i rymy nawet w rivendell wolał słuchać niż śpiewać chociaż w pamięci przechowywał mnóstwo wierszy przez

zwierciadło z czarnego stało się szare a później zupełnie jasne świeciło w nim słońce drzewa kołysały się i gięły na wietrze zanim sam zdążył zgadnąć co to znaczy światło zmierzchło; teraz miał wrażenie że widzi froda z pobladłą twarzą leżącego we śnie pod ogromnym ponurym urwiskiem z kolei zobaczył jakby siebie samego w mrocznym tunelu pnącego się po niezliczonych stopniach krętych schodów pod górę

innych z dawna skomponowanych teraz jednak gdy przesiadywał przy źródle w lorien i słuchał głosu elfów myśli jego mimo woli przybrały kształt pieśni która mu się wydała piękna; lecz gdy chciał ją powtórzyć samowi nie znajdował nic prócz strzępków spłowiałych jak garść zwiędłych liści
a kiedy wieczór szarzał w krąg
na wzgórzu słychać było kroki
odchodził jednak skoro świt
w dalekiej drogi szare mroki
od

jak we śnie obrazy zmieniały się i powracały: oto znów ukazały się drzewa tym razem jednak nie tłoczyły się tak gęsto i sam mógł dostrzec wyraźniej co się wśród nich dzieje; nie kołysały się na wietrze lecz padały roztrzaskując się na ziemię
ojej! krzyknął oburzony ted sandyman wyrąbuje drzewa których nie ma prawa ruszać! nie

czego się boję nie wilków jednak i nie ciemności za tymi drzwiami czegoś innego boję się tej wody nie mąć jej!
bardzo bym chciał co prędzej wynieść się stąd! rzekł merry
czemu ten gandalf nie pospieszy się trochę? mruknął pippin
gandalf nie zwracał na nich uwagi siedział z głową zwieszoną na piersi może zatopiony w rozpaczy a może w

puszczy po zachodu brzeg
z północy ku południa wzgórzom
przez leża smocze mroczny bór
szedł nie znużony swą podróżą
z hobbitem z elfem w cieniu grot
z ludkiem zwyczajnych śmiertelników
z ptakiem czy wężem pośród traw
rozmawiał w tajnym ich języku
raz miecz to znów lecząca dłoń
ciężarem grzbiet strudzony srodze
palący pożar grzmiący głos -
to znów znużony pielgrzym w drodze
to sądził jak mądrości wzór
do gniewu skłonny i do

wolno ich ścinać to przecież szpaler za młynem ocieniający drogę nad wodą żebym tak dobrał się do teda to jego bym rąbnął!
w tym momencie nagle sam spostrzegł że stary młyn zniknął a na jego miejscu buduje się duży dom z czerwonej cegły mnóstwo robotników kręciło się przy budowie opodal sterczał wysoki czerwony komin czarny dym zasnuł powierzchnię zwierciadła
w shire

łaski -
to znów jak starzec dłonie wsparł
na pełnym sęków drewnie laski
na moście stanął ciemny cień
i ogień wyzywając dumnie
o kamień złamał mu się kij
a mądrość zmarła w khazad-dumie
jeszcze trochę panie frodo a prześcigniesz pana

jakiś diabeł psoci powiedział sam elrond miał rację że chciał pana meriadoka odesłać do kraju naraz sam wrzasnął i odskoczył od misy nie mogę tu zostać! zawołał wzburzony muszę wracać do domu rozkopali naszą uliczkę a stary dziadunio złazi z pagórka i pcha taczkę z całym swoim dobytkiem muszę wracać!
nie możesz wrócić sam jeden odezwała się pani galadriela zanim spojrzałeś w

trwożnej zadumie
złowieszcze wycie wilków rozległo się znowu kręgi na wodzie rosły i drobne fale już lizały brzeg nagle czarodziej zerwał się na równe nogi a było to tak niespodziane że wszyscy drgnęli gandalf się śmiał!
już wiem! krzyknął

bilba! rzekł sam
wątpię odparł frodo ale ten wiersz jest lepszy niż wszystkie jakie dotychczas ułożyłem
wie pan co jeżeli pan znów kiedy będzie coś takiego obmyślał niech pan koniecznie wspomni o fajerwerkach powiedział sam na przykład tak:
pod niebo tryska raz po raz
fontanna kolorowych gwiazd -
i grzmotem wypełniwszy przestrzeń
złocistych kwiatów spada deszczem
po prawdzie fajerwerki warte

zwierciadło nie chciałeś iść do domu bez swojego pana chociaż wiedziałeś że tam w kraju może się zdarzyć coś złego pamiętaj że zwierciadło pokazuje różne rzeczy i nie wszystkie mają się nieuchronnie ziścić niektóre nigdy się nie

są lepszych wierszy!
nie ten temat tobie zostawię samie a może bilbowi ale nie nie mogę o tym mówić trudno znieść myśl że będę musiał taką nowinę staruszkowi powiedzieć!
pewnego dnia frodo i sam przechadzali się o przedwieczornym chłodzie obu znów nękał niepokój nagle ogarnął froda smutek rozstania; nie wiedział dlaczego lecz był pewien że zbliża się chwila kiedy będzie musiał pożegnać lothlorien
no samie co teraz sądzisz o

urzeczywistnią jeżeli ten komu się zjawiły w zwierciadle nie zboczy ze swej ścieżki by im zapobiec zwierciadło jest niebezpiecznym doradcą jeśli chodzi o wybór drogi
sam siedział na ziemi ściskając oburącz głowę
po com ja tu przychodził! że też mi się zachciało oglądać nowe czary! powiedział i znów umilkł po chwili przemówił zdławionym głosem jakby walcząc ze

oczywiście oczywiście! śmiesznie proste jak większość zagadek jeżeli się zna rozwiązanie podbiegł do skały dotknął jej różdżką i dobitnie wymówił: mellon! gwiazda roziskrzyła się i natychmiast zgasła bez szmeru zarysował się wyraźny kontur drzwi przedtem zupełnie niewidoczny z wolna płyta skalna rozszczepiła się pośrodku i dwa skrzydła

elfach? spytał postawiłem już raz to pytanie jakże to się wydaje dawno temu! ale od tamtego dnia napatrzyłeś ich się więcej
że się napatrzyłem to się napatrzyłem! odparł sam i widzę że są elfy i elfy wszystkie najprawdziwsze a

łzami: nie! pójdę do domu ale tylko okrężną drogą; albo razem z panem frodo albo wcale! rzekł mimo wszystko nie tracę nadziei że kiedyś tam wrócę a jeżeli to com widział w wodzie jest prawdą ktoś dostanie porządnie po łbie
czy teraz chcesz spojrzeć w zwierciadło frodo? spytała pani galadriela tyś nie marzył o czarach elfów

przecież taki różne te na przykład tutejsze nie wędrują bezdomnie odrobinkę są do nas podobne bo do tej swojej ziemi przynależą jak hobbici do shire’u czy to ten kraj ich przerobił czy oni go na swój sposób przerobili trudno zgadnąć nie wiem czy pan mnie rozumie? tak tu spokojnie! jakby się nic nie działo i jakby nikt żadnych zdarzeń nie pragnął jeśli tkwi w tym jakieś czarodziejstwo to chyba bardzo

byłeś zadowolony z tego co miałeś
co mi radzisz? spytał frodo
nic odparła nie radzę ci ani tak ani inaczej nie jestem doradcą możesz się czegoś dowiedzieć a czy to będzie dobre czy złe może ci się przydać a może nie jasnowidzenie to przywilej zarazem cenny i niebezpieczny ale sądzę mój frodo że masz dość odwagi i rozumu by poddać się tej próbie; gdybym myślała inaczej nie przyprowadziłabym cię tutaj zrób co chcesz!
zajrzę

odchyliły się na oścież w otworze zamajaczyły schody prowadzące stromo pod górę powyżej paru pierwszych stopni tonęły w ciemności czarniejszej niźli noc drużyna patrzyła na nie w osłupieniu
a więc myliłem się rzekł gandalf gimli

głęboko nic wymacać nie sposób że się tak wyrażę
widzi się i wyczuwa czar we wszystkim dokoła rzekł frodo
no tak powiedział sam ale nie widać żeby ktoś czarował nie puszczają fajerwerków jak stary gandalf nieborak dziwi mnie też że pana

powiedział frodo i wspiąwszy się na podstawę schylił twarz nad ciemną wodą zwierciadło natychmiast pojaśniało i hobbit zobaczył krajobraz w półmroku w głębi na tle bladego nieba majaczyły ponure góry długa szara droga biegła w dal i ginęła na widnokręgu z bardzo daleka nadchodziła drogą z wolna jakaś postać zrazu

keleborna ani pani galadrieli w ostatnich dniach nie spotykamy nigdzie myślę że pani na pewno umie różne czary sprawiać byle zechciała dużo bym dał żeby zobaczyć sztuki elfów!
a ja nie odparł frodo dobrze mi tak jak jest i nie do fajerwerków gandalfa

maleńka i nikła z każdą sekundą rosnąca w miarę jak się zbliżała nagle frodo uświadomił sobie że postać przypomina mu gandalfa omal nie krzyknął na głos imienia czarodzieja w porę jednak spostrzegł że wędrowiec ma na sobie nie szary lecz biły płaszcz i że ta biel świeci wśród zmierzchu

także z nas wszystkich merry wpadł na najwłaściwszy trop hasło było wypisane na łuku widzieliśmy je od pierwszej chwili napis trzeba tłumaczyć tak: „powiedz: „przyjacielu” i wejdź” kiedy wymówiłem w języku elfów słowo „przyjacielu” drzwi się otwarły po prostu! ale to zbyt proste dla uczonego

tęsknię ale do jego krzaczastych brwi porywczego charakteru i głosu
racja przyznał sam niech pan nie myśli panie frodo że ja grymaszę zawsze marzyłem żeby zobaczyć czary o których stare legendy opowiadają a nie ma chyba na świecie kraju co by lepiej niż ten nadawał się do

mędrca w naszej nieufnej epoce tamte czasy były szczęśliwsze a teraz wchodźmy!
ruszył naprzód i postawił stopę na najniższym stopniu schodów lecz w tym momencie zaczęło się dziać mnóstwo rzeczy frodo poczuł że coś chwyta go za kostkę u nogi krzyknął i upadł kucyk bill zarżał przeraźliwie i pomknął z kopyta brzegiem jeziora niknąc w ciemnościach sam skoczył za nim lecz na okrzyk

nikłym światłem; w jego ręku zauważył białą różdżkę postać szła ze spuszczoną głową twarzy więc frodo nie mógł poznać a w chwilę później pielgrzym zniknął mu z oczu za zakrętem drogi zwątpienie ogarnęło froda: czy to była wizja gandalfa sprzed wielu lat przemierzającego samotnie drogi świata

takich rzeczy rozumie pan tu jest tak jakby się było u siebie w domu a zarazem na majówce nie chce się stąd odchodzić ale mimo wszystko czuję że jeśli trzeba iść dalej lepiej to zrobić jak najprędzej „najdłużej trwa robota której się wcale nie zaczyna” mawiał mój staruszek nie

czy też saruman?
obraz się zmienił na krótko i bardzo maleńki lecz wyraźny mignął frodowi bilbo niespokojnie biegający tam i sam po swojej izdebce na stole piętrzyły się porozrzucane papiery deszcz siekł w okna
nastąpiła przerwa potem błyskawicznie przesuwać się zaczęły różne sceny a frodo odgadywał w nich fragmenty jakiejś

zdaje mi się też by tutejsze elfy mogły nam wiele pomóc z czarami czy bez czarów myślę że dopiero za granicą tego kraju najboleśniej odczujemy brak gandalfa
niestety słusznie tak myślisz rzekł frodo mam jednak nadzieję że przed wyruszeniem zobaczymy jeszcze panią elfów
w tej samej chwili jakby w odpowiedzi na te słowa ujrzeli zbliżającą się galadrielę smukła biała i piękna szła pod drzewami nie wymówiła ani słowa ale gestem wezwała

froda zawrócił natychmiast płacząc i klnąc głośno wszyscy inni obejrzeli się i zobaczyli że jezioro syczy jakby cała armia węży nadpływała od południa
z toni wypełzła długa kręta macka jasnozielona fosforyzująca ociekająca wodą oplotła nogę froda i zaczęła wciągać go do jeziora sam padł na klęczki i rąbnął ramię

poczwary nożem puściła ofiarę wierny sługa odciągnął swego pana jak mógł najdalej krzycząc o pomoc dwadzieścia nowych macek wyłoniło się z wody czarne jezioro kipiało w powietrzu rozszedł się odrażający smród
do bramy! na schody! prędko! krzyknął gandalf jednym

wielkiej historii w którą był osobiście wplątany mgła się rozwiała i zobaczył coś czego nigdy w życiu nie widział a co jednak od pierwszego wejrzenia poznał: morze zapadły ciemności straszliwa burza rozpętała się na morzu a na tle słońca zachodzącego krwawo w kłębach chmur zarysował

hobbitów do siebie zawróciła i poprowadziła ich ku południowym stokom wzgórza karas galadhon i przez wysoki zielony żywopłot do zamkniętego w jego ścianach ogrodu nie było tu drzew ogród leżał pod otwartym niebem właśnie już wzeszła gwiazda wieczorna i płonęła białym ogniem nad lasami w zachodniej

się czarną sylwetką smukły statek z poszarpanymi żaglami mknący na zachód potem frodo zobaczył szeroką rzekę przepływającą przez ludne miasto potem białą siedmiowieżową twierdzę i znów ukazał się statek z czarnymi żaglami lecz teraz był ranek woda skrzyła się w blasku dnia a

stronie po licznych stopniach schodów pani galadriela zeszła w głęboką zieloną kotlinę którą przecinał szemrząc srebrny potok spływający ze źródła na wzgórzu w dole na podstawie wyrzeźbionej w kształt korony drzewa stała srebrna misa wielka lecz płytka obok zaś srebrny dzban
galadriela napełniła misę po wręby wodą z potoku odczekała chwilę by się woda

susem wracając między towarzyszy budząc ich z osłupienia które wszystkich prócz sama przykuło do miejsca i zaganiając w otwarte drzwi
czas był po temu wielki! sam i frodo ledwie zdążyli stanąć na pierwszym stopniu a gandalf właśnie znów ruszał

pod górę kiedy wyciągnięte z wody macki poprzez wąski skrawek lądu dosięgły skalnej ściany i drzwi morii jedna z nich przyczołgała się aż za próg świecąc w blasku gwiazd gandalf zatrzymał się i odwrócił jeżeli rozmyślał jakim zaklęciem zamknąć z powrotem drzwi niepotrzebnie się biedził mnóstwo wijących się macek oplotło oba ich skrzydła i zatrzasnęło ze straszliwą siłą huk echem rozniósł się wkoło światło dzienne zniknęło

w słońcu błyszczało wyhaftowane na chorągwi godło przedstawiające białe drzewo dym się wzbił jakby nad polem bitwy słońce zaszło rozżarzone szkarłatnie skryło się w szarych oparach; mały stateczek migając światłami zanurzył się we

ustała potem dopiero przemówiła
to jest zwierciadło galadrieli rzekła przyprowadziłam was tutaj byście w nie spojrzeli jeśli macie ochotę
w powietrzu była cisza mrok zaległa kotlinę pani elfów zdawała się hobbitom bardzo wysoka i blada
czego w nim mamy szukać i co zobaczymy? spytał z

mgle wszystko znikło a frodo westchnął i już zamierzał odsunąć się od misy gdy nagle zwierciadło powlokło się ciemnością tak nieprzeniknioną jakby czarna jama otwarła się w świecie wizji i hobbit spojrzał w pustkę
w ciemnej czeluści ukazało się oko i rosło z każdą sekundą aż wypełniło niemal całe

trwożnym szacunkiem frodo
mogę rozkazać zwierciadłu by objawiło różne rzeczy odparła galadriela a niekiedy pokazuję pewnym osobom to co sobie życzą zobaczyć ale zwierciadło może też z własnej woli ukazać obrazy o które je nikt nie prosił a bywają one często niezwykłe i bardziej

sprzed oczu wędrowców poprzez ciężką kamienną płytę dochodził stłumiony łoskot sam uczepiony ramienia froda w nieprzeniknionych ciemnościach upadł na stopień schodów
biedny stary bill powiedział dławiąc się od łez biedny stary bill! wilki i węże! węży nie mógł już znieść a ja musiałem wybierać panie frodo musiałem pójść za panem
usłyszeli kroki gandalfa który zszedł znów w dół i dotknął

różdżką drzwi drżenie przebiegło przez ścianę i schody lecz drzwi się nie otwarły
no tak! rzekł czarodziej teraz wyjście na tę stronę zamknięte jest na zawsze pozostaje nam jedynie drugie na przeciwległym stoku góry sądząc z tych

zwierciadło było tak straszne że frodo struchlał niezdolny krzyknąć ani oderwać wzroku w ognistym rąbku oko szkliło się żółte niby ślepie kocura czujne i skupione a czarne okienko źrenicy otwierało się jak otchłań w nicość potem oko zaczęło błądzić we wszystkie strony jakby czegoś szukając; frodo ze zgrozą lecz bez najmniejszej

pouczające niż tamte upragnione co ujrzysz jeśli zostawimy swobodę zwierciadłu nie wiem pokazuje ono czasem dzień dzisiejszy albo to co się może dopiero później zdarzyć lecz nawet największy mędrzec nie zawsze jest pewien czy to co

wątpliwości zrozumiał że między innymi szuka również jego; wiedział jednak że oko nie może go dostrzec jeszcze nie może chyba żeby on sam się na to zgodził pierścień zawieszony na łańcuszku u szyi zaciążył mu jak ogromny kamień ciągnąc głowę hobbita w dół zwierciadło

widzi należy do przeszłości do teraźniejszości czy do jutra czy chcesz spojrzeć w zwierciadło?
frodo nic nie odpowiedział
a ty? zwróciła się galadriela do sama wiedz że tu wchodzi w grę to co twoje plemię nazywa magią chociaż ja niezupełnie pojmuje co rozumiecie przez to określenie: zdaje się że tym samym słowem określacie podstępy nieprzyjaciela lecz jeśli to chcesz nazwać magią pamiętaj że to magia galadrieli czyż nie mówiłeś

hałasów obawiam się że zwalono pod drzwi głazy a drzewa wyrwano z korzeniami i zagrodzono nimi drogę szkoda! piękne to były drzewa i stały tu od wieków
od pierwszej chwili gdy dotknąłem stopą wody czułem że w pobliżu czai się coś okropnego powiedział frodo co to było? ile było tych potworów?
nie wiem odparł gandalf ale wszystkie te ramiona wyciągały

się do jednego określonego celu coś wypełzło może zostało wypędzone z czarnej wody pod górami w głębinach świata istnieje wiele starszych i gorszych jeszcze niż orkowie stworzeń
gandalf nie chciał powiedzieć głośno tego co w duchu pomyślał: że kimkolwiek były stwory żyjące na dnie jeziora chwyciły one nieomylnie przede wszystkim froda spośród całej drużyny boromir mruknął do siebie lecz echo odbite od kamiennych

jakby rozgrzewając się zadymiło parą frodo osuwał się coraz niżej
nie dotykaj wody! szepnęła pani galadriela wizja rozwiała się frodo patrzył w chłodne gwiazdy mrugające w srebrnej misie
odsunął się od zwierciadła drżąc na całym ciele i spojrzał na panią elfów
wiem co zobaczyłeś na zakończenie powiedziała bo ten sam obraz ukazał się

że marzysz o zobaczeniu czarów które sprawiają elfy?
mówiłem przyznał sam drżąc w rozterce między strachem a ciekawością zajrzę jeśli pozwolisz pani
chętnie bym zerknął ku domowi co się też tam dzieje powiedział na stronie do froda wydaje mi się że wieki upłynęły odkąd opuściłem shire ale bardzo możliwe że nie zobaczę nic prócz gwiazd albo jakiegoś obrazu z

moim myślom nie lękaj się! wiedz że nie tylko śpiew elfów wśród drzew i nawet nie wysmukłe ich łuki bronią krainy lothlorien przeciw zakusom nieprzyjaciela powiadam ci frodo że nawet w tej chwili gdy z tobą rozmawiam widzę czarnego władcę i przenikam jego zamysły jeśli dotyczą elfów on zaś od wieków usiłuje dostrzec mnie i poznać moje myśli ale drzwi są przed nim wciąż jeszcze zamknięte
podniosła białe

którego nic nie zrozumiem
owszem możliwe odparła śmiejąc się przyjaźnie galadriela zbliż się jednak popatrz a przekonasz się co zobaczysz nie dotykaj wody!
sam wspiął się na cokół i nachylił nad misą woda była ciemna i zdawała się twarda odbijały się w niej gwiazdy
nic tylko gwiazdy tak jak przepowiadałem mruknął sam
zaraz potem krzyknął cicho bo gwiazdy znikły jakby się ciemna zasłona rozwiała

ścian spotęgowało jego głos tak że zabrzmiał jak ochrypły szept dosłyszalny dla całej kompanii:
w głębinach świata weszliśmy w te podziemia wbrew mojej woli kto nas poprowadzi przez te straszliwe ciemności?
ja! odparł gandalf gimli zaś będzie szedł obok mnie podążajcie za światłem mojej różdżki
czarodziej ruszył w górę po olbrzymich schodach a koniec różdżki którą trzymał wzniesioną rozbłysnął

łagodnym światłem schody były potężne i nie zniszczone naliczyli dwieście stopni szerokich i niskich nim u szczytu stanęli w sklepionym korytarzu prowadzącym poziomo w głąb ciemności
siądźmy na chwilę odpocznijmy i zjedzmy coś tutaj skoro sali jadalnej nie spodziewamy się znaleźć rzekł frodo otrząsnął się już ze zgrozy którą go napełniło dotknięcie oślizłego

ramiona i wyciągnęła dłonie ku wschodowi takim gestem jakby cos odrzucała i odpierała earendil gwiazda wieczorna najmilsza sercom elfów jasno świeciła na niebie w jej blasku do stóp galadrieli kładł się na ziemię mętny cień promień gwiazdy trafił na

zwierciadło z czarnego stało się szare a później zupełnie jasne świeciło w nim słońce drzewa kołysały się i gięły na wietrze zanim sam zdążył zgadnąć co to znaczy światło zmierzchło; teraz miał wrażenie że widzi froda z pobladłą twarzą leżącego we śnie pod ogromnym ponurym urwiskiem z kolei zobaczył jakby siebie samego w mrocznym tunelu pnącego się po niezliczonych stopniach krętych schodów pod górę

pierścień zdobiący jej palec: polerowane złoto zalśniło srebrnym światłem a biały kamień rozbłysnął jakby gwiazda wieczorna spłynęła na wyciągniętą rękę pani elfów frodo ze czcią przyglądał się pierścieniowi nagle bowiem wydało

jak we śnie obrazy zmieniały się i powracały: oto znów ukazały się drzewa tym razem jednak nie tłoczyły się tak gęsto i sam mógł dostrzec wyraźniej co się wśród nich dzieje; nie kołysały się na wietrze lecz padały roztrzaskując się na ziemię
ojej! krzyknął oburzony ted sandyman wyrąbuje drzewa których nie ma prawa ruszać! nie

ramienia i był teraz okropnie głodny
wszyscy przyjęli tę propozycję jak najchętniej siedli na ostatnim stopniu grupka cieni w mroku kiedy się posilili gandalf dał każdemu trzeci raz w tej wędrówce po łyku miruworu z rivendell
nie na długo niestety starczy tego trunku powiedział ale uważam że bardzo nam jest potrzebny teraz po okropnościach które przeżyliśmy pod drzwiami co prawda jeśli nie będziemy mieli

wyjątkowego szczęścia przyda nam się ta resztka niejeden jeszcze raz nim ujrzymy wyjście po drugiej stronie oszczędzajcie też wody! w tych podziemiach jest wiele strumieni i źródeł nie należy ich wszakże ruszać możliwe że nie zdarzy nam się okazja do napełnienia bukłaków i manierek wcześniej niż w dolinie

mu się że zrozumiał tajemnicę
tak powiedziała galadriela odgadując jego myśli nie wolno tego sekretu zdradzić i dlatego elrond nie mógł ci nic powiedzieć lecz nie będę taiła prawdy przed powiernikiem pierścienia przed tym który widział oko a prawdą jest że w kraju lorien na palcu galadrieli przechowuje się jeden z trzech nazywa się nenya diament

wolno ich ścinać to przecież szpaler za młynem ocieniający drogę nad wodą żebym tak dobrał się do teda to jego bym rąbnął!
w tym momencie nagle sam spostrzegł że stary młyn zniknął a na jego miejscu buduje się duży dom z czerwonej cegły mnóstwo robotników kręciło się przy budowie opodal sterczał wysoki czerwony komin czarny dym zasnuł powierzchnię zwierciadła
w shire

jakiś diabeł psoci powiedział sam elrond miał rację że chciał pana meriadoka odesłać do kraju naraz sam wrzasnął i odskoczył od misy nie mogę tu zostać! zawołał wzburzony muszę wracać do domu rozkopali naszą uliczkę a stary dziadunio złazi z pagórka i pcha taczkę z całym swoim dobytkiem muszę wracać!
nie możesz wrócić sam jeden odezwała się pani galadriela zanim spojrzałeś w

a powierzono go mnie
tamten podejrzewa prawdę lecz jej nie zna jeszcze nie czy teraz pojmujesz dlaczego twoje przybycie oznacza dla nas że zbliża się godzina przeznaczenia? jeśli ciebie spotka klęska będziemy wydani bezbronni w ręce nieprzyjaciela jeśli uda ci się dopełnić swojej misji nasza potęga zmaleje a lothlorien zwiędnie i fala czasu porwie nasz kraj będziemy musieli odejść na zachód lub zmienić się w zwykłych

dimrilla
a jak długo trzeba tam iść? spytał frodo
nie wiem odparł gandalf to zależy od rozmaitych okoliczności idąc prosto bez przeszkód i bez omyłek dojdziemy chyba po trzech albo czterech dniach marszu na pewno jest co najmniej czterdzieści mil od zachodnich drzwi

do wschodniej bramy w prostej linii ale droga może się okazać bardzo kręta
po krótkim odpoczynku ruszyli znowu wszystkim zależało na jak najszybszym skończeniu tej wędrówki i pomimo zmęczenia gotowi byli maszerować jeszcze kilka godzin

wieśniaków mieszkać w norach i jaskiniach z wolna zapomnieć i utonąć w zapomnieniu
frodo schylił głowę
a czego pragniesz ty galadrielo? spytał po chwili
aby się stało co się stać musi odpowiedziała miłość elfów do rodzinnego kraju głębsza jest niż morze ich żal nie umrze nigdy i nigdy się nie ukoi a przecież elfy wszystkiego się raczej wyrzekną

zwierciadło nie chciałeś iść do domu bez swojego pana chociaż wiedziałeś że tam w kraju może się zdarzyć coś złego pamiętaj że zwierciadło pokazuje różne rzeczy i nie wszystkie mają się nieuchronnie ziścić niektóre nigdy się nie

urzeczywistnią jeżeli ten komu się zjawiły w zwierciadle nie zboczy ze swej ścieżki by im zapobiec zwierciadło jest niebezpiecznym doradcą jeśli chodzi o wybór drogi
sam siedział na ziemi ściskając oburącz głowę
po com ja tu przychodził! że też mi się zachciało oglądać nowe czary! powiedział i znów umilkł po chwili przemówił zdławionym głosem jakby walcząc ze

niżby się miały poddać sauronowi: znają go bowiem dobrze ty nie dźwigasz odpowiedzialności za losy lothlorien lecz masz własny obowiązek do spełnienia gdyby takie życzenie mogło się ziścić pragnęłabym żeby pierścień jedyny nigdy nie został wykuty albo żeby zaginął na zawsze
jesteś mądra nieustraszona i piękna pani galadrielo rzekł frodo tobie dam ten pierścień jeżeli o to poprosisz dla mnie to brzemię jest za

gandalf wciąż kroczył na czele w lewej ręce niósł roziskrzoną różdżkę która oświetlała teren pod jego nogami w prawej dzierżył miecz zwany glamdringiem za czarodziejem szedł gimli oczy mu błyszczały w pomroce gdy rozglądał się to w prawo to w lewo następny w szeregu był frodo który dobył z pochwy swego krótkiego żądełka ostrza glamdringa i żądełka nie rozpłomieniły się i to

dodawało drużynie otuchy bo miecze wykute ongi przez płatnerzy elfów zapalają się białym światłem ilekroć w pobliżu znajdą się orkowie za frodem podążał sam potem z kolei legolas dwaj młodzi hobbici i boromir w ciemnościach zamykał pochód chmurny i milczący aragorn korytarz po licznych skrętach zaczął opadać ku

ciężkie
galadriela niespodzianie wybuchnęła melodyjnym śmiechem
mądra zapewne jest pani galadriela naprawdę powiedziała lecz w tobie spotkała równego sobie w uprzejmości partnera grzecznie zemściłeś się za próbę jakiej poddałam twoje serce przy pierwszym spotkaniu zaczynasz bystro patrzeć na świat nie wypieram się że gorąco pragnęłam poprosić o to co mi ofiarowałeś

łzami: nie! pójdę do domu ale tylko okrężną drogą; albo razem z panem frodo albo wcale! rzekł mimo wszystko nie tracę nadziei że kiedyś tam wrócę a jeżeli to com widział w wodzie jest prawdą ktoś dostanie porządnie po łbie
czy teraz chcesz spojrzeć w zwierciadło frodo? spytała pani galadriela tyś nie marzył o czarach elfów

byłeś zadowolony z tego co miałeś
co mi radzisz? spytał frodo
nic odparła nie radzę ci ani tak ani inaczej nie jestem doradcą możesz się czegoś dowiedzieć a czy to będzie dobre czy złe może ci się przydać a może nie jasnowidzenie to przywilej zarazem cenny i niebezpieczny ale sądzę mój frodo że masz dość odwagi i rozumu by poddać się tej próbie; gdybym myślała inaczej nie przyprowadziłabym cię tutaj zrób co chcesz!
zajrzę

od wielu lat rozmyślam czego bym dokazała gdybym dostała w swoje ręce wielki pierścień i oto przyniosłeś go! wystarczyłoby mi po niego sięgnąć! zło z dawna uknute działa na rozmaite sposoby niezależnie od tego czy sauron tryumfuje czy upada przyznaj że byłby to szlachetny czyn do policzenia między zasługi pierścienia gdybym go przemocą albo postrachem odebrała mojemu gościowi! nareszcie się stało!

dołowi długi czas zstępowali coraz niżej nim wreszcie znów znaleźli się na płaskiej drodze było teraz gorąco i duszno lecz powietrze pozostało dość czyste a od czasu do czasu świeży powiew muskał im twarze ciągnąc pewnie od wybitych w ścianach otworów których jednak tylko się domyślali w mroku musiało ich być dużo w bladych promieniach czarodziejskiej różdżki frodo dostrzegał niekiedy zarys

schodów sklepień bocznych korytarzy i tuneli wznoszących się ku górze lub stromo spadających w dół albo ziejących czarną pustką ta gmatwanina oszałamiała i wydawało się że nie sposób się w niej rozeznać
gimli niewiele mógł pomóc gandlafowi wspierał go wszakże swoją niezachwianą odwagą on jeden przynajmniej nie bał

chcesz dobrowolnie oddać mi pierścień! na miejscu czarnego władcy postawić królową! a ja nie będę ponura lecz piękna i straszna jak świt i jak noc czarodziejska jak morze słońce i śnieg na szczytach groźna jak burza jak grom potężniejsza niż fundamenty ziemi wszyscy kochaliby mnie z rozpaczą!
podniosła ręce i od pierścienia który miała na palcu

powiedział frodo i wspiąwszy się na podstawę schylił twarz nad ciemną wodą zwierciadło natychmiast pojaśniało i hobbit zobaczył krajobraz w półmroku w głębi na tle bladego nieba majaczyły ponure góry długa szara droga biegła w dal i ginęła na widnokręgu z bardzo daleka nadchodziła drogą z wolna jakaś postać zrazu

maleńka i nikła z każdą sekundą rosnąca w miarę jak się zbliżała nagle frodo uświadomił sobie że postać przypomina mu gandalfa omal nie krzyknął na głos imienia czarodzieja w porę jednak spostrzegł że wędrowiec ma na sobie nie szary lecz biły płaszcz i że ta biel świeci wśród zmierzchu

strzelił jasny blask rozświetlając tylko jej postać a wszystko inne pogrążając w ciemności wydała się teraz frodowi wysoka ponad wszelką miarę i nieodparcie piękna straszna i godna czci opuściła ramiona światło przygasło galdriela zaśmiała się znowu i o dziwo! skurczyła się zmalała; stała przed

się jak większość drużyny samych ciemności często gandalf zasięgał jego rady gdy na rozdrożu wahał się które rozgałęzienie szlaku wybrać ostatnie wszakże słowo należało zawsze do czarodzieja podziemia morii były tak olbrzymie i przejścia tak powikłane że nawet gimli syn gloina krasnolud z górskiego plemienia nie ogarniał ich wyobraźnią odległe wspomnienia odbytej przed laty wędrówki przez morię nie

na wiele mogły się też gandalfowi przydać lecz nawet w ciemnościach i mimo licznych skrętów drogi czarodziej wciąż jasno wiedział dokąd zmierza i nie zachwiał się w postanowieniu póki miał przed sobą ścieżkę wiodącą do celu
nie bójcie

hobbitem znów smukła pani elfów w prostej białej sukni a głos jej brzmiał łagodnie i smutno
wytrzymałam próbę rzekła wyrzeknę się wielkości odejdę na zachód pozostanę galadrielą
długą chwilę trwało milczenie wreszcie odezwała się znów pani elfów
wracajmy! powiedziała rankiem musicie ruszyć w drogę wybór już dokonany a fala losu wzbiera
nim stąd odejdziemy chcę cię o coś zapytać rzekł frodo

nikłym światłem; w jego ręku zauważył białą różdżkę postać szła ze spuszczoną głową twarzy więc frodo nie mógł poznać a w chwilę później pielgrzym zniknął mu z oczu za zakrętem drogi zwątpienie ogarnęło froda: czy to była wizja gandalfa sprzed wielu lat przemierzającego samotnie drogi świata

czy też saruman?
obraz się zmienił na krótko i bardzo maleńki lecz wyraźny mignął frodowi bilbo niespokojnie biegający tam i sam po swojej izdebce na stole piętrzyły się porozrzucane papiery deszcz siekł w okna
nastąpiła przerwa potem błyskawicznie przesuwać się zaczęły różne sceny a frodo odgadywał w nich fragmenty jakiejś

nieraz w rivendell miałem ochotę spytać o to gandalfa pozwolono mi nosić jedyny pierścień dlaczego nie mogę zobaczyć wszystkich innym pierścieni i poznać myśli tych którzy je noszą?
nie próbowałeś odparła galadriela tylko trzy razy wsunąłeś na palec pierścień odkąd dowiedziałeś się co posiadasz nie próbuj tego! to by cię zgubiło czy gandalf nie mówił ci że każdy z tych

się! rzekł aragorn gdy czarodziej zatrzymał się dłużej niż kiedykolwiek szepcząc coś z gimlim drużyna stłoczona za nim czekała trwożnie nie bójcie się! odbyłem z gandalfem niejedną podróż chociaż nigdy w tak czarnych ciemnościach w rivendell

pierścieni daje władzę na miarę sił swego właściciela? nimbyś umiał użyć tej władzy musiałbyś wzrosnąć znacznie w siły wyćwiczyć wolę w panowaniu nad innymi lecz i tak jako powiernik pierścienia jako ten który go miał na swym palcu i widział rzeczy tajemne zyskałeś już bystrość wzroku przeniknąłeś moją myśli jaśniej niż

słyszałem też opowieści o jego czynach jeszcze wspanialszych niż te wszystkie których sam byłem świadkiem gandalf nie zabłądzi jeżeli w ogóle istnieje jakaś ścieżka wprowadził nas tutaj na przekór naszym obawom i wywiedzie nas znów na świat bodaj kosztem własnej zguby lepiej umie znajdować wśród nocy

wielkiej historii w którą był osobiście wplątany mgła się rozwiała i zobaczył coś czego nigdy w życiu nie widział a co jednak od pierwszego wejrzenia poznał: morze zapadły ciemności straszliwa burza rozpętała się na morzu a na tle słońca zachodzącego krwawo w kłębach chmur zarysował

się czarną sylwetką smukły statek z poszarpanymi żaglami mknący na zachód potem frodo zobaczył szeroką rzekę przepływającą przez ludne miasto potem białą siedmiowieżową twierdzę i znów ukazał się statek z czarnymi żaglami lecz teraz był ranek woda skrzyła się w blasku dnia a

niejeden uznany mędrzec zobaczyłeś oko tego który włada siedmioma i dziewięcioma a czyż nie dostrzegłeś i nie poznałeś pierścienia na moim ręku? czyś ty widział mój pierścień? zwróciła się do sama
nie pani odpowiedział sam prawdę mówiąc dziwiłem się właśnie o czym rozprawiacie widziałem tylko gwiazdę przeświecającą przez palce ale jeśli mi

drogę do domu niż koty królowej beruthiel
wielkie to szczęście dla drużyny że miała takiego przewodnika nie wzięli ze sobą drew na ognisko nie mieli z czego zrobić pochodni w rozpaczliwym momencie pod drzwiami zapomniano o mnóstwie potrzebnych sprzętów bez światła wkrótce by przepadli w podziemiu na domiar trudności wyboru wśród licznych

pani wybaczy szczerość powiem że mój pan miał rację wolałbym żeby pani wzięła od niego pierścień zrobiłaby pani porządek z tym wszystkim zabroniłaby pani rozkopywać zagrodę mojego staruszka i wyrzucać go na bruk no i ukarałaby pani niektóre osoby za ich podłą robotę
tak powiedziała galadriela tak właśnie byłoby z początku lecz niestety nie skończyłoby się na tym nie będziemy już więcej o tej sprawie mówili

krzyżujących się korytarzy tu i ówdzie ziały jamy i szyby tuż obok ścieżki rozwierały się czarne studnie w których kroki wędrowców dudniły głuchym echem w ścianach i w podłodze były szczeliny i zapadliska co chwila pod stopami maszerujących otwierały się przepaście najgroźniejsza mierzyła z górą siedem

w słońcu błyszczało wyhaftowane na chorągwi godło przedstawiające białe drzewo dym się wzbił jakby nad polem bitwy słońce zaszło rozżarzone szkarłatnie skryło się w szarych oparach; mały stateczek migając światłami zanurzył się we

mgle wszystko znikło a frodo westchnął i już zamierzał odsunąć się od misy gdy nagle zwierciadło powlokło się ciemnością tak nieprzeniknioną jakby czarna jama otwarła się w świecie wizji i hobbit spojrzał w pustkę
w ciemnej czeluści ukazało się oko i rosło z każdą sekundą aż wypełniło niemal całe

chodźmy!
rozdział 8
pożegnanie z lorien
tego wieczora wezwano drużynę ponownie do komnaty keleborna gdzie oboje – władca elfów i pani galadriela – powitali gości dwornymi słowy wreszcie keleborn zaczął mówić o pożegnaniu
wybiła godzina – rzekł – i ci którzy chcą dopełnić zadania muszą uzbroić swoje serca by opuścić nasz kraj kto nie chce iść dalej może zostać u nas – na

stóp szerokości i pippin długą chwilę musiał zbierać odwagę nim przeskoczył nad straszliwą otchłanią gdzieś z dołu dobiegał szum i plusk wody jak gdyby olbrzymie młyńskie koło obracało się w głębi podziemi
lina! mruknął sam wiedziałem że jeśli jej nie wezmę na pewno będzie potrzebna
niebezpieczeństwa mnożyły się posuwali się naprzód coraz wolniej zdawało im się że idą idą

razie lecz zarówno tym którzy odejdą jak i tym którzy zostaną nie wolno liczyć na spokój stanęliśmy bowiem na krawędzi i waży się nasz los kto woli niech tutaj czeka na rozstrzygnięcie na dzień gdy albo się przed nim świat otworzy znowu albo wezwiemy go do walki w ostatniej potrzebie tego kraju wówczas się okaże czy będzie mógł wrócić do swojego domu czy też odejdzie do ojczyzny tych wszystkich co polegli w boju
zapadła cisza
wszyscy

bez końca aż do korzeni góry zmęczeni już byli bezgranicznie a jednak nie znajdowali pociechy w myśli o jakimś odpoczynku frodo trochę się pokrzepił na duchu po uratowaniu z macek potwora zwłaszcza gdy się najadł i łyknął kordiału elronda teraz jednak znów ogarnął go wielki niepokój nieomal lęk wprawdzie w rivendell wyleczono go z rany zadanej sztyletem lecz zostały po niej pewne trwałe ślady zmysły

zwierciadło było tak straszne że frodo struchlał niezdolny krzyknąć ani oderwać wzroku w ognistym rąbku oko szkliło się żółte niby ślepie kocura czujne i skupione a czarne okienko źrenicy otwierało się jak otchłań w nicość potem oko zaczęło błądzić we wszystkie strony jakby czegoś szukając; frodo ze zgrozą lecz bez najmniejszej

wątpliwości zrozumiał że między innymi szuka również jego; wiedział jednak że oko nie może go dostrzec jeszcze nie może chyba żeby on sam się na to zgodził pierścień zawieszony na łańcuszku u szyi zaciążył mu jak ogromny kamień ciągnąc głowę hobbita w dół zwierciadło

postanowili iść dalej – oznajmiła galadriela patrząc im w oczy
jeśli o mnie chodzi – odezwał się boromir – moja droga do domu prowadzi naprzód a nie wstecz
to prawda – rzekł keleborn – ale czy cała drużyna pójdzie z tobą do minas tirith?
jeszcze nie ustaliliśmy którędy iść – odparł aragorn – nie

miał wyostrzone lepiej niż dawniej wyczuwał rzeczy niewidzialne wśród różnych zmian które się w nim dokonały jedną zauważył bardzo wcześnie: oto widział w ciemnościach lepiej od innych uczestników wyprawy z wyjątkiem chyba tylko

wiemy co zamierzał zrobić gandalf po przejściu przez lorien nie wiem nawet czy miał jakieś wyraźne określone plany
może nie miał – rzekł keleborn – ale opuszczając ten kraj musicie pamietać o wielkiej rzece niektórzy z was zapewne wiedzą że między lorien a gondorem nie sposób przeprawić się przez nią z bagażem inaczej niż łodzią czyż mosty osgiliath nie zostały zerwane czyż wszystkich przepraw nie strzeże nieprzyjaciel? któryb brzegiem

nic tak jasno nie dowodzi potęgi czarnego władcy jak ów rozdźwięk mącący przymierze między tymi którzy dotychczas mu się opierają ale tak mało wiary i zaufania spotykamy dziś na całym świecie z wyjątkiem lothlorien że nie śmiemy narażać przez własną ufność losów tego kraju żyjemy tu jak na wysepce pośród oceanu niebezpieczeństw i palce nasze częściej teraz dotykają cięciwy

jakby rozgrzewając się zadymiło parą frodo osuwał się coraz niżej
nie dotykaj wody! szepnęła pani galadriela wizja rozwiała się frodo patrzył w chłodne gwiazdy mrugające w srebrnej misie
odsunął się od zwierciadła drżąc na całym ciele i spojrzał na panią elfów
wiem co zobaczyłeś na zakończenie powiedziała bo ten sam obraz ukazał się

krajobrazów wiatr ustał rzeka płynęła bez szmeru żaden ptak nie mącił swym śpiewem ciszy w miarę jak dzień się chylił mgła osnuwała słońce aż wreszcie błyszczało na bladym niebie jak daleka mleczna perła kiedy zniżyło się na zachód zmrok zapadł wczesny a po nim szara

łuku niźli strun harfy
przez długie lata broniły nas rzeki lecz dziś już i one nie są nam ostoją bo cień oblega lothlorien od północy niektórzy mówią o porzuceniu tych stron ale na to za późno góry na zachodzie stały się siedliskiem złych sił na wschodzie leżą ziemie spustoszone gdzie roi się od sług saurona; chodzą też słuchy że nie

bezgwiezdna noc przez długie spokojne godziny płynęłi po ciemku prowadząc łodzie w cieniu schylonych nad wodą lasów zachodniego brzegu wielkie drzewa przesuwały się obok nich jak zjawy wyciągając poprzez mgłę chciwe kręte korzenie ku wodzie było ponuro i zimno frodo wsłuchiwał się w plusk i chlupot

moim myślom nie lękaj się! wiedz że nie tylko śpiew elfów wśród drzew i nawet nie wysmukłe ich łuki bronią krainy lothlorien przeciw zakusom nieprzyjaciela powiadam ci frodo że nawet w tej chwili gdy z tobą rozmawiam widzę czarnego władcę i przenikam jego zamysły jeśli dotyczą elfów on zaś od wieków usiłuje dostrzec mnie i poznać moje myśli ale drzwi są przed nim wciąż jeszcze zamknięte
podniosła białe

moglibyśmy bezpiecznie przejść drogą na południe przez rohan i że ujście wielkiej rzeki jest w ręku nieprzyjaciela nawet gdybyśmy dotarli na wybrzeże nie znajdziemy tam schronienia powiadają ze są jeszcze przystanie elfów wysokiego rodu lecz daleko stąd na północo-zachodzie za krajem niziołków

powędrujecie? gościniec do minas tirith biegnie po zachodniej stronie lecz prosta droga do waszego celu wiedzie na wschód od rzeki jej ciemniejszym brzegiem który brzeg wybierzecie?
jeśliby mnie pytano o zdanie radziłbym iść zachodnim brzegiem gościńcem do minas tirith – odparł boromir – nie ja wszakże jestem przewodnikiem

rzeki burzącej się wśród korzeni i pni zwalonych przy brzegu wreszcie głowa zwisła mu na piersi i hobbit zapadł w niespokojny sen
rozdział 9
wielka rzeka
zbudził go sam kiedy się ocknął stwierdził że jest troskliwie owinięty w pled i leży pod wysokim drzewem o szarej korze w zacisznym kącie lasu na zachodnim brzegu wielkiej rzeki anduiny przespał noc mętny brzask szarzał już między nagimi gałęziami gimli krzątał się opodal koło małego ogniska

władca nasz i królowa zapewne wiedzą gdzie to jest ale ja nie wiem
powinieneś się domyślić na nasz widok powiedział merry porty elfów leżą na zachód od naszego kraju zwanego shire’em który jest ojczyzną hobbitów
szczęśliwy lud hobbitów że mieszka w pobliżu morza! rzekł haldir moi rodacy od wieków już go nie widzieli lecz

ruszyli dalej nim dzień zajaśniał w pełni co prawda większości drużyny wcale nie było pilno dostać się na południe; w duchu cieszyli się że ostateczną decyzję będą musieli podjąć dopiero za kilka dni kiedy znajdą się nad wodogrzmotami rauros przy wyspie tindrock

zdawali się na rzekę nie przynaglając łodzi nie spieszyło im się do niebezpieczeństw które w dalszej drodze czekały ich nieuchronnie na każdym szlaku aragorn nie sprzeciwiał się życzeniom przyjaciół i pozwalał dryfować z prądem chciał

wspominają je w pieśniach opowiesz mi po drodze o tamtych przystaniach
nie mogę ci o nich nic opowiedzieć odparł merry bom ich nigdy w życiu nie widział pierwszy raz przekroczyłem granicę ojczyzny a gdybym wiedział jaki jest świat pewnie bym się nie zdobył na opuszczenie shire’u
nawet po to by ujrzeć piękne lothlorien? spytał haldir świat rzeczywiście pełen jest zasadzek i wiele na nim ciemnych plam; ale nie brak też jasnych a chociaż

drużyny
inni milczeli aragorn zaś jak się zdawało był w rozterce i zakłopotany
widzę że nie wiecie co robić – rzekł keleborn – nie do mnie należy wybór waszych dróg lecz pomogę wam ile w mojej mocy kilku uczestników wyprawy umie sobie radzić z łodzią: legolas który

gandalfa w każdym razie on nie kto inny niósł pierścień; miał go na łańcuszku zawieszony na piersi i chwilami dotkliwie odczuwał jego ciężar pewien był że przed nimi czai się groźba lecz nic o tym nie mówił ściskał tylko mocniej w garści rękojeść mieczyka i wytrwale szedł naprzód
towarzysze ciągnący za nim

bowiem oszczędzić ich sił na przyszłe trudy nalegał jednak żeby co dzień ruszać o świcie i nie zatrzymywać się aż późnym wieczorem; czuł że nie ma czasu do stracenia i obawiał się że czarny władca nie próżnował podczas gdy drużyna odpoczywała w lorien
mimo to ani pierwszego ani drugiego dnia

ramiona i wyciągnęła dłonie ku wschodowi takim gestem jakby cos odrzucała i odpierała earendil gwiazda wieczorna najmilsza sercom elfów jasno świeciła na niebie w jej blasku do stóp galadrieli kładł się na ziemię mętny cień promień gwiazdy trafił na

we wszystkich krajach miłość łączy się dzisiaj ze smutkiem kto wie czy się przez to nie pogłębia jeszcze
niektóre nasze pieśni mówią że cień kiedyś się cofnie i że znowu zapanuje pokój ale ja nie wierzę by świat wokół nas kiedykolwiek wrócił do swojej dawnej postaci by słońce znów zaświeciło dawnym blaskiem obawiam się że dla elfów będzie

to w najlepszym razie jedynie czas rozejmu który im pozwoli bez przeszkód przewędrować wywędrować ku morzu i opuścić śródziemie na zawsze żal ukochanych lasów lothlorien! smutno byłoby żyć w kraju gdzie nie rosną drzewa mallorn a wątpię czy są mallorny za wielkim morzem bo nikt o tym dotychczas wieści nie przyniósł
tak rozmawiając szli z wolna jeden za drugim ścieżką przez las: haldir prowadził jego towarzysz zamykał

nieprzyjaciel nie dał znaku życia szare monotonne godziny mijały bez zdarzeń pod koniec trzeciego dnia żeglugi krajobraz zaczął się zmieniać: drzewa zrzedły potem zniknęły zupełnie po lewej stronie na wschodnim brzegu zobaczyli długi łańcuch

pochód czuli pod stopami grunt gładki i miękki toteż wkrótce wyzbyli się strachu przed skaleczeniami lub upadkiem i maszerowali coraz swobodniej frodo stwierdził że brak wrażeń wzrokowych tym bardziej wyostrzył mu słuch i wszystkie inne zmysły czuł zapach drzew i trawy po której stąpał

bezkształtnych wzgórz ciągnących się aż po widnokrąg; były brunatne zwiędłe jakby osmalone przez ogień który nie zostawił ani źdźbła żywej zieleni; to bezludzie zdawało się tym bardziej nieprzyjazne że jego pustki nie urozmaicał nawet zwalony pień lub sterczący kamień dotarli do brunatnych pól rozległej ponurej krainy

pochodzi z plemienia spławiającego tratwy po leśnej rzece boromir z gondoru i aragorn – podróżnik
no i jeden przynajmniej z hobbitów! – krzyknął merry – nie wszyscy u nas patrzą na łodzie jak na dzikie konie mój ród mieszka nad brandywiną
tym lepiej! – powiedział keleborn – w takim razie

rozróżniał mnóstwo tonów w szeleście liści nad swoją głową w szumie wody płynącej na prawo od ścieżki w czystych wysokich głosach ptaków pod niebem ilekroć wychodzili na otwartą polanę wiedział o tym czując pieszczotę słońca na twarzy i rękach
odkąd postawił stopę na

drugim brzegu srebrnej żyły ogarnęło go dziwne wrażenie które potęgowało się w miarę jak wchodził coraz dalej w głąb naith; zdawało mu się że przekroczył most czasu i znalazł się w zakątku dawnych dni i wędruje przez świat już nie

rzadko się odzywali a i to jedynie zdyszanym szeptem w ciszy nic nie było słychać prócz odgłosu ich kroków: głuchego dudnienia krasnoludzkich butów gimlego ciężkiego tupotu boromira lekkiego stąpania legolasa miękkiego nieuchwytnego szelestu stóp hobbitów; na końcu kolumny rozbrzmiewał stanowczy rozważny długi krok aragorna kiedy się zatrzymywali na chwilę

dostarczę waszej drużynie łodzi muszą być małe i lekkie bo jeśli wypadnie wam dalej podróżować wodą będzie trzeba je w niektórych miejscach przenosić spotkacie na rzece progi sarn gebir a może dotrzecie nawet do wielkich wodogrzmotów

cisza zalegała zupełna tylko od czasu do czasu dolatywał ich uszu szmer niewidocznej wody i kapanie kropel a jednak frodo dosłyszał czy może wydawało mu się że słyszy coś innego: jakby człapanie bosych stóp nigdy te odgłosy nie były dość wyraźne ani dość bliskie by mógł nabrać pewności że je słyszy rzeczywiście ale też nie milkły nigdy póki

pierścień zdobiący jej palec: polerowane złoto zalśniło srebrnym światłem a biały kamień rozbłysnął jakby gwiazda wieczorna spłynęła na wyciągniętą rękę pani elfów frodo ze czcią przyglądał się pierścieniowi nagle bowiem wydało

miedzy południowym krańcem mrocznej puszczy a wzgórzami emyn muil nawet aragorn nie wiedział jakie plagi wojna czy złośliwość nieprzyjaciela tak wyniszczyły te okolice
po prawej ręce od zachodu brzeg również bezdrzewny był wszakże płaski i w wielu miejscach zieleniły się na nim łąki z tej strony rzekę

zarastał las trzcin tak wysokich że zasłaniały podróżnym widok a łódki z chrzęstem ocierały się o tę rozchwianą ścianę ciemne zwiędłe kity gięły się i kołysały w chłodnym powiewie szeleszcząc cicho i smutno gdzieniegdzie jednak mur trzcin

mu się że zrozumiał tajemnicę
tak powiedziała galadriela odgadując jego myśli nie wolno tego sekretu zdradzić i dlatego elrond nie mógł ci nic powiedzieć lecz nie będę taiła prawdy przed powiernikiem pierścienia przed tym który widział oko a prawdą jest że w kraju lorien na palcu galadrieli przechowuje się jeden z trzech nazywa się nenya diament

istniejący w rivendell przechowywano pamięć rzeczy starożytnych ale w lorien żyły one prawdziwie i na jawie widywano tutaj zło słyszano o nim znano smutki i troski alfy bały się zewnętrznego świata któremu nie ufały; wilki wyły na kresach lasów ale cień nie padł nigdy na lorien
cały dzień drużyna spędziła w marszu aż

rauros gdzie woda rzuca się gwałtownie w dół z nen hithoel mogą się zdarzyć również inne przeszkody dzięki łodziom podróż będziecie mieli przynajmniej na początek ułatwioną ale to nie zwolni was od wyboru a w końcu musicie rozstać się z łodziami i z rzeką by wysiąść na brzeg wschodni albo zachodni
aragorn podziękował kelebornowi stokrotnie dar elfów bardzo go ucieszył w znacznej mierze dlatego

drużyna nie stawała w marszu nie były echem bo kiedy się zatrzymywali przez chwilkę jeszcze się odzywały niezależnie od ich kroków i dopiero potem cichły
weszli do kopalni morii po zapadnięciu zmroku posuwali się przez długie godziny z krótkimi tylko przerwami nim gandalf natknął się na

owionął ich chłód wieczoru i usłyszeli szept pierwszego nocnego wiatru wśród liści zatrzymali się wówczas i bez lęku przespali noc na ziemi; przewodnicy nie pozwolili im zdjąć opasek z oczu nie mogli więc wspinać się na drzewa nazajutrz ruszyli nie

pierwszą poważniejszą przeszkodę stanął przed szerokim ciemnym łukiem sklepienia pod którym rozbiegały się trzy korytarze; wszystkie prowadziły w zasadzie na wschód lecz korytarz lewy zstępował w dół prawy piął się pod górę a środkowy ciągnął się

a powierzono go mnie
tamten podejrzewa prawdę lecz jej nie zna jeszcze nie czy teraz pojmujesz dlaczego twoje przybycie oznacza dla nas że zbliża się godzina przeznaczenia? jeśli ciebie spotka klęska będziemy wydani bezbronni w ręce nieprzyjaciela jeśli uda ci się dopełnić swojej misji nasza potęga zmaleje a lothlorien zwiędnie i fala czasu porwie nasz kraj będziemy musieli odejść na zachód lub zmienić się w zwykłych

rozchylał się na chwilę i frodo mógł wówczas rzucić okiem na faliste łąki na spiętrzone nad nimi wzgórza w łunie zachodu i na czarną kreskę znaczącą u widnokręgu południowe ramię gór mglistych
nie spotkali tu śladów żywych stworzeń prócz ptactwa ptaków musiała być chmara trzciny rozbrzmiewały ćwierkaniem i świstem ale rzadko udawało się wędrowcom któregoś

wieśniaków mieszkać w norach i jaskiniach z wolna zapomnieć i utonąć w zapomnieniu
frodo schylił głowę
a czego pragniesz ty galadrielo? spytał po chwili
aby się stało co się stać musi odpowiedziała miłość elfów do rodzinnego kraju głębsza jest niż morze ich żal nie umrze nigdy i nigdy się nie ukoi a przecież elfy wszystkiego się raczej wyrzekną

zobaczyć raz i drugi usłyszeli trzepot i szum wielkich skrzydeł a podnosząc głowy dojrzeli lecący w górze klucz łabędzi
łabędzie! zawołał sam a jakie duże!
tak rzekł aragorn czarne łabędzie
ogromny pusty i smutny wydaje się ten kraj powiedział frodo dotychczas myślałem że wędrując na południe spotyka się okolice coraz cieplejsze i coraz weselsze aż

spiesząc się w dalszą drogę w południe odpoczęli a frodo uświadomił sobie że wyszli z lasu na pełne słońce nagle otoczył ich gwar głosów nadciągnął bezgłośnie duży oddział elfów dążący ku północnej granicy by jej strzec od możliwej napaści z morii; elfy przyniosły nowiny których część haldir powtórzył drużynie

że odwlekał o kilka dni konieczność decyzji cała drużyna nabrała nowej otuchy jakiekolwiek miały czyhać po drodze niebezpieczeństwa woleli płynąć na ich spotkanie z nurtem anduiny niż wlec się piechotą z tobołami na grzbietach tylko sam żywił pewne wątpliwości: zaliczał się do tych hobbitów którym łodzie wydają się równie złe a może nawet gorsze od dzikich koni i mimo wszystkich przeżytych dotychczas niebezpieczeństw

nie był skłonny do zmiany tej opinii
jutro przed południem zastaniecie w przystani wszystko gotowe – rzekł keleborn – rano przyślę wam elfów do pomocy w pakowaniu a teraz życzymy dobrej nocy i spokojnego snu
dobranoc przyjaciele – powiedziała galadriela –

poziomo i zdawał się gładki chociaż niezmiernie ciasny
tego miejsca wcale nie pamiętam rzekł gandalf stając w rozterce pod sklepieniem podniósł różdżkę spodziewał się bowiem w jej blasku dostrzec jakieś znaki lub napisy które by ułatwiły wybór drogi nic jednak takiego nie znalazł zanadto jestem znużony by teraz zdobyć się na decyzję

grasujących po lesie orków wciągnięto w zasadzkę i wybito niemal do nogi; niedobitki uciekły na zachód w stronę gór lecz ruszył za nimi pościg wytropiono również dziwnego stwora który biegł zgarbiony niemal wlokąc ręce po ziemi jak zwierzę ale nie był do zwierzęcia podobny nie zdołano go ująć nie strzelano też do niego nie wiedząc czy to dobra czy zła istota; umknął na południe brzegiem

niżby się miały poddać sauronowi: znają go bowiem dobrze ty nie dźwigasz odpowiedzialności za losy lothlorien lecz masz własny obowiązek do spełnienia gdyby takie życzenie mogło się ziścić pragnęłabym żeby pierścień jedyny nigdy nie został wykuty albo żeby zaginął na zawsze
jesteś mądra nieustraszona i piękna pani galadrielo rzekł frodo tobie dam ten pierścień jeżeli o to poprosisz dla mnie to brzemię jest za

powiedział kręcąc głową a wy pewnie jesteście równie albo nawet bardziej wyczerpani zatrzymajmy się więc tutaj na resztę nocy oczywiście rozumiecie mnie: jest tu zawsze jednakowo ciemno ale na świecie księżyc już chyli się ku zachodowi i dawno minęła północ
biedny stary bill! westchnął sam gdzie też on się obraca? mam

zobaczyć raz i drugi usłyszeli trzepot i szum wielkich skrzydeł a podnosząc głowy dojrzeli lecący w górze klucz łabędzi
łabędzie! zawołał sam a jakie duże!
tak rzekł aragorn czarne łabędzie
ogromny pusty i smutny wydaje się ten kraj powiedział frodo dotychczas myślałem że wędrując na południe spotyka się okolice coraz cieplejsze i coraz weselsze aż

ciężkie
galadriela niespodzianie wybuchnęła melodyjnym śmiechem
mądra zapewne jest pani galadriela naprawdę powiedziała lecz w tobie spotkała równego sobie w uprzejmości partnera grzecznie zemściłeś się za próbę jakiej poddałam twoje serce przy pierwszym spotkaniu zaczynasz bystro patrzeć na świat nie wypieram się że gorąco pragnęłam poprosić o to co mi ofiarowałeś

wreszcie zimę zostawia się na zawsze za sobą
nie zawędrowaliśmy jeszcze daleko na południe odparł aragorn zima trwa a do morza stąd szmat drogi tu bywa bardzo chłodno aż do wiosny która wybucha nagle; możliwe nawet że nas znowu śnieg zaskoczy tam daleko nad zatoką belfalas gdzie anduina uchodzi do morza jest ciepło i wesoło a przynajmniej byłoby tak gdyby

srebrnej żyły
otrzymałem też mówił haldir rozkaz od władcy i królowej galadrimów mam odsłonić wam oczy krasnoludowi również okazuje się że królowa o każdym z uczestników wyprawy wie co to za jeden może nadeszły nowe wieści z rivendell
zdjął opaskę z oczu gimlego
wybacz

śpijcie w pokoju nie dręczcie się dzisiaj zbytnio myślą o podróży kto wie może ścieżki którymi każdy z was powinien wędrować już ścielą się wam u stóp chociaż ich jeszcze nie widzicie dobranoc!
pożegnawszy się wrócili do swojego namiotu legolas poszedł z drużyną bo tej ostatniej nocy w lothlorien chcieli się wspólnie naradzić mimo słów galadrieli
długo

nadzieję że go wilki nie rozszarpały
po lewej stronie sklepionej bramy zauważyli kamienne drzwi; były przymknięte lecz wystarczyło je pchnąć lekko by się otworzyły za nimi ukazała się obszerna sala wykuta w kamieniu
powoli! powoli! krzyknął gandalf gdy merry i pippin skoczyli naprzód radzi odpocząć w miejscu które

debatowali co czynić i jakim sposobem najlepiej wypełnić zadanie lecz nie doszli do żadnych stanowczych wniosków okazało się dość jasne że większość chciała najpierw podążyć do minas tirith i przynajmniej na razie umknąć przed grozą nieprzyjaciela zgodziliby się pójść za przewodnikiem na drugi brzeg rzeki i w cienie mordoru ale frodo nie rzekł ani słowa aragorn zaś wciąż był w rozterce
dopóki

mi! powiedział kłaniając się nisko spójrz na nas przyjaznym wzrokiem! spójrz i raduj się bo jesteś od dni durina pierwszym krasnoludem który zobaczył drzewa lorien
frodo gdy jemu z kolei odsłonięto oczy rozejrzał się i wrażenie dech mu zaparło stali na otwartej polanie na lewo wznosiło się wysokie wzgórze porosłe murawą tak zieloną jak bywała tylko wiosną za dawnych dni

od wielu lat rozmyślam czego bym dokazała gdybym dostała w swoje ręce wielki pierścień i oto przyniosłeś go! wystarczyłoby mi po niego sięgnąć! zło z dawna uknute działa na rozmaite sposoby niezależnie od tego czy sauron tryumfuje czy upada przyznaj że byłby to szlachetny czyn do policzenia między zasługi pierścienia gdybym go przemocą albo postrachem odebrała mojemu gościowi! nareszcie się stało!

nie bliskość nieprzyjaciela; ale my znajdujemy się nie dalej niż o jakieś sześćdziesiąt staj poniżej południowej ćwiartki shire’u od morza zaś dzielą nas steki mil tam gdzie patrzysz teraz na południo-zachodzie leży równina riddermarchii rohan kraj mistrzów koni niebawem dopłyniemy już do ujścia mętnej wody rzeki która ma źródło w fangornie i

im się wydawało trochę przytulniejsze od otwartego na wsze strony korytarza powoli! nie wiemy przecież co tam jest wejdę pierwszy
wszedł ostrożnie reszta drużyny wsunęła się za nim gęsiego
patrzcie! rzekł czarodziej wskazując różdżką środek sali u stóp gandalfa w podłodze rozwierała się okrągła dziura jak gdyby otwór studni koło niej leżały

chcesz dobrowolnie oddać mi pierścień! na miejscu czarnego władcy postawić królową! a ja nie będę ponura lecz piękna i straszna jak świt i jak noc czarodziejska jak morze słońce i śnieg na szczytach groźna jak burza jak grom potężniejsza niż fundamenty ziemi wszyscy kochaliby mnie z rozpaczą!
podniosła ręce i od pierścienia który miała na palcu

wpada do anduiny stanowi ona północną granicę rohanu; ongi wszystkie ziemie miedzy mętną wodą a białymi górami należały do rohirrimów to piękny i przyjemny kraj słynny z najlepszych w świecie pastwisk w naszych groźnych czasach nikt jednak nie śmie już mieszkać nad rzeką ani zapuszczać się na jej wybrzeża wprawdzie anduina jest szeroka lecz strzały orków dolatują na drugi brzeg; ostatnio jak

szczyt wieńczyły niby podwójna korona dwa pierścienie drzew: zewnętrzny miał pnie śnieżnobiałe a gałęzie bezlistne lecz pięknie zarysowane w swej nagości; wewnętrzny składał się z mallornów niezwykle strzelistych i jeszcze strojnych w jasnożółte liście wysoko między gałęziami olbrzymiego drzewa stojącego pośrodku pierścienia lśnił bielą

gandalf prowadził drużynę aragorn zamierzał towarzyszyć boromirowi i użyć swego miecza w obronie gondoru wierzył bowiem że sen boromira obowiązuje go jako wezwanie i że wybiła godzina by potomek elendila wystąpił jawnie i stoczył z sauronem bój o władzę lecz w

porwane i zardzewiałe łańcuchy zwisając nad czarną jamą opodal rozrzucone były połupane kamienie
któryś z was mógł wpaść w tę dziurę i może dość długo by leciał nimby dosięgnął dna zwrócił się aragorn do meriadoka zawsze trzeba puszczać przodem przewodnika jeśli się go na swoje szczęście ma
to mi wygląda na wartownię dla

morii gandalf przekazał swoje brzemię na jego barki i aragorn wiedział że nie wolno mu poniechać pierścienia jeśli frodo nie zgodzi się w końcu iść z boromirem ale czy mógł on lub ktokolwiek z drużyny udzielić frodowi jakiejś pomocy choćby brnął za nim na oślep w głąb ciemności?
pójdę do minas tirith sam jeśli inaczej się nie da bo to mój obowiązek – powiedział boromir umilkł na długą chwilę i siedział wlepiając wzrok w twarz froda jakby

strzelił jasny blask rozświetlając tylko jej postać a wszystko inne pogrążając w ciemności wydała się teraz frodowi wysoka ponad wszelką miarę i nieodparcie piękna straszna i godna czci opuściła ramiona światło przygasło galdriela zaśmiała się znowu i o dziwo! skurczyła się zmalała; stała przed

ogromny talan pod drzewami w trawie na stokach wzgórza rozsiane były drobne złote kwiaty z kształtu podobne do gwiazd wśród nich kołysały się na smukłych łodygach inne kwiaty białe i bladozielone: błyszczały jak krople rosy w bujnej zieleni murawy niebo było błękitne a popołudniowe słońce jarzyło się nad

mi mówiono rozzuchwalili się do tego stopnia że ryzykują przeprawę przez rzekę i napadają stada bydła i koni na terenie rohanu
sam z niepokojem wodził wzrokiem od brzegu do brzegu przedtem drzewa wydawały mu się wrogie: kto wie czyje oczy patrzyły z ich gąszczu jakie czaiły się tam niebezpieczeństwa teraz żałował że drzew już nie ma rozumiał że drużyna płynąc na odkrytych łódeczkach przez nagi pusty

strażników pilnujących trzech korytarzy powiedział gimli dziura to pewnie studnia dostarczająca wartownikom wody musiała być ongi nakryta kamienną pokrywą teraz rozbitą trzeba bardzo uważać w ciemnościach
pippina dziwnie ciągnęła ta studnia gdy

hobbitem znów smukła pani elfów w prostej białej sukni a głos jej brzmiał łagodnie i smutno
wytrzymałam próbę rzekła wyrzeknę się wielkości odejdę na zachód pozostanę galadrielą
długą chwilę trwało milczenie wreszcie odezwała się znów pani elfów
wracajmy! powiedziała rankiem musicie ruszyć w drogę wybór już dokonany a fala losu wzbiera
nim stąd odejdziemy chcę cię o coś zapytać rzekł frodo

kraj po rzece która stanowi granicę wojny zbyt jest zewsząd widoczna
przez parę następnych dni w miarę jak posuwali się z biegiem rzeki wciąż na południe wszyscy coraz wyraźniej wyczuwali to niebezpieczeństwo teraz już od świtu do nocy wiosłowali spiesząc naprzód brzegi umykały wstecz wkrótce rzeka rozlała się szerzej i płyciej na wschodnim brzegu pojawiły się pola kamieni pod powierzchnią wody leżały zwały żwiru trzeba było sterować

wzgórzem kładąc długie zielone cienie do stóp drzew
patrzcie! oto kerin amroth rzekł haldir serce dawnego królestwa które tu istniało przed wiekami; widzicie wzgórze amrotha i jego podniebny dom zbudowany w szczęśliwych czasach tu pośród nie więdnącej nigdy trawy wiecznie kwitną kwiaty zimowe: żółte elamory i blade nifredile zatrzymamy się tutaj trochę aby o

usiłował odczytać z niej jego myśli wreszcie odezwał się znowu cichym głosem jakby sam sobie chciał coś udowodnić: jeśli chcesz tylko zniszczyć pierścień zbroje i miecze nie na wiele ci się przydadzą ludzie z minas tirith nic ci pomóc nie mogą ale jeżeli chcesz zniszczyć zbrojną potęgę czarnego władcy byłoby szaleństwem zapuszczać się bez armii

w jego dziedziny szaleństwem też byłoby gdybyś rzucił – urwał nagle spostrzegając się zapewne że zdradza ukryte myśli – byłoby szaleństwem gdybyś rzucił na pastwę śmierci życie swoje i towarzyszy chciałem rzec – poprawił się zaraz – masz do wyboru obronę twierdzy albo marsz bez broni ku niechybnej zgubie tak ja to

towarzysze rozkładali koce i przygotowywali legowiska pod ścianami komory jak najdalej od dziury on podpełzł na jej skraj i zajrzał zimny dech dobywający się z niewidzialnych głębi owionął mu twarz nagle skusiło młodego hobbita by chwycić kamień i wrzucić go w studnię czekał na odgłos tak długo że zdążył usłyszeć kilka uderzeń własnego serca

nieraz w rivendell miałem ochotę spytać o to gandalfa pozwolono mi nosić jedyny pierścień dlaczego nie mogę zobaczyć wszystkich innym pierścieni i poznać myśli tych którzy je noszą?
nie próbowałeś odparła galadriela tylko trzy razy wsunąłeś na palec pierścień odkąd dowiedziałeś się co posiadasz nie próbuj tego! to by cię zgubiło czy gandalf nie mówił ci że każdy z tych

zmierzchu dotrzeć do stolicy galadrimów
jego przyjaciele zaraz poukładali się na wonnej murawie lecz frodo stał długą jeszcze chwilę nie mogąc ochłonąć z zachwytu zdawało mu się że przez jakieś ogromne okno wyjrzał na dawny zaginiony świat nie znajdował w hobbickiej mowie nazwy dla światła które się tu roztaczało wszystko co tu widział miało piękny kształt tak ostro wyrzeźbiony jakby go wprawdzie z góry obmyślono lecz stworzono

ostrożnie omijając mielizny brunatne pola spiętrzyły się wyżej a nad pustkowiem ciągnął zimny wiatr od wschodu po przeciwległej stronie łąki zmieniły się w wydmy porosłe zwiędłą trawą przecięte pasmami trzęsawisk frodo drżał i wspominał murawę źródła jasne słońce i perlisty deszcz z lothlorien w

potem gdzieś w dole rozległ się plusk bardzo odległy lecz spotęgowany i powtórzony wielokrotnie w pustym szybie jakby kamień trafił w wodę na dnie ogromnej jaskini
a to co?! krzyknął gandalf odetchnął z ulgą kiedy pippin przyznał się do swego postępku rozgniewał się jednak bardzo pippin dostrzegł płomień w jego oczach zwariowany tuk! fuknął to poważna wyprawa a nie hobbicka majówka na

pierścieni daje władzę na miarę sił swego właściciela? nimbyś umiał użyć tej władzy musiałbyś wzrosnąć znacznie w siły wyćwiczyć wolę w panowaniu nad innymi lecz i tak jako powiernik pierścienia jako ten który go miał na swym palcu i widział rzeczy tajemne zyskałeś już bystrość wzroku przeniknąłeś moją myśli jaśniej niż

żadnej łodzi nie słychać było rozmów ani śmiechów wszyscy milczeli zaprzątnięci własnymi myślami
serce legolasa błądziło pod gwiazdami w letnią noc na polanie wśród brzozowych lasów północy; gimli w wyobraźni przebierał grudki złota zastanawiając się jaką dać godną oprawę podarunkowi pani elfów marry i pippin w środkowej łodzi czuli się nieswojo ponieważ boromir mruczał

dopiero w chwili kiedy hobbitowi otwarto oczy a zarazem tak stary jakby przetrwał od wieków znajome kolory złoto biel błękit i zieleń były tutaj tak świeże i tak wzruszały jakby je po raz pierwszy w życiu zobaczył i musiał dla nich znaleźć nazwy nowe i cudowne nikt nie mógł tu nawet zimą tęsknić do lata i wiosny na niczym co rosło na tej ziemi nie dostrzegł znamion uwiądu choroby czy skarlenia

przynajmniej rozumiem
frodo wyczuł coś nowego i obcego w spojrzeniu boromira i popatrzył na niego uważnie pewien był że boromir myślał co innego niż wyraził w ostatnich swoich słowach „byłoby szaleństwem gdybyś rzucił” co? pierścień władzy? podobne zdanie wygłosił już przedtem na radzie ale wówczas dał się przekonać elrondowi frodo zwrócił wzrok na aragorna lecz ten zatopiony we

niejeden uznany mędrzec zobaczyłeś oko tego który włada siedmioma i dziewięcioma a czyż nie dostrzegłeś i nie poznałeś pierścienia na moim ręku? czyś ty widział mój pierścień? zwróciła się do sama
nie pani odpowiedział sam prawdę mówiąc dziwiłem się właśnie o czym rozprawiacie widziałem tylko gwiazdę przeświecającą przez palce ale jeśli mi

własnych myślach jakby wcale nie słyszał przemowy boromira na tym skończyła się narada merry i pippin spali już sam kiwał się sennie noc była głęboka
rankiem gdy zabierali się do pakowania skromnego dobytku zjawiło się kilku elfów znających wspólną mowę z mnóstwem

przyszły raz skacz sam! przynajmniej przestałbyś wreszcie dokuczać nam swoimi głupstwami a teraz bądźcie cicho!
przez kilka minut nic nie było słychać potem z głębi studni dobiegło ich uszu stłumione pukanie: tom tap tap tom pukanie urwało się ale kiedy jego echo ucichło powtórzyło się znowu: tap tom tom tap tap tap tom brzmiało

coś do siebie to gryzł paznokcie jakby gnębiły go jakieś niepokoje i wątpliwości to chwytał za wiosła i doganiał łódź aragorna przy tym pippin który siedział u dzioba twarzą zwrócony do towarzyszy zauważył dziwny błysk w oku boromira gdy ten wpatrywał się we froda sam dawno już

kraina lorien nie znała skazy frodo odwrócił się i zobaczył u swego boku sama który rozglądał się wokół ze zdumieniem i przecierał oczy jakby podejrzewając że śni
nie mylę się słońce świeci dzień biały rzekł myślałem że elfy całe są z księżyca i gwiazd ale to przecież prawdziwszy ich własny świat niż wszystko o czym w życiu słyszałem tak się czuję jakbym się znalazł w pieśni nie wiem czy mnie rozumiecie?
haldir popatrzył na

to niepokojąco jak sygnały po pewnym czasie jednak wszystko umilkło tym razem już na dobre
to był stuk młota głowę daję rzekł gimli
tak przyznał gandalf i wcale mi się nie podobał być może nie miało to nic wspólnego z głupim wybrykiem peregrina prawdopodobnie jednak ten kamień poruszył coś co należało w naszym własnym interesie

pani wybaczy szczerość powiem że mój pan miał rację wolałbym żeby pani wzięła od niego pierścień zrobiłaby pani porządek z tym wszystkim zabroniłaby pani rozkopywać zagrodę mojego staruszka i wyrzucać go na bruk no i ukarałaby pani niektóre osoby za ich podłą robotę
tak powiedziała galadriela tak właśnie byłoby z początku lecz niestety nie skończyłoby się na tym nie będziemy już więcej o tej sprawie mówili

doszedł do wniosku że łodzie choć może nie tak straszne jak go od dzieciństwa przekonywano są jednak jeszcze mniej wygodne niż sobie wyobrażał siedział skurczony nieszczęśliwy nie miał nic do roboty i tylko patrzył na przesuwający się krajobraz i na szarą wodę przepływającą po obu stronach łodzi inni niekiedy przynajmniej wiosłowali samowi

dwóch hobbitów z taką miną jakby dobrze rozumiał zarówno ich myśli jak słowa uśmiechnął się
jesteście pod władzą królowej galadrimów rzekł czy macie ochotę wspiąć się ze mną na kerin amroth?
spieszyli za nim gdy lekko wbiegał po trawiastym stoku frodo szedł oddychając głęboko a dokoła żywe liście i kwiaty poruszały się pod tchnieniem tego samego wiatru

darów zapasami jadła i ubraniami na drogę prowiant składał się głównie z cieniutkich sucharów z zewnątrz przypieczonych i rumianych wewnątrz jasnych jak śmietana gimli wziął jeden z nich do ręki i przyjrzał mu się z niedowierzaniem
kram! – szepnął chrupiąc ułamany okruch mina mu się rozjaśniła i zjadł cały suchar z apetytem
dość! dość! – ze śmiechem krzyknęły elfy – zjadłeś już porcję wystarczającą na długi dzień

chodźmy!
rozdział 8
pożegnanie z lorien
tego wieczora wezwano drużynę ponownie do komnaty keleborna gdzie oboje – władca elfów i pani galadriela – powitali gości dwornymi słowy wreszcie keleborn zaczął mówić o pożegnaniu
wybiła godzina – rzekł – i ci którzy chcą dopełnić zadania muszą uzbroić swoje serca by opuścić nasz kraj kto nie chce iść dalej może zostać u nas – na

marszu
zdawało mi się że to rodzaj kramów czyli sucharów jakie mieszkańcy dali biorą zazwyczaj na wędrówkę po pustkowiach
dobrze ci się zdawało – odparły elfy – ale my to nazywamy lembas to znaczy chleb podróżny posila on lepiej niż wszystkie potrawy znane ludziom a przy tym jest bądź co bądź smaczniejszy niż kram
nie da się temu zaprzeczyć – przyznał gimli – lepszy jest nawet od

zostawić w spokoju proszę żeby się żaden z was na nic podobnego więcej nie ważył miejmy nadzieję że uda nam się trochę przespać bez nowych alarmów ty pippinie w nagrodę pierwszy będziesz pełnił wartę mruknął owijając się w koc
pippin zgnębiony przysiadł pod drzwiami w głębokich ciemnościach ustawicznie jednak odwracał głowę bojąc się że z czeluści studni wychynie jakiś nieznany

nigdy nie powierzano wioseł
czwartego dnia o wczesnym zmierzchu sam spoglądał wstecz ponad głowami froda i aragorna aż za płynące ich śladem łodzie; morzył go sen i hobbit tęsknił do popasu by znów poczuć ziemię pod stopami nagle coś niezwykłego przykuło

który jemu chłodził twarz; czuł że jest w kraju gdzie czas nie istnieje gdzie nic nie przemija nic się nie zmienia nic nie ginie w niepamięci wygnaniec z shire’u odejdzie stąd i znowu znajdzie się na zwykłym świecie a jednak zawsze odtąd

stwór korciło go żeby nakryć ziejący otwór chociażby kocem ale nie śmiał ruszyć się i zbliżyć do dziury mimo że gandalf zdawał się pogrążony we śnie naprawdę wszakże gandalf wcale nie spał jakkolwiek leżał milczący i nieruchomy zatonął w myślach usiłując przypomnieć sobie wszystkie szczegóły poprzedniej wędrówki przez morię i zastanawiając się trwożnie nad wyborem dalszej drogi; omyłkę mogli przecież przypłacić klęską po godzinie

nigdy nie powierzano wioseł
czwartego dnia o wczesnym zmierzchu sam spoglądał wstecz ponad głowami froda i aragorna aż za płynące ich śladem łodzie; morzył go sen i hobbit tęsknił do popasu by znów poczuć ziemię pod stopami nagle coś niezwykłego przykuło

razie lecz zarówno tym którzy odejdą jak i tym którzy zostaną nie wolno liczyć na spokój stanęliśmy bowiem na krawędzi i waży się nasz los kto woli niech tutaj czeka na rozstrzygnięcie na dzień gdy albo się przed nim świat otworzy znowu albo wezwiemy go do walki w ostatniej potrzebie tego kraju wówczas się okaże czy będzie mógł wrócić do swojego domu czy też odejdzie do ojczyzny tych wszystkich co polegli w boju
zapadła cisza
wszyscy

miodowników specjalności plemienia beorna a to niemała pochwała bo nie znam od nich sławniejszych piekarzy co prawda ostatnimi czasy niechętnie dzielą się swymi wyrobami z podróżnymi wy jesteście bardziej gościnni
mimo to prosimy o oszczędzanie prowiantu – odrzekły elfy – jedzcie niewiele na raz i tylko wtedy gdy was głód

będzie stąpał po tej trawie wśród kwiatów elamoru i nifredilu w piękniej krainie lothlorien
weszli w krąg białych drzew w tej samej chwili wiatr od południa owiał kerin amroth i westchnął w koronach drzew frodo stał nasłuchując szumu wielkich mórz u wybrzeży zatopionych przed wiekami i krzyku morskich ptaków których gatunek dawno wyginął na ziemi
haldir wspinał się teraz na podniebny taras frodo gotując

postanowili iść dalej – oznajmiła galadriela patrząc im w oczy
jeśli o mnie chodzi – odezwał się boromir – moja droga do domu prowadzi naprzód a nie wstecz
to prawda – rzekł keleborn – ale czy cała drużyna pójdzie z tobą do minas tirith?
jeszcze nie ustaliliśmy którędy iść – odparł aragorn – nie

przymusi zapas przeznaczony jest na wypadek gdy zawiodą inne sposoby przeżywienia się w drodze suchary nie skwaśnieją przez długi czas jeśli nie rozkruszycie ich i pozostawicie owinięte w liście tak jak je zapakowaliśmy jeden lembas

się iść za nim położył dłoń na pniu tuż przy drabinie; nigdy jeszcze tak jasno nie uświadomił sobie tkanki kory i tętniącego pod nią życia rozkoszował się tym dotknięciem zupełnie inaczej niż leśnik lub stolarz cieszyła go sama istota żywego drzewa
kiedy wreszcie wydostał

tamtego ranka przed śnieżycą
pippin zanim sen skleił mu powieki zdążył jeszcze zobaczyć ciemną sylwetkę czarodzieja skulonego na podłodze i osłaniającego sękatymi dłońmi odrobinę żaru płomyk na mgnienie oświetlił jego spiczasty nos i kłąb dymu
nie kto inny też lecz gandalf zbudził drużynę ze snu czuwał i strażował sam przez sześć godzin nie zakłócając

jego błądzący wzrok; w pierwszej chwili przyglądał się z roztargnieniem potem wyprostował się i przetarł oczy kułakiem; lecz kiedy spojrzał znów w to samo miejsce nic tam już nie zobaczył
tej nocy rozbili obóz na maleńkiej wysepce tuż pod zachodnim brzegiem sam owinięty kocem leżał obok froda
przed godziną czy dwiema nim się zatrzymaliśmy rzekł miałem zabawny sen a może to nie był

wiemy co zamierzał zrobić gandalf po przejściu przez lorien nie wiem nawet czy miał jakieś wyraźne określone plany
może nie miał – rzekł keleborn – ale opuszczając ten kraj musicie pamietać o wielkiej rzece niektórzy z was zapewne wiedzą że między lorien a gondorem nie sposób przeprawić się przez nią z bagażem inaczej niż łodzią czyż mosty osgiliath nie zostały zerwane czyż wszystkich przepraw nie strzeże nieprzyjaciel? któryb brzegiem

wystarczy by pokrzepić na cały dzień ciężkich trudów każdego podróżnika choćby to był rosły mężczyzna z minas tirith
potem elfy rozdzieliły między członków drużyny przyniesione ubrania każdy dostał kaptur i płaszcz skrojony na miarę z lekkiego a mimo to ciepłego jedwabiu tkanego przez galadrimów kolor tkaniny trudno

sen? w każdym razie coś zabawnego
co takiego? spytał frodo bo znając sama wiedział że się nie uspokoi póki swojej historii nie opowie od opuszczenia lorien nie zdarzyło mi się jeszcze zobaczyć ani pomyśleć nic co by warte było uśmiechu
nie to nie było zabawne w tym znaczeniu proszę pana raczej niesamowite

się na górujący w koronie pomost haldir wziął go za rękę i obrócił w stronę południa
najpierw spójrz tam! powiedział
frodo spojrzał i zobaczył w dość znacznej odległości pagórek uwieńczony mnóstwem ogromnych drzew czy może miasto wystrzelające zielonymi wieżami stamtąd biło

powędrujecie? gościniec do minas tirith biegnie po zachodniej stronie lecz prosta droga do waszego celu wiedzie na wschód od rzeki jej ciemniejszym brzegiem który brzeg wybierzecie?
jeśliby mnie pytano o zdanie radziłbym iść zachodnim brzegiem gościńcem do minas tirith – odparł boromir – nie ja wszakże jestem przewodnikiem

by określić wydawała się szara jak zmierzch pod drzewami ale przy poruszeniu lub zmianie światła stawała się zielona jak liście w cieniu lub brunatna jak rola nocą a niekiedy matowosrebrna niby woda w blasku gwiazd wszystkie płaszcze spinała u szyi klamra w kształcie zielonego liścia ze srebrnymi żyłkami
czy to są płaszcze czarodziejskie? – spytał pippin oglądając je z

towarzyszom odpoczynku
w ciągu tej bezsennej nocy powziąłem decyzję – rzekł – nie pociąga mnie środkowy korytarz nie pachnie mi także lewy: ciągnie z niego zaduch który nic dobrego nie wróży każdy przewodnik mi to przyzna pójdziemy prawym tunelem czas abyśmy zaczęli wspinać się znów pod górę
maszerowali osiem godzin ledwie na chwilę zatrzymując się niekiedy dla wytchnienia nie spotkali

potężne światło panujące nad całą krainą zatęsknił nagle żeby lotem ptaka pomknąć do zielonego grodu i tam odpocząć spojrzał z kolei na wschód: tu kraj spływał łagodnie ku lśniącej wstędze anduiny wielkiej rzeki sięgnął wzrokiem dalej poprzez wodę na drugi brzeg i światło zgasło on zaś znów znalazł się w znajomym zwykłym świecie za rzeką ciągnęła się

jeśli nie przyśniło mi się to na pewno wróży coś złego lepiej niech pan posłucha to było tak: widziałem kłodę która miała oczy
żeś widział kłodę wierzę odparł frodo kłód w rzece nie brakuje ale przy oczach nie upieraj się samie
muszę powiedział sam takie oczy żem się aż poderwał w łodzi spostrzegłem w półmroku za rufą łodzi gimlego coś co wziąłem za kłodę ale nie zwróciłem na to specjalnej

niebezpieczeństw nie słyszeli nic i nic nie widzieli prócz nikłego światełka czarodziejskiej różdżki migocącego jak robaczek świętojański na czele pochodu korytarz który obrali prowadził wciąż pod górę o ile mogli się zorientować tunel zataczał szerokie łuki a im wyżej się piął tym był wyższy i szerszy nie odbiegały od niego boczne galerie ani

drużyny
inni milczeli aragorn zaś jak się zdawało był w rozterce i zakłopotany
widzę że nie wiecie co robić – rzekł keleborn – nie do mnie należy wybór waszych dróg lecz pomogę wam ile w mojej mocy kilku uczestników wyprawy umie sobie radzić z łodzią: legolas który

podziwem
nie wiem co masz na myśli – odparł przywódca elfów – to piękne płaszcze z dobrej bo sporządzonej w naszym kraju tkaniny prawdziwe ubranie elfów jeśli o to ci chodzi liść i gałąź woda i kamień – barwy i uroda tego co najbardziej kochamy w łagodnym świetle lorien; we wszystko bowiem co robimy wkładamy myśl o tym co miłe

uwagi potem jednak wydało mi się że kłoda powoli nas dogania a to już mnie zdziwiło bo jeżeli ją prąd tylko niósł a my wiosłowaliśmy nie miała prawa że się tak wyrażę płynąć szybciej od nas i w tym momencie ujrzałem oczy: dwa blade punkciki świeciły u końca kłody gdzie sterczał jakby duży sęk co gorsza kłoda wcale nie była kłodą wiosłowała błoniastymi łapami

pustynna płaszczyzna bezkształtna i szara gdzieś na dalekim widnokręgu wznosząca się znów czarną posępną ścianą słońce błyszczące nad lothlorien nie miało dość sił by rozjaśnić mroki tej odległej wyżyny
to południowa warownia mrocznej puszczy rzekł haldir kryje się w gęstwie czarnych

pochodzi z plemienia spławiającego tratwy po leśnej rzece boromir z gondoru i aragorn – podróżnik
no i jeden przynajmniej z hobbitów! – krzyknął merry – nie wszyscy u nas patrzą na łodzie jak na dzikie konie mój ród mieszka nad brandywiną
tym lepiej! – powiedział keleborn – w takim razie

naszym sercom ale to są płaszcze nie zbroje nie odbiją się od nich strzały ani miecze będą wam jednak użyteczne: nie ciążą na ramionach grzeją albo chłodzą zależnie od potrzeby przekonacie się też jak pomogą wam ukryć się przed nieprzyjaznymi oczyma czy będziecie

korytarze podłogę miał równą i gładką wyboje i szczeliny nie utrudniały tu marszu najwidoczniej trafili na szlak niegdyś wielkiego znaczenia i szli teraz o wiele szybciej niż na pierwszym etapie
w ten sposób posunęli się w prostej linii o jakieś piętnaście mil na wschód chociaż przewędrowali zakosami z pewnością więcej w miarę jak droga się wznosiła frodo nabierał po trosze otuchy jakkolwiek wciąż jeszcze

jodeł które wzajem na siebie napierają tak że konary gniją albo schną pośrodku na kamiennym wzgórzu stoi dol guldur gdzie długo ukrywał się nieprzyjaciel lękamy się że dol guldur znów jest zamieszkana i to przez siedemkroć potężniejszego wroga ostatnio często wisi nad tym miejscem czarna chmura stąd widzisz dwie zwalczające się potęgi nieustannie ścierają się z sobą

był przygnębiony i od czasu do czasu słyszał – albo przynajmniej tak mu się wydawało – ciągnące z dala trop w trop za maszerującą drużyną ciche człapanie które na pewno nie było tylko echem
marsz trwał długo póki hobbitom sił starczyło wreszcie wszyscy już zaczęli wypatrywać z upragnieniem miejsca na popas lecz nagle ściany korytarza rozstąpiły się po obu

podobnymi do łabędzich tylko że większymi i to się wynurzała nad wodę to zagłębiała wtedy właśnie poderwałem się z miejsca i przetarłem oczy; pomyślałem że jeśli to coś zobaczę znowu po wypędzeniu śpiochów z oczu krzyknę na alarm bo ta kłoda-niekłoda posuwała się szybko naprzód i już dopędzała ostatnią łódź ale czy te dwa ślepia zauważyły moje poruszenie i poczuły mój wzrok

dostarczę waszej drużynie łodzi muszą być małe i lekkie bo jeśli wypadnie wam dalej podróżować wodą będzie trzeba je w niektórych miejscach przenosić spotkacie na rzece progi sarn gebir a może dotrzecie nawet do wielkich wodogrzmotów

czy też po prostu ja oprzytomniałem dość że kiedy znów spojrzałem nie było już nic wydało mi się jednak że kątem oka jak to mówią przyłapałem ciemny jakiś kształt który mignął prędko w cieniu pod brzegiem ślepiów już wtedy nie dostrzegłem
pomyślałem: „znowu ci się przyśniło samie gamgee!” i nic nikomu na razie nie powiedziałem tylko że mi to spokoju nie daje i teraz wcale nie jestem pewien czy to był sen co pan o tym

wędrować pośród kamieni czy wśród drzew wielkie macie łaski u naszej pani! ona to ze swoimi dwórkami sama tkała ten materiał pierwszy raz się zdarza że przyodzieliśmy obcoplemieńców w nasze stroje
po śniadaniu drużyna pożegnała łąkę nad źródłem rozstawali się z nią z ciężkim sercem bo miejsce było piękne i stało im się niemal domem chociaż nie umieli policzyć dni i nocy tutaj spędzonych

siłą myśli lecz światło przenika w jądro ciemności a ciemność nie dociera do światła jeszcze nie
odwrócił się i szybko zbiegł na ziemię a hobbici poszli w jego ślady u stóp wzgórza frodo spotkał aragorna który stał milczący i nieruchomy jak drzewo w ręku trzymał drobny żółty pąk elamoru a oczy miał pełne blasku zdawał się zatopiony w jakimś cudownym wspomnieniu a frodo patrząc nań zrozumiał że aragorn widzi coś co się na tym miejscu

rauros gdzie woda rzuca się gwałtownie w dół z nen hithoel mogą się zdarzyć również inne przeszkody dzięki łodziom podróż będziecie mieli przynajmniej na początek ułatwioną ale to nie zwolni was od wyboru a w końcu musicie rozstać się z łodziami i z rzeką by wysiąść na brzeg wschodni albo zachodni
aragorn podziękował kelebornowi stokrotnie dar elfów bardzo go ucieszył w znacznej mierze dlatego

kiedy stali w blasku słońca zapatrzeni na białą wodę przez zielony trawnik nadszedł ku nim haldir frodo bardzo się ucieszył
wracam z północnej granicy – rzekł elf – wezwano mnie bym wam znów posłużył za przewodnika w dolinie dimrilla kłębią się opary i chmury dymu w górach wre słychać spod ziemi hałasy gdyby któryś z was wybierał się z powrotem do

stronach jak gdyby przeszli pod jakąś bramą i znaleźli się w czarnej pustej przestrzeni w plecy dmuchało im cieplejsze powietrze w twarze natomiast od ciemności ciągnęło chłodem stanęli i zbili się w gromadę zatrwożeni gandalf wszakże był rad
trafnie wybrałem drogę – powiedział –

wreszcie doszliśmy do mieszkalnej części podziemia i mam wrażenie że jesteśmy teraz już dość blisko wschodnich stoków góry ale wspięliśmy się jeśli się nie mylę znacznie ponad bramę dimrilla sądząc z przewiewu znaleźliśmy się w wielkiej sali zaryzykuje trochę większe światło
podniósł różdżkę która na chwilę zajaśniała niby błyskawica wyolbrzymione cienie podskoczyły w górę i uciekły przez mgnienie oka wędrowcy widzieli rozpięte nad swoimi

niegdyś zdarzyło albowiem z twarzy jego zniknęło piętno posępnych lat i wyglądał jak smukły młody król w białych szatach głośno przemówił jeżykiem elfów do kogoś niewidzialnego dla oczu froda
arwen vanimelda namarie! powiedział; westchnął głęboko ocknął się z zamyślenia zobaczył froda i uśmiechnął się do niego
tu jest serce królestwa elfów na ziemi rzekł tu także zawsze przebywa moje serce; gdyby

sądzi panie frodo?
sądziłbym że to była kłoda i zmierzch a ty byłeś zaspany odparł frodo gdyby ta para oczu pojawiła się po raz pierwszy i tylko tobie ale tak nie jest! ja ją także widziałem na drodze za nami kiedy wędrowaliśmy jeszcze północnymi krajami ku

kraju na północ nie przeszedłby tamtędy ale przecież wam droga wypada teraz na południe
gdy szli przez karas galadhon zielone ścieżki były puste lecz z czubów drzew dobiegał gwar głosów szepty i śpiewy wędrowcy milczeli haldir sprowadził ich południowym stokiem wzgórza pod wielką bramę oświetloną latarniami i dlaej na biały most znaleźli się za fosą – opuścili gród elfów zboczyli z bitej drogi na ścieżkę która

lorien widziałem też jakieś dziwne stworzenie skradające się po pniu kiedy nocowaliśmy na drzewie haldir je również widział a czy pamiętasz co mówiły elfy gdy wróciły z pościgu za bandą orków?
aha! rzekł sam pamiętam i to i coś więcej jeszcze wolałbym się mylić ale kiedy sobie przypomnę to i owo a w dodatku opowiadanie pana bilbo zdaje mi się że zgaduję jak ten stwór ma na imię paskudne imię: gollum

nie to nie widziałbym światła u kresu ciemnych dróg którymi obaj ty i ja musimy jeszcze wędrować chodźmy!
wziął froda za rękę i razem zeszli ze wzgórza kerin amroth nigdy już nie mieli tu za życia powrócić
rozdział 7
zwierciadło galadrieli
słońce zachodziło nad górami a cień lasu pogłębił się kiedy ruszali w dalszą drogę noc zakradła się

że odwlekał o kilka dni konieczność decyzji cała drużyna nabrała nowej otuchy jakiekolwiek miały czyhać po drodze niebezpieczeństwa woleli płynąć na ich spotkanie z nurtem anduiny niż wlec się piechotą z tobołami na grzbietach tylko sam żywił pewne wątpliwości: zaliczał się do tych hobbitów którym łodzie wydają się równie złe a może nawet gorsze od dzikich koni i mimo wszystkich przeżytych dotychczas niebezpieczeństw

zagłębiała się w gąszcz mallornów a potem wiła się po leśnych pagórkach i jarach pełnych srebrzystego cienia i wreszcie opadała ku nizinie na południo-zachód aż na brzeg rzeki
uszli już z dziesięć mil i zbliżało się południe gdy zagrodził im drogę wysoki zielony mur znaleźli w nim

głowami ogromne sklepienie wsparte na szeregu potężnych filarów wyciosanych ze skały przed nimi a także na prawo i na lewo ciągnęła się wielka pusta sala czarne ściany gładkie i równe jak szkło połyskiwały i lśniły zauważyli też trzy inne

pod sklepienie drzew i wkrótce elfy zaświeciły swoje srebrne latarnie
nagle znów wyszli na otwartą przestrzeń i zobaczyli w górze wieczorne niebo w którym już tkwiło kilka wczesnych gwiazd mieli przed sobą szeroki bezdrzewny pas ziemi wygięty koliście i dwoma ramionami odbiegający w dal wzdłuż wewnętrznego obwody ciągnęła się głęboka fosa ukryta w łagodnym zmierzchu; tylko trawa na jej skraju zieleniła się jeszcze jasno

co?
tak tego się właśnie obawiam od pewnego czasu odparł frodo dokładnie od noclegu na drzewie przypuszczam że siedział przyczajony w morii i szedł stamtąd trop w trop za nami miałem jednak nadzieję że zgubi ślad dzięki naszemu pobytowi w lorien nieszczęsny pewnie krył się w lasach nad srebrną żyłą i wypatrzył nas kiedy ruszaliśmy z przystani
to się wydaje

wejścia mroczne sklepione otwory w ścianach: środkowe – na wschód dwa boczne na dwie przeciwległe strony potem światło zgasło
na razie nie ośmielę się na nic więcej – powiedział gandalf – dawniej były tu wielkie okna w stoku góry a prócz tego kominy doprowadzające światło z najwyższych pokładów kopalni zdaje się że to właśnie tutaj ale na świecie jest teraz noc i nie upewnimy się póki dzień nie

przejście i nagle wyszli spod drzew na otwartą przestrzeń zobaczyli przed sobą długi pas łąki gładką trawę usianą złotymi kwiatami elamoru które błyszczały w słońcu łąka wąskim językiem wciskała się między różnobarwne ramy: z prawej strony – od

co?
tak tego się właśnie obawiam od pewnego czasu odparł frodo dokładnie od noclegu na drzewie przypuszczam że siedział przyczajony w morii i szedł stamtąd trop w trop za nami miałem jednak nadzieję że zgubi ślad dzięki naszemu pobytowi w lorien nieszczęsny pewnie krył się w lasach nad srebrną żyłą i wypatrzył nas kiedy ruszaliśmy z przystani
to się wydaje

jakby zachowała pamięć o słońcu które już zniknęło za fosą piętrzył się wysoki zielony mur opasujący zielone wzgórze porosłe gęsto mallornami; tak wybujałych drzew nie widzieli nigdzie indziej w tym kraju trudno było z daleka ocenić ich wysokość lecz wyglądały w zmroku jak żywe wieże w ich wielopiętrowych koronach i pośród rozedrganych liści błyszczały niezliczone światełka zielone złote i

nie był skłonny do zmiany tej opinii
jutro przed południem zastaniecie w przystani wszystko gotowe – rzekł keleborn – rano przyślę wam elfów do pomocy w pakowaniu a teraz życzymy dobrej nocy i spokojnego snu
dobranoc przyjaciele – powiedziała galadriela –

zachodu – perliła się srebrna żyła z lewej – od wschodu – wielka rzeka toczyła swe ciemne głębokie wody dalej za rzeką ku południowi ciągnęły się jak okiem sięgnąć lasy same brzegi jednak były nagie i puste za granicę lorien ani jeden mallorn nie wyciągał swoich złocistych gałęzi
na brzegu srebrnej żyły w pewnym oddaleniu od

wstanie jeżeli się nie mylę zajrzy tu do nas jutro blask poranka tymczasem nie ma co wędrować dalej odpocznijmy jeśli się da jak dotąd powiodło nam się nieźle większą część drogi przez ciemności mamy już za sobą ale jeszcze z nich nie wyszliśmy czeka nas długi marsz w dół do bramy otwartej na świat
wędrowcy spędzili noc w wielkiej piwnicznej sali przytuleni do siebie

srebrne haldir zwrócił się do drużyny
witajcie w karas galadhon! – rzekł – oto stolica galadrimów siedziba władcy lorien keleborna i pani galadrieli nie możemy jednak wejść od tej strony bo od północy nie ma bramy trzeba okrążyć wzgórze

możliwe rzekł sam trzeba czuwać żebyśmy którejś nocy nie zbudzili się z jego wstrętnymi paluchami na gardle jeżeli w ogóle się zbudzimy w porę! właśnie o to mi chodzi dziś lepiej jeszcze nie alarmujmy obieżyświata ani reszty kompanii; ja będę wartował tej nocy wyśpię się jutro skoro w łodzi służę tylko za balast

miejsca gdzie się zbiegały dwa nurty u pomostu z białych kamieni i białego drzewa przycumowane były łodzie i barki niektóre pomalowane jaskrawo błyszczały srebrem złotem i zielenią ale najwięcej było białych i szarych na wędrowców oczekiwały trzy małe szare łódeczki do których elfy załadowały ich pakunki dołożyły również zwoje lin po trzy na każdą łódź liny wydawały się wiotkie lecz mocne jedwabiste w dotknięciu z koloru

możliwe rzekł sam trzeba czuwać żebyśmy którejś nocy nie zbudzili się z jego wstrętnymi paluchami na gardle jeżeli w ogóle się zbudzimy w porę! właśnie o to mi chodzi dziś lepiej jeszcze nie alarmujmy obieżyświata ani reszty kompanii; ja będę wartował tej nocy wyśpię się jutro skoro w łodzi służę tylko za balast

od południa a to dość długa droga gród jest ogromny
zewnętrznym brzegiem fosy biegła droga brukowana białym kamieniem szli nią skręciwszy ku zachodowi więc miasto górowało wciąż nad nimi jak zielona chmura od lewej strony w miarę jak ciemności nocne gęstniały zapalało się coraz więcej świateł aż wreszcie zdawało się że wzgórze jarzy się od gwiazd dotarli w końcu do białego mostu a gdy po nim przeszli zobaczyli wielką

śpijcie w pokoju nie dręczcie się dzisiaj zbytnio myślą o podróży kto wie może ścieżki którymi każdy z was powinien wędrować już ścielą się wam u stóp chociaż ich jeszcze nie widzicie dobranoc!
pożegnawszy się wrócili do swojego namiotu legolas poszedł z drużyną bo tej ostatniej nocy w lothlorien chcieli się wspólnie naradzić mimo słów galadrieli
długo

podobne do płaszczy tkanych przez elfy
co to jest? spytał sam dotykając zwiniętej liny leżącej na murawie
oczywiście liny odparł elf stojący w łodzi nie wolno wybierać się w podróż bez lin i to długich mocnych a lekkich takich jak te! przydadzą się w niejednej przygodzie
nie trzeba mi tego mówić! powiedział sam nie wziąłem z domu liny i przez całą drogę tym się

bramę zwróconą na południo-zachód osadzoną między dwiema zachodzącymi tu na siebie ścianami obronnego muru wysoką i potężną jasno oświetloną latarniami
haldir zapukał i wymówił jakieś hasło a wówczas brama otworzyła się bezszelestnie: straży frodo nie zauważył wędrowcy weszli

że tak powiem
owszem powiedz tak odparł frodo ale dodaj że ten balast ma bystry wzrok pozwolę ci pełnić wartę pod warunkiem że w połowie nocy zbudzisz mnie z kolei oczywiście jeśli nic się nie zdarzy wcześniej
wśród głuchej nocy frodo zbudził się z głębokiego snu potrząsany przez sama
okropnie mi przykro pana budzić szepnął sam ale tak pan kazał nic się nie zdarzyło do tej pory a w każdym razie nic

martwię pytam z czego te liny są skręcone bo trochę się znam na powroźnictwie rzemiosło można rzec rodzinne u nas
robimy je z hithlainy odparł elf ale teraz nie czas na naukę powroźnictwa gdybyśmy wcześniej wiedzieli że się interesujesz tym rzemiosłem pokazalibyśmy ci chętnie to i owo w tej chwili niestety już za późno musisz się zadowolić tą darowaną liną chyba że wrócisz do nas kiedyś znowu niech ci służy jak najlepiej!
dalejże!

ważnego zdawało mi się że słyszę cichy plusk i taki szmer jakby ktoś niedaleko nas pochlipywał ale nad rzeką w nocy różne dziwne głosy słychać
sam położył się a frodo usiadł owinął się kocem i zaczął walczyć ze snem wlokły się minuty i godziny a nic się nie działo frodo już miał ulec pokusie i przyłożyć głowę do ziemi kiedy nagle jakiś ciemny ledwie

wrota zamknęły się za nimi znaleźli się w niskim korytarzu między murami minęli go szybko i wkroczyli do grodu drzew nie widać tu było żywej duszy nie słychać niczyich kroków na ścieżkach tylko z góry jakby z powietrza dobiegał gwar niby łagodny deszcz szemrzący wśród liści
szli wielu ścieżkami wspinali się po wielu schodach a gdy osiągnęli znaczną wysokość zobaczyli pośrodku rozległego trawnika migocące źródło oświetlały

debatowali co czynić i jakim sposobem najlepiej wypełnić zadanie lecz nie doszli do żadnych stanowczych wniosków okazało się dość jasne że większość chciała najpierw podążyć do minas tirith i przynajmniej na razie umknąć przed grozą nieprzyjaciela zgodziliby się pójść za przewodnikiem na drugi brzeg rzeki i w cienie mordoru ale frodo nie rzekł ani słowa aragorn zaś wciąż był w rozterce
dopóki

zawołał haldir wszystko już gotowe wsiadajcie do łodzi ale ostrożnie!
zapamiętajcie tę przestrogę! dodał drugi elf łodzie są lekkie przemyślnie zbudowane i niepodobne do statków innych plemion nawet najciężej załadowane nigdy nie toną ale mają swoje kaprysy i trzeba wiedzieć jak się z nimi obchodzić najrozsądniej będzie jeżeli wyćwiczycie się przede wszystkim we wsiadaniu i wysiadaniu tutaj w przystani zanim puścicie się