edycja ojca

Kiedy ten punkt widzenia jest przywoływany przez samego pracownika jako osąd jego pozycji - „mógłbym być w gorszej sytuacji”, „idzie mi (względnie) dobrze” - on również nie jest zmuszony do obiektywnej oceny, ale zwykle dokonuje porównania ze swoim pobliskim otoczeniem: współpracownikiem, który jest gorzej opłacany, niewykwalifikowanym człowiekiem przy złej maszynie i podobnymi negatywnymi modelami, co prowadzi do pozytywnego wniosku, który jest jednak rozpoznawalny jako wyraz jego niezadowolenia - dlaczego inaczej ktokolwiek relatywizowałby własne potrzeby w ubóstwie innych?